«الکساندر سرگیویچ پوشکین» شاعر نام‌آشنای روسی است که بنیان‌گذار داستان‌نویسی مدرن در زبان روسی می‌باشد. این نویسنده بزرگ در سرتاسر جهان شناخته شده و آثارش به اکثر زبان‌های دنبا ترجمه شده‌اند. الکساندر پوشکین تحت‌تأثیر ادبیات فرانسه و به‌خصوص مکتب ولتر شاعر فرانسوی بود؛ چراکه در آن دوران اکثر نجیب‌زادگان روس جز به زبان فرانسوی سخن نمی‌گفتند و الکساندر پوشکین نیزتوانست بر این زبان مسلط شود. وی بیشتر وقتش را صرف سرودن شعر کرده بود اما با کمک توانایی‌هایش در شعرسرایی، توانست نثری با سادگی، بی‌آرایی، تندزبانی و بی‌تکلفی همراه با جنبه‌های طنز و ایجاز و آرایه‌های چشمگیر خلق کند.

این كتاب یك قصه هزل‌آمیز است. پر از مطایبه و سخره. قصه‌ای است درباره سازمان ملل: آدم‌هایش، اهدافش، راه‌كارهایش و عملكردهایش. به نوعی افشاگری است و در نتیجه خنده‌دار. كتاب پر است از استعاره، و خواندنش دقت می‌طلبد. اگر صحنه‌های كتاب را كه بسیار به تصویر نزدیك‌اند، در نظر آورید حتما به هنگام خواندن كتاب مدام لبخند به لب خواهید داشت. خواندنش در این روزگار مغتنم است.

کلمات می‌توانند معجزه کنند. می‌توانند روح بپاشند و نجات دهنده باشند.
کلمات حتی آن بی‌ربط‌هایشان هم حرف می‌زنند.
اصلاً همان بی‌ربط‌ها به جای همه نگفته‌هایی که محکم چسبیده‌اند به جایی ته جان آدم و به جای تمام دقایقی که پای سکوت حرام شده‌اند؛ حرف می‌زنند.

“ترانه ایزا” یک اثر تحسین شده ی دیگر از ” ماگدا سابو” است که با داستان تاثیرگذار خود از رابطه ی میان دو زن، که از قضا مادر و دختر هم هستند، توجه مخاطب را به خود جلب می سازد. اتی، مادر پیر و از جهانی قدیمی است؛ جهانی قدیمی تر از مجارستان کمونیست مدرن در سال های پس از جنگ جهانی دوم. اتی که از یک خانواده ی فقیر بود و هیچ تحصیلات رسمی را نگذرانده بود، تمام زندگی خود را به همسرش وینس که یک مرد شجاع بود و قبل از جنگ به دلایل سیاسی در لیست سیاه قرار گرفته بود، اختصاص داد. “ایزا” دختر آن ها و زنی به شجاعت پدرش بوده و در برابری نازی ها مقاومت فعالانه انجام می دهد. او که حالا پزشک شده و نیرویی برای پیشرفت محسوب می شود، در بوداپست زندگی کرده و مشغول به کار است. اما با مرگ وینس، “ایزا” سریعا خواستار این است که مادرش اتی را به شهر ببرد تا مطمئن شود که او نزدیک است و می تواند مراقبش باشد. “ایزا”می خواهد همه چیز به درستی انجام بگیرد و اتی نیز که مشتاق است تا همه چیز طبق میل دخترش باشد، دختری که آنقدر به او افتخار می کند، پذیرفته و به شهر می رود.
اما “ترانه ایزا” چیزی بیشتر از نیات خوب و دلپذیر است. مادر و دختر از دو دنیای مختلف می آیند و نظراتشان درباره ی آنچه به زندگی خوب منجر می شود متفاوت است. با وجود این که سعی می کنند با هم مدارا کنند، اما شدیدا دچار سوء تفاهم شده و مرتب یکدیگر را می رنجانند. به طوری که فاصله ی میان آن ها روز به روز بیشتر و بیشتر خواهد شد. این اثر درخشان از “ماگدا سابو” به خوبی فاصله ی بین افراد و تبعات آن را مورد بررسی قرار داده است.

دنیا ذهن های ما را به بازی گرفته است. آمار تنش و اضطراب رو به افزایش است. سیاره ای سریع و نا آرام زندگی های سریع و نا آرام خلق میکند. ما بیشتر از همیشه با هم مرتبط هستیم، با این حال بیشتر از همیشه احساس تنهایی میکنیم و تشویق میشویم برای همه چیز، از سیاست های گرفته تا شاخص توده ی بدنی مان، نگران باشیم.
چطور می توانیم در سیاره ای که ما را دیوانه میکند عاقل بمانیم؟
چطور در عصر فناوری انسان بمانیم؟
چطور وقتی به مضطرب بودن تشویق میشویم خوشحال بمانیم؟
مت هیپ، نویسنده ی سرشناس انگلیسی، در یادداشت هایی درباره سیاره ای نا آرام به این پرسش ها پاسخ می دهد. کتاب های مت هیگ به بیش از چهل زبان ترجمه شده اند و همواره در لیست پر فروش ترین های بین المللی قرار دارند.

«ساعت ستاره» آخرین رمان کلاریس لیسپکتور، نویسنده نامدار برزیلی است. این رمان ماجرای دختری اهل شمال شرقی برزیل، به نام مکبئا است که به تنهایی زندگی می‌کند. دختری در حاشیه مانده و تقریبا نادیدنی که باوجود محرومیت از همه آنچه ما زندگی می‌نامیم، به طرز آزاردهنده‌ای عاشق زیستن است. مکبئا در حلبی‌آباد ریودوژانیرو در اتاقی اجاره‌ای با چهار دختر دیگر زندگی می‌کند و تایپیست است. او بسیار خجول و کم‌رو و رقت‌انگیز است، جذابیتی ندارد، صورتش پر از لک و پیس است و همانقدر جذاب است که «یک قهوه سرد». او از فیلم دیدن و کوکاکولا خوشش می‌آید و دوست دارد مثل مرلین مونرو باشد اما بیمار و زشت است. او آزاد و رها است و حتی نمی‌داند چگونه غمگین باشد. داستان لیسپکتور درباره گذران روزهای این دختر و شاید هزاران دختر شبیه او در سرزمین نویسنده و شاید هرجای دیگر از دنیا است. دخترانی مظلوم که به هر دلیلی از محیط بومی خود برای کسب و کار و گذران زندگی به شهرهای وحشی پا می‌گذارند تا شاید بتوانند زندگی کنند. دخترانی ساده و بی‌دفاع که چیز زیادی از دنیا نمی‌دانند، حتی دلبری‌های زنانه را. لیسپکتور در این داستان، شخصیت قهرمان رقت‌انگیز خود را در تقابل با شخصیت راوی شهری و بی‌احساس داستانش قرار می‌دهد و آنها را همچون دو لبه قیچی تیزی برای بریدن تصورات معمول ما از فقر، هویت، عشق و بدبختی به کار می‌گیرد. او در آخرین رمان خود، خواننده‌اش را به راز و رمز واقعی زندگی نزدیک می‌کند. لیسپکتوردر ۱۹۲۰ در اوکراین زاده شد و دو ماه بعد خانواده برای فرار از جنگ جهانی عازم برزیل شدند. او بعدها در خبرگزاری برزیل مشغول به کار شد و در سال ۱۹۴۳ اولین رمانش «نزدیک به قلب وحشی» را منتشر کرد که به خاطر سبک نوآوارنه‌اش جوایز زیادی را نصیب او کرد. او اکنون مهم‌ترین نویسنده یهودی پس از کافکا شناخته می‌شود.

تفنگ را پر کردم، یک فشنگ وارد لوله شد، انگشتم بدون فشار روی ماشه بود، و از طریق مگسک تفنگ هر کسی را که رد می‌شد نشانه می‌گرفتم: زن‌های کالسکه‌به‌دست، بچه‌ها، مأموران شهرداری که می‌خندیدند و یکدیگر را صدا می‌زدند. هر کس از زیر پنجره‌ی ما رد می‌شد‌، مجبور بودم لب‌هایم را گاز بگیرم تا جلوی خنده‌ای را بگیرم که از سر شور و شوقم به‌خاطر برتری‌ام از آن‌ها و تصورِ احساسِ امنیتِ بی‌معنی و معصومانه‌شان بر لبم می‌نشست.
اما بعد از مدتی، این معصومیت آزارم می‌داد. یک‌جور عصبانیت عجیب‌غریب بود که سال‌ها بعد در وجود همخدمتی‌های دوران سربازی‌ام دیدم، و وقتی‌که شهروندان غیرمسلح ویتنامی را به‌صورت گروهی جمع می‌کردیم و آن‌ها با ما حرف می‌زدند، خودم هم چنین حسی را تجربه کردم. قدرت فقط وقتی لذت‌بخش است که به رسمیت شناخته شود و بقیه از آن بترسند. شهامت و بی‌پروایی در ضعیفان برای قدرتمندان دیوانه‌کننده است.
یک روز بعدازظهر ماشه را کشیدم. به‌سمت زن و مرد مسنی نشانه گرفته بودم. آن‌ها آن‌قدر آهسته حرکت می‌کردند که وقتی به پیچِ انتهای تپه رسیدند، پاک کنترلم را از دست دادم. باید شلیک می‌کردم. نگاهی به سروته خیابان انداختم. خیابان خالی بود. به‌جز دو سنجاب که روی سیم‌های تلفن دنبال یکدیگر افتاده بودند، هیچ جنبنده‌ای آن‌جا نبود. یکی از سنجاب‌ها را با نشانه دنبال کردم. نهایتاً سنجاب لحظه‌ای بی‌حرکت ایستاد و من هم شلیک کردم. سنجاب مستقیم افتاد در خیابان. خودم را در تاریکی عقب کشیدم و منتظر ماندم تا اتفاقی بیفتد. مطمئن بودم یک نفر صدای شلیک را شنیده یا سقوط سنجاب به خیابان را دیده بود. اما صدایی که به‌نظر من خیلی بلند می‌رسید برای همسایگان‌مان چیزی بدتر از صدای محکم‌کوبیدنِ درِ کابینت نبود. پس ‌از مدتی دزدکی نگاهی به خیابان انداختم. سنجاب کاملاً بی‌حرکت بود؛ شبیه شالی که یک نفر روی زمین انداخته باشد.

مردم زیر لب ما را نفرین می کردند و بعضی هایشان به من تف می انداختند. من برای آخرین بار به آماندا نگاه کردم. می خواستم او را ببوسم که مادرم مانع شد. درست زمانی که سه گام تا ارابه مانده بود، مادر بزرگم که گویا طاقتش به سر رسیده بود به سمتم دوید، گلویم را فشرد و گفت: تو شیطانی.
– چی؟ درست شنیدم؟
آقای نیکلسون دست های مادر بزرگم را از گلویم جدا کرد، گفت: او حالا متعلق به ماست و مرا به درون کالسکه انداخت. منظور مادربزرگم از آن حرفش چه بود؟ کودک بودم، متوجه نمی شدم. اضطراب گرفته بودم و هرچه فکر می کردم نمی فهمیدم. شیطان به من چه ربطی دارد؟ او کجا، من کجا؟ و بعد ناگهان فهمیدم.
متوجه چیزی شدم که تا آن روز نمی دانستم. چیزی عجیب که تا آن روز هیچکس راجع به آن با من حرف نزده بود و آن این بود که: شیطان هم روزی آدم بوده….

پیام‌آوران، فرشتگان حمایتگر، فرستادگان الهی ما را در میان بال‌های خود گرفته‌اند.

چه تندیسی در حاشیه‌ی میدان باشند؛

چه بر سنگ قبری حک شده باشند؛

چه بر دیوارهای کلیسا نقش شده باشند؛

چه بر دروازه‌ی بهشت نگهبانی دهند؛

ما را با رمزورازشان احاطه کرده‌اند.

نویسندگان بزرگ خواب آن‌ها را دیده‌اند و گاه با آن‌ها حرف زده‌اند.

در صفحات این کتاب شاید که خواب‌های خودمان را پیدا کنیم و یادمان بیاید که در رؤیا چه‌ها شنیده‌ایم.

جورج اورول می‌خواست هنر را برای خدمت به مردم عادی به کار گیرد اما تجربه و بینش عمیقی که او نسبت به مواضعش داشت، اگر می‌خواست روی کاغذ بیاید، همه‌گیر نمی‌شد و به دست مردم عادی نمی‌رسید. پس هوش سرشار و علاقه‌ کودکی‌اش به کتابخوانی را سرمایه خود کرد و داستانی نوشت که به سبک کتاب‌های کودکان، حیوانات شخصیت‌های آن هستند. این میانبری بود تا درک مفاهیم را برای مخاطب آسان‌تر کند. مزرعه‌ی حیوانات متاثر از رویدادهای سه دهه‌ی نخست سده بیستم است و اورول در آن به‌وضوح به نقد و استهزای حاکمیت شوروی و شخص استالین می‌پردازد.
جورج اورول روزنامه‌نگار، منتقد ادبی و شاعری انگلیسی است که توانست تلاش برای زندگی بهتر و آزادی را به انسان بیاموزد. او به خاطر نبوغش در مسائل اجتماعی و مکتب تساوی‌طلبی تحسین و از سویی دیگر به خاطر عشق به ادبیات به عنوان مرجع تحلیل‌های سیاسی و اجتماعی معرفی می‌شود.
او معتقد بود: «هیچ کتابی به‌راستی فارغ از جهت‌گیری سیاسی نیست. خود این عقیده که هنر نباید کاری به کار سیاست داشته باشد، موضعی سیاسی است.» به این ترتیب جورج اورول که از پنج سالگی می‌دانست، روزی نویسنده می‌شود، در پنج سال پایانی عمرش دست به خلق آثاری زد که حالا ما نام او را جدا از این آثار نمی‌دانیم. ابتدا در 1945 میلادی اثر شگفت‌انگیز و ماندگار «مزرعه‌ی حیوانات» را نوشت و بعد در 1949 میلادی آن را به چاپ رساند.

نهال تجدد برای روایت زندگی شمس تبریزی از از زاویه دید خود او استفاده کرده و از این جهت ارتباط نزدیک تری با کتاب برقرار می کند. علاوه بر دو مقدمه کوتاه از نویسنده و همچنین همسرش ژان کلود کاریر، متن اصلی کتاب از سه بخش تشکیل شده است: «پیش از او»، «با او»، «پس از او». فصل اول کتاب «پیش از او»، حوادث زندگانی شمس کودکی او تا هنگام ترک خانواده‌اش را را شامل می‌شود. بخش دوم به دوران کسب علم و معرفت شمس اختصاص دارد . اگر چه مراد از عنوان این فصل «با او» آشنایی شمس با مولاناست و شرح این ارتباط نیز بیشترین بخش کتاب را تشکیل می‌دهد. اما در این بخش به رابطه و بده بستان شمس و دیگر شیوخ و عرفا نیز پرداخته شده است. ماجرای شمس و کیمیا خاتون که از بخش های جذاب زندگی شمس به حساب می‌آید نیز در همین فصل مورد اشاره قرار گرفته است. فصل سوم کتاب «پس از او»؛ ماجرای جدایی ناخواسته شمس از مولاناست که در آن حسادت مریدان مولانا نقش پررنگی داشته است. منابع کتاب و همچنین واژه نامه لغات دشوار متن نیز در صفحات پایانی کتاب آمده است.