تونی وبستر عادی‌بودن زندگی‌اش را پذیرفته: کار و بازنشستگی، ازدواج و طلاقی دوستانه. اما او هم مثل ما جوانی‌اش را درون خود نگه داشته و به سالمندی رسیده است. مهم‌ترین واقعه عمرش دوستی با ایدریئن تیزهوش و مستعد فاجعه است؛ مرید آلبر کامو. چهل سال بعد دفتر خاطرات همین دوست که طبق وصیت‌نامه به او واگذار شده، او را برمی‌انگیزد تا زندگی خود را بازخوانی کند. درک یک پایان برنده مهم‌ترین جایزه ادبی بریتانیا در 2011 شد. رئیس هیئت داوران (بوکر) در توصیف آن گفت: (کتاب مایه‌های یک اثر کلاسیک انگلیسی را دارد. این داستانی است که با انسان قرن بیست‌ویکم سخن می‌گوید.)

یوزف ك، كارمند فروتن بانك، یك روز بامداد پی می‌برد كه بدون ارتكاب گناهی مشخص، متهم شده است. به گمانش، اثبات بی‌گناهیش ساده است؛ ولی به‌زودی خود را در دنده‌ها و چرخ‌های ماشین تو در توی محاكمه‌ای گرفتار می‌یابد كه راه برنده‌اش عدالتی رنجناك است و نمایندگانش كارمندانی دون‌پایه و مستقر در دفترهایی پلیدند. یوزف ك. كه از این دیوستان و جهان پوچ می‌هراسد ولی همچنین به سویش كشیده می‌شود، دیگر خودش نمی‌داند كه آیا بی‌گناه است یا گناهكار. با این همه دلش می‌خواهد زندگی كند، اما توان بایسته پایداری با دو دژخیمی را ندارد كه به‌سان دو آدمكش، و به نام عدالتی كه وجود ندارد، به آهنگ داد گستردن به سراغش می‌آیند.

«آنگاه پی بردم که دست‌کم، من در سراسر این سال‌های دراز، طاعون‌زده بوده ام و باوجوداین، با همه صمیمیتم گمان کرده‌ام که بر ضد طاعون می‌جنگم. دانستم که به‌طور غیرمستقیم مرگ هزاران انسان را تأیید کرده‌ام و با تصویب اعمال و اصولی که ناگزیر این مرگ‌ها را به‌دنبال دارند،حتی سبب این مرگ‌ها شده‌ام. دیگران از این وضع ناراحت به‌نظر نمی‌آمدند و یا دست‌کم هرگز به اختیار خود درباره آن حرف نمی‌زدند. من گلویم فشرده می‌شد. من با آنها بودم و با این همه تنها بودم. وقتی که نگرانی‌هایم را تشریح می‌کردم، آنها به من می‌گفتند که باید به آنچه را که نمی‌توانستم ببلعم به خورد من بدهند؛ اما من جواب می‌دادم که طاعون‌زدگان بزرگ، آنها که ردای سرخ می‌پوشند… آنها هم در این مورد دلایل عالی دارند و اگر من دلایل جبری و ضروریاتی را که طاعون‌زدگان کوچک با استدعا و التماس مطرح می‌کنند بپذیرم نمی‌توانم دلایل طاعونیان بزرگ را رد کنم. به من جواب می‌دادند که بهترین راه حق‌دادن به سرخ ردایان این است که اجازه محکوم‌ساختن را منحصراً دراختیار آنها بگذاریم؛ اما من با خود می‌گفتم که اگر انسان یک بار تسلیم شود دیگر دلیلی ندارد که متوقف شود. تاریخ دلیل کافی به دست من داده است،این روزگار مال کسی است که بیشتر بکشد. همه آنها دستخوش حرص آدمکشی هستند و نمی‍توانند طور دیگری رفتار کنند.»

عروسک برای بچه‌ها بازیچه بی‌جانی نیست.

عروسک در خیال بچه‌ها جان می‌گیرد و با آنها زندگی می‌کند؛ اما یک عروسک چگونه جهان را می‌بیند؟

فرانتس کافکا روزی در پارکی دختربچه گریانی را می‌بیند که عروسکش را گم کرده است. او تصمیم می‌گیرد به دخترک کمک کند. نویسنده مسخ، حکم، آمریکا و بسیاری دیگر از آثار مطرح قرن بیستم، قلم به دست می‌گیرد و از چشم یک عروسک به جهان می‌نگرد؛ عروسکی که به سفری دور و دراز رفته است.

گرت اشنایدر، نویسنده آلمانی، در این رمان پرطرفدار و تحسین‌شده، هم ما را با زندگی و زمانه و آثار کافکا آشنا و هم با پایانی حیرت‌انگیز غافلگیرمان می‌کند.

یک طرف زیبایی است و طرف دیگر در هم شکستگان و پیمال‌شدگان. هرقدر هم این کار دشوار باشد من می‌خواهم به هر دو طرف وفادار بمانم. آلبر کامو در یکی از میکده‌های آمستردام، مردی از خود و زندگی خود سخن می‌گوید و سقوط تدریجی خود را مرحله به مرحله شرح می‌دهد. ژان باتیست کلمانس که روزگاری در پاریس وکیلی موفق و نمونه انسانی درستکار و گشاده‌دست و پاکباز بوده است، اینک بر این گذشته نگاهی هولناک می‌افکند و در پرتو ذهنی هوشیار، دروغ و دورویی خود و دیگران را فاش می‌سازد: در این جهان و در این زمان هیچ‌کس نمی‌تواند خود را بی‌گناه بداند. تصویری که کلمانس از خود عرضه می‌کند ناگهان تصویر خود ما می‌شود. این کتاب کوچک آینه تمام‌نمای روزگار ما و انسان امروز است.

رمان نه‌چندان طولانیِ «پیردختر» جای ویژه‌ای در «کمدی انسانی» دارد و بالزاک نیز آن را از بهترین آثار خود می‌داند. این رمان نخستین‌بار به‌صورت پاورقی دنباله‌دار در مجلۀ «لاپرس» چاپ شد و اولین رمانی است که به این صورت در فرانسه منتشر گردید.

این رمان، تصویرپرداز دوران بازگشت سلطنت در فرانسه است و درخلال تضاد میان یک شوالیه ـ ‌به‌مثابۀ مظهر نمونه‌وار دنیای کهن، اشرافیت و کلیسای حامی آن ـ و سیورساتچی نوخاسته و جاه‌طلبی به نام دوبوسکیه ـ به‌مثابۀ نمونه‌وار دنیای نوین‌ ـ یورش تدریجی این بورژوازی را به جامعه اشرافیت که پس از 1815 و با روی کار آمدن حکومت دوران بازگشت، کوشید تا دوباره به خود سروسامان دهد، به شیوه هنری دلنشینی ترسیم کرده است و نشان می‌دهد که چگونه آخرین بازمانده‌های اشرافیت، دربرابر ترکتازی‌های تازه به دوران رسیده‌های عامی، به‌تدریج از پای می‌افتند. بدین‌سان در وجود نمونه‌وار دوبوسکیه و شوالیه، کشمکش‌ها و مسائل اساسی یک دوران تاریخی خلاصه می‌شود و بالزاک این مبارزۀ نمونه‌وار تاریخ جهانی را به‌عنوان موضوع داستان خود انتخاب کرده است. همین ویژگی «پیردختر» باعث می‌شود که علاوه‌بر حکایت ماجراهای خصوصی زندگی افراد مختلف، شاهد راستین و زندۀ جامعه، دوران و بشریت معاصر نیز باشد و در شناخت دنیای کنونی به خواننده یاری رساند. بالزاک در «پیردختر»، پرسش‌آفرین است، و اساس نظام اجتماعی عصر خود را به زیر سؤال می‌برد. به همین جهت، این کتاب یک اثر هنری ناب است؛ بدین معنا که اثری است که بر واقعیت مسلط است و به خواننده نیز اجازه می‌دهد که بر آن مسلط شود.

در داستان گوبسک به زندگی دختر بی‌بندوبار باباگوریو و حواشی آن سرک می‌کشیم، همان باباگورویویی که خود سرگذشتی دارد و یکی از رمان‌های مجموعۀ عظیم کمدی انسانی‌ به سوانح او اختصاص یافته است؛ اما این رمان بالزاک درواقع به‌تمامی سرگذشت‌نامۀ کنتس دو رستو و پسر جوان فقیر اما لایق او نیست که ثروت پدری‌اش را مادر بی‌بندوبارش بر باد می‌دهد. شخصیت اصلی این داستان آمیخته به فسون و فسانه پیرمرد عجیب و غریب و رباخواری‌ است به‌نام گوبسک که پدر ارنست پیش از مرگ همۀ دارایی‌اش را بدو وامی‌گذارد. بدین قرار مکتوب که وقتی پسرش به سن بلوغ رسید آن دارایی را بدو منتقل کند؛ اما ماجرا پیچ‌وتابی می‌یابد و دارایی به ارنست منتقل نمی‌شود و او در فقر گرفتار می‌شود، و ما درحالی با او آشنا می‌شویم که دختر ویکنتس دو گرانیلو بدو دل باخته است.

اکنون راوی داستان، درویل، وکیل و دوست خانوادگی ویکنتس، داستانی را حکایت می‌کند که عمیقاً از شخصیت مخوف گوبسک سرشار است: پیرمردی که رباخواری را از باب لذت فکری پیشۀ خود کرده، نه از باب ثروت‌اندوزی صرف. گوبسک از حیث شهرت به خساست سرشناس‌تر از باباگراندۀ اوژنی گرانده نیست؛ اما بی‌شک خسیسی ا‌ست اصیل‌تر و به‌لحاظ درونی غنی‌تر که قواعد خاص خود را با منتهای وسواس و دقت رعایت می‌کند و رباخواری را به مرتبۀ هنر برمی‌کشد.

در سال‌های منتهی به میلاد مسیح ، کشورهای حوزه دریای میانه، همگی تمام و کمال جز قلمرو امپراتوری رم بودند. قلمرو فرمانروایی رم از بریتانیا تا یهودیه (قسمتی از جنوب فلسطین)، و از سوریه تا کارتاژ (محل فعلی شهر تونس) گسترده شده بود. در بعضی از این سرزمین‌های فتح‌شده، فرمانروایانی از رم گماشته شده بودند و در بعضی دیگر، شاهزادگان و فرمانروایان محلی، سرزمینشان را زیر نظر سلاطین رم اداره می‌کردند. ثروتمندترین و مهم‌ترین کشور تحت سلطه، سرزمین مصر بود. در آن زمان، اسکندریه پایتخت مصر بود که نامش برگرفته از نام اسکندر مقدونی بود که در سال 332 قبل از میلاد فراعنه مصر را شکست داده بود. او یکی از فرمانروایانش به نام بطلمبوس را حاکم آنجا کرده بود.

«لطفاً، روزینیا، لطفاً نگو که حرف می‌زنی. نگو که من زبانت را می‌فهمم.»

روزینیا ادامه می‌داد:

«اما زه اوروکو تو خیلی دیر کرده‌ای. بالاخره قایق درختی بیش نیست و اندوه درخت‌ها هم به اندازۀ صبرشان بزرگ است.»

زه اوروکو دیگر بلد نبود با روزینیا صحبت کند. مدت‌ها و مدت‌ها می‌گذشت و او در شهر مطمئن شده بود که دیگر هرگز این اتفاق روی نخواهد داد.

«در این صورت من هنوز دیوانه‌ام. دیوانه، مثل مردی که روزنامه زیر بغل راه می‌رفت…»

دیوانه؟ تو؟ به‌علت اینکه زبان درخت‌ها را می‌فهمی، به‌علت اینکه با اشیاء حرف می‌زنی؟ چه حرف‌های احمقانه‌ای! دیوانه‌ها آدم‌های دیگری هستند که شعور خدایی را از دست داده‌اند، کسانی که قلبشان سنگ شده است و حتی قادر نیستند زبان آدم‌ها را بفهمند. دیوانه آن‌ها هستند.» (از متن کتاب)

این رمان داستانِ حرکت است؛ حرکت انسان و شهر. داستان فرازوفرود زندگیِ یک شهر و یک کشور که زلزلهٔ طبیعی همان‌قدر خانه‌هایش را ویران می‌کند که زلزله عاطفی یا سیاسی زندگی شهروندانش را.

راوی همچون رهگذری خستگی‌ناپذیر نوری به روان شخصیت‌ها می‌اندازد، زندگی هر شخصیت را نیمه‌کاره رها می‌کند و می‌رود سراغ شخصیت بعدی و بعدی. شهر او را با خود می‌برد و مواجهه با شخصیت‌های جدید آن‌قدر ادامه پیدا می‌کند که خواه‌ناخواه این پرسش سر برمی‌آورد که آیا سرگذشت این آدم‌ها به هم گره خواهد خورد؟

یکصد حکایتی که در این مجموعه به‌نظر می‌رسد به‌تدریج از مغز پرشور و حساس بوکاس روی کاغذ تراوش کرده است. بوکاس نام مجموعه پرارزش خود را دکامرون که به‌معنی ده روز است گذاشت و چون کتاب گرانبهای او منتشر شد مواجه با تشویق و علاقه شدید خوانندگان گردید. بوکاس با وجود این موفقیت، دست از فعالیت برنگرفت و به نگارش آثار برجسته دیگری پرداخت که هریک در نوع خود کم‌نظیر است. بوکاس در سنین پیری برخلاف دوران جوانی از زنان رویگردان شد و مورد طعن و لعن خویشان و دشمنان سابق خود گردید و سرانجام در ۲۱ دسامبر ۱۳۷۵ در خانه قدیمی نیاکان خود چشم از جهان فروبست.

انتشارات خوارزمی از سال‌ها پیش بر آن بوده است كه دوره آثار نویسندگان و متفكران بزرگ را به فارسی برگردانده و هر دوره را زیر نظر ویراستاری اهل فن مقابله و تنقیح كند و منتشر سازد. تاكنون شروع به انتشار چند دوره از این دست كرده و بعضی را به پایان رسانده است. از آن میان (دوره آثار افلاطون) دوره آثار برتولت برشت و (دوره آثار تروتسكی) را می‌توان نام برد. اكنون خوش‌وقت است كه (دوره آثار ژول ورن) را نیز تقدیم می‌دارد. مجموعه آثار ژول ورن (سفرهای خارق‌العاده) نام دارد. این مجموعه شامل 62 رمان و هجده داستان كوتاه است. تعدادی از این رمان‌ها پیش از این به فارسی برگردانده شده و خوانندگان ایرانی از آن استقبال کرده‌اند؛ اما بسیاری از آنها علی‌رغم جذابیت فراوان، هنوز به فارسی ترجمه نشده‌‎اند. یكی از دلایل اصلی این بوده كه برداشت‌های متفاوتی از آثار ژول ورن به بازار نشر عرضه شده و درنتیجه در بسیاری از مواقع بین دو ترجمه از یك داستان تفاوت‌های اساسی وجود دارد.

«راهبی که فراری‌اش را فروخت» از رابین شارما داستانی است الهام‌بخش که راهی آسان و درعین‌حال عمیق برای زندگی را دراختیار خوانندگان قرار می‌دهد. داستان پیرامون شخصیت «جولیان منتل» شکل می‌گیرد که یک وکیل ثروتمند و موفق است و نامی بزرگ در حرفه خود محسوب می‌شود؛ اما یک حمله قلبی غیرمنتظره، زندگی موفقیت‌آمیز او را ویران می‌کند. شروع ناگهانی بیماری جولیان منتل را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد و عملکرد و فعالیت‌های او به بن‌بست می‌رسد. او می‌اندیشد که آیا موفقیت‌های مادی ارزشی داشته، و سپس همه‌چیز را رها می‌کند و به هندوستان می‌رود.

سفر به هند یک بیداری معنوی برای او به‌همراه دارد که باعث می‌شود پنجره‌های جدیدی به روی «جولیان منتل» گشوده شود و زندگی را از چشم‌اندازهای دیگری ببیند. او تصمیم می‌گیرد زندگی دوباره خود را به طریقی دیگر سپری کند؛ طریقی که خشنودکننده‌تر از قبل و بامعناتر از قبل باشد.

رابین شارما در «راهبی که فراری‌اش را فروخت»، خواننده را به سفری روحانی درون فرهنگی کهن خواهد برد که عقل و خردی به گستردگی هزاره در بر دارد. کتاب، حامی زندگی شاد، تفکر عمیق و صحیح، ارزش قائل‌شدن برای وقت و رابطه، نظم بیشتر، دنبال‌کردن ندای قلبی و زندگی‌کردن در تک‌تک لحظات است.

راهبی که فراری‌اش را فروخت، به‌عنوان یکی از پرفروش‌ترین رمان‌ها، توجه خوانندگان را در سراسر جهان به خود جلب نموده و آنچه تحسین همه را برانگیخته هسته فلسفی کتاب است که وام‌دار هر دو فلسفه شرقی و غربی می‌باشد.

لسلو کراسناهورکایی نویسنده  مجار در سال 2015 به‌خاطر «نوآوری و اعتلای سطح داستان‌نویسی جهانی» برنده جایزه بین‌المللی «من بوكر» شد. او در سال 1989 رمان «مالیخولیای مقاومت» را منتشر کرد که برنده جایزه بهترین کتاب سال آلمان شد. سوزان سانتاگ، به‌خاطر این رمان، او را «استاد معاصر مجار در آپوکالیپس‎‌نگاشتن» توصیف می کند که خواننده را به مقایسه او با گوگول و ملویل برمی‌انگیزد. در اینجا با هنرمندی جسور روبه‌رو می‌شویم که قراردادها را زایل کرده و کیهان دیگری را بازمی‌سازد؛ آنقدر کج‌ومعوج و غریب که هنگام آشناشدن با آن، دیگر به دشواری می‌توانیم از آن روی گردانیم.

قهرمان‌های اصلی او محکوم به غلتیدن در شکست‌اند، آدم‌های پالتوپوش یادآور داستان‌های کافکا و داستایوسکی و بکت؛ اما کراسناهورکایی مقلد نیست، نبوغ او برای تبدیل امر متافیزیکی به امر ماتریال و بالعکس، منحصربه‌فرد است.

«نجواگر» رمانی پلیسی، مخوف و هیجان‌انگیز از نویسنده‌ای مرموز با نام مستعار الکس نورث است؛ نویسنده‌ای که با اولین کتابش مخاطبان را حسابی شگفت‌زده کرده است. این داستان روایتگر زندگی چند نسل است ــ داستان پدر و پسری که در شهری کوچک در گیرودار تحقیقات برای دستگیری قاتلی زنجیره‌ای گرفتار می‌شوند؛ سرشار از کابوس و دلهره اما درعین‌حال پر از عشق، غم، فقدان و شروع دوباره.

«نجواگر»، با ته‌مایه‌های روان‌شناختی، داستانی جذاب، هیجان‌انگیز و پر از تعلیق را برای شما به ارمغان می‌آورد؛ طوری‌که زمین‌گذاشتن کتاب سخت خواهد بود.

«نجواگر» کتابِ منتخب سردبیران نیویورک تایمز، نامزد بهترین کتاب جنایی ـ معمایی سایت گودریدز در سال 2019 و جزو جدایی‌ناپذیر فهرست پرفروش‌های نیویورک تایمز و ساندی تایمز برای هفته‌های متوالی بوده و به زبان‌های گوناگون ترجمه شده است.

کتابی که در دست دارید، به گواه خوانندگان و نویسندگان و البته منتقدان، از بهترین آثار ادبیات داستانی جهان است. کتاب از همان روز اول انتشارش یعنی سال 1952 تبدیل به پدیده‌ای جهانی شد و تا امروز هم از کتاب‌هایی بوده که هیچ‌وقت از محبوبیتش کاسته نشده، که دلیل واضح اما پیچیده‌ای دارد. واضح‌بودنش در این است که راوی کتاب، شما را با خودش پیش می‌برد، بدون اینکه از شما چیز زیادی بخواهد؛ اما پیچیدگی‌اش درست در این است که چطور می‌شود خیلی راحت دست مخاطب را گرفت و با خود به سفری دو سه‌روزه در نیویورک دهه پنجاه میلادی برد؟! سؤالی که جوابش در پس تک‌تک کلمات و سطرهای کتابی است که در دستتان گرفته‌اید.

یک شکارچی مرموز و وحشی طی مدتی بیش از ده سال مرتکب پنجاه مورد تجاوز در کالیفرنیای شمالی می‌شود، سپس روانه‌ جنوب شده و ده نفر را به‌طرز فجیعی به قتل می‌رساند. او در سال 1986 ناپدید می‌شود و از چنگ نیروهای پلیس و بهترین کارآگاهان منطقه می‌گریزد.

سی سال بعد، میشل مک‌نامارا، روزنامه‌نگار جنایات واقعی و نویسنده وبگاه محبوب دفتریادداشت روزانه‌ جنایات واقعی مصمم می‌شود روانیِ خشنی را که قاتل گلدن استیت می‌نامد، پیدا کند. میشل به کندوکاو گزارش‌های پلیس می‌پردازد، با قربانیان مصاحبه‌ می‌کند و به جوامع آنلاینی راه می‌یابد که به اندازه‌ خودِ او فکر و ذکرشان حل این پرونده است.

آ‌نچه این کتاب را بسیار خاص کرده این است که با دو وسواس فکری درهم آمیخته است؛ یکی روشن و یکی تاریک. قاتل گلدن استیت نیمه‌ تاریک است و میشل مک‌نامارا نیمه‌ روشن. این کتاب آمدوشدِ میانِ این دو ذهن، یکی بیمار و آشفته و دیگری باهوش و مصمم است. دوستش داشتم.

شمارگان رمان خاطرات تن در ادبیات عرب کم‌نظیر بوده و تا امروز به زبان‌های انگلیسی ایتالیایی و فرانسوی آلمانی اسپانیایی چینی و کردی ترجمه و منتشر شده است. دانشگاه سورین پاریس لیون مریلند واشنگتن امان الجزیره و سن ژوزف بیروت و دانشگاه‌های آمریکایی بیرون و قاهره و نیز دوره آموزش متوسطه در لبنان این رمان را جز مواد درسی خود قرار داده‌اند. منتقدان این رمان را برترین رمان عرب دهه 90 و یکی از بهترین رمان‌های عرب قرن بیستم دانسته‌اند. قرار است یوسف شاهین کارگردان شهیر مصری فیلمی بر اساس این رمان بسازد… صدایم یاری‌ام نمی‌کند. فقط با حرکت سر جواب می‌دهم بیرون می‌رود و لحظه‌ای بعد با سینی مسی بزرگ که روی آن یک قوری و دو فنجان و یک شکر پاش و گلابدان و ظرف شیرینی گذاشته بازمی‌گردد. در شهرهای دیگر معمولاً قهوه را آماده در فنجان می‌آورند و کنارش هم قاشقی و حبه قندی اما قسطنطینه شهری است که از خلاصه‌کردن چیزها بدش می‌آید؛ شهری که همه‌چیز را تک و بی‌همتا می‌خواهد همه لباس‌هایش را با هم می‌پوشد و هرچه می‌داند به زبان می‌آورد. برای همین است که اندوه هم در این شهر یک ضیافت است کاغذهای پراکنده دربرابرم را جمع‌وجور می‌کنم تا جایی برای فنجان قهوه باز کنم انگار می‌خواهم برای تو جایی آماده کنم…

گئورگ لوکاچ (۱۸۸۵–۱۹۷۱) اکنون به‌عنوان یکی از مبتکرترین و آگاه‌ترین منتقدان ادبی قرن بیستم شناخته می‌شود. او که در سنت فلسفی آلمانی کانت، هگل و مارکس آموزش دیده بود، با فرار به اتحاد جماهیر شوروی در سال 1933 از آزار نازی‌ها گریخت. در آنجا با مجموعه جدیدی از مشکلات روبه‌رو شد: جزم‌اندیشی استالینیستی درخصوص ادبیات و نقد ادبی. او با مانور بین موانع سانسور، طولانی‌ترین اثر نقد ادبی خود، رمان تاریخی، را در سال 1937 نوشت و منتشر کرد.

رمان تاریخی که با رمان‌های سر والتر اسکات شروع می‌شود، تکامل ژانری را که در سال‌های پس از ناپلئون بر ادبیات داستانی اروپا تسلط یافت، مستند می‌کند. رمان به نقطه‌ای رسیده بود که می‌توانست از نظر اجتماعی و سیاسی انتقادی و همچنین روان‌شناختی داشته باشد. لوکاچ فصل آخر خود را به داستان‌های ضد نازی آلمان و اتریش اختصاص می‌دهد.

زندگی دیگری جز نوشتن ندارم. هستی‌ام در کتاب‌هایم است…

روبر پنژه زمانی پا به عرصه رمان‌نویسی گذاشت که به گفته ناتالی ساروت «عصر بدگمانی» بود. عصر بدگمانی خواننده و نویسنده به شخصیت‌های داستانی رمان‌های کلاسیک، به زمان خطی، به پیرنگی که سرگذشت این شخصیت‌ها را به هم گره می‌زند. تمام آن چیزهایی که باعث می‌شد رمان برشی واقعی از زندگی باشد و باورکردنی، حالا تصویر ساختگی و بی‌جانی را نقش می‌کرد که خواننده را پس می‌زد. واقعیت برای خواننده و نویسنده هر دو تغییر کرده بود.

پنژه به‌شدت به موسیقی کلام اهمیت می‌دهد، به ریتم و از همه مهم تر به لحن مفهوم موردنظر او از لحن البته پیچیده‌تر از آن مفهوم متداولی است که همه در ذهن داریم؛ یعنی لحن مؤدبانه، لحن آرام، لحن عصبی و… لحن مدّنظر او ترکیبی است، لحنی خاص که قادر است ذهنیت راوی را منتقل کند و درنهایت فضای کلی رمان را بسازد. او در مؤخره این کتاب می‌نویسد:

«لحن همیشگلی ما، لحنی که برای مثال آدم با خودش حرف می‌زند یا با نزدیکانش، نوعی ترکیب است از لحن‌های گوناگون؛ لحنی که به ارث برده، لحن کتاب‌ها، لحن‌هایی که از زمان کودکی ضبط کرده‌ایم. چقدر جالب‌تر است تحلیل‌کردن اجزای تشکیل‌دهنده لحن طبیعی آدم‌ها و با هریک از آنها کتابی نوشتن.»