کتاب «شهر جانوران» رمانی نوشته ی «ایزابل آلنده» است که اولین بار در سال 2002 به انتشار رسید. پسری 15 ساله به نام «الکساندر کولد» در آستانه ی تجربه ی هیجان انگیزترین سفر عمرش قرار دارد. «الکساندر» پس از جدا شدن از خانواده و مادر بیمارش، به مادربزرگ بی باک خود می پیوندد که گزارشگر مجله است و مأموریت دارد به سفری به دنیای دورافتاده و خطرناک آمازون برود. مأموریت آن ها، در کنار سایر اعضای گروه، تهیه ی گزارش از موجودی افسانه ای در آمازون است که با نام «جانور» شناخته می شود. «الکساندر» در زیر انبوه درختان، بیش از هر آنچه که قبلا تصور می کرد، شگفتی هایی را درباره ی جهان های مخفی جنگل های بارانی کشف می کند.

سرزمین اژدهای طلایی دومین جلد از سه گانه ایزابل آلنده است. آلکساندر کولد قهرمان داستان شهر جانوران که با مادربزرگش به جنگهای آمازون رفته بود، حالا راهی سرزمین ممنوعه اژدهای طلایی در کوههای سر به فلک کشیده و پوشیده از یخ و برفی می شود که در قلب ارتفاعات هیمالیا دور از چشم جهانیان قرار دارد. تا ماجرایی تازه را آغاز کند. گروهی هم که در جست و جوی دست یافتن به اژدهای طلایی سخنگو هستند خود را به سرزمین ممنوعه می رسانند و کیت مادربزرگ شجاع آلکساندر کولد این بار برای نوشتن گزارشی درباره سرزمین پادشاهی ممنوعه همراه گروهی از عکاسان مجله نشنال جئوگرافیک عازم آن کشور می شود. همراهان که یکی راهبی تبنی و یکی از یاران اوست همراه با لشگر یتی غول برفی به جست و جوی مجسمه افسانه ای و سخنگو برمی آیند تا مانع آن شوند که سارقان اژدهای طلایی را از بین ببرند. کیت در این رمان جذاب می کوشد تا پرده از رازهای این سرزمین دورافتاده و عجایب آن بردارد.

کتاب به هوای دزدیدن اسب ها اثری است از پِر پِترسون به ترجمۀ فرشته شایان و چاپ انتشارات چشمه. رمان حاضر (برندۀ جایزۀ معتبر “ایمپک دوبلین” و از مهم ترین آثار ادبیات نروژ در سالیان اخیر) به روایت داستان مردی می پردازد که در سن 67 سالگی، به دور از اقوام و خویشان اش به تنهایی با سگ خود در کلبه ای چوبی زندگی می کند؛ داستان پس از وقوع اتفاقی کوچک و ملاقات مرد با همسایه اش، لارس، به گذشته ها رفته و مدام از گذشته به حال در رفت و برگشت است.

لو کلارک به خیلی چیزها پی برده است…

می‌داند کیلومترها بین خانه‌‌ی جدیدش در نیویورک و دوستش سام در لندن فاصله است.

می‌داند کارفرمای جدیدش آدم نازنینی است و همسرش رازی را از او پنهان می‌کند.

چیزی که لو نمی‌داند این است که با کسی آشنا خواهد شد که زندگی‌اش را زیر و رو می‌کند، زیرا این فرد او را یاد دوستی می‌اندازد و این یادآوری آزاردهنده خواهد بود.

لو نمی‌داند چه کند، ولی می‌داند هر تصمیمی بگیرد، اوضاع دیگر مثل سابق نخواهد بود.

آیا او باید به تجربه‌های جدید «بله» بگوید و با بیرون آمدن از منطقه‌ی امن خود پذیرای چالش‌های جدیدی شود؟

لو می‌خواهد بداند اگر عاشق کسی هستی، آیا برای داشتنش باید از رویاهایت دست بکشی؟ یا می‌توان هر دو را با هم داشت و هیچ یک را فدا نکرد؟

رمان «هنوز هم من» نوشته‌ی جوجو مویز در ادامه‌ی رمان‌های محبوب «من پیش از تو» و «پس از تو» با ترجمه‌ی مریم مفتاحی در ۶۱۴ صفحه از سوی نشر آموت منتشر شده است.

تمام چیزهایی که می‌بخشیم، آخرین کتاب از سری کتاب های پرفروش تمام چیزها، سرشار از عشق، راز و تعلیق است که داستان راز ها، دروغ‌ها و عشقی را که خانواده ها در خود نهفته‌اند به شکلی هنرمندانه به پایان می‌رساند.

ایان عکاس موفق است و جایزه های زیادی برده است، اما فقط یکبار در زندگی‌اش مرتکب اشتباهی شد که به قیمت آزادی مادرش و از هم پاشیدن خانواده‌اش تمام شد، اشتباهی که سال ها میان ایان و پدرش جدایی انداخت و باعث شد مادرش ناپدید شود. حالا ایان همه چیز دارد، شهرت، همسری مهربان و دختری دوست داشتنی، فقط دو کار باقی مانده که نکرده است، چاپ عکس در نشنال جیوگرافیک و پیدا کردن مادرش. درست زمانی که نشنال جیوگرافیک پروژه ای را به او محول می‌کند که سال ها رویایش را در سر می پروراند، جیمز نامزد سابق همسرش با پیغامی برای ایان از راه می‌رسد. حالا این دو گزینه پیش رو دارد، رفتن به دنبال رویایش و یا ملاقات مجدد با زنی مرموز که ممکن است کمک کند گذشته را جبران کند. و این بار این باید درست تصمیم بگیرد، چون ممکن است دوباره عزیزترین چیزش، یعنی خانواده‌اش را از دست بدهد.

نطفه این کتاب با مرگ بسته شد؛ مرگ مرغ مگس خواری در جیب مردی که جنازه اش را حوالی مرز آمریکا و مکزیک پیدا کردند. مرغ مگس خوار در میان بومیان این منطقه، نماد سفر به خیری و پیام آور میان دنیای زندگان و مردگان است. گفتم شاید مرد، که احتمالا از مهاجران بوده، پرنده را برای به سلامت گذشتن از مرز با خود برداشته. تصویر جنازه بی هویتی در میان بیابان که مرغ مگس خواری در جیبش مرده بسیار تکان دهنده بود و درست مثل گشودن شیر آبی، داستان در ذهنم فوران کرد. گناهی به سرخی ارغوان دنیای بی پناهان، تیپاخوردگان، بی خانمانان، مطرودان، بی هویتها و کسانی است که در گوشه خیابان جان می دهند.

«اسپتال تروفی موویچ ورخوونسکی» در روسیه خود را قهرمان ملی می‌دانست. او دوست داشت که خود را همچون یک «مرد خطرناک سیاسی» و تبعیدی تصور کند. این دو صفت او را چنان مجذوب خود کرد که مردم اندک‌اندک مرتبه، مقام و کرامت‌اش را بالا بردند و به مقامی رفیع و جاذبه‌انگیز ارتقا دادند. بر حسب اتفاق، در مسکو منظومه‌ای از «اسپتان تروفی موویچ» دریافت کردند . بدون اطلاع در یک کشور بیگانه و مجله انقلابی چاپ کردند. این منظومه که خطرناک تشخیص داده شد، استپان را به وحشت انداخت. او تغییر شغل داد و پیشنهادی از «واروارا پتروونا استاوروگین» زوجه یک سرهنگ برای تعلیم و تربیت تنها فرزندش دریافت کرد و این شغل را پذیرفت. از لطف و عنایت علاقه پرشور و دوستی ارزشمند و پرهیبتی که وارواراپتروونا به او ابراز می‌داشت، همه‌چیز سروسامان یافت و سرنوشت امور تا بیست سال بعد مشخص شد.

موضوع اصلی داستان: یک توطئه سیاسی در یکی از شهرهای ایالات و معرفی قهرمانان با تعصبی زایدالوصف همچون موجوداتی پست و بی خیال که از همه خصایص بشری بی بهره اند. مسایلی که در این کتاب مطرح می شود به فرد بستگی ندارد بلکه منظورش تمام ملت است. قهرمانان کتاب واقعاً جن زده و تسخیر شده اند، زیرا زندانی یک قدرت مرموزند که آن ها را به ارتکاب اعمالی وادار می کند که لیاقت و سزاواری انجام آن را ندارند. شیاطینی نامشخص اند که قهرمان واقعی می باشند و انسان ها به منزله عروسک های خیمه شب بازی اند که به فرمان آن ها به جنب و جوش در می آیند. هیچ یک از کتاب های داستایوفسکی پیچیده تر از این کتاب نیست، زیرا ابهام و آشفتگی، همه قهرمانان را در هم می فشرد و وقایع با تعقید بیان می شود. این داستان با یک رشته حوادث مرموز که در ظاهر با وقایع دیگر ارتباط ندارد پایان می یابد.

تسلسل موقعیت‌های مضحك و دیالوگ‌های خنده‌آور، كه نویسنده به وفور از آنها بهره برده است، خواننده را به یاد گوگول و «خنده در میان اشك‌های نامرئی» او می‌اندازد. و این، نه تنها به‌خاطر آن است كه مثلاً جنجال منازعه خانوادگی بر سر یك «صدای مشكوك»، شباهتی به خصومت جاودانه میان ایوان ایوانویچ و ایوان نیكیفورویچ دارد، بلكه در این رمان عوامل بسیار دیگری یادآور این جمله پایان داستان گوگول است كه: «آقایان، زندگی در این دنیا چه ملال‌انگیز است!».
(از مقدمۀ نویسندۀ روس، میخائیل گورگانتسف. بر ترجمۀ روسی)

وجود چنین رمانی در ادبیات ایران، به حد اعلی كمیك و مبتكرانه، مملو از شخصیت‌های به‌ یادماندنی در كشاكش زد و خوردهای مضحك ممكن است خوانندۀ غربی را، كه عادت كرده با شنیدن نام ایران به یاد صحنه‌های جدی بیفتد، دچار شگفتی كند. حال آنكه در خود ایران این رمان شاید شناخته‌ترین و محبوب‌ترین داستانی باشد كه پس از جنگ جهانیِ دوم در این كشور نوشته شده است.
(از مقدمۀ ایران‌شناس، پروفسور دیك دیویس، در ترجمۀ انگلیسی)

پروست داستان کوتاه «بی احساس» را در بیست ودوسالگی نوشت و در سال ۱۸۹۶ در نشریه ای نه چندان معتبر به نام «وی کونتومپورن» چاپ کرد. آنچه این اثر را قابل توجه می کند، بسیاری از مضامینی است که پروست خیلی دیرتر در کتاب های مشهورش چون «عشق سوان» به کار می گیرد، از جمله کندوکاو احساسات، مفهوم دلدادگی، و به ویژه مطالعه اش دربارۀ تبلور عشق.

پیرزنی را در خاطرم دارم
که امضای یک پیرزن به‌تمام‌معنی
پایش بود
استخوان‌بندی درشتی داشت
و یک شب زمستانی را تا ده و نیم صبح
بیرون ماند
اکنون نمی‌توانم درباره‌ی او
همه‌چیز را بگویم
من بچه بودم که دیدم او غروب
به اشتباه
راه بیابان را از کوچه‌باغ‌ها رفت

فکر می کنم همه ی این ماجرا بخشی از نقشه ی زیرکانه ای باشد که ارتش با دقت کشیده تا جنگی را آغاز کند . باید بهانه ای پیدا کنند. باید دلیلی در کار باشد، مستمسک های مناسبی تا به طرف دیگر حمله کنند، چون طرز فکر اروپایی همین میباشد. نه مثل شاهان آسیایی. آن ها به قلمروهای پادشاهی دیگر حمله می کردند، بدون هیچ دلیلی غیر از اینکه می خواهند قوی تر از بقیه باشند. اروپا باید دلیلی داشته باشد، حتی اگر فقط من درآوردی باشد و واقعا صحت نداشته باشد، اما باید بهانه ای در کار باشد. مینکی، دوست من، برای اینکه عقلشان قانع شود نه اخلاق، عقل و اخلاقی که بومی ها در هر حال هیچ کدامشان را ندارند.

زیر لب آهسته گفتم:
«نترس! کاریت ندارم…فقط آروم باش.»
خندۀ کوتاهی کردم و ادامه دادم:
«با این پای چُلاقم چه‌کار می‌تونم بکنم؟»
التماسم کرد:
«تو رو به امام رضای غریب دست از سرم بردارید آقا! اگه بابام بفهمه… می‌دونید که چشم خونواده‌م واسه یه لقمه نون به دست شماست… نکنید ارباب این کار رو با من!»
انگشت اشاره‌م رو روی لبش گذاشتم و گفتم:
«فقط یه احظه… اذیتت نمی کنم. قرار نیست کسی خبردار بشه.»

می دانی ورنر همه میگویند من شجاع هستم وقتی که بینایی ام را از دست دادم همه گفتند شجاع هستم وقتی پدرم رفت همه گفتند شجاع هستم اما این شجاعت نیست چون من چاره ی دیگری ندارم من از جایم بلند میشوم و زندگی را ادامه میدهم مگر تو همین کار را نمیکنی؟مگر تمام مردم این کار را نمیکنند؟و ورنر آرام میگوید سالها بود که این جرعت را نداشتم اما شاید امروز این کار را در برابر چشمان خودم انجام دادم

کتاب رمان حافظه فراموشی : در این کتاب کوندرا به بحث و بررسی درباره رمان‌ های مورد علاقه‌ خود از جمله دن ‌کیشوت نوشته سروانتس، مادام بواری اثر فلوبر، ابله اثر داستایوفسکی و آنا کارنینا نوشته تولستوی و… و همچنین کتاب دیگری از فلوبر با نام «آموزش احساس» ‌که در فرانسه مورد توجه است می‌ پردازد. او از طرفی به معرفی نویسندگان لهستانی چون بروخ و یاروسلاو هاسک پرداخته است. این دو از نویسندگان بزرگ لهستان ‌اند که چندان برای ما شناخته شده نیستند . «رمان، ‌حافظه و فراموشی» دربرگیرنده عناوین ذیل است: آگاهی از تداوم، ادبیات جهانی، نفوذ به کنه چیزها، رمان‌ نویس کیست، زیبایی ‌شناسی هستی،‌ پرده پاره می ‌شود و رمان، حافظه، ‌فراموشی. این کتاب می ‌تواند پاسخگوی علاقه ‌مندان به تاریخ،‌ ادبیات و فلسفه باشد.

«بالاخره یه‌ روزی قشنگ حرف می‌زنم» شامل ۲۶ یادداشت طنز از سداریس است. سداریس پرمخاطب‌ترین طنزنویس پانزده سال اخیر امریکاست. تمام کتاب‌هایش با مقیاس‌های نجومی پرفروش‌اند. تاکنون تنها در امریکا هشت میلیون نسخه ازآثارش به فروش رسیده است و «بالاخره یه‌ روزی قشنگ حرف می‌زنم» به بیشتر زبان‌های زنده‌ی دنیا ترجمه شده است.

پیمان خاکسار می‌گوید: «سداریس می‌خنداند. به مفهوم واقعی کلمه. از او نباید انتظاری را داشته باشید که از کافکا و فاکنر و بورخس دارید. اتفاقاً در بیشتر طنزهایش، به‌خصوص در این کتاب، فضاهای روشنفکری و روشنفکران را دست می‌اندازد و باعث خنده می‌شود.»

«بالاخره یه روزی قشنگ حرف می‌زنم» یکی از پرفروش‌ترین کتاب‌های سال ۲۰۰۰ امریکا شد. سداریس به خاطر این کتاب جایزه‌ی «ثربر» برای طنز امریکایی را برد و مجله‌ی «تایمز» او را طنزنویس سال نامید. سداریس در دسامبر سال ۲۰۰۸ از دانشگاه بیرمنگام دکترای افتخاری دریافت کرد. او تاکنون بیش از چهل مقاله در مجله‌ی «نیویورکر» چاپ کرده است.

مرجانِ شیرمحمدی داستان‌نویسی‌ است شناخته‌شده. او در سال‌های گذشته چندین کتاب منتشر کرده که از اقبالِ مناسبی برخوردار بوده‌اند و پای‌شان به سینما نیز باز شده است. تازه‌ترین نوشته‌ی او یعنی خانه‌ی لهستانی‌ها احتمالاً متفاوت‌ترین‌شان هم هست. این رمان داستانِ آدم‌هایی ا‌ست ساکنِ خانه‌ای بزرگ در جنوبِ تهران، خانه‌ای بازمانده از سال‌های دور. داستان در زمانه‌ی پهلوی دوم می‌گذرد و قصه‌ی آدم‌ها و رازهایی که هر کدام در سینه‌ی خود دارند موضوعی می‌شود برای روایت‌های نویسنده. در این خانه که هر کس اتاقی اجاره‏ا‌ی دارد، عنصرِ «ندار بودن» گره خورده با گذشته‌ای وهم‌آلود که باعث شده ماجراهای خاص و حتا خشنی رقم بخورد. داستانِ خواهرانی سال‌خورده، یا زنی که تنها گذاشته‏اندش. شیرمحمدی با زبانی داستان‌گو و تلاش برای بازآفرینی یک هویت مکانی و گره ‌زدنش با وجوهِ شخصی هر یک از قهرمانانِ خود، قصه‌ای خواندنی نوشته است. خانه‌ی لهستانی‌ها مملو از تکه‌های احساسی و روایی ا‌ست که در آن‌ها می‌توان ردِپای هراسِ از رها شدن در دلِ شهر را درک کرد. قصه‌ای از زن‌هایی که این خانه دنیای شخصی‌شان است و اگر کسی به این دنیا تعدی کند سرنوشتِ چندان خوبی در انتظارش نیست…

نشد که نشکنم، شکستم. “فبأی آلاء ربکما تکذبان” در صورتش خم شدم، چشم بست، این یعنی آماده ی هر اتفاقی بود. شکستم، بد هم شکستم. من اگر سیب حوا را به شوخی گرفتم، در مقابل یک دانه گندمش، تمام وجودم را برایش دودستی باختم.
حوا را نمی شد قانع کرد، حوا همه ی دنیا را به دانه ای گندم قانع می کرد.

زندگی علاوه بر این که تجربه ی ناعادلانه ای است، پیش بینی ناپذیر هم است، گاهی پر از شگفتی و گاهی پر از درد. میان همه ی این دردها و تجربه ها و گاهی شگفتی ها، خوشبختی کجا جا داشت؟ چرا هیچ کس از خوشبختی حرف نزده بود؟ کسی نگفته بود لمسش چه حسی دارد، کسی نگفته بود دیدارش چطوری است… آدم ها خوشبختی هایشان را بغل گرفته بودند و بی توجه به بقیه راه را می پیمودند. کی این وسط حاضر بود سهمی از خوشبختی هایش را به دیگری بسپارد؟ کی آغوشش را باز می کرد رو به من؟

دلم تنگ ارکیده و محبت هایش شده.
از طرف دیگر، بابت حرف هایم شرمنده و خجالت زده ام. دو روز است که عشق ارکیده مثل خوره روح و روانم را به بازی گرفته.
دیگر می دانم زندگی بدون او نشدنی است. حالا تمام دل نگرانی ها و تشویش هایم را گوشه ای فرستاده ام و فقط و فقط می دانم که باید علاوه بر
جبران، قلب مهربانش را هم مال خود کنم. دیگر وقت پا پس کشیدن نیست، وقت قیام و ثابت کردن خودم رسیده.
باید امیر حافظ دیگری جدا از امیرحافظ پشیمان و سنگدل گذشته به او نشان بدهم و بدون تردید جلو بروم. بد کردم درست، دستم خالی است، آن هم درست؛ ولی گذشتن از ارکیده کار من نیست.

فلان فلان شده ها طنزی است درباره نابسامانی های جامعه. عزیز نسین با شناخت کاملی که از روزگار و مرز و بومش داشت، در نقش کنشگری اجتماعی، با تعابیری طنازانه، نابسامانی لایه ها و طبقات جامعه را به تصویر می کشد. «… ماها، معمولا دهاتی را آدم حساب نمی کنیم، اما اگر پایش بیفتد، همین دهاتی چنان اشتباهاتت را تو صورتت برمی گرداند که مثل خر توی گل بمانی. چنان به موقع بهت می گوید این حرفها را اون خر دیگه هم به ما گفته که اعتبار و حیثیت هرچه حزب و حزبی است از یک پول سیاه هم بی قیمت تر می شود.»

برخلاف دیگر آثار هاینریش بل، بیلیارد در ساعت نه و نیم از روایت سرراست ثبت رویدادها فاصله می گیرد و با پردازش شخصیت های متعدد داستان خاطرات دور و نزدیکشان را بازگو می کند و در نهایت مانند قطعاتی از یک پازل کنار هم می چیند. داستان در ۶ سپتامبر ۱۹۵۸ اتفاق می افتد؛ وقتی جنگ جهانی به پایان رسید و خانواده سرشناس فهمل در روز تولد هشتادسالگی هاینریش فهمل، پدر بزرگ خانواده، دور هم گرد آمده اند. راویان یازده گانه داستان با بیان خاطراتی از گذشته، چشم اندازی از فضای پر از خفقان و سیاه آلمان را با بی پروایی نمایش میدهند. محور اصلی داستان صومعه ای است که پدر بزرگ آن را قبل از جنگ ساخته و نسل های بعدی خانواده، بنا بر شرایط، دست به تخریب و ساخت آن می زنند..

عقاید یک دلقک داستان دلقکی به نام شنیر است که با شکست در زندگی عاطفی خویش رو به الكل آورده است. بعد از افتضاحی که در یکی از نمایش های او اتفاق می افتد، به محل زندگی اش بازگشته و با گوشه نشینی و مرور خاطرات روزها را سپری می کند. عقاید یک دلقک ابزاری بود در دستان هاینریش بل برای به نمایش گذاشتن چهره فاشیسم و غبار نشسته آن بر عقاید سیاسی، فرهنگی و مذهبی آلمان بعد از جنگ. بل با بهره گیری از فضای تاریک جنگ، انگشت اتهام خود را به سمت کلیسا نشانه می گیرد و با پرده برداشتن از روابط دولت- مذهب و رسوب عقاید قرون وسطایی، کتاب را تبدیل به اثری ماندگار می کند. شخصیت دلقک با نقابی از رنگ وروغن، انتقادی است به چهره ریاکار جامعه بعد از جنگ خانمانسوز که زوال اخلاقی خود را در پشت صورتکی از اخلاقیات پنهان می سازد.