این کتاب دایره‌المعارف جالبی است از انواع خصایص آدمیان و فراز و نشیب روح آنان که سرچشمه حوادث تاریخ است و اگرچه تاریخ است، تاریخ قوم خاصی نیست، بلکه روح راستین تاریخ بشر است. آناتول فرانس به دور از لفاظی‌های بی‌ارزش به جستجوی «روح تاریخ» پرداخته تا کلید جاودانگی را در اختیار جوامع بشری قرار دهد و همین موضوع را با بیانی طنزآمیز نشان داده است. تاریخی که او نوشته تاریخ هر قومی است، اما تاریخ هیچ قومی نیست و علاه بر تاریخ ، سراپا انتقاد است و هرچند که مواردی از آن به تاریخ فرانسه بازمی‌گردد، اما برای همه ملت‌ها قابل تطبیق است. ایمان در زندگانی بشر متمدن روزبه روز سست‌تر می‌شود و آناتول فرانس هم با خلقت شیطان خود همین امر را اثبات می‌کند، چرا که شیطان سکان زندگی آدمیان را به دست می‌گیرد و…

«در میان گل و لای این باتلاق ها وجود گرسنگی بر من فاش شد… گل و لایی که خچنگ ها در آن می جوشند و انسان هایی که با گوشت خرچنگ ها پرورش یافته اند در آن می لولند… موجوداتی که دوزیستی هستند: آبی و خاکی، نیم انسان و نیم حیوان و از دوران کودکی با آبگوشت خرچنگ، با این شیرپستان گل تغذیه شده اند و برادران شیری خرچنگ ها هستند…» «… آنها از گوشت خرچنگ زندگی می کنند و از این گلی که گوشت شده است گوشت بدن خود و گوشت بدن فرزندانشان را می سازند… آنچه از بدن آنها دفع می شود به گل باز می گردد و این فضولات دوباره خرچنگ می شوند…» چنین است دور تسلسل زندگی و مرگ در حلبی آباد رسیف واقع در ناحیه نوردست برزیل، آنجا که زادگاه ژوزوئه در کاسترو است. آشنایی او با گرسنگی از همین جا آغاز شد و انگیزه یکی از عظیم ترین مبارزات انسانی گردید، مبارزه جهانی علیه گرسنگی، ژوزوئه دوکاسترو در این کتاب داستان ناکامی ها و تلخی ها و رنج ها و سیه روزی های یک قوم گرسنه را بازگو کرده است… قومی که نوبه به نوبه اسیر خشکسالی، استعمار، طغیان رودخانه ها و قربانی انقلاب های نافرجام است.

اتاقی از آن خود جستاری است درباره‌ی «زن و داستان» که ویرجینیا وولف (۱۸۸۲- ۱۹۴۱) در سال ۱۹۲۹ (۱۳۰۸) و بر اساس دو سخنرانی با عنوان زن و داستان نوشته است. این جستار به شیوه‌ای نو نوشته شده و نویسنده در آن از سبک معمول مقاله‌نویسی فاصله گرفته است. این اثر از چند جهت اثری برجسته است؛ از جمله اینکه ویژگی‌های نثر مدرن را به جستارنویسی وارد کرده و علاوه‌ بر آن، از اولین آثاری است که بر پایه‌ی نقد فمینیستی نوشته شده‌اند و بنابراین نقطه‌ی عطفی است در نظریه‌ی فمینیستی. محور بحثْ در این کتاب، اهمیتِ فراهم‌ بودنِ زمینه‌های مادی برای نویسنده‌شدن زنان است؛ نزد وولف، مهم‌ترینِ این منابع پول، امکان تحصیل و فراغت و خلوتِ لازم است.

وولف در اتاقی از آن خود، در راستای پرداختن به مسئله‌ی زن و داستان، توجه خواننده را به عواملی خارج از فضای ادبیات و نفسِ نوشتن جلب می‌کند. او در بستری روایی و با زبانی طنزآمیز و پر از کنایه و اشاره، شرایط مادی زندگی زنان اروپایی در قرون گذشته را شرح می‌دهد و از موانع موجود برای نویسنده‌ شدن زنان می‌گوید؛ این دلایل، اصلی‌ترین مسائل زنان از گذشته تا زمان خود او هستند.

اثری است از پاتریشیا مك كورمیك به ترجمه نازنین عباسی و سیده صدف عظیمی و چاپ انتشارات تیسا. این مجموعه به زبانی كودكانه از جانب دختری روایت می شود كه به خاطر فقر فروخته شده است. او ماجرای خود را از روزهای پیش از خروج از روستا تا وقتی كه به خانه شادی وارد می شود و مجبور به انجام كاری می شود كه درد و شرمی عظیم را برایش به دنبال دارد به زبان ساده ی یك دختر كم سن و سال تعریف می كند و خواننده را با ماجراهای دردناكی كه تجربه می كند همراه می سازد.

سنگین و زخمی از خواب بیدار می شوم. هیچ تصوری از زمان ندارم. گرچه از صدای وزوز خورشید روی سقف، گمان می كنم كه غروب روز بعد باشد. شقیقه هایم درد می كند. دهانم خشك شده است. روی پاهای لرزانم می ایستم. دوباره روی كف برهنه اتاق، بی هوش می افتم. سعی می كنم به روتختی چنگ بزنم و برسم به میز كوچكی كه یك لیوان آب روی آن است. در همان حال نگاهم به دختر درون آن شیشه نقره ای رنگ می افتد. او چشمانی مانند ببر و لب هایی به تیرگی فلفل تند دارد.

هرگز کسی به الینور نگفته است که زندگی باید بهتر از خوب باشد، الینور آلیفنت در برقاری ارتباط اجتماعی با مشکلاتی روبه روست و هرچه را که فکر می گند، به زبان می آورد. او برنامه ی زندگی اش را طوری چیده است که از هر نوع تعامل اجتماعی دور باشد اما وقتی ریموند، کارشناس شلخته و دست و پا چلفتی اداره سر راهش قرار می گیرد، همه چیز تغییر می کند. الینور عجیب و غریب به آرامی قدم به زندگی ای می گذارد که …
الینور شخصیتی نیست که بتوان او را به این زودی ها فراموش کرد. امتیاز ساخت این فیلم از این رمان نیز خریداری شده است.
الینور آلیفنت مانند رمان جین ایر، زنی استبا زخم عمیق تنهایی و سایه ی کودکی دلخراشی که حتی طاقت به یاد آوردنش را هم ندارد اما بتدریج با شهامتی فوق العاده به آنچه باور نمی کرده سزاوارش باشد، دست می یابد.
دلخراش اما طنز آلود، تاریک اما سرشار از زندگی، داستانی که همگان در مورد آن گفت و گو خواهند کرد.

دیلیا اوئینز جانورشناس و نویسنده آمریکایی متولد 1949 است. وی در مناطق روستایی ایالت جورجیا بزرگ شده و از کودکی همیشه طبیعت را بهترین دوست خود دانسته است.

دیلیا که در حال حاضر در آیداهو زندگی می‌کند، به همراه همسر خود سه کتاب مستند درباره طبیعت آفریقا نوشته، مقالات معتبری در نشریات طبیعت‌شناسی منتشر کرده و برنده جایزه «جان باروز» شده است. «جایی که خرچنگ‌ها آواز می‌خوانند» اولین رمان این نویسنده است.

این رمان ملهم از نوشته‌های «جورج اورول» در سال ۱۹۸۴ و نیز تا حدی «کافکا» است. مضمون کلی این کتاب، نظارتی است که بر توده‌ها اعمال می‌شود. شما به صورت استعاری به

جزیره‌ای می‌روید که در آن نیروی ناشناسی مردم را وادار می‌کند که چیزهای خاصی را فراموش کنند؛ کلاه‌ها، عطرها، پرندگان و روبان‌ها را. در این رمان هماهنگ با فراموش شدن این

چیزها از خاطرات، آن‌ها از دنیای واقعی هم حذف می‌شوند. پلیس در همه جا حاضرِ جزیره، به صورت مداوم خاطره این اشیا را از ذهن‌ها می‌زداید، اما… .

چشمان آقای باتن سمتی را که انگشت اشاره پرستار نشان می داد نگاه کرد و چیزی را که دید،این بود:یک پیرمرد ظاهرا هفتاد ساله که لای یک پتوی سفیدرنگ پیچیده شده و توی یکی از تخت های نوزاد تقریبا چپانده شده بود.موهای کم پشتش تقریبا سفید بود و از چانه اش یک ریش جو گندمی دراز آویزان بود که در نسیمی که از پنجره می آمد به طرز خنده داری تکان میخورد.با چشمانی مات و رنگ پریده که سوال توام با حیرت در آن دیده میشد. آقای باتن با فریاد گفت:«فکر کرده اید من دیوانه ام؟» پرستار جواب داد:«این بچه،قطعا بچه شماست.»

رمان «دختری که پادشاه سوئد را نجات داد» همزمان با استقبال مخاطبان ایرانی، عنوان بهترین کتاب صوتی و نیز پرفروش ترین ترجمه سال ???? را به دست آورد. به گزارش خبرنگار مهر، رمان «دختری که پادشاه سوئد را نجات داد» نوشته یوناس یوناسن نویسنده سوئدی که در نمایشگاه بین المللی کتاب سال جاری نیز ترجمه فارسی آن از سوی نشر آموت منتشر شد، جایزه بهترین کتاب صوتی و نیز پرفروش ترین ترجمه سال ???? را از نمایشگاه بین المللی کتاب پراگ به دست آورد. یوناسن نویسنده و روزنامه نگار سوئدی است که تاکنون دو اثر از وی با عنوان «پیرمرد ??? ساله ای که از پنجره فرار کرد و ناپدید شد» و رمان «دختری که پادشاه سوئد را نجان داد» منتشر شده که هر دو نیز در ایران نیز ترجمه و منتشر شده‌اند. کتاب تازه کیهان بهمنی رمان «دختری که پادشاه سوئد را نجات داد» درباره‌ نومبکو مایکی، دختری سیاه‌پوست و نابغه‌ ریاضیات، است که در یکی از فقیرترین ‌محلات آفریقای جنوبی زندگی می‌کند. دست تقدیر قهرمان داستان را ابتدا به یک مرکز تحقیقات اتمی ‌می‌کشاند و پس از آن در حالی که ماموران سازمان‌های جاسوسی او را تعقیب می‌کنند، نومبکو همراه با ‌یک بمب اتمی روانه‌ی سوئد می‌شود. در ادامه شخصیت‌های دیگری به این داستان اضافه می‌شوند و ‌حوادث پی‌درپی طرح داستان را پیچیده‌تر می‌کنند. ‌زبان طنز خارق العاده یوناسن در این کتاب به همراه نگاه تیزبینانه او به برخی جریانات سیاسی در عرصه بین‌المللی از این رمان اثری خواندنی به وجود آورده که تاکنون به ?? زبان زنده دنیا نیز ترجمه شده است. «دختری که پادشاه سوئد را نجات داد»در ایران با ترجمه کیهان بهمنی از سوی نشر آموت منتشر شده و در ایام نمایشگاه کتاب نیز یکی از آثار پرفروش نمایشگاه بود

نوری ابراهیم در جلسه دفـاع از پایان‌نامه دکترایـش در باره منصور حلاج اطلاع می‌یابد که تزش به بهانه الحاد حلاج مردود اعلام شده است.
در اوج دوران افسردگی ناشی از این شکست، خیال حلاج در برابر او جان می‌گیرد و زبان می‌گشاید. نوری درمی‌یابد حلاج و او هر دو گرفتار جیره‌خواران و فقهایی جاه‌طلبند که دور سلطان را گرفته‌اند و دین برایشان اسم شبی است برای راهیابی به کاخ جادویی قدرت…

یوهوآ در 1960 در ججیان چین به دنیا آمد . در جریان انقلاب فرهنگی در رشته دندانپزشکی تحصیل کرد و پیش ازآغاز کار نویسندگی در 1983 پنج سال دندانپزشک بود . سه رمان شش مجموعه داستان و سه مجموعه مقاله منتشر کرد . آثارش به زبان های انگلیسی فرانسوی آلمانی ایتالیایی هلندی اسپانیایی ژاپنی کره یی ترجمه شده است . در سال 2002 اولین نویسنده چینی شد که جایزه پر ارج بنیاد جیمز جویس را گرفت . زیستن جایزه گرینزانو کاوور ایتالیا را در 1998 به دست آورد . یوهوآ جز ده نویسنده بسیار تاثیر گذار دهه اخیر در چین می دانند . یوهوآ هم اینک در پکن به سر می برد.

یک لحظه دلم خواست گوشم کلمات عربی بشنود و چشمم آب ببیند، رود ببیند. دلم آن روزهای آرام قاهره را خواست ، آن دفعه اولین باری بود که فکر کردم بروم جنوب ، بروم اهواز ، بروم روی پل های زیادش بایستم و کارون را نگاه کنم و گفتگوهای آدم های عابر عرب زبانش را گوش کنم. حس و مفهوم خانه در خود خانه.

«اول تو بگو چی دیدی تا من نشون بدم چی نوشتم.»

«جنون خدایان» تازه­ترین اثر داستانی «امیر خداوردی» است. او پیش­تر در مقام داستان­نویس با دو رمان «آلوت» (رمان تقدیرشده جایزۀ ادبی «احمد محمود») و «آمین می­آورم» (برگزیده به عنوان سومین رمان برتر جشنواره سراسری «اشراق») توانسته جایگاه ادبی خود را مطرح و تثبیت کند.

«جنون خدایان» مضمونی بکر را دستمایۀ داستان­گویی خود کرده است. داستان در بارۀ یک بیماری است. بیماری نوظهوری (مرض «سیاتل») که ظاهراً از تبعات جنگ است. نوعی بیماری روانی که اولین بار در سیاتل آمریکا شناسایی شد و ارمنی­ها یک جوری در آذربایجان پخشش کردند. بیمار مبتلا به سیاتل همه­چیزش را گم می­کند. هر چیزی که برایش اهمیت دارد قطعاً گم می­شود و تا زمانی که دنبالش بگردد پیدایش نخواهد کرد. با این حال این تمام ماجراهای مربوط به این بیماری نیست و میان بیماری و جنگ آن هم از نوع روانی­اش ارتباطی وجود دارد:

«طبق اطلاعاتی که… در اختیار سرویس امنیتی قرار داده، روسیه در سال­های جنگ سرد اقدام به عملیات جامعی در زمینۀ جاسوسی و تسخیر و نفوذ کالبدی و روانی کرده بودند و حالا ارمنستان از اون دستاوردها استفاده می­کنه.»

و تصویرهایی دارد که جدا از در خدمت داستان بودنش، حسی و قابل لمس است:

«مرغ باز هم گران­تر شد. رئیس­جمهور لباس نظامی پوشیده و با همراهی افسران ارتشی مصاحبه­ای بر سر میز ناهار ترتیب داد. از مردم خواست مدام مرغ نخورند تا قیمت مرغ واقعی شود. ناهار کتاب بود و افسران با ولع لقمه توی دهانشان جا می­دادند، اما تصویری از رئیس­جمهور حین خوردن گوشت پخش نشد، مرغ گران­تر شد.»

مجموعۀ رمان های ناپل — دوست باهوش من – داستان یک اسم جدید – آن ها که می روند و آن ها که می مانند — داستان یک کودک گمشده — النا فرانته – ترجمۀ سودابه قیصری

پیش از مهاجرت به استرالیا، سال‌ها در تهران زندگی می‌کردم.آن اواخر برای مراسم ترحیم پدر به زادگاهم، اصفهان، رفتم. در آن سفر، خواهرم مژده، که بسیار به او نزدیک بودم مرا با آمفتامین آشنا کرد. تجربهٔ غریبی بود از بیداری ممتد؛ درست شبیه حال اکنونم که دیگر توان خوابیدن ندارم. مصرف آمفتامین را تا یک ماه بعد از آن هم ادامه دادم. پیش از آن آن‌قدر کابوس می‌دیدم که دلم بمی‌خواست با چشمان باز دنیا را زندگی کنم. ولی آن‌قدر چشمانم را باز نگه داشتم که حسابی گود رفتند. شاید برای رهایی از کابوس‌ها نباید خواب را به مسلخ کشید…

نگویید چیزی نداریم، نامزد جایزهٔ بوکر 2016، راوی زندگى دو نسل متوالى از یک خانوادهٔ بزرگ چینی است: نسلى كه انقلاب فرهنگی سرشار از بی‌عدالتی و تحقیر در دههٔ ‌1960 را تجربه کرد و فرزندانش، دانشجویانی که خشونت و قتل‌عام از سوی حکومت را در رویدادهای 1989 میدان تیان‌آن‌من از سر گذراندند.
در مـركـز ایـن داسـتان حمـاسـى، دو زن حضـور دارنـد؛ مـارى و اى‌ـــ‌ میـنـگ.مارى می‌كوشد از خلال رابطه‌‌اش با اى‌ـــ‌مینگ، قصهٔ خانوادهٔ متلاشى‌اش در ونكــوورِ زمـان حـال را بازسـازى كنــد و پاسـخ پرسش‌هایی را بیـابد. او سـرانجام درمى‌یابد چطور كاى، پدر مرموزش كه پیانیستى بااستعداد بود، اسپارو، پدر ای‌ــــ ‌ مینگ كه آهنگسازى برجسته بود و جولى، ویولنیست نابغه، مجبور می‌شوند در دورهٔ كارزارهاى سیاسى چین، شخصیت هنرى خاص خود را تغییر دهند، كارى كه پیامدهایش تا پایان عمر رهایشان نمی‌كند.
مادلین تین با چیره‌دستى و پختگى، طنز و هنرمندى، رمانى می‌آفریند به شدت عمیق و درونى و در عین حال سیاسى كه گرچه از جزئیات زندگى چینى سرچشمه می‌گیرد، بى‌تردید جهانشمول و غیر قابل چشمپوشى است.

رمان «از گورب خبری نیست»، در سال ١٩٩٠ نوشته شد و بعد از آن نیز رمان‌های دیگری از مندوسا به چاپ رسید. آن‌طور که مترجم کتاب توضیح داده، این نویسنده اسپانیایی یک مجموعه رمان پلیسی هم با روایتی پاردویک و محوریت شخصیتی عجیب، کارآگاهی خل‌وضع، نوشته است. «از گورب خبری نیست» رمانی است در ژانر علمی-تخیلی اما در آن با رویکردی طنز به مسائل عینی و واقعی پرداخته شده است. «به‌تعبیری، مندوسا به مدد داستانی فانتزی مسائلی هستی‌شناسانه مطرح می‌کند و با خلق یک جهان احتمالی، امکان مقایسه آن با جهان واقعی ما را فراهم می‌کند.» رفتارها و مناسبات اجتماعی، زیست و ذهنیت بشری و تاریخ از جمله مضامینی هستند که در این رمان به آنها پرداخته شده است. در بخشی از این رمان می‌خوانیم: «دسته دسته کودکان که تازه از مدرسه‌هایشان فرار کرده‌اند، به میدان هجوم می‌آورند. آن‌ها طوقه‌هایی را روی زمین می‌غلتانند و یویوبازی و قایم‌باشک‌بازی می‌کنند. دیدن آنها مرا از قبل هم اندوهگین‌تر می‌کند. ما در سیاره‌مان از این چیزها که این‌جا به آن کودکی می‌گویند، نداریم. هنگامی که متولد می‌شویم، مقداری لازم و مجاز از دانش، هوش و تجربه را به اندام اندیشه‌ورز ما تزریق می‌کنند. البته با پرداخت مبلغی اضافه می‌توان از مزایای دانشنامه، اطلس جغرافیایی، تقویم ابدی، منبعی بی‌شمار از دستورالعمل‌های آشپزی دلیا اسمیت و نسخه‌های قرمز و سبز راهنمای سفر میشلین به سیاره عزیزمان بهره‌مند شوند. به محض رسیدن به بزرگسالی هم ابتدا یک امتحان از ما می‌گیرند و سپس کد بزگراه، آیین‌نامه شهرداری و گزیده‌ای از مهم‌‌ترین احکام دادگاه امور قانونی را به ما تزریق می‌کنند. اما ما دوره کودکی-دوره کودکی واقعی- مثل اینجا نداریم. در سیاره ما هرکسی باید مطابق با آنچه برایش در نظر گرفته‌اند زندگی کند نه بیشتر، بدون آن‌که در پی دردسرتراشیدن یا مداخله در کار دیگران باشد. از طرفی، موجودات بشری، مثل حشرات، زندگیشان سه دوره یا مرحله دارد؛ البته اگر به اندازه کافی عمر کنند.» مندوسا در این کتاب با خلق موجوداتی فضایی که از سیاره‌ای دیگر آمده‌‌اند، این امکان را فراهم کرده تا به زمین و وضعیت موجود در آن از منظری دیگر توجه شود

داستان های جوجه تیغی را وکیلی آلمانی بر اساس پرونده هایش نوشته و لحن سرد و بی طرفانۀ او در روایت خشونت و تبعیض و ظلم، نشان از این نکته دارد. ولی این بدان معنا نیست که نویسنده هیچ احساسی به شخصیت های داستانش نداشته است، که حتی با بعضی از آن ها تا سال ها بعد نیز ارتباط داشته و از حالشان باخبر بوده است.روایت جزئیات یک ماجرا و توصیف دقیق صحنۀ جرم، از خصوصیاتی است که داستان های این مجموعه را به داستان های جنایی و معمایی شبیه می کند. گاهی پیچیدگی معماها، داستان را شبیه به داستان های پلیسی می کند و گاه نیز فضاهای سرد و تاریک مخاطب را به یاد داستان های کافکا می اندازد.

پایان هیچ یک از داستان ها را حتی خوانندگان باهوش هم نمی توانند به راحتی پیش بینی کنند. نویسنده هیچ تعهدی نداده است که پایان داستان ها همیشه تلخ یا خوشایند باشد. گاهی مجرم واقعی پیدا نمی شود.گاهی بی گناه مجازات می شود و گاهی گناهکار تبرئه می شود. گاهی همه چیز ناشی از یک اشتباه ساده و سوء تفاهم است و گاهی جرم با خشونت و وحشیگری اتفاق افتاده و هیچ جای ترحمی برای مجرم باقی نگذاشته است.

او واقعیت زندگى ایران را در دشت‌ها و بیابان‌هاى ایران درک مى‌کرد. ساعت‌ها در قله تپه‌اى مى‌نشست و به این ریگزارهاى داغ و صخره‌هاى سرخ بنفش و درخت‌هاى نارون که مثل توپ گرد بودند و پاره‌هاى آهن زنگ‌زده و استخوان حیوانات مرده و دهانه‌هاى چاه‌هاى قنات و سیم‌هاى تلگراف و تیرهاى کج و گاهى شکسته نگاه مى‌کرد. صداى باد براى او افسون مخصوصى داشت. در این نفیر هر صدایى را که مى‌خواست مى‌شنید. صداى آبى که ننه جونش از پله اول خزینه حمام روى سرش مى‌ریخت، صداى گریه بچه‌هاى همسایه، صداى شاگرد مدرسه‌ها که او را سرزنش مى‌کردند و به او مى‌گفتند که «جعفر پدر نداره از زیر بوته درآمده». صداى شلاقى که در زندان خورده بود. گاهى باد آواز ساربان و زنگ قاطر و نغمه‌هاى یکنواخت زوار را به همراه داشت، ساعت‌ها مى‌توانست دراز بکشد و این آهنگ‌هاى گوناگون را از هیچ درآورد.
گرسنگى بود که او را از فراز این کوه‌ها و تپه‌ها به آبادى مى‌کشاند. غروب آفتاب کوه‌ها به شکل آدم‌هاى افسانه‌اى جلوه‌گر مى‌شدند. رنگ محو آسمان و لکه‌هاى ابر کبود، عینآ شبیه به لحاف‌هاى اطلسى و ابریشمى بود که پنداشتى روى خود کشیده‌اند. جعفر چنین لحافى را در یکى از خانه‌هاى ارباب خودش دیده بود و هروقت آسمان غروب جلگه‌هاى خشک ایران را مى‌دید، به یاد آن مى‌افتاد.
آن وقت شب، این شب‌هاى بیابان خشک و بى‌علف، زمین حالت عادى خود را از دست مى‌دهد و دنیا صورت داستان و افسانه به خود مى‌گیرد. هر تخته سنگ، هر شن‌ریزه، هر برآمدگى، هر صدا، همه چیز زنده مى‌شود. همه به حرکت مى‌آیند و عالم خاص خود را جلوه مى‌دهند. آسمان مانند کاسه فیروزه، که با جواهر زینتش کرده باشند، این دنیاى داستان را از چشم بد حفظ مى‌کند، چه ممکن بود که جعفر در زندان نباشد! چه ممکن بود که آن احتیاج بى‌نام که گاهى او را کت بسته هرجا که مى‌خواست، سوق مى‌داد بازهم براو مستولى شده باشد و او را به سرگردانى در بیابان‌هاى جنوب و مرکز و مشرق ایران وادار کرده باشد.
جعفر آدم‌هایى را که در بیابان با آنها آشنا مى‌شد دوست داشت. جعفر با چاروادار، ساربان، چوپان، شوفر، ژاندارم، عمله راه، قهوه‌چى، درویش و ولگرد، در بیابان کنار چشمه، در دره‌هاى سبز، در جاده‌هاى خشک، در جنگل و قهوه‌خانه آشنا مى‌شد؛ چند روز، چند شب و یا چند ساعت، و بعد مى‌رفتند و دیگر پیدا نمى‌شدند. اینها خودشان را همان‌طور که بودند نشان مى‌دادند. خوب بودند، یا بد بودند، همان‌طورى بودند که خودشان را نشان مى‌دادند. دیگر آدم فرصت نداشت که در زشت‌خویى
یا خوشدلى آنها شک کند.
در صورتى که آدم‌هاى شهرى را هیچ‌وقت نمى‌شد شناخت. سالها با آنها آمد و شد دارد، زیر و روى زندگى آنها را مى‌داند، آنها را در وضع‌هاى مختلف، در دوران‌هاى بحرانى آزمایش کرده، باوجود این گاهى مى‌شود که همان آدم در مواجهه با یک سانحه پیش‌بینى نشده، سر پول، سر زن، سر مقام قیافه حقیقى خود را نشان مى‌دهد و نقابى را که سالها داشته برمى‌دارد و صورت خود را بدون صورتک جلوه‌گر مى‌سازد.

کتاب بلم سنگی، رمانی نوشته ی ژوزه ساراماگو است که نخستین بار در سال 1986 به انتشار رسید. داستان این رمان، جهانی را به تصویر می کشد که در آن، شبه جزیره ی ایبِری از قاره ی اروپا جدا شده و آزادانه بر روی اقیانوس اطلس شناور است. سازمان های دولتی مختلف در سراسر جهان مجبور شده اند که در برابر عواقب شوکه کننده ی این رویداد از خود واکنش نشان دهند؛ اما برای پنج شخصیت اوضاع به شکل دیگری رقم می خورد و آن ها بیش از هر زمان دیگری به هم نزدیک می شوند. شخصیت های اصلی کتاب بلم سنگی، همزمان با جا به جایی زمین زیر پایشان، سفری را آغاز می کنند که مسیر زندگی شان را برای همیشه تغییر خواهد داد.

امشب پی بردم که وجود داری: بسان قطره‌ای از زندگی که از هیچ جاری باشد. با چشم باز، در ظلمت محض دراز کشیده بودم که ناگهان در دل تاریکی، جرقه‌ای از آگاهی و اطمینان درخشید: آری، تو آنجا بودی. وجود داشتی. گویی تیری به قلبم خورده بود. و وقتی صدای نامرتب و پر هیاهوی ضربانش را باز شنیدم احساس کردم تا خرخره در گودال وحشتناکی از تردید و وحشت فرو رفته‌ام. سعی کن بفهمی … من از دیگران نمی‌ترسم. با دیگران کاری ندارم. از خدا هم نمی‌ترسم. به این حرفها اعتقادی ندارم. از درد هم نمی‌ترسم. ترس من از توست. از تو که سرنوشت، وجودت را از هیچربود و به جدار بطن من چسباند. هر چند همیشه انتظارت را کشیده‌ام، هیچگاه آمادگی پذیرایی از تو را نداشته‌ام و همیشه این سوال وحشتناک برایم مطرح بوده است: نکند دوست نداشته باشی به دنیا بیایی؟ نکند نخواهی زاده شوی؟ نکند روزی به سرم فریاد بکشی که: ” چه کسی از تو خواسته بود مرا به دنیا بیاوری؟ چرا مرا درست کردی؟ چرا ؟”

نامه به کودکی که هرگز زاده نشد (به ایتالیایی: Lettera a un bambino mai nato) رمانی به زبان ایتالیایی از اوریانا فالاچی، نویسنده و خبرنگار ایتالیایی است که در سال ???? منتشر شد.

این کتاب با زاویه دید اول شخص و در قالب نامه‌ای از راوی داستان، یک زن جوان که گویا خود فالاچی است، با جنینی که در رحم خود باردار است نوشته شده که فرزند نازاده‌اش را از مصیبت‌های دنیا و بی‌رحمی آن می‌آگاهاند

کتاب زندگی در ایتالیای پس از جنگ را به تصویر می کشد. نگاه نویسنده به ایتالیای آن زمان، انتقادی و تلخ است. نکته جالب آن است که در این میان، کار و تلاش فردی ستوده می‌شود