آرتور دموسلاوسکی، متولد ۱۹۶۷ در ورشو، خبرنگار و نویسنده، دانش‌آموخته‌ی رشته‌ی فلسفه، تاریخ و تئوری تئاتر که تحصیلات فوق‌لیسانس خود را به مطالعه‌ی آمریکای لاتین اختصاص داد. تب تند آمریکای لاتین، برنده‌ی «جایزه‌ی ادبی ورشو»، سومین کتاب اوست. پیش از این عیسی بدون تفنگ ـ نگاهی منتقدانه به دوره‌ی پاپی ژان پل دوم ـ و همچنین دنیا، نه برای فروش را نوشته است. کتابی که به جنبش‌های ضدجهانی‌سازی پرداخته و به‌عنوان کتاب سال ۲۰۰۲ برگزیده شده است. او اکنون، با دریافت بورس تحصیلی Fellowships Knight، که به خبرنگاران برجسته‌ی جهان اعطا می‌شود، به مطالعه و پژوهش در دانشگاه استنفورد اشتغال دارد.
نمی‌دانم آیا اکنون، پس از فروپاشی کمونیسم، آماده‌ایم آن حقیقت ناخوشایند را درباره‌ی جنبه‌ی تاریک دنیای دموکراسی غرب بپذیریم؟ دنیایی که ده‌ها سال آرزومندش بودیم؛ آیا آماده‌ایم «کارنامه‌ی سیاه ضدکمونیسم» را بشناسیم؟ ارتکاب جنایاتی به نام آزادی، بخشی از میراث دنیای دموکراتیکی است که اکنون به آن تعلق داریم. با احساس مسئولیت بابت آن جنایات، باید در چارچوب تمرین‌های روحی، با وجدان و خرد انتقادآمیز با مسائل درگیر شویم. دست‌کم به این خاطر که در ذهن ما این تفکر ریشه ندواند که آدم‌کشی‌های نیکویی وجود دارند که بشریت را نجات می‌دهند. دست‌کم برای این‌که زمانی کسانی ما را به قیاس نگیرند با آن خیالبافان غربی که چشم از مسکو برنمی‌گرفتند، و آن رؤیاپرورانِ آمریکای لاتین که می‌گفتند گولاگ وجود ندارد، چون آخر، این‌که غیرممکن است…
من خودم متعلق به نسلی هستم که حماسه‌ی قهرمانانه‌ی انقلاب را تجربه کرده‌ام و گاه پیش می‌آید که با حسرت از آن روزهای خوش و پر تب و تاب یاد کنم؛ خاطره‌ی دفاع از وطن در مقابل ضدانقلابیون در خلیج خوک‌ها را با حسرت مرور کنم، چون خودم در آن شرکت داشتم. عجب تب تندی بود آن ماجرا! چه حال و هوایی! اما من می‌دانم برای بچه‌هایی که انقلاب را به یاد ندارند، آن حادثه فقط صفحه‌ای است از کتاب درسی مدرسه. آن‌چه من با پوست و گوشت حس کرده‌ام، برای آن‌ها متنی است که باید برای امتحان از بر کنند، حروفی مرده، تکه‌ای کاغذ.

یک داستان عجیب و غریب در مورد کارآگاهی خصوصی به اسم نیکی بلان که فقیر و فلک زده است و هیچ ارباب رجوعی ندارد . تا این که زنی که اسمش “مرگ” است او را استخدام می کند تا “سلین ” را برایش پیدا کند ؛ حالا این وسط سلین کیست؟ ! سلین همان لویی فردینان سلین ، نویسنده ی بزرگ فرانسوی است که در سال ???? فوت کرده ، ولی این خانم ” مرگ ” مصرانه معتقد است که سلین زنده است و یک جایی آن بیرون دارد ول می گردد …

بلقیس سلیمانی از نویسندگان پرکار و پرمخاطب ادبیات ایران است. او که در رشته ی فلسفه تحصیل کرده، نخستین رمانش را پس از سالها نقدنویسی در مطبوعات و در سن چهل و دو سالگی منتشر کرد، رمان بازی آخر بانو که برای او جوایزی را نیز همراه داشت. بعد از آن تا امروز نیز این نویسنده آثاری مانند بازی عروس و داماد، من از گورانی ها می ترسم، سگ سالی، به هادس خوش آمدید، سال خرگوش و… را چاپ کرده که با توفیق هم روبه رو بوده اند. مارون، تاه ترین اثر این نویسنده، قصه ی یک شهر کوچک است در سالهای پرتب و تاب قبل و بعد انقلاب. آدم هایی از هر دست، از چپ های مبارز گرفته تا انقلابی های تازه نفس، از کاسبان خرده پا تا روستاییان کویری، از دختران پرشور تا پسران ایده آلیست. تنوع فراوان این آدم ها با ماجراهایی گره می خورد که پا در تاریخ و امر سیاسی روزگار نویسنده دارد و برای همین رمان دو چندان جذاب می شود. مارون در ادامه ی مسیر داستان نویسی بلقیس سلیمانی، از این جهان های تک افتاده می گوید که ناگهان سرنوشت شان تغییر می کند و جست و جوی مدامی که پیشانی نوشت برخی از این آدم هاست. سلیمانی ذهنی قصه گو دارد و زبانی پرکلمه و پرضرب آهنگ. مارون روایتی است از آدم ها در دل یک تاریخ متناقض.

افسوس. چشم های تو که مثل خون در رگ های من دوید، یکبار دیگر مرا به زندگی بازگرداند. تصور می کردم خواهم توانست به این رشته پرتوان عشقی که به طرف من افکنده شده است چنگ بیندازم و یکبار دیگر شانس خودم را برای زندگی و سعادت آزمایش کنم. چه می دانستم که برای من، هیچگاه زندگی مفهوم درست خود را پیدا نخواهد کرد؟ چه می دانستم که دربدری و بی سر و سامانی سرنوشت ازلی و ابدی من است. چه می دانستم که تلاش من برای نجات از این وضع، تلاش احمقانه یی بیش نیست

محسن آزرم در پایان این کتاب مؤخره‌ای مفصل نوشته که حال ‌و هوای این اثر و دنیای گراهام گرین را برای خواننده قابل لمس‌تر می‌کند. او درباره‌ «مرد سوم» نوشته است:« مرز خوبی و بدی، رفتارِ درست و نادرست، ایمان و بی‌ایمانی و البته خیانت و وفاداری در داستان‌های گراهام گرین همیشه خط بی‌نهایت باریکی است که باید در نهایت دقت از آن گذشت. و “مرد سوم” هم، مثل باقی داستان‌های او، روی همین مرز، روی همین خط بی‌نهایت باریک، اتفاق می‌افتد و آدم‌هایش با این‌ که از مهر و دوستی و چیزهایی از این‌دست حرف می‌زنند، به ‌وقتش گوی سبقت را در خیانت و نابودی یکدیگر از هم می‌ربایند و دست آخر آن‌ چه می‌ماند حس ‌و حال یک بازنده‌ حقیقی است؛ آدمی که همه‌ چیز را باخته، همه‌ چیزهایی که به ‌نظرش حقیقی بوده‌اند، ناگهان، خرد شده‌اند و ریخته‌اند روی زمین و حالا با تماشای این تکه‌های خُرد شده و پراکنده، این حقیقت رسواکننده، به گذشته‌ای فکر می‌کند که شک دارد ارزشش را داشته است یا نه؛ به گذشته‌ای که،شاید، همه ما شک داریم ارزشش را داشته یا نه.

من هیچ توضیحی نمی‌خوام. آره من دارم اشتباه می‌کنم. حق با توئه. من احمق ده ساله که دارم اشتباه می‌کنم. اگه یه حرف راست تو زندگی‌ت زده باشی همینه که الان گفتی. اشتباه اول من این بود که به تو اعتماد کردم. اشتباه دوم من این بود که عاشقت شدم. اشتباه سوم من این بود که فکر می‌کردم با تو خوشبخت می‌شم. اشتباه بعدی من این بود که تو رو صدبار بخشیدم. اشتباه هزارم من این بود که هیچ‌وقت خودم رو از پنجره پرت نکردم پایین. هنوز هم دارم اشتباه می‌کنم که با تو حرف می‌زنم…من نمی‌گم هر غلطی خواستی نکن، من می‌گم دست از سر من بردار و برو یه احمق دیگه پیدا کن. توی زن‌ها تا دلت بخواد احمق هست. از اون‌هایی که تا یه مرد به‌شون گفت دوستت دارم باورشون می‌شه و عاشقش می‌شن. ازاون‌هایی که تا شوهرشون غلطی کرد می‌زنند زیر گریه. خوب من نیستم. یعنی دیگه نمی‌خوام باشم. چرا گورت رو گم نمی‌کنی؟ بخشی از داستان کوتاه تهران در بعدازظهر

سامان، لیلا، استاد نجات و ندا راویان چهار فصل این رمان‌اند. نویسنده‌ در هر کدام این فصل‌ها داستان زندگی یکی از این چهار شخصیت را از زبان خودشان روایت می‌کند. فصل نخست با سامانی آشنا می‌شویم که زندگی‌اش در برَند و مُد و عکاسی می‌گذرد. لیلا زن حدوداً چهل‌ساله‌ی فصل دوم است که واگویه‌های ذهنی‌اش، شخصیت آسیب‌پذیرش را به خواننده می‌شناساند. فصل سوم را استاد نجات روایت می‌کند و از فرازونشیب‌های زندگی‌اش می‌گوید و در فصل پایانی، با زندگی و ذهن ندای جوانی آشنا می‌شویم که رفتارهایش سرشار از هیجان‌های جوانی است و شوری که از کودکی‌اش حفظ کرده. خط ربط تمام این شخصیت‌ها به همدیگر، عشق در بستری از زندگی شهری است.
در قسمتی از داستان می‌خوانیم: «این شهر توی خون همه‌ی تهرانی‌ها هست، ولی چرا همه از خون و خون‌ریزی می‌ترسند؟ باید یکی بیاید و نتایج آزمایش خون‌شان را نشان‌شان بدهد تا ببینند درصد تهران از درصد گلبول‌های سفید خون‌شان هم بیشتر است، و این تهران است که دارد از بدن‌شان در مقابل انواع بیماری‌ها دفاع می‌کند.»

رابطه ما با مثنوی رابطه ای است در سطح الفاظ و ادبیات؛ حال آنکه پیام مثنوی شرح رنج و اسارت آدمی، و غربت او از وطن فطری خویش است. پیام مثنوی فریادی است برای بیدار کردن انسان و خروج او از حصار تاریک توهمات و نقش ها، و برگشت دادن او به «بحر جان»، به هستی ورای مجازها و پندارها، به «باغ سبز عشق» آنجا که همه وجد و سرور است. مثنوی با صد ها اشاره و تمثیل نشان می دهد که می توان از این غربت پر ادبار به نیستان فطرت خویش بازگشت. می گوید این نیستان در خود تو است؛ ولی به هوش باش که هر چه بیشتر به جست و جوی آن بروی از آن دورتر می افتی. تو گوهری هستی در بطن دریای وحدت؛ و صدف پندار ها _پندار هایی که حاصل جست و جو است – تو را از این دریا جدا ساخته است : « چون گهر در بحر گوید بحر کو ؟ و آن خیال چون صدف دیوار او» گفتن ان کو ؟ حجابش می شود ابر تاب آفتابش می شود» تو ببند آن چشم و خود تسلیم کن خویشتن بینی در آن شهر کهن»

کتاب «شلوارهای وصله‌دار» اثری از رسول پرویزی است که اولین بار سال ۱۳۳۶ توسط انتشارات امیرکبیر به بازار آمد، نشر بهزاد هم آن را منتشر کرده است.
کارنامه‌ی ادبی پرویزی به نوشتن دو مجموعه داستان خلاصه می‌شود که از این دو، شلوارهای وصله‌دار بر نویسندگان دوره‌های بعد تاثیرگذار بوده است. این کتاب شامل ۲۰ حکایت برگرفته از زندگی مردم جنوب است که برخی واقعی و برخی نمادین‌اند. بیشتر داستان‌ها، واقعه‌ای است از پیرامون نویسنده که به شیرینی با زبان عامیانه روایت شده و سادگی و صداقتش خواننده را مجذوب می‌کند.
یکی از داستان‌های معروف این کتاب «قصه عینکم»، در کتاب زبان فارسی و ادبیات فارسی دوره پیش دانشگاهی آمده است.

این کتاب تقریبا مجموعه‌ی مطالبی است که “رولان بارت” درباره‌ی “پروست” نوشته و در اصل، “پدیدار شناسی بارت است با پروست. حکایت نشانه‌ شناسی است که به جست و جوی نویسنده‌ی محبوبش پروست رفته و اینک به گونه‌ای خاص از او حرف می‌زند”. کتاب از چهار بخش اصلی تشکیل شده است: 1- بارت و پروست (نوشته‌های بارت درباره‌ی پروست)، 2- آثار پراکنده‌ی بارت درباره‌ی پروست، 3- بارت، پروست و دیگران (دو نوشته در تحلیل ارتباط میان بارت و پروست، 4- کتاب شناسی.

اولا یعنی پول خون پدرت، بالکل، به قیمت پشت جلد این کتاب است؟! این قدر ارزان است؟ اگر این جوری است که یکی دو تا استکان لب‌پر هم برای ما بریز! خودت هم بزن، روشن می شوی! کانه برادر بزرگه‌ی برادران کارامازوف که ابوی‌اش را نفله کرد! دستت درست…

فتحعلی‌شاه قاجار به شعر و شاعری علاقه‌ای وافر داشت و خود شعر می‌سرود و تخلص شعری‌اش «خاقان» بود. از انواع سروده‌های او مراثی مذهبی به‌ویژه اشعاری که به سبک دوازده بند محتشم کاشانی در بیان مصیبت عاشورا سروده از همه معروف‌تر است. بعد از مراثی، دلنشین‌ترین اشعار فتحعلی‌شاه را غزلیاتش تشکیل می‌دهد که به پیروی از حافظ و سعدی سروده شده است.
محیط آرام و مناسبی که در زمان حکومت فتحعلی‌شاه در جامعهٔ ادبی ایران به‌وجود آمد و سخن‌دوستی و سخن‌پروری‌ای که وی از خود نشان داد موجب ترویج و تکمیل جنبش بازگشت ادبی که پیش از وی آغاز شده بود گردید و با تشکیل انجمنی از شاعران و گویندگان در دربار تحت عنوان «انجمن خاقان» بار دیگر شعر و ادب فارسی که بر اثر حملهٔ مغول و بی‌توجهی پادشاهان صفویه دچار رکود و عقب افتادگی شده بود، جان تازه‌ای گرفت و شعرا و نویسندگان بزرگی ظهور کردند و آثار قابل توجهی از خود برجای گذاشتند.
امید است کتاب حاضر که حاصل تحقیق و پژوهش چندین سالهٔ مؤلف و شامل کامل‌ترین مجموعه اشعار فتحعلی‌شاه قاجار است مورد توجه علاقه‌مندان شعر و ادب فارسی قرار گیرد.

«آن شب بدم نمی آید به منزل حکیم بهرام آذر بروم و در محرم خلوت انس کذایی همیشه خوب او سرگرم شوم. چون چیزی که امشب از هر شب سال های اخیر بیشتر نیاز دارم، همین «الا یا ایها الساقی» است و نگاه نکردن به صورت هیولای سرتق گذشته ها.»

«سرگذشت امام حسین
زندگانی امام حسین علیه ­السلام سرگذشتی است كه هم می ­توان بسیار كوتاه نوشت به ­طوریكه كوتاه­تر از آن میسر نباشد و هم می‌توان بقدری مفصل نوشت كه شامل كتابها شود، چنانكه نوشته‌اند.
اگر بخواهیم زندگانی او را خیلی خلاصه كنیم باید بگوییم او مردی بود كه مردانه زیست و چون نخواست كه زیربار نامردمان رود او را نامردانه كشتند.