از نخستین باری كه از نسل كشی آلمانی‌ها باخبر شدم با خودم می‌اندیشیدم كه چگونه افراد می‌توانند مرتكب چنین جنایاتی شوند. این پرسش ذهن مرا به خود مشغول كرده بود و در اكثر مطالبی كه در زمینه‌ی فلسفه می‌نوشتم بروز پیدا می‌كرد. درباره‌ی مسائل اخلاقی در ارتباط با گرفتن جان دیگران و كاربرد دانش ژنتیك چندین كتاب نوشتم. ربط این موضوعات به پروژة ایجاد حلقه‌های دفاعی مطمئن‌تر در برابر احیای سیاست‌های نازی نیازی به تاكید ندارد. ولی هنگامی كه درباره‌ی مسائل به‌ظاهر خنثی‌تر از قبیل هویت فردی می‌نویسیم، ناخواسته به سوی نوشتن درباره‌ی وحشیگری‌های اخیر انسان‌ها كشیده می‌شوم. بنابراین فكر كردم بهتر است به جای طرح این مسائل در حاشیه‌ی موضوعات دیگر، مستقیما درباره‌ی آن‌ها سخن بگویم. كتاب حاضر كوششی است برای بخشیدن بُعدی تجربی به اخلاقیات. من در این كتاب از اخلاق برای طرح پرسش‌هایی در برابر تاریخ استفاده كرده‌ام و سعی كرده‌ام متقابلاً از تاریخ برای ارئه تصویری از استعدادهای پنهان انسان استفاده كنم كه به اخلاقیات ربط پیدا می‌كنند. برای انجام این كار ناچار بوده‌ام بسیاری از مسائل و مباحث را با دیگرانی در میان بگذارم كه درك و دانش بیشتری از من در این زمینه دارند. امیدوارم لغزش‌های من انگیزه‌ای شود برای آنان تا این پروژه را به نحوی بهتر به پیش ببرند و به سرانجام برسانند.

كتاب حاضر، درباره‌ی دیوان‌ها و قشون نظامی عصر صفوی است و در سه فصل تنظیم شده: فصل نخست درباره‌ی سازمان حكومت مركزی، مناصب عالی دولتی و رویه‌های دیوان عالی است. فصل دوم به بحث درباره‌ی حكومت ایالتی اختصاص دارد. هم‌چنین اطلاعاتی درباره‌ی منصب داروغه و وزیر عرضه شده است. موضوع فصل سوم نیز قشون صفویه، چگونگی شكل‌گیری آن و اصطلاحات در قشون است. البته بحث این فصل به سازمان واحدهای مختلف قشون محدود نمی‌شود، بلكه سلاح‌های مورد استفاده‌ی آن، تاكتیك و رزم‌آرایی مورد عمل و نحوه‌ی پیروزی در نبردها و محاصره‌ها نیز شرح داده شده است. در جایی از كتاب می‌خوانیم: «در اواخر سلسله‌ی صفوی سپهسالار یكی از امرای طرف مشورت و مهم‌ترین مقام لشكری پس از قورچی‌باشی بود. با این حال، دومان این تصور را ایجاد می‌كند سپه‌سالار مهم‌ترین فرمانده بوده است هرچند كه در واقع به نیروی شبه نظامی اشاره داشت. عزل حكام با تأیید او محتمل بود. هر تصمیمی درباره‌ی عملیات نظامی باید به اطلاع او می‌رسید. …»

كتاب حاضر می‌كوشد چگونگی شكل‌گیری این مؤسسه و سیر حركتِ آن را شرح دهد و نشان دهد كه در چارچوب این مكتب چه اندیشه‌هایی شكل گرفت، چه مفاهیمی طرح شد، و چه روشی برای تحلیل و تعبیر مسائل اجتماعی در پیش گرفته عرضه شد. در فصل اول كتاب از میراث سیاسی ـ اجتماعی آلمان در تاریخ معاصر یاد می‌شود؛ در فصل دوم چگونگی ظهور و تكوین مؤسسه‌ی تحقیقات اجتماع یا مكتب فرانكفورت مورد بررسی قرار می‌گیرد؛ در فصل سوم، اصول، مبانی و رویكردهای گوناگون نظریه‌ی انتقادی معرفی می‌شود؛ در فصل چهارم از نظریه‌ی انتقادی و علوم اجتماعی سخن می‌رود؛ فصل پنجم كتاب به نظریه‌ی فرهنگ و زیبایی‌شناسی و هنر می‌پردازد؛ و فصل ششم كنكاشی است در آراءِ یورگن هابرماس و كوشش‌های او برای بازسازی نظریه‌ی انتقادی.