نویسنده: بیژن بیجاری
نشر: آموت
توضیحات: نه من برای سایه ام نمی نویسم، من می خواهم خودم را بنویسم. داستانی برای خودم و در مرحله ی بعد- احتمالا برای یکی دو خواننده ی دیگر- بی گمان اگر من نیز مطمئن باشم همه ی داستان من، کاری را که یک سطر از نوشته ی هدایت با من کرد،با خواننده ای -به غیر از آن خواننده که خودم توضیح دادم- خواهد کرد و آنچنان تغییری را در روحیه ی او بوجود خواهد آورد، بله من نیز همچون هدایت، تردیدی در انتشار آن به خودم راه نخواهم داد. هدایت بعد از خلق آن شاهکار ادبی که در آغاز به یقین با انگیزه ای بسیار شخصی و خصوصی، شکل گرفت- و نه به قصد نوشتن یک داستان یا خلق یک اثر ادبی جهانی- فقط لحظه ای به چاپش رضا داده یا برای چاپش اصرار ورزیده و تلاش کرده، که مطمئن شده، آن اثر، یا مثلا حتا سطری از آن، باعث فلاح، رستگاری یا حداقل دمیدن کورسوی امیدی در یک زندگی سراسر تاریک خواهد شد.

نویسنده: بیژن بیجاری
نشر: آموت
توضیحات:گاهی برخی از نویسنده‌ها نه به دلیل یک داستان یا رمان، بلكه به خاطر مجموعه آثارشان شناخته می‌شوند. بیژن بیجاری متولد ۱۳۳۰ اصفهان، از نویسنده‌های نسل سوم داستان‌نویسی معاصر ایران به دلیل زبان پاكیزه و خلق دنیایی سیال و جاری و توجه به زیرساخت روان‌شناختی شخصیت‌های داستان‌هایش و در عین نگاه ویژه‌اش به مرگ، چهره‌ای متفاوت و شناخته شده در این عرصه است.
داستان‌هایش از سال ۱۳۵۱ در مجلاتی چون فردوسی و نگین و بعدها در مجلات آدینه و دنیای سخن و تكاپو و كلک و … منتشر شدند. نخستین مجموعه داستانش به نام «عرصه‌های كسالت» سال ۱۳۶۹ به همت «هوشنگ گلشیری» در نشر نیلوفر منتشر شد و پس از آن دو مجموعه داستان «پرگار» (۱۳۷۴) و «قصه‌های مكرر» (۱۳۸۰)، و دو رمان «تماشای یك رویای تباه شده» (۱۳۷۷) و «باغ سرخ» (۱۳۷۷) از این نویسنده در نشر مركز منتشر شد.
بیژن بیجاری سال ۱۳۷۷ به كالیفرنیا مهاجرت كرد و همچنان با كلمه و داستان دمساز است. او معتقد است: این نوشتن است كه مرگم را به تعویق می‌اندازد.
اینک پس از سال‌ها سه مجموعه داستان او به نام‌های #عرصههایکسالت و #پرگار و #قصههایمكرر در یک جلد با عنوان سه مجموعه داستان منتشر شده است.