گافمن که از برجسته ترین جامعه شناسان قرن بیستم آمریکا است در این کتاب با استفاده از بررسی های مفصل توصیفی و تجربی ،موقعیت اجتماعی افرادی را مورد باریک بینی قرار می دهد که به واسطه ی ایجاد شکافی میان هویت اجتماعی بالفعل و بالقوه شان قادر به پیروی از هنجارهای متداول جامعه نیستند و در نتیجه در نزد افراد معمولی مورد پذیرش واقع نمی شوند. این افراد که به واسطه ی وجود تفاوت مذکور اصطلاحا «داغ ننگ» بر پیشانی شان می خورد ، گروه وسیعی را تشکیل می دهند . از فرد بی سوادی که سعی در کاهش تنش های ناشی از این عیب را دارد، تا فرد مصروعی که هنگام حمله های شدید وآنی خودش را در خیابان می یابد و افراد بی شماری که دارای انواع و اقسام عیوب جسمی و انحرافات شخصیتی _اخلاقی هستند_ همگی به نوعی از جریان عادی زندگی خارج شده و مجبور به دست و پنجه نرم کردن با مصیبت ها و مشکلات خود می شوند. داغ ننگ : کتاب برگزیده سومین جشنواره ی کتاب فصل ، پاییز 1386

به گزارش خبرنگار کتاب شبستان، گاوخونی رمان کوتاهی است از جعفر مدرس صادقی نویسنده معاصر ایرانی به زبان فارسی. این داستان که در آذر ۱۳۶۰ (حدود یک سال پس از آغاز جنگ ایران و عراق) نوشته شده و سال ۱۳۶۲ در ایران به وسیله نشر نو و در سالهای بعد توسط نشر مرکز به چاپ رسیده‌است، مشهورترین کتاب نویسنده بوده و به عنوان یک رمان کوتاه و معاصر فارسی چاپهای متعددی داشته‌است.

راوی داستان پسر جوانی است که از اصفهان (زادگاه و محل خانه پدری) به تهران آمده و با دو دوست (هر دو پسر) در خانه‌ای زندگی می‌کنند. راوی خاطرات به هم پیچیده و معمولاً تلخ از دوران کودکی و نوجوانی دارد که عشق نافرجام و مرگ پدر و مادرش از آن جمله است. راوی داستان معمولاً در حال تعریف خواب‌های خود برای مخاطب است، خواب‌هایی که در آنها گذشته راوی به تدریج آشکار و جزییات مرموز و روانی راوی بیان می‌شود. خواب‌های راوی بیشتر شامل خاطرات پدر است، پدری که هر روز صبح زود بیرون می‌رفت و در زاینده رود شنا می‌کرد و یک بار خواب می‌بیند که روزی آنقدر به پایین دست رودخانه رفت که در باتلاق گاوخونی غرق شد و مرد.(هر چند که پدرش در مغازه خود و پشت میز کارش فوت کرده بود.) راوی بعد از مرگ پدر به اصفهان برگشته و با (دختر عمه‌اش) ازدواج می‌کند، اما وضعیت روانی اصفهان، خاطرات دیوانه کننده کودکی و شرایط نابسامان روانی در راوی که منجر به تصمیم سریع او برای ازدواج شده بود در ادامه منجر به نابسامانی زندگی و جدایی سریع از همسرش می‌شود. پدر مرده تا انتهای داستان حضور دارد و سرانجام به صورتی سیال بین واقعیت و خیال (تا جایی که در اواخر داستان در خواب نیز خواب‌هایش را می‌نویسد و این جاست که داستان شکل پیچیده‌ای می‌یابد.) در خواب می‌بیند یا منجر به غرق شدن و مرگ راوی در وسط خیابان لاله‌زار تهران می‌شود.

جامعه شناسی هنر ژان دو وینیو اثری جدلی در دفاع از اصالت کار کرد تخیل در مقابله با برداشت جزمی و بیش از اندازه علم گرای جامعه شناسی سنتی هنر است.آن چه او در این کتاب کوچک و موجز اما بسیار عمیق و پر بار مطرح می کند در واقع پیشنهادی برای نگرش تازه به کل جامعه شناسی هنر و به تعبیری صریح تر دعوت به پایه گذاری این جامعه شناسی بر اساس نگرشی زنده و پویا نسبت به جامعه و آفرینش هنری است.نگرشی که رابطه تنگاتنگ تجربه اجتماعی و کار کرد تخیل را بر اساس نظریات ناقدان بزرگی چون والتر بنیامین لوکاچ فوکو رولان بارت … به بررسی می کشد. ژان دووینیو استاد دانشگاه اورلئان فرانسه نظریه پردازی معتبر و نویسنده ای پر کار است آن چه بدون شک در دقت و موشکافی نظریات او تاثیر می گذارد دستی است که خود از نزدیک در کار آفرینش هنری به ویژه تئاتر و نمایش دارد.

اهمیت دوره صفویه (1736-1501) در تاریخ ایران به طور فزاینده ای شناخته شده است. کتاب ایران عصر صفوی تاریخچه جامع سلسله صفوی را به خواننده ارائه می دهد. پروفسور راجر سیوری ریشه های خاندان صفوی را می داند ، جریان نهضت انقلابی که آن را به قدرت رساند و مشکلات پیش روی شاه اسماعیل اول پس از استقرار دولت صفوی در سال 1501 را توصیف می کند. او توصیف کننده توسعه جامعه چند نژادی است. در ایران در طول قرن شانزدهم ، سیاستهای شاه عباس اول که دولت صفویه را به اوج قدرت و رونق خود رساند ، و دلایل سقوط آن در نیمه دوم قرن هفدهم و سقوط نهایی آن. این کتاب همچنین ضمن پوشش تاریخ سیاسی دوره ، فصلهایی راجع به ساختار اقتصادی و اجتماعی دولت ، زندگی فکری و هنری در زمان صفویان و روابط با اروپا را در بر می گیرد.

بررسی مستند و مستدل و کارشناسانه‌ای از تحولات اقتصاد ایران از اوان مشروطه تا انقلاب اسلامی به موازات گزارشی تاریخی از فراز و نشیب‌های سیاسی و اجتماعی ایران در این دوران. نویسنده این دوران را به چهار مرحله تقسیم می‌کند: نخست دوره‌ی مشروطه که تحت عنوان دولت و انقلاب بررسی می‌شود، سپس دوره‌ی سلطنت رضاشاه که زیر عنوان دولت و ضد انقلاب بدان می‌پردازد، پس از آن، بخش فترت، دمکراسی و دیکتاتوری است درباره‌ی رویدادها و اوضاع زمان اشغال ایران در جنگ دوم و دمکراسی متعاقب آن که به دیکتاتوری انجامید. آخرین مرحله دوره‌ی استبداد نفتی و توسعه‌ی اقتصادی است که سال‌های 32 تا 57 را در برمی‌گیرد و نویسنده استبداد و تظاهر به مدرنیسم را ویژگی آن می‌شمارد.