مقدمه کتاب
این کتاب بر محور بحث‌هایی دربارۀ کلمات ناظر به زیبایی در شش زبان سامان یافته است

بیوتی (انگلیسی): متعلَق تمنا

یافا (عبری): درخشش، شکوفایی

سوندارا (سانسکریت): کل، مقدس

تو کالُن (یونانی): ایده، ایدئال

وابی-سابی (ژاپنی): فروتنی، ناتمامی

هوژو (ناواهو): سلامت، هماهنگی

همان‌طور که این کلمات نشان می‌دهند، آن جنبه‌هایی از زیبایی که در هنر و معنویتِ ملت‌های مختلف درک و تحسین شده‌اند تنوع چشمگیری دارند. شاید به نظر برسد برخی از آنها با یکدیگر ناسازگارند. اما کنار هم قرار دادنشان موجب حساسیت ما به امکانِ زیبایی می‌شود. هر فرهنگی با محیط‌ها، نیازها و توانایی‌های مختلف جهت می‌یابد، اموری که ما را به واکاوی جنبه‌های مختلف امور زیبا سوق می‌دهند.

مریم نصراصفهانی در این اثر کوشیده است میراث فلسفی مرتبط با اخلاق و «جنسیت» را در قلمرو عمومی و خصوصی در یونان باستان بازکاوی کند. او این کار را با محوریت برجسته‌ترین آثار فلسفی بازمانده از آن دوران انجام داده است: تفکرات فیثاغوریان، تدبیر منزل نوشتۀ کسنوفون، برخی دیالوگ‌های افلاطون با محوریت جمهوری و قوانین و برخی نوشته‌های ارسطو که در رأس آنها اخلاق نیکوماخوس و سیاست قرار دارند. همچنین، او نگاهی به میراث بازمانده از نمایشنامه‌نویسان برجستۀ آن دوران داشته است. در بررسی آثار نمایشنامه‌نویسان، سه تراژدی مهم از سه قلۀ تراژدی‌نویسی یونان باستان انتخاب شده‌اند و در کنار آنها سه کمدی از آثار به‌جامانده از آریستوفان نیز مدنظر بوده است.

نزد این متفکران یونانی، زندگی در خانوار و پیوند آن با زنان و فرزندان مسئله‌زا است؛ اما این مسئله‌زا بودن باعث انکار یا حذف مسئله نشده است. درعین‌حال، هیچ صدا یا پیام واحدی در مجموع این نوشته‌ها وجود ندارد. به نظر نویسنده، اندیشمندان یونانی را نمی‌توان زن‌بیزار دانست، چه رسد به اینکه بخواهیم سرمنشأ زن‌بیزاری را در تاریخ اندیشه در آرای اندیشمندان یونانی جست‌وجو کنیم.

تحلیل سیاست اجتماعی عرصه‌ای گسترده برای انجام پژوهش‌های کاربردی و بازخوانی و توسعۀ دانش نظری در زمینۀ سیاست اجتماعی است. مجموعه‌ای متنوع از رهیافت‌ها، روش‌ها و مدل‌های تحلیل در کنار یکدیگر ماهیت تحلیل سیاست اجتماعی را شکل می‌دهند. تحلیل سیاست می‌تواند ماهیتی چندسطحی (محلی، ملی و بین‌المللی) داشته باشد و با منطقه‌ای متنوع (استقرائی، قیاسی، استفهامی) و کاربست روش‌های مختلف (کمّی، کیفی و ترکیبی) انجام شود.
فهم درست تحلیل سیاست اجتماعی می‌تواند به اصلاح و بازبینی برداشت‌های غیرعلمی و سلیقه‌ای از آن و موضوعات موردمطالعه منجر شود و زمینه را برای انجام مطالعات خلاقانه و نوآورانه فراهم کند. انتظار می‌رود آگاهی از معرفت‌شناسی و روش‌شناسی تحلیل سیاست اجتماعی بتواند وسعت و عمق بیشتری به «بینش سیاست اجتماعی» عرضه کند؛ به‌ویژه در ایران که درک ناقص، سطحی و سلیقه‌ای از دانشِ موجود تحلیل سیاست اجتماعی فهم آن را با دشواری همراه کرده است.

در پاسخ به این پرسش که هنر به چه دردی می‌خورد، جوابی دیرینه و تحقیرآمیز وجود دارد: هنر به هیچ دردی نمی‌خورد؛ هنر برای خود هنر است. طرفداری از این پاسخ به میانۀ قرن نوزدهم بازمی‌گردد؛ به عصر شکوفایی صنعت و پیشرفت علمی. آنانی که مشتاق حمله به هنر و ارزش‌های آن بودند، می‌پرسیدند هنر تا آن زمان واقعاً چه دستاوردی داشته است. آیا نقاش می‌تواند راه‌آهن بسازد؟ آیا شاعر می‌تواند نان بپزد؟

این رویکرد سوءتفاهمی غم‌انگیز درخصوص کاری است که هنرمندان می‌توانند برای ما انجام دهند. برای اینکه ما انسان‌ها به‌سوی زندگی خوب هدایت شویم، فقط به لامپ برق و خط تلفن و سهام بورس احتیاج نداریم؛ بلکه نیاز داریم هنگام اندوه تسلی یابیم، برای رسیدن به حکمت هدایت شویم، فرصتی برای خودشناسی به دست آوریم، به وقت دلواپسی آرام شویم، امیدهایی تازه پیدا کنیم و افق‌هایی گسترده‌تر پیش چشمانمان گشوده شود؛ یعنی تمام کارهایی که برای انجام آنها ابزاری کارآمد به نام هنر وجود دارد.

«معنای زندگی چیست؟» پرسشی است که مدت‌ها نزد فیلسوفان غربی مهجور افتاده بود، اگرچه عموماً آن را بیانگر دغدغه‌هایی می‌شمرند که بسیاری از افراد دربارۀ زندگی، عموماً، و زندگی خود، خصوصاً، احساس می‌کنند. کتاب در جست‌وجوی معنا به دو موضوع عمده می‌پردازد: نخست، واقعیت‌هایی دربارۀ زندگی، مانند مرگ و فقدان هدف نهایی و شیوع رنج، که ممکن است به نظر برسد زندگی را بی‌معنا می‌کنند. دوم، خودشکوفایی و اینکه چگونه و به چه معنا می‌تواند آرمانی رضایت‌بخش یا سازوار باشد.

اسوالد هنفلینگ پاسخ‌ها و رویکردهای مختلفی را به این مسائل و موضوعات برمی‌رسد. آیا دین می‌تواند پاسخی به دست دهد؟ آیا اصلی بنیادین وجود دارد که بر طبق آن بتوان ادعا کرد زندگی مقدس است؟ آیا زندگی ما باید بر طبق امیال و در پی خوشبختی باشد؟ آیا چیستی ما را جایگاه‌مان در جامعه تعیین می‌کند؟ آیا تمسک به ماهیت انسانی را باید «دروغ‌باوری» شمرد و رد کرد؟