اگر اجباری که به زنده ماندن دارم نبود، خود را در برابر دانشگاه آتش می زدم، همانجایی که بیست و دوسال پیش آذرمان، در آتش بیداد سوخت، او را در پیش پای نیکسون قربانی کردند!

این سه یار دبستانی که هنوز مدرسه را ترک نگفته اند. هنوز از تحصیلشان فراغت نیافته اند.

-نخواستندهمچون دیگران- کوپن نانی بگیرند و از پشت میز دانشگاه به پشت پاچال بازار بروند و سر در آخور خویش فرو برند. از آن سال، چندین دوره آمدند و کارشان را تمام کردند و رفتند، اما این سه تن ماندند تا هرکه را می آید بیاموزند، هرکه را می رود سفارش کنند. آنها هرگز نمی روند، همیشه خواهند ماند، آنها شهید اند.

این سه قطره خون که بر چهره دانشگاه ما همچنان تازه و گرم است. کاشکی  می توانستم این سه آذر اهورایی را باتن خاکستر شده ام بپوشانم تا در این سموم که می وزد نفرسند! اما نه، باید زنده بمانم و این سه آتش را در سینه ام نگه دارم…

به خون سیاه او سوگند که در غدیر خون سرخم غوطه می خورم، به فرمان او، هر جا که مرا بخواند، هر جا که مرا براند، هرچه از من بخواهد، در طاعتش درنگ نمی کنم.

قلم توتم من است، امانت روح القدس من است، ودیعه مریم پاک من است، صلیب مقدس من است، در وفای او اسیر قیصر نمی شوم، زرخرید یهود نمی شوم، تسلیم فریسیان نمی شوم.

بگذار بر قامت بلند و راستین و استوار قلمم را به صلیبم کشند، به چهار میخم کوبند، تا او که استوانه حیاتم بوده است، صلیب مرگ شود، شاهد رسالتم گردد، گواه شهادتم باشد

به خون سیاه او سوگند که در غدیر خون سرخم غوطه می خورم، به فرمان او، هر جا که مرا بخواند، هر جا که مرا براند، هرچه از من بخواهد، در طاعتش درنگ نمی کنم.

قلم توتم من است، امانت روح القدس من است، ودیعه مریم پاک من است، صلیب مقدس من است، در وفای او اسیر قیصر نمی شوم، زرخرید یهود نمی شوم، تسلیم فریسیان نمی شوم.

بگذار بر قامت بلند و راستین و استوار قلمم را به صلیبم کشند، به چهار میخم کوبند، تا او که استوانه حیاتم بوده است، صلیب مرگ شود، شاهد رسالتم گردد، گواه شهادتم باشد

کتاب عبرت از وسیله انتقال میراث های علمی و فرهنگی گذشته به آینده یا پرورش ذهن و فکر و یا گسترش علم در سطح عمومی جامعه است، برای ما کتاب بیشتر از این رسالت دارد و آن عبارتست از تنها وسیله ی که امروز برای(( شدن)) و تربیت شدن و برای تنفس آزاد،اندیشه،در دسترس داریم. برای ما کتاب یک مربی بزرگ و شاید تنها مربی ما است.

و این است آن غار افلاطونی که زندگی نام دارد و تنها کسانی زندگی آرام و سعادتمندانه ای می توانند داشت که از بیرون بی خبرند… و در این غار تنها انسان است که می داند با گیاه و حیوان هم خانه است… و سر چشمه همه رنج هایش در همین آگاهی است تصادفی نیست که آن (( میوه ممنوعه)) را که در بهشت خورده(( درخت بینائی)) گفته اند… و این است معنای بی پایان آن حقیقت جاویدی که ((هبوط آدم)) نام دارد و عصیان آدم…