در این اثر مؤلف بر آن است که در قالبی تحلیلی و انتقادی، دلایل همکاری و رقابت میان ایران و جهان عرب را در نگاهی کلان شرح دهد؛ به‌گونه‌ای که بتوان به میانگینی در رفتارها و سیاست‌های ایران و کشورهای عربی دست یافت. مبنای کار مؤلف، تحولات اخیر با بهره‌گیری از نظریة سازه‌انگاری در روابط بین‌الملل و رویکردی مرکب از تحلیل سیاست خارجی شناختی بوده است. مجموعه‌ای از عوامل هیجانی، عاطفی و نگرشی بررسی‌شده در این اثر گویای این واقعیت است که نگرش‌های منفی میان ایران و بخش مهمی از جهان عرب به تفسیر بدبینانة رفتارها و اقدام‌های این دو در قبال هم انجامیده است.

به گفتة مؤلف تعاملات ایران با جهان عرب، پس از پیروزی انقلاب اسلامی، به دو گونة با برخی رقابت و با برخی همکاری شکل گرفته است. الگوهای این رقابت و همکاری موضوع فصل اول این اثر است با عنوان «جمهوری اسلامی ایران و جهان عرب: رقابت و همکاری». در این فصل عربستان سعودی، کشورهای عربی حوزة خلیج فارس، امارات متحدة عربی (کویت، قطر، بحرین و عمان) و مصر، در دستة رقابت با ایران، و عراق، سوریه و لبنان در دستة همکاری با ایران بررسی شده است.

فروغی برای ترمیم کابینه و ارضای خاطر نمایندگان از هیئت دولت خواست تا همگی استعفا دهند. وزیران بلافاصله از سمتهای خود کناره گیری کردند. و دست نخست وزیر را برای دعوت افراد تازه باز گذاشتند. فروغی پس از مطالعه، وزیران جدید را به این شرح به مجلس معرفی کرد: حسنعلی کمال هدایت وزیر پست و تلگراف، باقر کاظمی وزیر کشور، مجید آهی وزیر کشاورزی، اقتصاد و خواربار، علی اصغر حکمت وزیر بهداری، علی سهیلی وزیر امور خارجه، عباسقلی گلشائیان وزیر دادگستری، سرلشگر امان الله جهانبانی وزیر راه، مصطفی عدل وزیر فرهنگ، یدالله عضدی وزیر دارایی، عبدالحسین هژیر وزیر بازرگانی و پیشه و هنر. مسئولیت وزارت جنگ را خود به عهده گرفت. پس از معرفی هیات وزیران به مجلس شورای ملی، از 112 نفر عده حاضر 66 نفر به دولت رای اعتماد دادند. بلافاصله پس از چند جلسه مجلس هیات دولت در بهارستان تشکیل جلسه داد و بالاخره تصمیم گرفتند چون آرای مجلس کافی برای ادامه خدمت نیست به صورت دسته جمعی استعفا دهند.

«انسان در جست‌وجوی معنا» مهم‌ترین کتاب ویکتور فرانکل است که نخستین بار سال ۱۹۴۶ یعنی تقریباً بلافاصله بعد از پایان جنگ منتشر شد. او در بخش نخست این کتاب، تجربیات عجیب، هول‌آور و تأثیرگذارش را از سه سال حضور در اردوگاه‌های کار اجباری آشویتس و داخائو نوشت و در بخش دوم (که البته بعداً اضافه شد)، با استفاده از این تجربیات، نظریه‌ی معناگرایی خود را شرح داد. شاید سال‌های بعد از جنگ، بهترین زمان ممکن برای طرح این دیدگاه‌ها بود که باعث شد از کتابش به شکل عجیبی استقبال شود. اما البته نحوه‌ی نگارش و نگرش او نیز عامل مهم دیگری بود. او برخلاف روال معمول نظریه‌پردازی‌های نیمه‌ی نخست قرن بیستم، به زبان عامه سخن گفت و دست بر جایی گذاشت که انسانِ بعد از جنگ، به‌شدت غیابش را حس می‌کرد. اما فرانکل مثل هر دانشمند متفکر دیگری، تا زمان حیاتش یعنی تا ۴۶ سال بعد از آن، این کتاب را بازنگری کرد و با ویراست‌های تازه، ذهنش را تازه کرد. ضمن این‌که با سخنرانی‌ها و نوشتن متن‌های دیگر، نظریه‌ی معنادرمانی را گسترش داد.
او پنج سال پیش از مرگش در ۱۹۹۲ ویراست تازه‌ای از کتاب منتشر کرد. ترجمه‌ی حاضر، بر اساس همین نسخه‌ی آخر است که نسبت به نسخه‌های اولیه، تفاوت‌هایی دارد. از جمله این‌که قسمت‌هایی را حذف کرده و یک فصل نسبتاً طولانی به کتاب افزوده است به نام «موردی از خوش‌بینی غم‌انگیز.» فصلی که در آن توصیفی بسیار زیبا از وضعیت انسان در جهان پر از رنج و راه مواجهه با آن ارایه می‌دهد. فرانکل که تجربه‌ای به دردناکی اردوگاه‌های آلمان را پشت سر گذاشته، معتقد است «پاسخ مثبت به زندگی با وجود همه چیز» راه درمان بسیاری از رنج‌هاست و زندگی تحت هر شرایطی معانی بالقوه‌ی خودش را دارد، حتی در تیره‌بختانه‌ترین شرایطش.
او مثل نیچه معتقد بود کسی که چرایی زندگی‌اش را بیابد، چگونگی‌اش را نیز خواهد یافت. نسخه‌ای که در جهان بی‌معنای امروز، هنوز کار می‌کند.

ویکتور فرانکل عصب‌شناس و روان‌پزشک دانشکده‌ی پزشکی دانشگاه وین بود. او بنیانگذار چیزی است که به مکتب سوم روان‌درمانی وین (پس از روان‌تحلیلگری فروید و روان‌شناسی فردی آدلر) یا همان مکتب معنادرمانی معروف است. فرانکل در سال ۱۹۰۵ متولد شد و دکترای پزشکی و دکترای فلسفه را از دانشگاه وین دریافت کرد. در طول جنگ دوم جهانی، به مدت سه سال در اردوگاه کار اجباری آشویتس، داخائو و چند جای دیگر اسیر بود. تجربه‌ای که بعدها نقش مهمی در زندگی او بازی کرد و سبب شد به معنا در زندگی برخلاف سایر همقطارانش، اهمیت اول را بدهد. نخستین کار علمی او در سال ۱۹۲۴ یعنی وقتی فقط نوزده سال داشت، در مجله‌ی بین‌المللی روان‌تحلیلگری چاپ شد. پس از آن ۳۰ کتاب نوشت که به ۲۳ زبان دنیا ترجمه شده‌اند. او در دانشگاه‌های ‌هاروارد، پیتسبورگ، سن‌دیه‌گو و دالاس، استاد مهمان بود و از ۲۷ دانشگاه درجه‌ی دکترای افتخاری دریافت کرد. فرانکل در شانزده سالگی مکاتبه با فروید را شروع کرد و ابتدا به‌شدت تحت تأثیر او بود، اما به‌مرور به سمت نظریات آدلر گرایش بیش‌تری پیدا کرد. با این حال درنهایت از دیدگاه‌های آدلر نیز فاصله گرفت و نظریه‌ی خود را مطرح کرد. آدلر با توجه به مفهوم احساس کهتری و تلاش برای برتری نمی‌توانست برای فرانکل که اساس نظریه‌اش بر اهمیت معنا و محدود نبودن ذهن انسان تأکید دارد، نسخه‌ی مناسبی باشد.

ویکتور فرانکل سال ۱۹۹۷ از دنیا رفت.

بیژن پاکزاد طراح و تولیدکننده سرشناس لباس‌ های مردانه، عطر و ادکلن و یکی از عرضه‌کنندگان گران‌ترین اقلام و سفارشات، برای پول‌دارترین افراد از ملیت های مختلف است. کتاب ها او که با نام تجاری «بیژن» شناخته می‌شود، برندۀ جوایز برترین‌ های جهان در عرصه عطر و ادکلن و مد و لباس برای طبقات مرفه بوده است. در زندگی‌نامۀ بیژن پاکزاد این‌گونه آمده است که: بیژن در ۱۵ فروردین ۱۳۲۳ در خانواده‌ای فوق‌العاده ثروتمند که به قول خودش فرهنگ پول‌سازی و پول‌آفرینی در آن نهادینه شده بود در تهران متولد شد. خانوادۀ بیژن جهت تحصیل او را به مدرسه ثروتمندان سوئیسی، یعنی «Le Rosey» فرستادند و او در آنجا با شاهزاده‌های بزرگ مانند «پرنس ریتر» همکلاسی شد. درحقیقت تعداد زیادی از مشتریان سال‌های بعد بیژن در همان مدرسه سوئیسی شناسایی و شکار شدند. بیژن همان‌جا دریافت که سلیقۀ آدم‌های پول‌دار چگونه است و به چه شکلی می‌توان نظر آنها را برای خرید و سفارش اجناس به سوی خود جلب کرد.
بیژن در سن ۱۸ سالگی تصمیم گرفت به ادامه تحصیل در دانشگاه در رشته مهندسی شیمی بپردازد. او پس از پایان این دوره مهندسی، به تحصیل در رشته طراحی لباس در دانشگاه میلز در شهر سنت گال پرداخت و بعد از آن یک گالری در اطراف شهر میلان راه اندازی کرد. تحصیل در رشته بازاریابی آخرین حلقه زنجیر تحصیلات او بود. بیژن طراحی را در آلمان آموخت و در بازگشت به ایران اولین بوتیک مدرن و به قول خودش اولین بوتیک خارج از خرازی را به نام «پلنگ صورتی» در تهران تأسیس کرد، او سپس بوتیک دیگری به نام «سسیل جی» یا «نیکولا بلازی» گشود که اختصاصی‌ترین بوتیک تهران و محل خرید اعضای خانواده سلطنتی، دولتمردان و ثروتمندان ایران بود. بیژن در سن ۲۹ سالگی به آمریکا مهاجرت کرد و ۳ سال بعد بوتیک مشهور خود را افتتاح نمود. این بوتیک که در واقع یک کاخ به سبک مدیترانه‌اى است، کمی بعدتر گران‌ترین فروشگاه دنیا نام گرفت. بیژن در این فروشگاه که طراحی کتاب ها آن را شخصاً برعهده داشت، عمدتاً لباس، عطر و ادکلن به مشتریان سرشناس خود ارایه می کرد. تحصیلات او در کنار تجارب ارزشمندش از شناخت علائق و سبک زندگی ثروتمندان و نیز خلاقیت منحصر به فردش، منجر به تولید کتاب ها جذابی شد که به زودی شهرت او را دو چندان ساخت. طراحی‌های منحصر به فرد بیژن نه‌تنها برایش جوایز متعددی به ارمغان آورد بلکه بسیاری از مردان مشهور جهان را مشتری همیشگی او ساخت. کسانی مانند باراک اوباما، جورج دبلیو بوش، رونالد ریگان، سلطان ثروتمند برونئی، آرنولد شوارتزینگر، ولادمیر پوتین، تونی بلر، آنتونی هاپکینز، تام کروز و … . مجله Vanity Fair در سال ۱۹۸۹ نام بیژن را در لیست شیک‌‌پوش‌ترین‌ های (خوش‌پوش‌ترین‌ ها)جهان خود قرار داد.

قانون پدیده‌ی جدیدی نیست و با زندگی بشر ملازمه دارد. همواره و برای هر جامعه و ملتی، مفهومی از قانون وجود داشته که معیاری برای تنظیم زندگی مدنی بوده است: قانونْ نسبتی با عدالت دارد و عدالت نیز جایی مطرح می‌شود که ممکن است ظلم رخ دهد یا رخ داده است. بدین‌سان، مسئله‌ی اصلی نه بودونبود قانون، که امری قهری است، بلکه سازوکار استنباط، وضع، اجرا و تعلیق قانون، و البته تحول در معیار و مفهوم قانون در هر مکان و زمان است. اما این تحول در ایران، سرگذشت و سرنوشت خاصی دارد و منحنی قابل ملاحظه‌ای از حکمرانیِ سنتی تا بحران و بی‌قراری سنت و ظهور تلاش‌های نوگرایانه را نشان می‌دهد. این پژوهش به سرشت و سرنوشت قانون از بحران تا فروپاشی نظم سنتی در ایران پیشامشروطه می‌پردازد؛ سرگذشتی طولانی و پرفرازونشیب که از پایان صفویه (۸۸۰ ـ ۱۱۰۱ ش/ ۹۰۷ ـ ۱۱۳۵ ق) تا جنبش مشروطه‌خواهی (۱۲۸۵ ش / ۱۳۲۴ ق) و آغاز دولت مدرن در ایران را دربرمی‌گیرد.

ماهیت فعالیت‌های سیاسی، چگونگی پیدایش نهادهای سیاسی و جایگاه سیاست در زمینه‌ی گسترده‌ی زندگی اجتماعی در این کتاب بررسی شده است. مباحث کتاب به دانشجویان کمک می‌کند تا محتوای دروس تخصصی علم سیاست را فراچنگ آورند و از مطالعات سیاسی، بیشتر و بهتر بهره ببرند. تعریف محتوا و ماهیت علم سیاست، روش‌های علم سیاست و مفاهیم جدید این علم، نظریه‌های منشأ و خاستگاه دولت، طبقه‌بندی حکومت‌ها، دموکراسی، احزاب سیاسی و گروه‌های فشار و دولت رفاه از جمله مباحث اصلی کتاب است.

آثار جورجوآگامبن فلسفۀ زندگی نوینی را بسط می‌دهند. در افق آنها این باور نهفته است که شکل زندگی ما می‌تواند قدرت راهنما و وحدت‌بخش سیاست آینده شود. کتاب قدرت زندگی با آگاهی از این وعده سویه‌های تعیین‌کننده و نادیده‌ماندۀ نوشته‌های آگامبن در طول چهار دهۀ گذشته را، با تفکر اندیشمندانی چون کافکا، هایدگر، بنیامین، آرنت، دلوز، و فوکو که آرای اگامبن متأثر از آنهاست، درهم می‌تند.
افزون بر این، این کتاب آثار او را در رابطه با چهره‌های کلیدی سنت فلسفه، مانند افلاطون، اسپینوزا، ویکو، نیچه، ویتگنشتاین، و دریدا، قرار می‌دهد. این رویکرد به کیشیک نگاهی را پیش می‌نهد که با آن می‌توان به وضعیت زیست سیاسی امروز از نو اندیشید. در پی پیش‌بینی آگامبن که مفهوم زندگی در مرکز فلسفۀ آینده قرار خواهد داشت، کیشیک به برخی از الهام‌بخش‌ترین جهت گیری‌های ممکن این فلسفۀ آینده اشاره می‌کند.
قدرت زندگی دومین اثر کیشیک در مجموعه «خیال‌پردازی یک شکل زندگی» است که در سال 2012 به همت انتشارات استنفورد منتشر شده است. این کتاب به پیوندهای زندگی و سیاست در سراسر زندگی و آثار جورجو آگامبن می‌پزدازد.

داستان زندگی هدا کووالی در سایۀ جنگ جهانی دوم و بعد حکومتی توتالیتر روایت می‌شود، پس به نظر باید پر باشد از مرگ و سیاهی، با این همه روایت میل به زندگی است، داستان زنی در نوسان میان بیم و امید در دل چکسلواکی آشوب‌زده؛ حسنش این است اما که به بیان تجربیات شخصی محدود نمی‌شود. راوی به قدرت کلمات واقف است و جایی می‌گوید تنها سلاح ضعفا همین کلمات هستند، از همین روست که روایتش را بی‌پرده می‌نویسد. اما ناظر بی‌طرفی هم نیست؛ خودش می‌گوید طرف زندگی ایستاده، همان ساده‌ترین ایدئولوژی، که به خاطرش از اردوگاه نازی‌ها می‌گریزد. او نشانمان می‌دهد که چگونه جنگ چهرۀ آدم‌ها را عوض می‌کند؛ اینکه چطور در پی شادمانی پایان جنگ، ناامیدی برمی‌گردد و بعد امید، همراه با شوری برای تغییر، با وعده‌های ایدئولوژی‌ای دل‌فریب، رخ نشان می‌دهد و در نهایت در این چرخۀ باطل دوباره یأس است که برمی‌گردد؛ نشانمان می‌دهد که چطور وقتی ایدئولوژی در اولویت باشد روابط انسانی به حاشیه رانده می‌شود و زندگی شکلی سلبی به خود می‌گیرد، به گونه‌ای که دیگر کسی در پی چیزی نیست جز دورماندن از دردسر. هدا کووالی در واقع ما را با خودمان، در مقام انسان، رودرو می‌کند و واقعیت‌های تاریک ذات انسان را پیش‌رویمان می‌گذارد، چراکه چنان‌که خودش می‌گوید:
«حرف آنهایی که می‌گفتند تنها راه بازگشت به زندگی فراموش کردن است در کتم نمی‌رفت. می‌خواستم همه‌چیر را به خاطر بسپارم، روی چیزی سرپوش نگذارم، چیزی را بزک نکنم و اتفاق‌ها را همانطور که بودند در خاطر ثبت کنم. می‌خواستم زندگی کنم چون زنده بودم نه به این دلیل که تصادفاً جان سالم به در برده بودم.»

هیچ کارمندی نمی تواند ادعا کند که همیشه همه روسایش دوست داشتنی بوده اند و عیب و علتی نداشته اند. اگر هم بفرض چنین کارمندی پیدا شد، نمی تواند مطمئن باشد که از این به بعد هم، تا دوران بازنشستگی دچار صاحب منصبان بد منصب یا روسای کجرفتار و “بیمار” نخواهد شد. کتاب بیماریهای مدیریت بیش ار آن که بکار” روسا و مدیران بیمار” بیاید مورد استفاده کارمندان و مراجعه کنندگان به دستگاههای اداری است. زیرا تشخیص بیماری بدست شخص مدیر از مقوله بسیار دشوار و بغرنج خودشناسی است و هر مدیری مرد آن میدان نیست. حال آنکه کارمندان و ارباب رجوع به یک اشاره این کتاب متوجه بیماریها و ناتوانیها و ندانم کاریهای روسا می شوند و آن را تشخیص می دهند و…

هایدگر اولین اردوگاه دانش را در اکتبر 1933 در توتناوبرگ برپا کرد. ایدۀ اصلی، گرد هم آوردن دانشجویان و کارکنان برای کار فیزیکی و فکری بود. این اردو با قدم‌رو 20 کیلومتری از دانشگاه به مقر اردوگاه آغاز شد. هایدگر تأکید ویژه‌ای بر نقش قدم‌رو داشت و از شرکت‌کنندگان می‌خواست که یونیفرم‌ نیروهای اِس آ یا اِس اِس را بر تن کنند. هایدگر در نامه‌ای می‌نویسد که مجبور شد برخی از شرکت‌کنندگان را به خانه بازگرداند، چراکه آن‌ها با شرایط اردوگاه سازگار نبودند. واضح است که یک دلیل هایدگر برای برپایی اردوگاه، غلبه بر خصوصیات اخلاقیِ فردی و گرایش به‏ راحتی و آسودگی و جایگزین کردن آن‌ها با انضباط، ایثار و خدمت در ساختارِ رهبران و پیروان بود.

ایده‌ی تک‌محوری، استبدادی، ضد تکثر و چندصدایی کهن پیرامون جایگاه و کارکرد مغز، ریشه‌ی سلطانیسم تاریخی حکومت و ساختار قدرت و حکمرانی در جوامع قدیم و توتایتاریسم بعدتر در جوامع دو سده‌ی گذشته است؛ این چکیده‌ی منظری‌ست که در ابتدا از کتاب «با مغزمان چه باید بکنیم؟» نوشته‌ی «کاترین مالابو» به دست می‌آید. مغز انسان، این رهبر مقتدر و مستبد که عنان همه‌چیز در ذهن و زبان و اندام ما را به دست دارد، با یافته‌های پژوهشی جدید علوم اعصاب نو و انداختن نور به نقاط مختلف مسأله‌، به شکل درهم‌شکننده و دیوانه‌‎واری ایده‌های کهنه درباره‌ی مغز که آن را در مقام ماشینی خودبسنده نشانده بود و جایگاه پروردگاری را لایق او می‌دانست ازبین‌رفت و ایده‌ی شبکه‌ای بودن و پیوستار عظیم نورونی جای آن را گرفت. از این رو با برداشتن مغز از مقام امپراتوری، فرم مفصل‌بندی اجتماعی به کل تغییر کرد اما از درون آن رستگاری جمعی بیرون نیامد. مالبو در با مغزمان چه باید بکنیم؟ به غفلت همگانی پیرامون جزمیت همین تعریف تازه‌ در خصوص مغز می‌پردازد و سعی می‌کند نشان دهد که رویه‌ای رهایی‌بخش در منظر تازه به مغز وجود دارد که برآمده از دل ساختار و فرم کارکردی آن است.

مطالعه‌ی اجتماع انسانی در سده‌ی بیست‌ویکم وارد عرصه‌ی تازه‌ای شده که انگار بازتعریف جامعه‌شناسی، اجتماع، دولت – ملت، گروه‌های انسانی و … را الزامی کرده‌است. جان اری، جامعه‌شناس شهیر انگلیسی در کتاب «جامعه‌شناسی فراسوی جامعه‌ها: جابه‌جایی‌ها در قرن بیست‌ویکم» با نیت و قصدی ویژه و رادیکال به سوی تدوین مانیفستی حرکت می‌کند که جامعه‌شناسی تحرک‌های گونه‌گون اجزای مختلف حاضر و غایب در محیط انسانی را توضیح دهد. اری در تعریف و معنای «جامعه‌شناسی»، «امر اجتماعی» و بسیاری از اصطلاحات پیشینی و جاافتاده‌ی دیگر در محافل علمی و دانشگاهی تشکیک کرده و با پرسش‌های متعدد و مکررش سعی می‌کند توضیح دهد چرا چنین مانیفستی الزامی‌ست و چرا در بحث پیرامون جامعه، مفهومی به نام «مابعد جامعه‌ای» وجود دارد. جامعه‌شناسی فراسوی جامعه‌ها با رفتن سراغ بسیاری از ابژه‌ها، تصاویر و زوائد مستقر و مستتر در بافت‌ها و لا‌یه‌های رویی و زیرین، آینده‌نگرانه از حرکت‌هایی حرف می‌زند، آن هم با مثال‌ها و مصداق‌های فراوان، که خواه ناخواه چنان دگرگون‌کننده‌اند که ساختار «امراجتماعی به مثابه جامعه» جایش را به «امر اجتماعی به مثابه تحرک» خواهد داد. جان اری در این کتاب در هفت فصل ابتدا مفصل‌بندی‌های مانیفست عظیمش را انجام می‌دهد و درنهایت آن چیزی که پرابلماتیک جامعه‌شناسی فراسوی جامعه‌ها را هم‌چون یک دستورالعمل برمی‌سازند با هدف‌گذاری روی اصل تمایزهای سیاسی و تحرکات اجتماعی تبیین می‌کند.

خیابان، عنصری مهم در جهان امروز بوده، به‌مثابه فضای عمومی بستری است که تعاملات اجتماعی، سیاسی و جنسیتی در آن شکل می گیرد. به بیان دکتر آصف بیات، خیابان در مفهوم فضای عمومی، تنها مکان هندسی برای حرکت جمعی اقشاری است که فاقد جایگاهی نهادی برای بیان نارضایتی شان هستند. به منظور توصیف چگونگی تبدیل شدن خیابان به عرصۀ آگاهانۀ فعالیت‌های سیاسی-اجتماعی، آصف به رابطۀ «فضا» و «قدرت» اشاره کرده، معتقد است آنچه بستر خیابان را به‌لحاظ سیاسی برجسته می کند استفادۀ فعالانه و مشارکت‌گرایانه از فضاهای عمومی است. عرصۀ خیابان به طور معمول در حوزۀ قدرت حکومت است؛ چرا که حکومت قواعد و مقررات این عرصه را تنظیم و نظم آن را برقرار می کند و از استفاده کنندگان این فضاهای عمومی انتظار دارد به‌شکلی منفعلانه و مطابق با قوانین موضوعۀ حکومت در آن رفتار کنند. ازاین‌رو، هرگونه استفادۀ فعالانه از خیابان، هم کنترل قدرت حاکم و هم گروه های برخوردار از نظم موجود را به چالش می‌کشد. اندیشمندان و علاقه‌مندان این حوزه در سال‌های اخیر به مفاهیم استفادۀ مشارکت جویانه و فعالانه از خیابان در نظم شهری توجه بیشتری کرده‌اند. تقویت این حوزه سبب ارتقاء فرهنگ گفتمان حول موضوعاتی از این قبیل و افزایش توان مشارکت شهروندان، زنان و مردان برای زیستی مطلوب تر شده است. این کتاب، که جای آن در مباحث اندیشه‌ای امروز ایران خالی بود، تلاشی است برای فهم خیابان به‌مثابه فضای عمومی و تبیین فضای عمومی به واسطۀ «خیابان».

امروزه انواعی از نقش‌های مختلف برای مددکاران اجتماعی تعریف شده است. حیطه‌های فعالیت و فرصت‌های مشارکت و همکاری‌های میان رشته‌‌ای و فرارشته‌‌ای در تاریخچه این حرفه، بی‌نظیر و بی‌سابقه‌‌اند. همچنین در محیط مراقبت بهداشت، ارائه‌کنندگان خدمات که از چندین رشته مختلف گرد هم آمده‌‌اند، نسبت به گذشته تعامل و همکاری نزدیک‌‌تری با یکدیگر دارند. از این رو کتاب راهنمای مددکاری اجتماعی سلامت، با هدف آماده‌ساختن مددکاران اجتماعی برای کار در محیط مراقبت بهداشت تهیه شده است.
نکته حائز اهمیت و آنچه که بر غنایی و تعمق محتوایی کتاب می افزاید، دانش تخصصی و تجربه کار مترجمان کتاب حاضر در بیمارستان ها و مراکز درمانی است. مترجمان کتاب این افتخار را دارند که با صبر و حوصله زیادی دید کاربردی و بلندمدت، تجمیع دانش و تجربه و با قلمی رسا، کتابی درخور جایگاه حرفه مددکاری اجتماعی که حامل سفیران سلامت اجتماعی در جامعه هستند، تقدیم خوانندگان عزیز و گرانقدر نمایند. امید است که کتاب حاضر کمکی به ارتقاء سلامت اجتماعی در جامعه و روشن شدن اذهان عمومی نسبت به مسئولیت خطیر و سترگ مددکاران اجتماعی باشد.

تئاتر همواره جایگاه اساسی را در زندگی هنری روسی به خود اختصاص داده است. نقاشان پیشرو بسیاری در اوایل قرن بیستم به تجربه اندوزی با صحنه‌ی تیاتر به مثابه‌ی یک آزمایشگاه تصویری مشغول شدند. هنرمندانی چون اکستر، لیستسکی، مالویچ، پوپوا، رود چنکو، استاپنوا و تاتلین انقلابی در لباس، دکور و طراحی پوستر به راه انداختند و حیاتی خلاقانه به صحنه بخشیدند که تا کنون نیز به ندرت همتایی داشته است. آن ها محیط هایی متشکل از بناهای سه بعدی را جایگزین پرده های پس زمینه‌ی نقاشی شده کردند و یک زبان تصویری اصولی را به کار گرفتند که از طریق آن قادر به خلق تصاویری شدند که حتی هنوز هم به طرزی حیرت انگیز مدرن به نظر می آیند.

بسیاری از این آثار هنری دهه‌ها توقیف شده بودند و حضور کنونی آن ها فرصتی بی بدیل را برای مستند سازی و ارزیابی مجدد تجربیات تئاتری روسی در خلال سال های پیش پ پس از انقلاب فراهم آورده است. کتاب حاضر که سرشار از تصویرسازی است نمایشگاهی را به همراه خود دارد که ننسی ون نورمن بائر از موزه‌ی هنری های زیبای سان فرانسیسکو سازمان داده است. این کتاب همچنین از آرا و پژوهش های محقق بین المللی، جان‌ای بولت، و کارمندان موزه‌ی تئاتر در ایالت باخروشین بهره مند است.

آثاری که در کتاب آمده اند به سبب کیفیت تصویری درخشانشان و نیز بینشی که ز تاریخ پرفراز و نشیب تئاتر آوانگارد روسی در یک بستر فرهنگی متغیر ارائه می دهند انتخاب شده اند.

توپ لاستیکی، نمایشنامه ای تک پرده ای از صادق چوبک است که پرسه زدن پاسپانی در مقابل خانهٔ میرزا محمدخان دالکی(وزیر کشور) موجب پیدایی ماجرایی می شود. در این ضمن، روابط پوسیدهٔ او با همسرش آشکار می گردد. اقوام او تنهایش می گذارند و فساد درونی مقامات کشوری و لشکری از جمله میرزا محمدخان از پرده بیرون می ریزد…

کنشگران محیط زیست، یعنی کسانی که برای حفظ باقی‌مانده‌ی محیط‌های طبیعی، و حفاظت هوا و آب و خاک در برابر آلودگی و تخریب می‌کوشند، در بسیاری موارد با این پرسش روبرو می‌شوند که چرا باید در این راه کوشید؟ هنگامی که سخن از تلاش برای حفظ یک گونه‌ی جانوری یا یک گیاه از انقراض می‌شود، به‌ویژه در شرایطی شبیه به این که می‌گوییم یک صخره یا بخشی از یک کوه باید حفاظت شود و نه آن که سنگ‌هایش بدل به سنگفرش ساختمان‌ها شود، پاسخ به آن «چرا» پیچیده‌تر می‌شود. هرجا که گفتگو از منافع انسان در میان باشد، مثلا این که چرا آلودگی هوا می‌تواند طول عمر را کم کند، تشریح ضرورت حفاظت از محیط زیست راحت‌تر است. اما، قانع کردن یک چوپان و حتی یک شهرنشین در این مورد که باید بکوشیم تا نسل پلنگ منقرض نشود، کار ساده‌ای نیست. پلنگ، دشمن گوسفند است و گوسفند جزو دارایی‌های ما، پس چرا باید از آن حمایت کرد؟! حمایت از یک گروه بومی آمازون برای حفظ جنگلی که در آن می‌زیند، برای من ایرانی که درگیر هزار معضل اقتصادی هستم، چه فایده‌ای دارد؟! حتی حمایت یک تهران‌نشین از مردمی که در یک استان جنوبی ایران می‌خواهند فعالیت معدنی را در کوهستان نزدیک به شهر کوچک خود تعطیل کنند، چه معنایی دارد؟!

پوپر و دریدا دو فیلسوف تاثیرگذار در نحله‌های مختلف فکری در نیمه دوم قرن بیستم هستند. مفاهیم و اندیشه‌های آن دو را می‌توان در بسیاری از مسائل در تناظر با یکدیگر قرار داد. آن‌ها گرچه به لحاظ فلسفی در دو نحله‌ی متفاوت و چه بسا مقابل هم طبقه‌بندی می‌شوند، اما هم به لحاظ ساختاری و هم به لحاظ محتوایی و مفهومی به هم شباهت‌های قابل توجهی دارند و به نظر می‌رسد به لحاظ سلبی و نقادانه شبیه هم عمل می‌کنند. « جامعه ی باز تا متن باز-پوپر ودریدا» ، از وجوه مختلف به مقایسه روی‌کرد پوپر و دریدا ؛ دو فیلسوف تاثیرگذار می‌پردازد.

کتاب پیش رو به دلیل اهمیت و تاکید بر محیط زیست هم در حوزه ی فردی و هم در حوزه ی اجتماعی، به مبانی و اصول مسئولیت مدنی زیست محیطی و حقوق بنیادین حفاظت و نگهداری محیط زیست که مورد توجه جوامع بشری قرار گرفته، پرداخته است. برای داشتن جامعه ای سالم به دور از آلودگی، اصول و معیارهای حقوقی محیط زیست در سطح بین المللی تدوین شده است، این اثر قواعد فقهی و حقوقی موجود در این زمینه و همچنین قوانین و اسناد داخلی و بین المللی مربوط را بیان کرده است.

اگر اسلام هرگز وجود نداشت چه؟ برای برخی، این یک فکر آرامش بخش است: بدون برخورد تمدن ها، بدون جنگ های مقدس، بدون تروریست. اما اگر اصلا اینطور نبود چه؟ در کتاب جهانی بدون اسلام، گراهام ای. فولر ما را در سفری روشنگر در تاریخ، ژئوپلیتیک و دین راهنمایی می‌کند تا بررسی کنیم که آیا اسلام واقعا عامل برخی از عاطفی‌ترین و مهم‌ترین بحران‌های بین‌المللی امروزی است یا خیر. فولر ما را از تولد اسلام تا سقوط روم تا ظهور و فروپاشی امپراتوری عثمانی می برد. او به بررسی و تحلیل ریشه های تروریسم، درگیری در اسرائیل و نقش اسلام در حمایت و انرژی بخشیدن به مبارزه ضد امپراتوری می پردازد. به طرز تحریک آمیزی، او دریافت که برخلاف ادعای بسیاری از سیاستمداران، متفکران، متکلمان و سربازان، جهان بدون اسلام ممکن است تفاوت زیادی با آنچه امروز می شناسیم به نظر نرسد.

هموراه این بحث در مجامع علمی و دانشگاهی و محافل روشنفکری مطرح بوده است که انقلاب 1357 ایران بر چه پایه‌هایی شکل گرفت و چه عواملی نقش موثری در آن داشتند و پس‌از وقوع انقلاب، این عوامل چه نقشی ایفا کردند و … بسیاری پرسش‌های دیگر که هنوز هم مطرحند و جامعه‌شناسان، فیلسوفان، اقتصاددانان و مورخان بسیاری درباره‌ی آن نوشته‌اند و این پژوهش‌ها همچنان نیز ادامه دارد. یکی از مهم‌ترین بحث‌ها پیرامون انقلاب 1357، بحث جنبش‌های کارگری، اعتصابات کارگری و به خاصه اعتصاب گسترده‌ی کارکنان صنعت نفت است که خیل عظیمی از تحلیلگران به نقش ویژه‌ی آن‌ها در تحقق انقلاب باور دارند. آصف بیات، جامعه‌شناس و نظریه‌پرداز بزرگ دوران ما که کتاب «سیاست‌های خیابانی»اش چراغ راهی‌‌ست برای درک و تحلیل همه‌ی آنچه بر طبقات فرودست در دوران پهلوی دوم می‌گذشت و منتهی به جنبش عظیمی شد که در انقلاب نقش اساسی ایفا کرد، کتاب «کارگران و انقلاب 57» را بر مبنای فعالیت‌ها و جنبش‌های کارگری در سال‌های پیش و پس‌از انقلاب نوشته است. این کتاب با به‌هم‌ریختن خیل تحلیل‌های دم‌دستی پیش از خودش، با تحلیل جامع و کامل بر مبنای پژوهش‌های میدانی گسترده، نقش کارگران در انقلاب ایران را بسیار کلیدی می‌داند. کارگران و انقلاب 57، نشان می‌دهد که چگونه کارگران در بخش بزرگی از کارگاه‌ها و کارخانه‌ها در سال‌های ابتدایی انقلاب، با بینش و آگاهی دست به خودگردانی و خودمدیریتی زدند و توانستند آرمان‌های بزرگی را تحقق بخشند که در هیاهوهای بعدترش نادیده گرفته شده است.

این کتاب به نحوه تاثیرگذاری دیجیتالی شدن بر نهادها ، متخصصان و مخاطبان دیپلماسی می پردازد. ایلان مانور استدلال می کند که اصطلاحاتی مانند دیپلماسی عمومی دیجیتالی یا دیپلماسی عمومی دیجیتالی گمراه کننده هستند. زیرا می پندارند وزارتخانه های امور خارجه یا دیجیتالی هستند یا غیر دیجیتالی ، در حالی که در واقع دیجیتالی شدن باید همچون فرایندی طولانی مدت در نظر گرفته شود که در آن ارزشها ، هنجارها ، رویه های کاری و اهداف دیپلماسی عمومی به چالش کشیده و دوباره تعریف می شوند. این کتاب با به کار بردن اصطلاح دیجیتالی شدن دیپلماسی عمومی ، چارچوب مفهومی جدیدی را برای بررسی تأثیر دیجیتالی شدن بر رویه دیپلماسی عمومی ارائه می دهد. ایلان مانور ، محقق دانشگاه آکسفورد ، انگلستان ، در حال مطالعه نحوه استفاده از دیپلماسی دیجیتال در مواقع بحرانی است.

این کتاب برای آشنایی دانشجویان رشته‌ی الهیات مسیحی، در حوزه‌ی تفسیر و روش‌های تفسیری بایبل است، گرچه هر فرد علاقه‌مند به تفسیر می‌تواند مخاطب آن در این قلمرو علمی باشد. تفسیر چه فعالیتی است؟ تفسیر متن دینی چه فعالیتی است؟ چه ابزارهایی برای مفسر در فهم و تفسیر متن دینی ضروری است؟ و چه روش‌هایی را باید برای دست‌یافتن به معنای متن به کار بست؟
مشخصه‌ی مهم کتاب، افزون بر ابزارهای قدیم، پرداختن به روش‌های جدید تفسیر متن دینی است، که با واژه‌ی «نقد» بیان می‌شوند. مؤلفان در فصل اول کتاب، درآمدی بلند و زمینه‌ساز برای فصل‌های بعدی کتاب فراهم می‌آورند که در آن‌ها از مباحثی مانند نقد متن، نقد تاریخی، نقد دستور زبانی، نقد ادبی، نقد منبع، نقد صورت، نقد سنت، نقد بازتدوین، نقد ساختارگرا و نقد رسمی یا قانونی سخن به میان می‌آید.

نظریه یک ساختار زبانی است که صورتی از تجربه انتزاع شده است. بااین وجود تئاتر و ادبیات نمایشی و نظریه را نمی توان مستقل از یکدیگر آنالیز کرد؛ زیرا چگونگی درک و استفاده از مفهوم مدرن ادبیات و هنر ارتباط زیادی با روش های نظریه پردازی هنر و ادبیات دارند. ادبیات نمایشی و تئاتر اساساً فعالیت­ هایی هستند که به وسیله نظریه فهمیده می شوند. تحلیل های نظری در خصوص ادبیات نمایشی صرفاً توصیف اصول کلی این نوع فعالیت نیست؛ بلکه از گفتمان های وابسته دیگر، مانند فلسفه یا نظریه های اجتماعی و ادبی، استفاده می نماید و در این بین جهت گیری هایش هم بعضاً متأثر از نظریه ها و پارادایم های مسلط دوران خودش است.

مرگ و به‌خصوص نحوۀ مواجهۀ انسان با آن تاریخی دارد که کتاب تاریخ مختصر مرگ شرحی مختصر از این مواجهه است. انسان‌ها از پیشاتاریخ تا اکنون درگیر تعریف چیستی مرگ بوده‌اند و متناسب با پاسخی که به آن داده‌اند، ترس از مرگ را تخفیف داده‌اند. از این‌رو، تاریخ مرگ در عین حال تاریخ انسان و آیین‌های او است؛ از طرز رفتار با جسد مردگان تا مراسم تشییع و سوگواری و فکر زندگی ابدی و سپس آیندۀ خود مرگ. باری، تاریخ مرگ همان تاریخ انسان و نحوی مواجهه با فقدان خودش و دیگران است. با نگاهی مختصر به فهرست مطالب، دامنۀ وسیع این مواجهات روشن‌تر می‌شود.

– پیرمرد الان آن سوی خیابان است! مطمئنم ون هم حالا می آید. ببین ایستاده! دیدیش؟
– دیدمش همان پیرمردی که گویا پنجاه و اندی سال بیشتر ندارد. اما دو هفته ای می شود که از زمان شنیدن روایتش تا به امروز تمام فکرم دیدن او بود. مردی که دختر هفده ساله اش را به همان محله می آورد و از مردی که ماشین اوراقی دارد، به ازای چند ساعت حضور دختر در ماشین مبلغی میان 90 تا 80 هزار تومان دریافت می کند.
– البته هیچ کسی جز این مهاجران قاچاقی به سمت این ماشین و این دختر نمی روند. مگر دل آدم اجازه می دهد؟
– این دل مهم نیست. دلی که ون را با خودش می آورد و دلی که عصمت دخترش را با یک سی سی نورچیزک و دو خط هرویین معاوضه می کند، مهم است. این که در این شهر باشی و از سر امنیت و فراخی ثروت های یک شبه ندانی کمی آن سوتر از تو چه می گذرد، مهم است.

جان لاک از فیلسوفان سده ۱۷ میلادی انگلستان بود که به‌طور گسترده به عنوان پدر لیبرالیسم کلاسیک شناخته می‌شود.[اک از مهم‌ترین شارحان نظریه قرارداد اجتماعی و پیروان مکتب تجربه‌گرایی است. نظرات او بر پیشرفت شناخت‌شناسی و فلسفه سیاسی مؤثر بود. او از تأثیرگذارترین اندیشمندان عصر روشنگری شمرده می‌شود. نوشته‌های او بر ولتر و ژان ژاک روسو، بسیاری از اندیشوران اسکاتلندی و انقلابیون آمریکائی اثرگذار بود. این تأثیر را می‌توان در اعلامیه استقلال ایالات متحده آمریکا مشاهده کرد.

فرضیه لاک در مورد ذهن معمولاً خاستگاه تصورات امروزی در مورد آگاهی و خود شمرده می‌شود. فرضیه‌ای که در آثار فیلسوفانی چون دیوید هیوم، ژان ژاک روسو و ایمانوئل کانت برجستگی می‌یابد. لاک نخستین فیلسوفی بود که «خود» را از طریق استمرار «هوشیاری» تعریف کرد. او معتقد بود که انسان‌ها چون لوح پاک و دست‌نخورده و تهی از دانش زاده می‌شوند و هیچ دانسته درونی و ذاتی ندارند بلکه هر آنچه می‌دانند از راه مشاهده (تجربه) به دست می‌آید.

امروزه حضور «رایانه» در عرصه های مختلف سیاسی، فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی و نظامی و آشنایی کم وبیش جامعه علمی با این پدیده نه چندان نوظهور، باعث شده است مفاهیمی چون «نرم افزار و سخت افزار»، آشنا و مأنوس به نظر برسد. لذا کاربران مبتدی نیز با تفاوت و گستره این دو واژه به خوبی آشنا هستند و می دانند که هرآنچه از بعد فیزیکی و قابل لمس برخوردار باشد «سخت افزار و هر آنچه به صورت غیرفیزیکی و پنهان، به راه اندازی و استفاده شایسته از آن قطعات و اجزا یاری رساند نرم افزار» خوانده می شود. لذا در یک تعریف ابتدایی می توان برنامه ها، اطلاعات، داده ها و هر آنچه را که از جنس غیرمحسوس است و تعین آن تنها با حضور سخت افزار، امکان پذیر خواهد بود به نرم افزار، تعریف کرد.

«محمود درویش»، شاعر بزرگ و فقید فلسطینی در شعر «بدرود با ادوارد سعید» می‌نویسد: «زیبایی‌شناسی یعنی رسیدن به تناسب». اگر تناسب را ورای هر منظر زیبایی‌شناسانه، آنی بدانیم که کلیت شاکله‌ی فکر فلسفی را می‌سازد، آن‌گاه است که می‌توان به درک و فهم روابط بین دستگاه‌ها و ایده‌های فلسفی رسید. کتاب «کنش‌پذیری ریشه‌ای» نوشته‌ی «تامس کارل وال» اتصال کنش‌پذیری به واسطه‌ی گرانیگاه‌هایی‌ست که امانوئل لویناس، موریس بلانشو و جورجو آگامبن درعین جدایی منظر فلسفی‌شان داشته و دارند، آن هم در ریشه و پیوند با منطق استعلایی امانوئل کانت: بلانشو که کنش‌پذیری را نسبت به تصویر می‌دانست، لویناس که آن را نسبت به دیگری تعریف می‌کرد و پس‌از‌آن دو، آگامبن که کنش‌پذیری را نسبت به در-زبان-بودن شرح داده و می‌دهد. این کتاب به یکی از پرسش‌های اساسی فلسفه هم می‌پردازد: چه چیزی دازاین را نمایان می‌کند؟ نویسنده از منظر بلانشو، لویناس و آگامبن می‌نویسد: وقتی هیچ چیزی نباشد(؟!). البته که کتاب کنش‌پذیری ریشه‌ای دائما با این پرسش و ده‌ها پرسش دیگر کلنجار می‌رود و در بسیاری از مواقع پاسخی هم در کار نیست، اما جست‌وجو در وجود رازآمیز اثر هنری و اخلاق تصویری لویناس در کنار زبان تصویری بلانشو و بعد، اجتماع تصویری آگامبن، کتاب را عجیب مهم و خواندنی کرده‌است، هرچند نمی‌توان منکر پیچیدگی‌های سرشار از آزار آن شد که شاید به هر روی طبیعت مواجهه با این سه فیلسوف باشد.

فرقه، در کاربرد امروزی آن، واژه ای برای اشاره به جنبش های نوپدید دینی یا دیگر گروه هایی است که اعتقادات یا رفتارهایشان، از نظر عموم مردم، غیرعادی و غریب محسوب می شود. از واژۀ فرقه بدون آنکه تعریف دقیق و ثابتی از آن ارائه شود عمدتا به عنوان ابزاری برای تخریب گروه هایی استفاده می شود که باورها و رفتارهای غیرمنطقی دارند.
نویسندۀ این کتاب، امیلی جی تامسون، خبرنگار و محققی اهل ایرلند شمالی است که حقایق تکان دهنده ای را دربارۀ مخوف ترین و جنایتکارترین فرقه هایی که تاکنون شناخته شده اند آشکار می کند. او در این کتاب به چگونگی ظهور، رشد و شکوفایی و در نهایت، سقوط و انحطاط گروه ها و فرقه های عجیب وغریبی از سراسر جهان می پردازد و داستان های وحشتناکی را از دستکاری ذهن، زورگویی، سوءاستفادۀ جسمی و جنسی و سرانجام، قتل و جنایت در این فرقه ها افشا می کند.

«تاریخ فرهنگی ایران مدرن» نوشته نعمت‌الله فاضلی(-۱۳۴۳)، عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی دربردارنده گفتارهایی در زمینه تحولات گفتمانی ایران امروز از منظر مطالعات فرهنگی است. فصل اول کتاب گفتاری در زمینه چیستی و چگونگی رویکرد تاریخ فرهنگی است. فصل دوم به بیان تحولات گفتمان‌های تاریخ و تاریخ‌نگاری در ایران می‌پردازد. فصل سوم تحول گفتمان‌های حافظه در ایران امروز را بررسی می‌کند. در فصل چهارم ما به بررسی تحول گفتمان‌های کتاب در ایران امروز پرداخته‌ایم. این فصل به بیان رابطه تحولات مختلف جامعه و کتاب می‌پردازد. فصل پنجم مطالعه‌ای است در راستای عکاسی دیجیتال و تحول الگوی ارتباط در فرهنگ ایرانی. فصل ششم، تحول گفتمانی در ادبیات عامیانه را بررسی می‌کند؛ اینکه مدرن شدن جوامع چه تأثیراتی بر ادبیات شفاهی یا ادبیات عامه داشته است. فصل هفتم به تحولات گفتمان موسیقی در ایران می‌پردازد و اینکه تحولات اجتماعی چه تأثیراتی بر هنر موسیقی گذاشته است. در فصل هشتم، تحول گفتمان‌های دانشگاه در ایران را بررسی خواهیم کرد. از جمله پدیده‌هایی که در فرایند مدرنیته متولد شد، علم مدرن و نهادهای مولد و مروج آن است. در فصل نهم به بررسی تحول گفتمان‌های مسجد در ایران خواهیم پرداخت. این فصل در صدد است تا با رویکردی جامعه‌شناسانه، تصویری از مسجد در بستر جامعه مدرن عرضه دهد. فصل دهم به بیان چگونگی شکل‌گیری و گسترش شهر مدرن در ایران و نحوه ظهور گفتمان آن می‌پردازد. در این فصل همچون تمام فصول سیر گفتمان سنتی، مدرن و پسامدرن شهر را خواهیم داشت. فصل یازدهم به بیان تحول گفتمان‌های بدن در ایران امروز می‌پردازد. فصل دوازدهم تحول گفتمان‌های معلمی در ایران را بررسی می‌کند. گفتمان معلمی، شیوه‌ سخن گفتن ما درباره معلمی است. فصل سیزدهم به بررسی تحول الگوهای زندگی خانوادگی در شهر تهران می‌پردازد.