داستان زندگی هدا کووالی در سایۀ جنگ جهانی دوم و بعد حکومتی توتالیتر روایت می‌شود، پس به نظر باید پر باشد از مرگ و سیاهی، با این همه روایت میل به زندگی است، داستان زنی در نوسان میان بیم و امید در دل چکسلواکی آشوب‌زده؛ حسنش این است اما که به بیان تجربیات شخصی محدود نمی‌شود. راوی به قدرت کلمات واقف است و جایی می‌گوید تنها سلاح ضعفا همین کلمات هستند، از همین روست که روایتش را بی‌پرده می‌نویسد. اما ناظر بی‌طرفی هم نیست؛ خودش می‌گوید طرف زندگی ایستاده، همان ساده‌ترین ایدئولوژی، که به خاطرش از اردوگاه نازی‌ها می‌گریزد. او نشانمان می‌دهد که چگونه جنگ چهرۀ آدم‌ها را عوض می‌کند؛ اینکه چطور در پی شادمانی پایان جنگ، ناامیدی برمی‌گردد و بعد امید، همراه با شوری برای تغییر، با وعده‌های ایدئولوژی‌ای دل‌فریب، رخ نشان می‌دهد و در نهایت در این چرخۀ باطل دوباره یأس است که برمی‌گردد؛ نشانمان می‌دهد که چطور وقتی ایدئولوژی در اولویت باشد روابط انسانی به حاشیه رانده می‌شود و زندگی شکلی سلبی به خود می‌گیرد، به گونه‌ای که دیگر کسی در پی چیزی نیست جز دورماندن از دردسر. هدا کووالی در واقع ما را با خودمان، در مقام انسان، رودرو می‌کند و واقعیت‌های تاریک ذات انسان را پیش‌رویمان می‌گذارد، چراکه چنان‌که خودش می‌گوید:
«حرف آنهایی که می‌گفتند تنها راه بازگشت به زندگی فراموش کردن است در کتم نمی‌رفت. می‌خواستم همه‌چیر را به خاطر بسپارم، روی چیزی سرپوش نگذارم، چیزی را بزک نکنم و اتفاق‌ها را همانطور که بودند در خاطر ثبت کنم. می‌خواستم زندگی کنم چون زنده بودم نه به این دلیل که تصادفاً جان سالم به در برده بودم.»

هایدگر اولین اردوگاه دانش را در اکتبر 1933 در توتناوبرگ برپا کرد. ایدۀ اصلی، گرد هم آوردن دانشجویان و کارکنان برای کار فیزیکی و فکری بود. این اردو با قدم‌رو 20 کیلومتری از دانشگاه به مقر اردوگاه آغاز شد. هایدگر تأکید ویژه‌ای بر نقش قدم‌رو داشت و از شرکت‌کنندگان می‌خواست که یونیفرم‌ نیروهای اِس آ یا اِس اِس را بر تن کنند. هایدگر در نامه‌ای می‌نویسد که مجبور شد برخی از شرکت‌کنندگان را به خانه بازگرداند، چراکه آن‌ها با شرایط اردوگاه سازگار نبودند. واضح است که یک دلیل هایدگر برای برپایی اردوگاه، غلبه بر خصوصیات اخلاقیِ فردی و گرایش به‏ راحتی و آسودگی و جایگزین کردن آن‌ها با انضباط، ایثار و خدمت در ساختارِ رهبران و پیروان بود.

ایده‌ی تک‌محوری، استبدادی، ضد تکثر و چندصدایی کهن پیرامون جایگاه و کارکرد مغز، ریشه‌ی سلطانیسم تاریخی حکومت و ساختار قدرت و حکمرانی در جوامع قدیم و توتایتاریسم بعدتر در جوامع دو سده‌ی گذشته است؛ این چکیده‌ی منظری‌ست که در ابتدا از کتاب «با مغزمان چه باید بکنیم؟» نوشته‌ی «کاترین مالابو» به دست می‌آید. مغز انسان، این رهبر مقتدر و مستبد که عنان همه‌چیز در ذهن و زبان و اندام ما را به دست دارد، با یافته‌های پژوهشی جدید علوم اعصاب نو و انداختن نور به نقاط مختلف مسأله‌، به شکل درهم‌شکننده و دیوانه‌‎واری ایده‌های کهنه درباره‌ی مغز که آن را در مقام ماشینی خودبسنده نشانده بود و جایگاه پروردگاری را لایق او می‌دانست ازبین‌رفت و ایده‌ی شبکه‌ای بودن و پیوستار عظیم نورونی جای آن را گرفت. از این رو با برداشتن مغز از مقام امپراتوری، فرم مفصل‌بندی اجتماعی به کل تغییر کرد اما از درون آن رستگاری جمعی بیرون نیامد. مالبو در با مغزمان چه باید بکنیم؟ به غفلت همگانی پیرامون جزمیت همین تعریف تازه‌ در خصوص مغز می‌پردازد و سعی می‌کند نشان دهد که رویه‌ای رهایی‌بخش در منظر تازه به مغز وجود دارد که برآمده از دل ساختار و فرم کارکردی آن است.

اگر سقراط شهروندان را به عقلانیت و تردید در هرآنچه پیش از‌این بوده و امروز هم هست دعوت کرد، افلاطون در مقام شاگرد سقراط بنیان هستی‌شناختی انسان را به پرسش گرفت و موکدن یادآور شد که تصور شما، مردم، از حقیقت اشتباه است و همه در غاری پشت به هرآن‌چه حقیقت است زنجیرشده و گرفتارید، بدون اینکه حق داشته باشید تا پایان عمرتان سربرگردانده و لختی حقیقت را ببینید. ازهمین‌روست که سایه‌های حقیقت بر دیوار غار برای شما به نمایش درمی‌آید و شما در توهم فهم حقیقت تا به ابد دروغ را باور می‌کنید. درواقع افلاطون اولین کسی بود که حقیقت و دروغ را مفصل‌بندی کرد و چالش عظیم را پیش رو گذاشت که تا امروز ادامه دارد: حقیقت چیست و دروغ کدام است؟ مارتین هایدگر، فیلسوف بزرگ آلمانی که به عقیده‌ی بسیاری از اهل فلسفه، به دلیل دستگاه فلسفی عظیمش، مهم‌ترین فیلسوف قرن بیستم و شاید دوران مدرن است، در کتاب «آموزه‌ی حقیقت افلاطون» که به‌واقع رساله‌ای برآمده از درس‌گفتارهای او در سال‌های 1931 و 1932 درباره‌ی افلاطون است، مواجهه‌ی دوباره‌ای در شرح و تفسیر این فیلسوف یونانی ترتیب داده است. این کتاب کوچک به قلم فیلسوفی که تمام‌قد منتقد متافیزیک غربی بوده، آن هم درباره‌ی افلاطون که از بنیان‌گذاران این متافیزیک است، به شدت کنجکاوی‌برانگیز و خواندنی‌ست. آموزه‌ی حقیقت افلاطون تفسیر و تحلیل درخشان و موجز هایدگر پیرامون برداشت غلط و ناقص انسان غربی در دو هزار و اندی سال گذشته است که معانی اصیل را وانهاده و به حقیقت هستی پشت کرده و آن را از یاد برده است.

خیابان، عنصری مهم در جهان امروز بوده، به‌مثابه فضای عمومی بستری است که تعاملات اجتماعی، سیاسی و جنسیتی در آن شکل می گیرد. به بیان دکتر آصف بیات، خیابان در مفهوم فضای عمومی، تنها مکان هندسی برای حرکت جمعی اقشاری است که فاقد جایگاهی نهادی برای بیان نارضایتی شان هستند. به منظور توصیف چگونگی تبدیل شدن خیابان به عرصۀ آگاهانۀ فعالیت‌های سیاسی-اجتماعی، آصف به رابطۀ «فضا» و «قدرت» اشاره کرده، معتقد است آنچه بستر خیابان را به‌لحاظ سیاسی برجسته می کند استفادۀ فعالانه و مشارکت‌گرایانه از فضاهای عمومی است. عرصۀ خیابان به طور معمول در حوزۀ قدرت حکومت است؛ چرا که حکومت قواعد و مقررات این عرصه را تنظیم و نظم آن را برقرار می کند و از استفاده کنندگان این فضاهای عمومی انتظار دارد به‌شکلی منفعلانه و مطابق با قوانین موضوعۀ حکومت در آن رفتار کنند. ازاین‌رو، هرگونه استفادۀ فعالانه از خیابان، هم کنترل قدرت حاکم و هم گروه های برخوردار از نظم موجود را به چالش می‌کشد. اندیشمندان و علاقه‌مندان این حوزه در سال‌های اخیر به مفاهیم استفادۀ مشارکت جویانه و فعالانه از خیابان در نظم شهری توجه بیشتری کرده‌اند. تقویت این حوزه سبب ارتقاء فرهنگ گفتمان حول موضوعاتی از این قبیل و افزایش توان مشارکت شهروندان، زنان و مردان برای زیستی مطلوب تر شده است. این کتاب، که جای آن در مباحث اندیشه‌ای امروز ایران خالی بود، تلاشی است برای فهم خیابان به‌مثابه فضای عمومی و تبیین فضای عمومی به واسطۀ «خیابان».

امروزه انواعی از نقش‌های مختلف برای مددکاران اجتماعی تعریف شده است. حیطه‌های فعالیت و فرصت‌های مشارکت و همکاری‌های میان رشته‌‌ای و فرارشته‌‌ای در تاریخچه این حرفه، بی‌نظیر و بی‌سابقه‌‌اند. همچنین در محیط مراقبت بهداشت، ارائه‌کنندگان خدمات که از چندین رشته مختلف گرد هم آمده‌‌اند، نسبت به گذشته تعامل و همکاری نزدیک‌‌تری با یکدیگر دارند. از این رو کتاب راهنمای مددکاری اجتماعی سلامت، با هدف آماده‌ساختن مددکاران اجتماعی برای کار در محیط مراقبت بهداشت تهیه شده است.
نکته حائز اهمیت و آنچه که بر غنایی و تعمق محتوایی کتاب می افزاید، دانش تخصصی و تجربه کار مترجمان کتاب حاضر در بیمارستان ها و مراکز درمانی است. مترجمان کتاب این افتخار را دارند که با صبر و حوصله زیادی دید کاربردی و بلندمدت، تجمیع دانش و تجربه و با قلمی رسا، کتابی درخور جایگاه حرفه مددکاری اجتماعی که حامل سفیران سلامت اجتماعی در جامعه هستند، تقدیم خوانندگان عزیز و گرانقدر نمایند. امید است که کتاب حاضر کمکی به ارتقاء سلامت اجتماعی در جامعه و روشن شدن اذهان عمومی نسبت به مسئولیت خطیر و سترگ مددکاران اجتماعی باشد.

نگارش طرح تحقیق (پروپوزال) اولین قدم برای شروع پایان نامه است. طرح تحقیق را می توان به نقشه راه تشبیه کرد، چرا که نمایی کلی و خلاصه از مراحل پیش روی پژوهشگر برای رسیدن به مقصد نهایی را نشان می دهد. در طرح تحقیق عنوان مسئله و اینکه اهمیت پژوهش چیست و قرار است به چه سوالاتی و با کدام روش و ابزارهای پژوهش پاسخ داده شود، می پردازد.

توپ لاستیکی، نمایشنامه ای تک پرده ای از صادق چوبک است که پرسه زدن پاسپانی در مقابل خانهٔ میرزا محمدخان دالکی(وزیر کشور) موجب پیدایی ماجرایی می شود. در این ضمن، روابط پوسیدهٔ او با همسرش آشکار می گردد. اقوام او تنهایش می گذارند و فساد درونی مقامات کشوری و لشکری از جمله میرزا محمدخان از پرده بیرون می ریزد…

کنشگران محیط زیست، یعنی کسانی که برای حفظ باقی‌مانده‌ی محیط‌های طبیعی، و حفاظت هوا و آب و خاک در برابر آلودگی و تخریب می‌کوشند، در بسیاری موارد با این پرسش روبرو می‌شوند که چرا باید در این راه کوشید؟ هنگامی که سخن از تلاش برای حفظ یک گونه‌ی جانوری یا یک گیاه از انقراض می‌شود، به‌ویژه در شرایطی شبیه به این که می‌گوییم یک صخره یا بخشی از یک کوه باید حفاظت شود و نه آن که سنگ‌هایش بدل به سنگفرش ساختمان‌ها شود، پاسخ به آن «چرا» پیچیده‌تر می‌شود. هرجا که گفتگو از منافع انسان در میان باشد، مثلا این که چرا آلودگی هوا می‌تواند طول عمر را کم کند، تشریح ضرورت حفاظت از محیط زیست راحت‌تر است. اما، قانع کردن یک چوپان و حتی یک شهرنشین در این مورد که باید بکوشیم تا نسل پلنگ منقرض نشود، کار ساده‌ای نیست. پلنگ، دشمن گوسفند است و گوسفند جزو دارایی‌های ما، پس چرا باید از آن حمایت کرد؟! حمایت از یک گروه بومی آمازون برای حفظ جنگلی که در آن می‌زیند، برای من ایرانی که درگیر هزار معضل اقتصادی هستم، چه فایده‌ای دارد؟! حتی حمایت یک تهران‌نشین از مردمی که در یک استان جنوبی ایران می‌خواهند فعالیت معدنی را در کوهستان نزدیک به شهر کوچک خود تعطیل کنند، چه معنایی دارد؟!

پرتره‌نگاری در طول سال‌ها تحول فرهنگ بشری همواره وجود داشته است و جهان باستان سرشار از پرتره است: یونانی‌ها مجسمه‌هایی از افراد سرشناس را بر سر مقبره‌ها یا در جایی از شهر می گذاشتند و تندیس شیئی مهم در خانه‌های شخصی شده بود. در آثار نویسندگانی چون ارسطو، گزنفون، افلاطون، سیسرون و هوراس هم به پرتره‌نگاری اشاره شده است. شماری از مهم‌ترین پرتره‌ها در تاریخ در منطقه فیوم مصر رومی در سده های یکم تا دوم پس از میلاد تولید شده است. اما سده پانزدهم از جهت حرفه ای شدن نقاشی پرتره اروپایی نقطة تحول مهمی در تاریخ پرتره‌نگاری است. در سده شانزدهم هم هنرمندان پرتره نگار واجد جایگاه هنری بودند و در سده‌های هفدهم و هجدهم، در اروپا و سپس در آمریکا، سفر پرتره‌نگاران از شهری به شهری و از خانه‌ای به خانه‌ای رایج بود. در سده نوزدهم هنرمندان زیادی از طریق پرتره‌نگاری به شهرت و ثروت رسیده‌اند. امروزه پرتره و مطالعات مربوط به آن جایگاهی حائز اهمیت در مطالعات هنر دارد. ویژگی پرتره نگاری این است که علاوه بر تعریفی دقیق از پرتره، در نه فصل و در قالب ۱۳۸ تصویر جذاب بدین مباحث پرداخته است: کارکردهای پرتره‌نگاری، قدرت و جایگاه آن، پرتره‌نگاری گروهی و پرتره‌نگاران. نویسنده از موضوعاتی چون مدرنیسم و جنسیت نیز غافل نبوده است.