کتاب نامه داستان واقعی زندگی دو نوجوان است: کیتلین اهل پنسیلوانیای آمریکا و مارتین اهل موتاری زیمبابوه. کیتلین به خاطر پروژه‌ی مدرسه‌اش که نامه نوشتن به فردی در کشوری دیگر است، زیمبابوه را انتخاب می‌کند و باب آشنایی این دو نفر باز می‌شود. نامه‌ها ادامه‌دار می‌شوند و زندگی کیتلین و مارتین و آدم‌های دوروبرشان را تحت تأثیر قرار می‌دهند. کتاب از دو بخش تشکیل شده: نامه‌های کیتلین و زندگی‌اش از زبان خودش، و نامه‌ها و زندگی مارتین. این نامه‌ها شش سال از زندگی این دو نفر را روایت می‌کنند.

شنیده‌اید که می‌گویند هر پیشامد دلیلی دارد؟ من به این حرف اعتقاد دارم. بهترین موهبت‌ها یک‌دفعه نازل می‌شوند، بی هیچ توضیحی. اتفاقی به نظر می‌رسند. معمولا حتی هیچ شباهتی هم به موهبت ندارند. اما شما می‌پذیریدشان، چون چیزهایی هستند که انگار قرار بوده جلوی پای شما سبز شوند. بخت خودتان را امتحان می‌کنید. بعد، چند سال دیگر، وقتی مسیر قدم‌هایی را که برداشته‌اید دنبال می‌کنید می‌فهمید که همین اتفاق یک موهبت بوده، که این لحظه سرنوشت‌ساز بوده، چیزی که همه چیز را تغییر داده. و آن موقع اصلا این را نمی‌دانستید.

همیشه قصه‌های جا ماندن از قطار را می‌شنوید. اولش ناراحت‌کننده است اما طرف بعدش متوجه می‌شود که کیف پولش را داخل ماشین پارکینگ جا گذاشته بوده و چراغ‌ها را هم خاموش نکرده. یا از این هم بهتر: همان‌طور که منتظر قطار بعدی است، سر صحبت را با غریبه‌ای باز می‌کند. پنجاه سال بعد زوجی دارید که می‌خواهند پنجاهمین سالگرد آشنایی‌شان را جشن بگیرند. سه تا بچه. هشت تا نوه. چنین چیزهایی.

جستارهای انی دیلارد ما را به مکث در برابر جهان شگفت‌انگیز دعوت می‌کنند. دیلارد پدیده‌های طبیعی را توصیف می‌کند، نه با توضیح جزئیات یا پیچیدگی‌های علمی، بلکه از راه مواجهه با تجربه‌ی درونی و حسی طبیعت، تجربه‌ی حیرت در برابر واقعیتی بیرونی که درون ما را هدف می‌گیرد؛ تجربه‌ی سکوتی که هیاهوی زندگی روزمره را در خود فرو می‌برد. درباره‌ی قطب جنوب یا کسوف یا فقط یک سنگ کوچک می‌نویسد اما آنچه اهمیت دارد خودِ این اتفاقات نیستند، رویارویی ما با تجربه‌ای عظیم، خضوع‌آور و یگانه است که انتظار نداریم در یک جستار نصیب‌مان شود. دیلارد به دلِ اقیانوسی بی‌انتها می‌زند و ماهی‌های لغزانی را به دست ما می‌دهد که از چنگ می‌گریزند و فقط ادبیات می‌تواند کاری کند که آن‌ها را لمس کنیم

تاب سن‌پترزبورگ موزیکانچی دارد چهارمین جلد از مجموعه‌ی «تماشای شهر» است که در هر جلد از خلال گزیده‌ی سفرنامه‎ها، نگاه ایرانی به هویت یکی از شهرهای دور را ترسیم می‌کند.

شهر از نو: شهرها با کدام روایت از پس فاجعه برمی‌آیند کتابی خوش‌خوان از مجموعه‌ کتاب‌های «روایت و شهرسازی» نشر اطراف است که شاید این روزها بهتر از هر کتابی به کار ما بیاید. مقاومت شهرها و ساکنان‌شان در برابر فاجعه‌های گوناگون طبیعی و انسانی، فارغ از شهری که در آن زندگی می‌کنیم، برای تک‌تک ما تبدیل به موضوعی شخصی شده است. مرزهای دنیای انسان امروز از سر دیوار خانه‌‌اش عبور کرده و کوچه و محله و شهر و کشورش را زیر پا گذاشته. جنگ، حمله‌های تروریستی، زلزله‌، آتش‌سوزی‌های خانمان‌برانداز و رخدادهای آزاردهنده‌ و تکان‌دهنده‌‌ی دیگر به شکل تروماهای جمعی تجربه می‌شوند. گویی همه‌ی ما در تاب‌آوری شهرهای دیگر و ساکنان‌شان محکی به شهر و دیار خودمان می‌زنیم و پا‌به‌پای مردم دیگر برای سرِپا نگه‌داشتن شهر تلاش می‌کنیم.

روح شهر کلاف پیچیده‌ای از عناصر دیدنی و نادیدنی‌ست و در شکل‌گیری این روح، روایت مسافران سهم انکارناپذیری دارد. تصویر خیالی که از بمبئی در ذهن همه ما نقش بسته است از توصیفات و غافلگیری‎هایی پدید آمده که ایرانی‎های پیشین سوغات آورده‎اند. گزارش اولین مواجهه با شهر موضوع این کتاب است؛ بمبئیِ مسافران قاجاری.

من کیستم؟ چگونه شخصی منحصر به فرد می‌شوم؟ آگاهی چیست و ربطش با آنچه در مغزمان می‌گذرد چیست؟ اینها برخی از پرسش‌های مهمی است که علم و فلسفهٔ امروز می‌کوشد به آنها پاسخ دهد و تاثیری مستقیم بر نحوهٔ درک ما از خودمان دارد.
مل تامپسون نویسندهٔ کتاب «من» به این موضوع از زاویهٔ تازه‌ای نگاه می‌کند. او می‌گوید پرسش‌هایی که از قدیم دربارهٔ رابطه ذهن و بدن مطرح بود تا حدی به کیستی ما پرداخته‌اند اما نتوانسته‌اند به اصل موضوع نزدیک شوند: یعنی آن خودی که تجربه‌اش می‌کنیم.
در جهانی که رخدادهای تصادفی در یک چشم به هم زدن زندگی ما را زیرو رو می‌کند، آیا می‌توان تصور ثابتی از «من» داشت؟ آیا واقعا می‌توانم دوستانم یا اعضای خانواده‌ام را بشناسم؟‌ آنها چطور، آیا آنها می‌توانند واقعیت «من» را بفهمند؟ برای شناخت یک نفر اسکن مغزی‌اش بیشتر به دردمان می‌خورد یا زندگینامه‌اش؟ موفقیت چیست؟ آرمان‌های زندگی ما چگونه شکل می‌گیرند و چه نقشی در شکل گرفتن «من» دارند؟ اینترنت، شبکه‌های اجتماعی و فضای مجازی چه تاثیری بر «خود» ما می‌گذارند؟ اینها برخی از پرسش‌هایی است که در این کتاب به آنها پرداخته می‌شود.
تامپسون با نگاهی به فلسفه، ادبیات، علم و دین در نهایت این دیدگاه را مطرح می‌کند که «خود» یک ماهیت ثابت نیست بلکه یک فرایند است. فرایندی که در جریان آن حواس و حافظهٔ ما به کمک هم نقشه‌ای شخصی و منحصربه فرد خلق می‌کند. نقشه ای که به ما کمک می‌کند در جهان «راحت باشیم»، با دیگران ارتباط برقرار کنیم و به زندگی‌مان ارزش و معنا ببخشیم. تامپسون نشان می‌دهد که این فرایندی که توهّم ما از یک «من» متمایز از جهان را شکل می‌دهد، نه‌تنها به نورون‌های فاقد شخصیت ما شخصیت می‌بخشد بلکه جهان مادی خارج را هم تبدیل به جهانی می‌کند پر از ارزش، زیبایی، دوستی، معنا و تمام چیزهای دیگری که برایمان مهم است.
«من» برای همهٔ کسانی که به معنای زندگی‌شان فکر می‌کنند و گاهی از خودشان می‌پرسند من چطور این آدمی شده‌ام که هستم، کتابی خواندنی خواهد بود.

در این چند دهه کتاب‌های متعددی با نام و در باب استاد محمدرضا شجریان منتشر شده است اما ممکن است برای اهل کتاب و موسیقی این پرسش مطرح باشد که چرا راز مانا تنها کتابی‌ست که استاد شجریان (در نامه‌ای به رسانه‌ها به تاریخ ۳۰مرداد ۱۳۸۲ و مصاحبه‌های متعدد) تأکید داشته‌اند «از مجموع مطالبی که به نقل یا با عنوان و نام اینجانب چاپ شده است» و هنوز هم چاپ می‌شود «فقط کتاب راز مانا مورد تأیید اینجانب می‌باشد.»
پاسخ شاید در این بخش از پیشگفتار کتاب باشد که به قلم جناب استاد شجریان آمده است:
«به عنوان هنرمندی که همواره مورد لطف بیکران مردم است، همیشه در برابر پرسش‌های جدی قرار می‌گرفتم. گرچه در حد توان می‌کوشیدم تا دیدگاه‌های خود را توضیح دهم و یا در اندک مصاحبه‌ها با رسانه‌ها برداشت‌های خود را درباره‌ی موسیقیِ ایرانی بیان کنم، اما کمتر این فرصت پیش می‌آمد تا به‌تفصیل در این باره سخن بگویم. راز مانا مجالی بود تا این تأملات را با جامعه در میان بگذارم. و فراتر از این باید بگویم که مجالی بود تا تجربیات و تأملات خود را دیگرباره مرور کنم… خوشبختانه دوستانم اهل مجامله و تعارف نبودند و تا نکته‌سنجی‌های بسیار نمی‌کردند و پاسخ دقیق نمی‌گرفتند قانع نمی‌شدند و به سراغ پرسش دیگر نمی‌رفتند. گمانم لطف این گفت‌و‌گوها در این است.»

هوگو کلاوس (آنتورپ، 2008 بروژ، 1929) شاعر، نمایشنامه نویس نقاش و سرشناس ترین نویسنده بلژیک در عرصه بین المللی، در طول زندگی پر بار خود هزاران شعر، ده ها نمایشنامه و بیش از بیست رمان نوشته است. اندوه بلژیک، مشهورترین و برجسته ترین اثر اوست که در سال 1983 منتشر شد. این رمان بلافاصله بعد از انتشار در ردیف پرفروش ترین رمانهای آلمان، هند و بلژیک قرار گرفت؛ و بار دیگر در سال 2008 پس از مرگ هوگو کلاوس به جمع کتابهای پرفروش اروپا پیوست. منتقدین ادبی اروپا، رمان اندوه بلژیک را یکی از شاهکارهای ادبی- تاریخی قلمداد کرده اند که بی تردید در کنار آثار کلاسیک ادبیات داستانی جهان ماندگار خواهد شد. از هوگو کلاوس بارها با جوایز معتبر ادبی بلژیک، فرانسه و هلند تقدیر شده است. این نویسنده بزرگ در آخرین سالهای زندگی پرثمرش به بیماری آلزایمر مبتلا شد و در سن 78 سالگی با اتانازی (مرگ انتخابی) درگذشت.

رمان «گیلیاد» اثر مریلین رابینسون با ترجمه‌ مرجان محمدی از سوی انتشارات آمون منتشر شد. نامه‌های یک کشیش سالخورده به پسر خردسالش محور اصلی داستان است. در میان نامه‌های کشیشی به فرزندش هفت ساله‌اش است که در میان آن نامه‌ها به خانواده‌ای اشاره می‌شود؛ خانواده‌ای که موضوع زندگی‌شان به شکل‌گیری کتاب «خانه»، سومین رمان رابینسون هم منجر شده است. رمانی که آن هم توسط نشر آموت در ایران عرضه شده است و با استقبال نسبتا خوبی نیز مواجه شد.

به گفته مترجم، نویسنده این رمان به دلیل نگاه معنوی‌اش در جهان پرطرفدار است، ولی در ایران هنوز به خوبی معرفی نشده است. او می​گوید در این رمان بخشی از ماجراهای داستان «خانه» از نگاه این کشیش روایت می‌شوند و ماجراهای کتاب در «آیووا» روی می‌دهد. راوی رمان «گیلیاد» کشیش پیری است که از بیماری قلبی رنج می‌برد و مهم‌ترین دغدغه‌اش این است که پسر هفت‌ ساله‌اش بعد از مرگ او، خاطرات چندانی از پدرش در ذهن نخواهد داشت و به همین دلیل شروع به نوشتن نامه برای فرزندش می‌کند.

بنابر گزارش ناشر، این رمان با عنوان «Gilead» در سال 2004 میلادی منتشر شد و یک سال بعد جایزه ادبی پولیتزر در بخش داستان و جایزه مجمع منتقدان کتاب ملی را از آن خود کرد. نویسنده این کتاب نیز در سال 2012 جایزه افتخاری علوم انسانی آمریکا را از ریاست جمهوری این کشور دریافت کرد و در سال 2013 نیز نامزد نهایی جایزه ادبی من بوکر شد.

آنطور که مترجم کتاب اعلام کرده، این رمان با اطلاع رابینسون از ترجمه‌اش به زبان فارسی بازگردان و منتشر شد و به طور ضمنی وی در یک نامه اجازه ترجمه آن را داده است: «با این حال من در ابتدای ترجمه‌ام بر رمان «خانه‌داری» این نویسنده که در آینده منتشر خواهد شد، متن نامه رابینسون خطاب به مخاطبان ایرانی‌اش را نیز خواهم آورد.»

«مریلین رابینسون نویسنده معاصر آمریکا (1943) در شهر سنت‌پونت چشم به جهان گشود. دکترای زبان انگلیسی را در شهر واشنگتن به پایان برد و هم‌اکنون استاد کارگاه نویسندگان دانشگاه آیوواست. اولین رمان او «خانه‌داری» در سال 1980 منتشر شد و جایزه بنیاد همینگوی را از آن خود کرد. دومین رمان این نویسنده به نام «گیلیاد» در سال 2004 به چاپ رسید و جایزه کانون منتقدان کتاب ملی‌، امبسادور و جایزه پولیتزر سال 2005 را برد. سومین رمان مریلین رابینسون با نام «خانه» در سال 2008 منتشر شد و جایزه ملی آن سال و جایزه اورنج انگلستان را نصیب خود کرد. این کتاب از میان 156 عنوان و از سوی 123 کتابخانه از سراسر دنیا، نامزد جایزه‌ی ایمپک دوبلین 2010 شد که به عنوان گران‌ترین جایزه ادبی شناخته می‌شود. با این‌که رمان «خانه» و «گیلیاد» در راستای هم پیش می‌روند و شخصیت‌های داستان یکی هستند، اما هر یک خوانشی مستقل دارند. نام این نویسنده در فهرست نهایی نامزدهای جایزه من بوکر بین المللی 2013 نیز به چشم می‌خورد.»

رمان «همسر ببر» که چاپ دوم آن از سوی نشر آموت منتشر شد، درباره «ناتالیا»، پزشک جوانی در بالکان است که پس از مرگ پدربزرگش، وارد ماجراهایی می شود که سراسر جادوست. او در این جست وجوها به نسخه قدیمی «کتاب جنگل» می رسد که همیشه همراه پدربزرگش بود و طی سال های گذشته، بارها داستان هایش را برایش خوانده بود؛ داستان مرد فناناپذیر و داستان های دیگر. در بین همه آن ها، داستانی به نام «افسانه ببر» دیده می شود که پدربزرگ ناتالیا هرگز برایش تعریف نکرده بود…