افشین یداللهی فعالیت حرفه ای ترانه سرایی خود را از سال 1376 در سازمان صدا و سیما آغاز کرد. اولین ترانه های او توسط فواد حجازی و شادمهر عقیلی ساخته و خشایار اعتمادی خوانده شد. از جمله آهنگ «از فارس تا دریای خزر» با آهنگسازی شادمهر عقیلی و خوانندگی خشایار اعتمادی. یداللهی چندین سال مدیر انجمنی به نام خانه ترانه بود. خانه ترانه در سال 1380 با همکاری ترانه سرایانی چون عباس سجادی، سعید امیر اصلانی، بابک صحرایی، یغما گلرویی، افشین سیاهپوش، نیلوفر لاری پور، محمدرضا حبیبی و افشین یداللهی تأسیس شد. این جلسات به ترانه سرایی، نقد ترانه و جلسات کارگاهی اختصاص داشت. جلسات خانه ترانه سپس به فرهنگسرای حقوق و سپس به فرهنگسرای شفق و فرهنگسرای ارسباران منتقل شد. با گذشت سال ها، آهنگ های موسسان خانه ترانه به دلایل مختلف به تدریج از آن جدا شد و افشین یداللهی تنها بازمانده هیئت موسس انجمن بود که پس از این اتفاق به اداره خانه ترانه ادامه داد. از ترانه سرایان قدیمی ترانه سرای می توان به اکبر احمدی، نادر بختیاری، مونا برزویی، ساناز صفایی، علیرضا سلیمانی، روزبه بمانی، مهدی ایوبی، سیامک رجاور، فروه وزم، بامداد بامداد، کوروش سمیعی، سعید سجاد کریمی، اشاره کرد. از میرزاخانی، میثاق جوهری، وحید عربانی، مهسا سماواتی، المیرا آقازاده، نیما کوکلانی، میثم یوسفی و بسیاری دیگر از اعضای قدیمی انجمن نام برد.

این کتاب مجموعه ای از شعرهای سپید” افشین یداللهی” است که توسط انتشارات نگاه منتشر شده است.

می‌گفتند قطارسواری تا فئربنکس تجربه‌ای شکوهمند است؛ راست هم می‌گفتند. واگن‌ها تلق‌وتلوق‌کنان در جنگل‌های شکرپوش پیش می‌راندند و از کنار دریاچه‌های خال‌خال از گوزن می‌گذشتند. یک سر ریل می‌رفت تا هاریکین گولچ، پلی که ارتفاع قوسش نود متر از زمین بالاتر بود. از پنجره به بیرون خم شدم، کلاه پشمی‌ام را تا روی گوش‌هایم پایین کشیدم و چشم دوختم به دنیای تک‌فام صخره‌ها و افراهای قدکشیده‌ی زیر پاهایم.
این قطارسواری به‌رغم همه‌ی زیبایی‌اش برای اکثر مسافرها عادی و آشنا بود؛ یا می‌رفتند به فک‌وفامیلشان در واسیلا سر بزنند، یا مسیر هرروزه‌ی کارشان به تالکیتنا بود، یا برای خرید بیرون آمده بودند. من از معدود کسانی بودم که راه به قلمرو ناشناخته‌ها می‌سپردم و به سرزمین قطبی ترامپ سفر می‌کردم. آنچه برای یکی غریب است برای دیگری نیست.
مسیر همه‌مان یکی بود اما هرکدام راهی سفرهای متفاوتی بودیم.

می‌گفتند قطارسواری تا فئربنکس تجربه‌ای شکوهمند است؛ راست هم می‌گفتند. واگن‌ها تلق‌وتلوق‌کنان در جنگل‌های شکرپوش پیش می‌راندند و از کنار دریاچه‌های خال‌خال از گوزن می‌گذشتند. یک سر ریل می‌رفت تا هاریکین گولچ، پلی که ارتفاع قوسش نود متر از زمین بالاتر بود. از پنجره به بیرون خم شدم، کلاه پشمی‌ام را تا روی گوش‌هایم پایین کشیدم و چشم دوختم به دنیای تک‌فام صخره‌ها و افراهای قدکشیده‌ی زیر پاهایم.
این قطارسواری به‌رغم همه‌ی زیبایی‌اش برای اکثر مسافرها عادی و آشنا بود؛ یا می‌رفتند به فک‌وفامیلشان در واسیلا سر بزنند، یا مسیر هرروزه‌ی کارشان به تالکیتنا بود، یا برای خرید بیرون آمده بودند. من از معدود کسانی بودم که راه به قلمرو ناشناخته‌ها می‌سپردم و به سرزمین قطبی ترامپ سفر می‌کردم. آنچه برای یکی غریب است برای دیگری نیست.
مسیر همه‌مان یکی بود اما هرکدام راهی سفرهای متفاوتی بودیم.

می‌گفتند قطارسواری تا فئربنکس تجربه‌ای شکوهمند است؛ راست هم می‌گفتند. واگن‌ها تلق‌وتلوق‌کنان در جنگل‌های شکرپوش پیش می‌راندند و از کنار دریاچه‌های خال‌خال از گوزن می‌گذشتند. یک سر ریل می‌رفت تا هاریکین گولچ، پلی که ارتفاع قوسش نود متر از زمین بالاتر بود. از پنجره به بیرون خم شدم، کلاه پشمی‌ام را تا روی گوش‌هایم پایین کشیدم و چشم دوختم به دنیای تک‌فام صخره‌ها و افراهای قدکشیده‌ی زیر پاهایم.
این قطارسواری به‌رغم همه‌ی زیبایی‌اش برای اکثر مسافرها عادی و آشنا بود؛ یا می‌رفتند به فک‌وفامیلشان در واسیلا سر بزنند، یا مسیر هرروزه‌ی کارشان به تالکیتنا بود، یا برای خرید بیرون آمده بودند. من از معدود کسانی بودم که راه به قلمرو ناشناخته‌ها می‌سپردم و به سرزمین قطبی ترامپ سفر می‌کردم. آنچه برای یکی غریب است برای دیگری نیست.
مسیر همه‌مان یکی بود اما هرکدام راهی سفرهای متفاوتی بودیم.

بسته به کشور و اقلیم زادبوم، سال‌هایی از میان دهه‌ی چهارم تا اواسط دهه‌ی ششم زندگی، می‌تواند میانسالی خوانده شود. سال‌هایی که آماده می‌شویم، برای مواجهه با دردها، فقدان‌ها و البته اگر بخت‌یار باشیم، تازه رسیده‌های خودمان: فرزندان، نوه‌ها، برادرزاده‌ها، خواهرزاده‌ها و … . سال‌هایی که نه پیرسالیم و نه جوان. سال‌هایی که انتظارات خودمان از خودمان هم‌عرض انتظارات دیگران از ماست؛ و البته سال‌هایی پر از پرسش و اندوه: آیا آن‌طور زیسته‌ایم که به خود ببالیم؟ یا اگر به آن بنگریم همانند سامرست موام در «حاصل عمر» با خود می‌گوییم: «هرگز این احساس در من از میان نرفت که… زندگی‌ام یک سراب بوده است… که حتی همان موقع که مشغول ایفای نقشم در آن بودم، می‌توانستم از بیرون به آن بنگرم و آگاه باشم که سرابی بیش نیست.» کریستوفر همیلتون در کتاب «میانسالی» درست در زمانی که خودش در همین میانه‌ی زندگی ایستاده، به آن نظر دقیق‌تر و جامع‌تری انداخته و سعی کرده تجربه‌ی زیستن زندگی در لحظه‌ی میانسالی را در حرکت میان فلاسفه و هنرمندان و البته هرآنچه خودش از زندگی دریافته، واکاوی کند. کتاب همیلتون، هم‌چون جستاری فلسفی و درعین‌حال خودنگارانه، در پی دریچه‌ای‌ست گشوده، به خوشی‌ها و مصائب دورانی که سرشار از تشکیک است؛ تشکیک نسب به زندگی از سر گذشته با فهم و تدقیق و پرسش از این نکته‌ی حیاتی که به مرگ نزدیک‌تریم تا به زندگی!