رمان داستان کوتاه، هم ویژگی های رمان را دارد و هم مایه هایی از داستان کوتاه. از طرفی، در این سبک از داستان نویسی هر داستان کوتاه به صورتی مستقل معنا، درون مایه، عمل داستانی و تحول دارد. از طرفی دیگر، این داستان های کوتاه زنجیره وار، در عناصر داستانی دیگر داستان ها اثر می کنند، تا کلی یکپارچه ساخته شود و رمانی شکل گیرد. جمال میرصادقی در مجموعه رمان داستان کوتاه «او را صدا می زنند» برهه هایی از زندگی نویسنده ای تازه کار را در داستان هایی کوتاه ارائه کرده، در دل این داستان ها قدم به قدم مخاطب را با رمان همراه می سازد.

به لطف تغییرات فزاینده در فناوری ارتباطات، ما منابع اطلاعاتی بسیار بیشتری در مقایسه با نسل های قبلی در اختیار داریم. همچنین، می توانیم با آن اطلاعات ارتباط برقرار کنیم یا خودمان به روش هایی که قبلا غیرممکن بوده است، محتوای خودمان را تولید کنیم . این منابع اطلاعاتی امروزه دلالت های مهمی بر توانایی ما در تشخیص اطلاعات درست از نادرست دارند.

رویدادهای اندکی در طول تاریخ به اندازه ابداع سلاح‌های اتمی در اواخر جنگ جهانی دوم توانسته است مسیر تاریخ بشر را تا این حد عمیق و جدی تحت تأثیر قرار دهد. ساخت این سلاح‌های مخرب، که در محیط و زمانی به وجود آمدند که نگرانی شدیدی وجود داشت از این‌که مبادا دانشمندان آلمان نازی زودتر از سایرین بمب اتمی بسازند، جهان را به عصر اتم پرتاب کرد. از آن زمان که نخستین بمب اتمی در سال ١٩٤٥ رعدآسا با سروصدای عظیم منفجر شد، بشر در معرض نابودی احتمالی به وسیله سلاح‌های هسته‌ای قرار گرفت.

پیشرفت‌های علمی‌ای که راه را برای ساخت بمب اتمی هموار کرد، پس از چند دهه جهانیان را متوجه این نکته کرد که باید بیشتر مراقب جهان خود باشند.

«مجموعه تاریخ جهان» می‌کوشد چشم‌اندازی گسترده و ژرف از سیر تاریخ عرضه کند. این مجموعه با ارائه زمینه‌های فرهنگیِ رخدادهای تاریخی، خواننده را مجذوب خود می‌سازد. هر جلد از این مجموعه برداشتی جامع و روشن از یک دوره مهم تاریخی را به خواننده ارائه می‌کند..

یوجین اونیل با گوریل پشمالو، آنا کریستی، و نخستین آدم یک «سه‌گانه» به سبک و سیاق تراژدی‌های یونان باستان می‌سازد تا بگوید در قرن بیست تراژدی با شکل و درون‌مایه‌های رایج در تراژدی‌های یونان همچنان شدنی است. از این حیث، می‌توان او را، همانند استادش، ایبسن، سرگرم تجربیات نوین در ادبیات نمایشی و تئاتر دانست. اما آنچه گوریل پشمالو را از دو اثر دیگر او متمایز می‌کند، برجستگی سبک اکسپرسیونیستی آن است.

نمایشنامۀ گوریل پشمالو در سال 1922 روی صحنه رفت. نمایشنامه تصویری هولناک از یک زندگی شوم و ترسناک بود و سیلی سختی بود بر چهرۀ سنت‌بارگان، چه در جامعه و جه در کار تئاتر. با این حال انبوهی از همین مردم به تماشای این نمایشنامه می‌نشستند و در حالی که به طرز استعاری و کنایه‌آمیزی از نمایشنامه سیلی می‌خوردند، مشتاقانه آن را ستایش می‌کردند.آنچه برای تماشاگر جالب بود معنای نهفته در این ضربه بود. خود اونیل می‌گوید: «جمعیت در تئاتر می‌نشست و به حرف‌های کاملا مغایر با افکار و عادات زندگی روزمره‌اش گوش می‌داد؛ با این‌حال آنچه را که می‌دید و می‌شنید می‌ستود.»

بوی گیلاس می داد. وقتی می رفت بالای درخت جلوی خانه و از آنجا حیاط ما را دید می زد، می دیدمش که با لباس قرمز و موهای کوتاه سیاه، مرا که توی باغچه ی باباجانم بیل می زدم، می پاید. اولش باور نمی کردم که برای من آمده باشد اما وقتی یک روز با دوچرخه شیر می بردم برای مغازه ی آقا جانش، هسته ی گیلاس را شوت کرد توی سر تراشیده ام.

کتاب «گلهای رنج» یک مجموعه شعر فرانسوی از شارل بودلر است.

کتاب «گلهای رنج» تقریبا گزیده ای از همه شعرهای بودلر است که از سال 1840 شروع شد و با مرگ او در آگوست 1867 پایان یافت. این اثر برای اولین بار در سال 1857 منتشر شد و در جنبش های نمادگرایانه و مدرنیستی مهم بود. این کتاب پس از انتشار بسیار بحث برانگیز تلقی شد و شش شعر به دلیل بی اخلاقی در آنها سانسور شدند.

با این حال ، در حال حاضر به عنوان یک اثر اصلی شعر فرانسوی در نظر گرفته می شود. اشعار در کتاب گلهای رنج غالبا با استفاده از تصاویر بدیل و فرمهای غیرعادی سنت را نقض می کنند. این اشعار به موضوعات مربوط به انحطاط و اروتیسم می پردازد ، به ویژه بر رنج و رابطه آن با گناه اصلی ، انزجار از شر و خود ، وسواس در مرگ و آرزوی رسیدن به دنیای ایده آل. کتاب گلهای رنج بر چندین شاعر برجسته فرانسوی از جمله پل ورلن ، آرتور رمبو و استفان مالارمه بسیار تأثیرگذار بود.

اشعار ارائه شده در این مجموعه همه با احساس گمنامی و بیگانگی در شهر های مدرن سروکار دارند. بودلر از خیابانهای تمیز و هندسی پاریس انتقاد می کند که باعث از بین رفتن قهرمانان ضد قهرمانی پاریس می شود که برای شاعر الهام بخش است: متکدیان ، نابینایان ، کارگران صنعتی ، قماربازها ، روسپیان ، پیران و پیران قربانی امپریالیسم. این شخصیت ها که بودلر زمانی آنها را به عنوان ستون فقرات پاریس می ستود ، اکنون در اشعار نوستالژیک او مداحی می شوند. از نظر بودلر ، این شهر به مورچه ای از بورژوایی یکسان تبدیل شده است که بازتاب دهنده ساختارهای یکسان جدیدی است که پاریسی را که زمانی خانه خود نامیده بود ، ویران کرده است.

در این نمایشنامه، ویل اِنو، نویسنده آمریکایی، زندگی دو زوج در همسایگی یکدیگر را روایت می کند که با پیش تر رفتن داستان متوجه می شویم بیش از آنچه در ابتدا فکر می کردند – یعنی تشابه نام خانوادگی‌شان – به یکدیگر شباهت دارند و همچون تجربه زیسته بسیاری از ما، این رنج است که افراد را به هم نزدیک می کند و شالوده روابط انسانی و صمیمت قرار می گیرد. این نمایشنامه ویژگی های یک اثر مدرن را به تمامی داراست: دیالوگ های کوتاه و ساده ، فقدان امیدواری و معنا در زندگی روزمره ، بازی های زبانی، و پرداختن به ارتباطات انسانی، در پیچیده ترین نقطه خود، اما به سادگی تمام. تنهایی، حتی در جمعی دو یا چهار نفره، عنصر اصلی دیگر این نمایشنامه است که تنهایی انسان مدرن را حتی در میان جمع و حتی در خصوصی ترین روابط خود به تصویر می کشد.

شاعر عراقی در مقدمه‌ی این کتاب برای خوانندگان فارس‌زبان نوشته است:

وقتی که شعر از کرانه‌ها بگذرد، چگونه زندگی دیگری در پیش می‌گیرد؟ شعر زمانی آزاد می‌شود که شاعرش به دام بیفتد و هیچ دامی‌بزرگ‌تر و لذت‌بخش‌تر از آن نیست که شعر به زبان دیگری برگردانده شود. چنین چیزی به جمع شدن کلمات‌عاشقانه در دهانه‌ی تفنگ شباهت دارد و بسیار زیباست، مخصوصاً اگر هدف این باشد که آن تفنگ شلیک کند. کلمه در شعر، موجودی فرومایه است. هر قدر هم که فرهنگ‌های لغت در کشف و توصیف آن بزرگ‌نمایی کنند ولی چیزی فراتر از یک واژه نیستند که در چهارچـوب شعـر قرار می‌گیـرند و به گونه‌ای دیگر معنایشان را از دست می‌دهند. در نتیجه هیچ شعری به آن اندازه که مورد آزمایش و ساخت‌گرایی و تحلیل قرار می‌گیرد به ارائه‌ی معنا نمی‌پردازد. شاعر سزاوار آن است که جهان‌بینی‌اش را با دیدگاهی نامحدود بیان کند، آن هم از طریق شک کردن به هر تصور آماده‌ای که زندگی ارائه می‌دهد. آری! ما می‌توانیم همین حالا ریشه‌ی درختی را در سرزمینی دور تصور کنیم، سایه را تصور کنیم که بر روی هیچ‌کس نمی‌افتد ولی می‌تواند از روی معنای پاییز به روی معنای بهار بخزد. آری، تنها با شعر می‌توان جهانی ساخت که سایه‌ها بتوانند در آن از نوری که همچنان در زندگی انسان پابرجاست کناره‌گیری کنند.

این کتاب در 86 صفحه توسط انتشارات ایهام به چاپ رسیده است.

زندگی دیگری جز نوشتن ندارم. هستی‌ام در کتاب‌هایم است…

روبر پنژه زمانی پا به عرصه رمان‌نویسی گذاشت که به گفته ناتالی ساروت «عصر بدگمانی» بود. عصر بدگمانی خواننده و نویسنده به شخصیت‌های داستانی رمان‌های کلاسیک، به زمان خطی، به پیرنگی که سرگذشت این شخصیت‌ها را به هم گره می‌زند. تمام آن چیزهایی که باعث می‌شد رمان برشی واقعی از زندگی باشد و باورکردنی، حالا تصویر ساختگی و بی‌جانی را نقش می‌کرد که خواننده را پس می‌زد. واقعیت برای خواننده و نویسنده هر دو تغییر کرده بود.

پنژه به‌شدت به موسیقی کلام اهمیت می‌دهد، به ریتم و از همه مهم تر به لحن مفهوم موردنظر او از لحن البته پیچیده‌تر از آن مفهوم متداولی است که همه در ذهن داریم؛ یعنی لحن مؤدبانه، لحن آرام، لحن عصبی و… لحن مدّنظر او ترکیبی است، لحنی خاص که قادر است ذهنیت راوی را منتقل کند و درنهایت فضای کلی رمان را بسازد. او در مؤخره این کتاب می‌نویسد:

«لحن همیشگلی ما، لحنی که برای مثال آدم با خودش حرف می‌زند یا با نزدیکانش، نوعی ترکیب است از لحن‌های گوناگون؛ لحنی که به ارث برده، لحن کتاب‌ها، لحن‌هایی که از زمان کودکی ضبط کرده‌ایم. چقدر جالب‌تر است تحلیل‌کردن اجزای تشکیل‌دهنده لحن طبیعی آدم‌ها و با هریک از آنها کتابی نوشتن.»