آثار جورجوآگامبن فلسفۀ زندگی نوینی را بسط می‌دهند. در افق آنها این باور نهفته است که شکل زندگی ما می‌تواند قدرت راهنما و وحدت‌بخش سیاست آینده شود. کتاب قدرت زندگی با آگاهی از این وعده سویه‌های تعیین‌کننده و نادیده‌ماندۀ نوشته‌های آگامبن در طول چهار دهۀ گذشته را، با تفکر اندیشمندانی چون کافکا، هایدگر، بنیامین، آرنت، دلوز، و فوکو که آرای اگامبن متأثر از آنهاست، درهم می‌تند.
افزون بر این، این کتاب آثار او را در رابطه با چهره‌های کلیدی سنت فلسفه، مانند افلاطون، اسپینوزا، ویکو، نیچه، ویتگنشتاین، و دریدا، قرار می‌دهد. این رویکرد به کیشیک نگاهی را پیش می‌نهد که با آن می‌توان به وضعیت زیست سیاسی امروز از نو اندیشید. در پی پیش‌بینی آگامبن که مفهوم زندگی در مرکز فلسفۀ آینده قرار خواهد داشت، کیشیک به برخی از الهام‌بخش‌ترین جهت گیری‌های ممکن این فلسفۀ آینده اشاره می‌کند.
قدرت زندگی دومین اثر کیشیک در مجموعه «خیال‌پردازی یک شکل زندگی» است که در سال 2012 به همت انتشارات استنفورد منتشر شده است. این کتاب به پیوندهای زندگی و سیاست در سراسر زندگی و آثار جورجو آگامبن می‌پزدازد.

داستان زندگی هدا کووالی در سایۀ جنگ جهانی دوم و بعد حکومتی توتالیتر روایت می‌شود، پس به نظر باید پر باشد از مرگ و سیاهی، با این همه روایت میل به زندگی است، داستان زنی در نوسان میان بیم و امید در دل چکسلواکی آشوب‌زده؛ حسنش این است اما که به بیان تجربیات شخصی محدود نمی‌شود. راوی به قدرت کلمات واقف است و جایی می‌گوید تنها سلاح ضعفا همین کلمات هستند، از همین روست که روایتش را بی‌پرده می‌نویسد. اما ناظر بی‌طرفی هم نیست؛ خودش می‌گوید طرف زندگی ایستاده، همان ساده‌ترین ایدئولوژی، که به خاطرش از اردوگاه نازی‌ها می‌گریزد. او نشانمان می‌دهد که چگونه جنگ چهرۀ آدم‌ها را عوض می‌کند؛ اینکه چطور در پی شادمانی پایان جنگ، ناامیدی برمی‌گردد و بعد امید، همراه با شوری برای تغییر، با وعده‌های ایدئولوژی‌ای دل‌فریب، رخ نشان می‌دهد و در نهایت در این چرخۀ باطل دوباره یأس است که برمی‌گردد؛ نشانمان می‌دهد که چطور وقتی ایدئولوژی در اولویت باشد روابط انسانی به حاشیه رانده می‌شود و زندگی شکلی سلبی به خود می‌گیرد، به گونه‌ای که دیگر کسی در پی چیزی نیست جز دورماندن از دردسر. هدا کووالی در واقع ما را با خودمان، در مقام انسان، رودرو می‌کند و واقعیت‌های تاریک ذات انسان را پیش‌رویمان می‌گذارد، چراکه چنان‌که خودش می‌گوید:
«حرف آنهایی که می‌گفتند تنها راه بازگشت به زندگی فراموش کردن است در کتم نمی‌رفت. می‌خواستم همه‌چیر را به خاطر بسپارم، روی چیزی سرپوش نگذارم، چیزی را بزک نکنم و اتفاق‌ها را همانطور که بودند در خاطر ثبت کنم. می‌خواستم زندگی کنم چون زنده بودم نه به این دلیل که تصادفاً جان سالم به در برده بودم.»

کتاب «جشن شکار» رمانی نوشته «لوسی فولی» است که اولین بار در سال 2018 منتشر شد. نُه دوست نزدیک، یک دهه پس از اینکه اکثرشان از دانشگاه «آکسفورد» فارغ‌التحصیل شدند، برای مهمانی آغاز سال نو در کنار هم جمع می‌شوند ـ این بار در «لاک کارین»؛ عمارتی دورافتاده در مناطق کوهستانی اسکاتلند. تنش‌هایی در هنگام سفر طولانی با قطار در میان آن‌ها شکل می گیرد که اکثرشان، زیر سر شخصیتی کاریزماتیک و اغواگر است: دختری جذاب به نام «میراندا» که اغلب مردان می‌خواهند او را به‌دست آورند و زنان متعددی نیز می‌خواهند شبیه او باشند. اما اوضاع زمانی واقعاً به‌هم می‌ریزد که برف و کولاک شدید باعث قطع‌شدن ارتباط عمارت با جهان پیرامون می‌شود. و سپس، یکی از آن‌ها ناپدید می‌شود.

هیچ کارمندی نمی تواند ادعا کند که همیشه همه روسایش دوست داشتنی بوده اند و عیب و علتی نداشته اند. اگر هم بفرض چنین کارمندی پیدا شد، نمی تواند مطمئن باشد که از این به بعد هم، تا دوران بازنشستگی دچار صاحب منصبان بد منصب یا روسای کجرفتار و “بیمار” نخواهد شد. کتاب بیماریهای مدیریت بیش ار آن که بکار” روسا و مدیران بیمار” بیاید مورد استفاده کارمندان و مراجعه کنندگان به دستگاههای اداری است. زیرا تشخیص بیماری بدست شخص مدیر از مقوله بسیار دشوار و بغرنج خودشناسی است و هر مدیری مرد آن میدان نیست. حال آنکه کارمندان و ارباب رجوع به یک اشاره این کتاب متوجه بیماریها و ناتوانیها و ندانم کاریهای روسا می شوند و آن را تشخیص می دهند و…

هایدگر اولین اردوگاه دانش را در اکتبر 1933 در توتناوبرگ برپا کرد. ایدۀ اصلی، گرد هم آوردن دانشجویان و کارکنان برای کار فیزیکی و فکری بود. این اردو با قدم‌رو 20 کیلومتری از دانشگاه به مقر اردوگاه آغاز شد. هایدگر تأکید ویژه‌ای بر نقش قدم‌رو داشت و از شرکت‌کنندگان می‌خواست که یونیفرم‌ نیروهای اِس آ یا اِس اِس را بر تن کنند. هایدگر در نامه‌ای می‌نویسد که مجبور شد برخی از شرکت‌کنندگان را به خانه بازگرداند، چراکه آن‌ها با شرایط اردوگاه سازگار نبودند. واضح است که یک دلیل هایدگر برای برپایی اردوگاه، غلبه بر خصوصیات اخلاقیِ فردی و گرایش به‏ راحتی و آسودگی و جایگزین کردن آن‌ها با انضباط، ایثار و خدمت در ساختارِ رهبران و پیروان بود.

مطالعه‌ی اجتماع انسانی در سده‌ی بیست‌ویکم وارد عرصه‌ی تازه‌ای شده که انگار بازتعریف جامعه‌شناسی، اجتماع، دولت – ملت، گروه‌های انسانی و … را الزامی کرده‌است. جان اری، جامعه‌شناس شهیر انگلیسی در کتاب «جامعه‌شناسی فراسوی جامعه‌ها: جابه‌جایی‌ها در قرن بیست‌ویکم» با نیت و قصدی ویژه و رادیکال به سوی تدوین مانیفستی حرکت می‌کند که جامعه‌شناسی تحرک‌های گونه‌گون اجزای مختلف حاضر و غایب در محیط انسانی را توضیح دهد. اری در تعریف و معنای «جامعه‌شناسی»، «امر اجتماعی» و بسیاری از اصطلاحات پیشینی و جاافتاده‌ی دیگر در محافل علمی و دانشگاهی تشکیک کرده و با پرسش‌های متعدد و مکررش سعی می‌کند توضیح دهد چرا چنین مانیفستی الزامی‌ست و چرا در بحث پیرامون جامعه، مفهومی به نام «مابعد جامعه‌ای» وجود دارد. جامعه‌شناسی فراسوی جامعه‌ها با رفتن سراغ بسیاری از ابژه‌ها، تصاویر و زوائد مستقر و مستتر در بافت‌ها و لا‌یه‌های رویی و زیرین، آینده‌نگرانه از حرکت‌هایی حرف می‌زند، آن هم با مثال‌ها و مصداق‌های فراوان، که خواه ناخواه چنان دگرگون‌کننده‌اند که ساختار «امراجتماعی به مثابه جامعه» جایش را به «امر اجتماعی به مثابه تحرک» خواهد داد. جان اری در این کتاب در هفت فصل ابتدا مفصل‌بندی‌های مانیفست عظیمش را انجام می‌دهد و درنهایت آن چیزی که پرابلماتیک جامعه‌شناسی فراسوی جامعه‌ها را هم‌چون یک دستورالعمل برمی‌سازند با هدف‌گذاری روی اصل تمایزهای سیاسی و تحرکات اجتماعی تبیین می‌کند.

نگارش طرح تحقیق (پروپوزال) اولین قدم برای شروع پایان نامه است. طرح تحقیق را می توان به نقشه راه تشبیه کرد، چرا که نمایی کلی و خلاصه از مراحل پیش روی پژوهشگر برای رسیدن به مقصد نهایی را نشان می دهد. در طرح تحقیق عنوان مسئله و اینکه اهمیت پژوهش چیست و قرار است به چه سوالاتی و با کدام روش و ابزارهای پژوهش پاسخ داده شود، می پردازد.

وودی آلن که در پنج دهه گذشته بدون شک یکی از بزرگان سینمای جهان بوده، در هشتاد و چند سالگی خاطرات خود را به قلم آورده و با طنز خاص خود و با فروتنی و صادقانه از دوران بچگی اش، ازدواج ها و عشق هایش، موفقیت ها و سرخوردگی هایش، زندگی جنجالی اش با میا فارو و ساختن فیلم هایش سخن می گوید؛ خاطراتی تلخ و شیرین و بسیار خواندنی.

تئاتر همواره جایگاه اساسی را در زندگی هنری روسی به خود اختصاص داده است. نقاشان پیشرو بسیاری در اوایل قرن بیستم به تجربه اندوزی با صحنه‌ی تیاتر به مثابه‌ی یک آزمایشگاه تصویری مشغول شدند. هنرمندانی چون اکستر، لیستسکی، مالویچ، پوپوا، رود چنکو، استاپنوا و تاتلین انقلابی در لباس، دکور و طراحی پوستر به راه انداختند و حیاتی خلاقانه به صحنه بخشیدند که تا کنون نیز به ندرت همتایی داشته است. آن ها محیط هایی متشکل از بناهای سه بعدی را جایگزین پرده های پس زمینه‌ی نقاشی شده کردند و یک زبان تصویری اصولی را به کار گرفتند که از طریق آن قادر به خلق تصاویری شدند که حتی هنوز هم به طرزی حیرت انگیز مدرن به نظر می آیند.

بسیاری از این آثار هنری دهه‌ها توقیف شده بودند و حضور کنونی آن ها فرصتی بی بدیل را برای مستند سازی و ارزیابی مجدد تجربیات تئاتری روسی در خلال سال های پیش پ پس از انقلاب فراهم آورده است. کتاب حاضر که سرشار از تصویرسازی است نمایشگاهی را به همراه خود دارد که ننسی ون نورمن بائر از موزه‌ی هنری های زیبای سان فرانسیسکو سازمان داده است. این کتاب همچنین از آرا و پژوهش های محقق بین المللی، جان‌ای بولت، و کارمندان موزه‌ی تئاتر در ایالت باخروشین بهره مند است.

آثاری که در کتاب آمده اند به سبب کیفیت تصویری درخشانشان و نیز بینشی که ز تاریخ پرفراز و نشیب تئاتر آوانگارد روسی در یک بستر فرهنگی متغیر ارائه می دهند انتخاب شده اند.

پرتره‌نگاری در طول سال‌ها تحول فرهنگ بشری همواره وجود داشته است و جهان باستان سرشار از پرتره است: یونانی‌ها مجسمه‌هایی از افراد سرشناس را بر سر مقبره‌ها یا در جایی از شهر می گذاشتند و تندیس شیئی مهم در خانه‌های شخصی شده بود. در آثار نویسندگانی چون ارسطو، گزنفون، افلاطون، سیسرون و هوراس هم به پرتره‌نگاری اشاره شده است. شماری از مهم‌ترین پرتره‌ها در تاریخ در منطقه فیوم مصر رومی در سده های یکم تا دوم پس از میلاد تولید شده است. اما سده پانزدهم از جهت حرفه ای شدن نقاشی پرتره اروپایی نقطة تحول مهمی در تاریخ پرتره‌نگاری است. در سده شانزدهم هم هنرمندان پرتره نگار واجد جایگاه هنری بودند و در سده‌های هفدهم و هجدهم، در اروپا و سپس در آمریکا، سفر پرتره‌نگاران از شهری به شهری و از خانه‌ای به خانه‌ای رایج بود. در سده نوزدهم هنرمندان زیادی از طریق پرتره‌نگاری به شهرت و ثروت رسیده‌اند. امروزه پرتره و مطالعات مربوط به آن جایگاهی حائز اهمیت در مطالعات هنر دارد. ویژگی پرتره نگاری این است که علاوه بر تعریفی دقیق از پرتره، در نه فصل و در قالب ۱۳۸ تصویر جذاب بدین مباحث پرداخته است: کارکردهای پرتره‌نگاری، قدرت و جایگاه آن، پرتره‌نگاری گروهی و پرتره‌نگاران. نویسنده از موضوعاتی چون مدرنیسم و جنسیت نیز غافل نبوده است.

به لطف تغییرات فزاینده در فناوری ارتباطات، ما منابع اطلاعاتی بسیار بیشتری در مقایسه با نسل های قبلی در اختیار داریم. همچنین، می توانیم با آن اطلاعات ارتباط برقرار کنیم یا خودمان به روش هایی که قبلا غیرممکن بوده است، محتوای خودمان را تولید کنیم . این منابع اطلاعاتی امروزه دلالت های مهمی بر توانایی ما در تشخیص اطلاعات درست از نادرست دارند.

پوپر و دریدا دو فیلسوف تاثیرگذار در نحله‌های مختلف فکری در نیمه دوم قرن بیستم هستند. مفاهیم و اندیشه‌های آن دو را می‌توان در بسیاری از مسائل در تناظر با یکدیگر قرار داد. آن‌ها گرچه به لحاظ فلسفی در دو نحله‌ی متفاوت و چه بسا مقابل هم طبقه‌بندی می‌شوند، اما هم به لحاظ ساختاری و هم به لحاظ محتوایی و مفهومی به هم شباهت‌های قابل توجهی دارند و به نظر می‌رسد به لحاظ سلبی و نقادانه شبیه هم عمل می‌کنند. « جامعه ی باز تا متن باز-پوپر ودریدا» ، از وجوه مختلف به مقایسه روی‌کرد پوپر و دریدا ؛ دو فیلسوف تاثیرگذار می‌پردازد.