به نظر می‌رسد که می‌توان با اطمینان گفت سرمایه‌در سده بیست و یکم، کار سترگ توماس پیکتی و اقتصاددانان فرانسوی مهم‌ترین کتاب اقتصادی این سال- و شاید این دهه-است. پیکتی که به طور مدلل، برجسته‌ترین متخصص نابرابری درآمد و ثروت در جهان است، در این کتاب کاری بیش از مستند سازی و اثبات تمرکز هر روز بیش‌تر درآمد در دست یک اقلیت اقتصادی نخبه انجام می‌دهد. او استدلالات نیرومندی هم در اثبات این امر ارائه می‌کند که ما دوباره داریم به دوران «سرمایه‌داری موروثی» برمی‌گردیم که در آن باز هم ارتفاعات فرماندهی بر اقتصاد را ثروت، آن هم نه ثروت ساده، بلکه ثروت موروثی اشغال کرده و تحت تسلط خود در آورده است، نظامی که در آن، این که در چه خانواده‌ای متولد شده باشی، بیش از تلاشی که می‌کنی یا استعدادی که داری، اهمیت دارد. پل کروگمان (نیویورک تایمز)

وال استریت با بحرانی بزرگ مواجه است و این فرصتی است برای نظریه‌پردازی که از مین استریت سخن می گوید. دیوید کورتن در کتاب ” سرمایه‏ دارى فردا” براین باور است که اگر به عمق بحران اقتصادى‏ كه زندگى‏ بسیاری از ما را تحت تأثیر قرار داده نگاهی بیندازیم با توهمى روبه‌رو خواهیم شد، باور به اینكه پول ثروت محسوب می‌شود – حال آنکه در نظام سرمایه‌داری مدرن پول صرفاً عددی است که با فن حسابداری ایجاد می‌شود و خارج از ذهن انسان موجودیتی ندارد. وقتى این باور كه پول همان ثروت است كاملاً در ذهن جا افتاد، خیلی راحت این دیدگاه پذیرفته می‌شود که «ایجاد پول» معادل با «ایجاد ثروت» ‏است و پول «اندوخته‌‌ای از ارزش» محسوب می‌شود و نه صرفاً «اندوخته‌ای از توقعات نابجا». از آن‌جا که وال‌استریت بی‌وقفه پول تولید می‌کند و ما نیز پول را معادل ثروت می‌دانیم، به وال‌استریت اجازه‏ داده‌ایم تا كنترل کل نظام اقتصادی را در دست بگیرد ــ و ریشه‌ی ‏مشكلات ما در همین‌‌جاست.

دیوید کورتن تصریح می‌کند: ما نباید چشم امید به ماشینی داشته باشیم که ثروت خیالی ایجاد می‌کند ‏بلكه باید بر مِین‌استریت متمرکز شویم. منظور از مِین‌استریت آن بخشی از نظام‌ اقتصادی‌ است که ضمن توجه به محیط زیست، از مشارکت مردم بهره‌ گرفته و دست به تولید و مبادله‌ی كالاها و خدمات اساسی زندگی می‌زند. برای گذار به یک اقتصاد نوین که مبتنی بر ثروت واقعی و ‏مِین‌استریت باشد، به چیزى بیش از تنظیم ‏سود سهام‌ها نیاز داریم. چنین ‏نظامی مستلزم یک بازنگری کلی در نظریه‌ها، ارزش‏ها و نهادهای اقتصادى کنونی است…

ما چیزی جز تفکر خود نیستیم. احساسات ما (خشم، ترس، اندوه، محبت)، آرمان‌هایمان، تصمیم‌ها و اعمالمان، همه محصول فرایندی است که نامش را فکر کردن گذاشته‌ایم. کیفیت زندگی ما مستقیماً تابع کیفیت تفکر ماست. اگر تفکر ما نامتفکرانه و ناآگاهانه باشد، اگر سازوکارش را نفهمیم، نمی‌توانیم تشخیص بدهیم کجایش معیوب است تا اصلاحش کنیم. تفکر نقاد اندیشیدن درباره‌ی خود تفکر را به ما می‌آموزد. یاد می‌گیریم این ماشین ذهن چطور کار می‌کند، و می‌آموزیم که چطور با در اختیار گرفتن تفکرمان، فرمان اعمال خود، فرمان احساسات خود، فرمان نفس خود را در دست بگیریم و مسئولیت زندگی‌مان را بپذیریم. مجموعه‌ی تفکر نقاد طرحی است برای بهبود کیفیت روابط، یادگیری، و زندگی. برای اخلاقی زیستن. برای آزادی.

کتاب دموکراسی برای شماری چند اثر مایکل پرنتی با ترجمه مهرداد خلیل شهابی – میر محمود نبوی توسط انتشارات اختران در 562 صفحه به چاپ رسیده است.

کتابی که دانشجویان را، شاید برای نخستین بار، به چالش می کشد تا الگوی کثرت گرای حاکم را نقادانه ارزیابی کنند، حضور گسترده ی سیاست در زندگی خود را مورد ملاحظه قرار دهند، و با مبارزه و کشاکش معمولا نادیده گرفته شده ی دموکراسی و سرمایه داری رو در رو شوند.

اثر حاضر شرحی مهیج درباره ی حکومت داری آمریکایی که با تمرکز بر رابطه ی قدرت اقتصادی و قدرت سیاسی و مداقه در توطئه ها، تبلیغات، فریبکاری ها، پنهانکاری ها، و سایر دوزوکلک های حکومت داری و سیاست ورزی، نحوه ی کار حکومت ایالات متحد را به دور از حب و بغض مورد تحلیل قرار می دهد.

“آخرین فرصت تغییر” با عنوان فرعی “سرمایه داری در تقابل با شرایط اقلیمی” اثری است تحسین شده از “نائومی کلاین” که به طور خلاصه می گوید یا خودمان باید تغییرات بنیادی را بپذیریم یا تغییرات اساسی بر سر جهانی که در آن زندگی می کنیم، خواهد آمد. گزینه ی دیگری موجود نیست.
“نائومی کلاین” معتقد است که تغییرات اقلیمی، یک مساله ی پیش پا افتاده نیست که بخواهیم آن را بین پرونده های مالیاتی یا مراقبت های بهداشتی جا بدهیم. “آخرین فرصت تغییر” یک هشدار است که به ما می گوید سیستم اقتصادی را که تا همین حالا نیز ما را در موارد بسیاری ناامید کرده، تغییر دهیم. “نائومی کلاین” با تحقیقات ارزنده ای نشان می دهد که چطور کاهش گازهای گلخانه ای همزمان سبب پر کردن شکاف های نابرابری، باز تعریف دموکراسی و بازسازی اقتصاد از دست رفته می شود. او در این کتاب، استیصال ایدئولوژیک منکران تغییرات اقلیمی، توهم نجات به وسیله ی مهندسی زمین-زیستی و شکست مذبوحانه بسیاری از ابتکارات جریان های سبز را برملا می کند و نشان می دهد که دقیقا چرا “سرمایه داری در تقابل با شرایط اقلیمی” است و نه تنها بحران اقلیمی را حل و فصل ننموده، که در عوض اوضاع آن را با روش های استخراجی آسیب زننده، وخیم تر کرده است.
در “آخرین فرصت تغییر” بیان می شود که نباید به تغییر رابطه ی ما با طبیعت و یکدیگر، به عنوان یک ریاضت ناخوشایند نگاه شود؛ بلکه باید آن را به عنوان یک هدیه و سرعت دهنده به دگرگون سازی اولویت های مخدوش اقتصادی و فرهنگی، جهت ترمیم زخم های بزرگی که در تاریخ ایجاد شده، در نظر گرفت. “نائومی کلاین” اسنادی از این جنبش الهام بخش که هم اکنون کار خود را آغاز کرده ، رونمایی می کند که در آن جوامعی نه تنها از استخراج بیشتر سوخت های فسیلی خودداری می کنند، بلکه در حال شکل دهی به نسل بعدی اقتصادی مبتنی بر بازآفرینی هستند.

کابل اکسپرس نامی است که به شبکه‌ی افغانستان داعش داده می‌شود. دولت اسلامی از این راه جنگجویان کارکشته را از منطقه‌ی خراسان – سرزمینی که به ویژه افغانستان و مناطق قبایلی پاکستان را در برمی‌گیرد – به سوریه و عراق وارد می‌کند. یکی از کسانی که در این راه پا می‌گذارد «زواک» نوجوانی هفده ساله،عاشق بازی‌های کامپیوتری و نابغه‌ی ریاضی است. او از کابل راهی سرزمین شام می‌شود تا برای سران داعش از اجرای عملیاتی انتحاری در پاریس سخن بگوید که می‌تواند یازده سپتامبر فرانسوی‌ها را رقم بزند. طرح پسرک چنان شگفت‌انگیز است که او را به دیدار رودررو با ابوبکرالبغدادی سرکرده‌ی داعش نیز می‌رساند. درحالی که در فرانسه «نیکول لاگونا» و گروهش و در کابل «اسامه قندار» و مردانش در پی یافتن سر نخی از طرح انتحاری داعش هستند، زواک به دوم مه فکر می‌کند که در صورت موفقیتش فرانسه بزرگ‌ترین عزای ملی خود را تجربه خواهد کرد. پسرک اصرار دارد حمله در همین روز صورت بگیرد اما کسی نمی‌داند چرا. هیچ کس از راز بزرگ او خبر ندارد.