در دنیایی كه فكر می­كنند چیزی به نام جامعه وجود ندارد. گفتن این حرف كه افسردگی و اضطراب علل اجتماعی دارد بی­مفهوم به نظر می‌رسد با این حال واقعیتی است كه همة ما در جامعه زندگی می‌كنیم و در این شرایط میل به پیوند و ارتباط هرگز از بین نمی­رود.

شانه برای زلف پریشان چه فایده؟
خانه برای بی سرو سامان چه فایده؟
بر ساقه‌های سوخته از زخم رعد و برق
رنگین کمان چه فایده باران چه فایده؟
بادی که از حوالی یوسف گذر نکرد
گیرم رسید بر در کنعان چه فایده؟
وقتی که چشم‌های کسی می‌کشد تو را
چاقوی دسته نقره زنجان چه فایده؟
با یاد دوست غیر تلنبار بغض و آه
هی گوش دادن شجریان چه فایده؟

با چشم‌های زرد

پاییز در ایوان خانه نشسته بود

و من پرندگانی پیر فکر می‌کردم

که دیگر هیچ کوچی

از مرگ دورشان نخواهد کرد

به اینکه

تنها چند پله‌ایم

در فاصله‌ی دو پاگرد

و نبض دست‌هایم

تیک تاک بمبی‌ست

که زمان انفجارش را پنهان کرده‌اند

این یکی از خواندنی‌ترین آثار ویل دورانت، نویسندة کتاب بزرگ «تاریخ تمدن» است. متن اصلی کتاب سال‌های سال در دسترس نبود و چند سال پیش به کوشش جان لیتل منتشر شد. روزی مردی به نزد ویل دورانت رفت و از او درخواست کرد دلیلی به دست او بدهد که چرا نباید خودکشی کند. دورانت در آن وقت محدود، جواب‌هایی به او داد ولی مدتی بعد، نامه‌ای برای بیش از صد شخصیت مشهور فرستاد و دربارة معنی زندگی از آن‌ها نظر خواست و پاسخ‌های رسیده را به همراه دیدگاه خود، در این کتاب منتشر کرد. دورانت امید داشت پاسخ‌هایی که از چنین شخصیت‌های پرفروغی دریافت می‌کند، چیزی در خود داشته باشند که به پرسش آن بیگانة خوش‌لباسی که در یک روز پاییزی سال 1932 در باغش ظاهر شد، جوابی درخور بدهد. درواقع قضیه فراتر از این حرف‌ها بود؛ پاسخ‌ها بیش از آنکه تاریک و اندوهبار باشند، شوق‌انگیز و مثبت بودند که همراه بود با بصیرت‌هایی شخصی در اینکه چگونه باید زندگی را معنادارتر کرد. پاسخ‌ها از همه‌سو بودند؛ کسانی چون گاندی، جواهر لعل نهرو، تئودور درایزر نویسندة ناتورالیست، سینکلر لوئیس برندة نوبل ادبیات، جان ارسکین رمان‌نویس، آندره موروئا فیلسوف و رمان‌نویس، جورج برنارد شاو نمایشنامه‌نویس، برتراند راسل فیلسوف، جینا لومبروسو تنیس‌باز شهیر، سی. وی. رامان برندة نوبل فیزیک و شخصیت‌های دیگر. به محض اینکه پاسخ نامه‌ها به دست ویل دورانت رسید، او سراغ خودش رفت و پاسخی جلوی همه پرسش‌هایش گذاشت که خود یک اثر فلسفی والا بود. دورانت نام کتاب را «دربارة معنی زندگی» گذاشت و یک موسسه انتشاراتی کوچک آن را در سال 1932 چاپ کرد. کتابی است واقع‌بین، جسور و دربردارندة نگاه‌های متفاوت نویسندگان، شاعران، سیاستمداران و… به موضوع زندگی. ویل دورانت (1981 ـ 1885) تاریخ‌نگار و نویسنده آمریکایی به‌جز مجموعه کتاب «تاریخ تمدن»، «تاریخ فلسفه» و «لذات فلسفه» را نیز نوشته است. او همچنین برندة جایزة پولیتزر و مدال آزادی است.

آیا آن‌چه که ما حس می‌کنیم واقعاَ وجود دارد؟ آیا دانش ما دربارة جهان می‌تواند درست باشد؟ آیا یک عمل واقعا می‌تواند درست یا نادرست باشد؟ آیا زندگی اصلا معنایی دارد؟ و آیا مرگ پایان کار است؟ هزاران سال است که مطلبی در پاسخ به این سوالات نوشته می‌شود، اما خمیر مایة فلسفه مستقیما از جهان و رابطة ما با آن شکل می‌گیرد، و نه از نوشته‌های گذشته. به همین دلیل است که این سوالات دوباره و دوباره، حتی در ذهن کسانی که چیزی دربارة آن‌ها نخوانده‌اند ایجاد می‌شود. کتاب حاضر‌، مقدمة بی‌واسطه‌ای برای 9 سوال فلسفی است که هر کدام‌شان را می‌توان به طور مستقل و بدون رجوع به تاریخ تفکر درک کرد. این سوالات عبارت‌اند از: درک ما از جهانی که خارج از ذهن‌مان وجود دارد؛ درک ما از ذهن دیگر به جز ذهن خودمان، رابطة بین ذهن و مغز؛ چگونگی کار و زبان؛ وجود یا عدم وجود اراده در ذات انسان؛ اساس اخلاق؛ بررسی این‌که عدم تساوی در چه شرایطی ناعادلانه است؛ ذات مرگ؛ و معنای زندگی.

اثری است از پاتریشیا مك كورمیك به ترجمه نازنین عباسی و سیده صدف عظیمی و چاپ انتشارات تیسا. این مجموعه به زبانی كودكانه از جانب دختری روایت می شود كه به خاطر فقر فروخته شده است. او ماجرای خود را از روزهای پیش از خروج از روستا تا وقتی كه به خانه شادی وارد می شود و مجبور به انجام كاری می شود كه درد و شرمی عظیم را برایش به دنبال دارد به زبان ساده ی یك دختر كم سن و سال تعریف می كند و خواننده را با ماجراهای دردناكی كه تجربه می كند همراه می سازد.

سنگین و زخمی از خواب بیدار می شوم. هیچ تصوری از زمان ندارم. گرچه از صدای وزوز خورشید روی سقف، گمان می كنم كه غروب روز بعد باشد. شقیقه هایم درد می كند. دهانم خشك شده است. روی پاهای لرزانم می ایستم. دوباره روی كف برهنه اتاق، بی هوش می افتم. سعی می كنم به روتختی چنگ بزنم و برسم به میز كوچكی كه یك لیوان آب روی آن است. در همان حال نگاهم به دختر درون آن شیشه نقره ای رنگ می افتد. او چشمانی مانند ببر و لب هایی به تیرگی فلفل تند دارد.

کتاب راز دختران موفق، اثری نوشته ی کارا الویل لیبا است که اولین بار در سال 2015 به انتشار رسید. «خرد را باید با دیگران شریک شد. پس بیایید چیزهایی که آموخته ایم را با هم شریک شویم تا یکدیگر را بهبود بخشیم. بیایید یکدیگر را بسازیم. بیایید توانایی هایمان را شکوفا کنیم و حکومت کردن بر جهان را آغاز نماییم.» این کتاب جذاب و روح بخش، نقشه ی راهی برای زنان کارآفرین و شاغل است. الویل لیبا در این اثر به شما چگونگی ساختن شرکتی چندمیلیون دلاری را نمی آموزد. خبری از آموزش سیستم های مالی نیز نیست. در عوض، کتاب راز دختران موفق به شما یاد می دهد که چگونه اعتماد به نفس خود را افزایش دهید، «چرایی» و دلیل واقعی اهدافتان را دوباره ارزیابی کنید، از شر حسادت ها خلاص شوید و در نهایت، قدرت برقراری ارتباط را بیاموزید.

ظاهرا هیجاناتی مانند هیجانات فرماندار مالوی و من (نویسنده کتاب) در درجه اول، در ما سخت به هم پیچیده، از طریق بازتابها گسترش یافته و در همه اعضای انسانی ما مشترک است. به نظر می رسد که هنگامی که این هیجانات خود را نشان می دهند، در همه ما به شکل یکسانی بروز می کنند. غم و اندوه من، مانند غم و اندوه فرماندار مالوی و غم و اندوه تمام جمعیت بود.

بشریت، بیش از دو هزار سال است که غم و دیگر هیجانات را به همین شیوه درک کرده است. اما در عین حال، اگر بشریت از قرن ها کشفیات علمی چیزی آموخته باشد، آن این است که پدیده ها معمولا آن گونه که به نظر می رسند، نیستند.

داستان افتخارآمیز زمانه ما در باره هیجان هم، چیزی شبیه به این بوده است و آن اینکه همه ما هیجاناتی داریم که از زمان تولد ایجاد شده اند. این هیجانات، در درون ما پدیده هایی متمایز و قابل تشخیص اند. وقتی چیزی در جهان اتفاق می افتد، چه حادثه تیراندازی باشد و چه یک نگاه فریبنده، هیجانات ما طوری به سرعت و به طور خودکار به کار می افتند که انگار کسی دکمه آنها را زده است. ما از طریق نحوه لبخند زدن، خشونت، ترس و دیگر حرکات بیانگر خاص که هرکدام به راحتی قابل تشخیص اند، هیجانات خود را در چهره مان نشان می دهیم. صدای ما هیجاناتمان را از طریق خنده، فریاد و گریه بیان می کند و وضعیت بدن ما هیجاناتمان را با حرکت و لرزش بروز می دهد.

علم مدرن نیز توصیفی متناسب با این داستان ارائه می دهد که من آن را دیدگاه کلاسیک هیجان می نامم. بر پایه این دیدگاه، تردید در صدای فرماندار مالوی، یک واکنش زنجیره ای را به راه انداخت که در مغز من نیز تداوم یافت. مجموعه خاصی از نورون ها – که آن را «مدار غم» می نامند. به فعالیت درآمدند و باعث شدند تا چهره و بدن من، به طریقی مشخص و خاص واکنش نشان دهند. چشمم شروع به سوزش کند، ابروهایم گره بخورد، شانه هایم خم شود و به گریه بیفتم. این مدار القاء شده باعث بروز تغییرات فیزیکی در بدن من نیز شد که سبب شد تپش قلب و تنفسم بالا برود، غدد عروقی ام فعال و رگهای خونی ام منقبض شوند. گفته می شود که این مجموعه حرکات در داخل و خارج بدن من مانند یک «اثر انگشت» به شکل منحصربه فردی غم و اندوه را مشخص می کنند که کاملا شبیه اثر انگشت شما و منحصرا برای شناسایی شما به کار می روند.