کتاب سه روز به آخر دریا (سفرنامه‌ی همسر عمادالملک به مکه و عتبات) جلد دوم مجموعه‌ی «سفرنامه‌های قدیمی زنان» است. شاهزاده خانم قاجاری از یک‌سو نوه‌ی فتحعلی شاه است و از سوی دیگر نوه‌ی نادرشاه افشار. زن نازپرورده‌ای که کمالاتش زبانزد است و به لطف ناصرالدین شاه سر از حرمسرای حکمران طبس در می‌آورد و سفرش به عربستان و عراق را از همان‌جا آغاز می‌کند. جذابیت سفرنامه‌های زنان در این است که در کنار اتفاقات سفر، ریزه‌کاری‌ها و روزمرگی‌ها را هم ثبت کرده‌اند و این روایتِ جزئیات است که به ما امکان می‌دهد تصویر روشن‌تری از آن دوره داشته باشیم. در این سفرنامه‌ها متن به زبان شفاهی نزدیک‌تر می‌شود و صراحت و جسارت زنان راوی که برخلاف دیگر سفرنامه‌نویسان، ترسی از مناسبات مرسوم دولتمردان وقت نداشتند، وجوه نادیده‌ی آن دوره‌ی تاریخی را به ما نشان می‌دهد.

جستارهای انی دیلارد ما را به مکث در برابر جهان شگفت‌انگیز دعوت می‌کنند. دیلارد پدیده‌های طبیعی را توصیف می‌کند، نه با توضیح جزئیات یا پیچیدگی‌های علمی، بلکه از راه مواجهه با تجربه‌ی درونی و حسی طبیعت، تجربه‌ی حیرت در برابر واقعیتی بیرونی که درون ما را هدف می‌گیرد؛ تجربه‌ی سکوتی که هیاهوی زندگی روزمره را در خود فرو می‌برد. درباره‌ی قطب جنوب یا کسوف یا فقط یک سنگ کوچک می‌نویسد اما آنچه اهمیت دارد خودِ این اتفاقات نیستند، رویارویی ما با تجربه‌ای عظیم، خضوع‌آور و یگانه است که انتظار نداریم در یک جستار نصیب‌مان شود. دیلارد به دلِ اقیانوسی بی‌انتها می‌زند و ماهی‌های لغزانی را به دست ما می‌دهد که از چنگ می‌گریزند و فقط ادبیات می‌تواند کاری کند که آن‌ها را لمس کنیم

این جستارها شرح احوال و حکایتِ ما هستند در روزگارِ
• سرشلوغی‌های شهری
• شور و ملال تماشای فوتبال
• حرافی‌ روی مبل روانکاو
• جهانی شدن و واهمه‌هایش
• ترس ار فن‌آوری‌های جدید
• پایان دوران طلایی پیاده‌روی
• تاریخی که پیدا نیست از زمان می‌آید یا مکان
• ذائقه‌های جدید و دعواهای قدیمی
• گواهینامه‌هایی برای ماندن در ترافیک

ما بیست سال بود سر وسایل خانۀ عمه بازی می کردیم . من و پسر عمویم. از هشت سالگی شروع کردیم و صاحب خیلی چیزها شدیم . بیش تر هال را او باخته بود و نصف پذیرایی را من . روی فرش های ما می خوابیدند و در ظرف های ما غذا می خوردند . همه چیز از آن ما بود ولی کسی نمی دانست. فقط یک چیز مانده بود که تکلیفش معلوم نبود . یک چیز خیلی مهم ، خود خانه.

نخستین بخش اصلی و مفصل کتاب صرفا درباره یهودی ستیزی است ؛ نه درباره محتوای پرحجم تاریخ یهود است و نه درباره بزرگی یهودیت آلمان ، که فقط درباره یهودی ستیزی است و نشان می دهد یهودی ستیزی به منزله نوعی جنبش جهان بینانه با مقاصد سیاسی ، بر خلاف یهودی بیزاری ، فراورده نیمه سوم قرن نوزدهم است

نوری که از لای پردهٔ مخمل به داخل اتاق می‌تابید، حالا دیگر غیب شده بود و فضای اتاق رو به تاریکی گذاشته بود. سنگینی انگشتم را روی ماشه حس کردم…
روزی‌ روزگاری آناتولی مجموعه‌ای است شامل نُه داستان از نویسندهٔ نام‌آشنای ترکیه، احمد امید، که در ایران بیش‌تر با رمان باب اسرار شناخته شـده است. او که تا پیـش از اثر پیـشِ رو نـام خود را به عنـوان یک جنایی نویس بر سر زبان‌ها انداخته بود، در مجموعه‌داستان‌هایش کوشیده است فراتر از قصه به انگیزه‌ها بپردازد و ضمن تمام این‌ها فضای فرهنگی و اجتماعی جاری در سرزمینش، ‌ترکیه، را بازتاب دهد.

یوهوآ در 1960 در ججیان چین به دنیا آمد . در جریان انقلاب فرهنگی در رشته دندانپزشکی تحصیل کرد و پیش ازآغاز کار نویسندگی در 1983 پنج سال دندانپزشک بود . سه رمان شش مجموعه داستان و سه مجموعه مقاله منتشر کرد . آثارش به زبان های انگلیسی فرانسوی آلمانی ایتالیایی هلندی اسپانیایی ژاپنی کره یی ترجمه شده است . در سال 2002 اولین نویسنده چینی شد که جایزه پر ارج بنیاد جیمز جویس را گرفت . زیستن جایزه گرینزانو کاوور ایتالیا را در 1998 به دست آورد . یوهوآ جز ده نویسنده بسیار تاثیر گذار دهه اخیر در چین می دانند . یوهوآ هم اینک در پکن به سر می برد.

«مشتاق بودیم که آخرین و تازه ­ترین و خاص ­ترین و غیرواقعی ­ترین چیز را که هنوز کسی نمی­ دانست کشف کنیم و از دیگران جلوتر باشیم.»

«دنیای دیروز» زندگینامۀ خودنوشت «اشتفان سوایگ» نویسندۀ مشهور اتریشی است. بازگویی دوست ­داشتن­ هایی در حال تغییر و نویسنده شاهدوار از آن دیروز و از این امروز سخن می­ گوید:

«منِ امروز با منِ دیروز و صعودها و سقوط­ هایم چنان تفاوت دارد که گاه به نظرم می­ رسد نه فقط یک زندگی که چندین زندگی کاملاً متفاوت را زیسته ­ام.

ما چه چیزهایی که نبوده ­ایم و چه تجربه­ ها که از سر نگذرانده ­ایم.»

«دنیای دیروز» با ترجمۀ «مهشید میرمعزی» مخاطبش را در کنار شیرینی­ های که به او می­ چشاند به تأمل و تفکر وامی­دارد:

«چرا ما انسان­ ها از تاریخ درس نمی ­گیریم.»

تفاوت­ ها و تغییرنگاه­ ها از مهم­ترین موضوعاتی است که گاه به واسطه نگاه تاریخی اثر به آن پرداخته شده است و تفاوت تفکر مردم در بارۀ موضوعات مبتلا به جامعه در دنیای دیروز و امروز.

اشتفان سوایگ راوی این نگاه را به ادبیات هم تسری می­ دهد و از این موضوع نیز صحبت می­ کند که آیا امروز روز می ­توان باور کرد که زمانی اثری رئالیستی همچون «مادام بوواری» در دادگاه عمومی فرانسه اثری موهن و ممنوع اعلام شود و این­که کتاب­ ها هر چقدر هم که پنهانکار بودند، باز هم واقعیات زیادی را فاش می­ کردند.

جادوی ادبیات مضمونی است که زندگی نویسنده را دربرگرفته است و به آن حیاتی بخشیده است که نویسنده به آن از روحی برای وجود زندگی­ اش یاد می ­کند و همین روح به اثر حلاوتی کم نظیر بخشیده است که مخاطب را همراه خود می­ کند و به شعف وامی­دارد:

«برای منِ نوزده­ ساله، که تازه دبیرستان را تمام کرده بودم، بوی جوهر چاپ شیرین­ ترین عطر دنیا و حتی شیرین­ تر از عطر گل سرخ­ های شیراز بود.»