داستان‌هایی معمولاً کوتاه با پیرنگی غیرقابل‌پیش‌بینی. گاهی اوضاع بدتر می‌شود و گاه برعکس. بعضی داستان‌ها هراس‌های کودکی را بیدار می‌کنند و بقیه شیفتگی‌های پر از خرده‌شیشه‌های بزرگسالی را. طنز یا چرخش ناگهانی لفظ در داستان به نرمی رقم می‌خورد. زبان به شکلی فریبنده ساده است. داستان‌ها پایانی غیرمنتظره دارند. حیرت‌انگیز و در‌عین‌حال متناقض نما. داستان‌هایی که در مرز خیال و واقعیت سیر می‌کنند.

مهم‌ترین ویژگی داستان‌های بن لوری بی‌زمان و بی‌مکان بودن است. داستان‌هایش در هرجایی اتفاق می‌افتند و هیچ جا. شخصیت‌ها مانند بیشتر افسانه‌ها و حکایات کلاسیک عامیانه؛ بی نامند و عنصر خواب در اغلب آن‌ها مهم است. در این داستان‌های هرچند مدرن با مؤلفه‌های دشوار با عنصری دیگر مواجه می‌شویم، به حکایات و افسانه‌های عامیانه تن می‌زنند و به حرف آمدن و حضور حیوانات در این داستان‌ها به‌وفور به چشم می‌آید، اما همان‌ها هم از قواعد داستان خارج نمی‌شوند.

آدم‌های داستان‌های لوری مفهومی رهاتر از معمول دارند؛ اما دغدغه‌ها و درگیری‌هایی که این قهرمانان غیرعادی را می‌جنباند کاملاً محسوس است: کشش و کوشش و احساس تعلق، ارتباط و شکست. همه هم احساس آشنای دویدن در جست‌و‌جوی هویت، رسیدن و گاه بازماندن. با خواندن داستان‌های بن لوری حس می‌کنیم که در جهان تنها نیستیم. تازه وقتی کتاب را زمین می‌گذاریم داستان‌ها آغاز می‌شوند…

کتاب مرگی بسیارآرام، شرح‌حالی نوشته سیمون دوبووار است که در قالب رمان نوشته شده و اولین بار در سال 1964 انتشار یافته است. دوبووار در این اثر، آخرین لحظات حضور خود در کنار مادر درحال مرگش را با نثری شاعرانه و زیبا به تصویر کشیده است. فرانسواز دوبووار، مادر سیمون، در حمام به زمین می‌خورد و استخوان رانش می شکند. فرانسوا را به بیمارستان منتقل می‌کنند و او حین سپری‌کردن دوران نقاهت، نشانه‌هایی از بی‌حالی شدید و بی‌میلی به غذا را از خود نشان می دهد. زمان زیادی نمی گذرد که دکترها متوجه غده‌ای سرطانی در روده کوچک او می‌شوند که با سرعتی زیاد درحال رشد است. سیمون و خواهرش، پوپت، برای سه ماه، نوبتی در کنار بستر مادر خود می‌مانند و آخرین لحظات زندگی‌اش را در کنار او می‌گذرانند.

انتشارات خوارزمی از سال‌ها پیش بر آن بوده است كه دوره آثار نویسندگان و متفكران بزرگ را به فارسی برگردانده و هر دوره را زیر نظر ویراستاری اهل فن مقابله و تنقیح كند و منتشر سازد. تاكنون شروع به انتشار چند دوره از این دست كرده و بعضی را به پایان رسانده است. از آن میان (دوره آثار افلاطون) دوره آثار برتولت برشت و (دوره آثار تروتسكی) را می‌توان نام برد. اكنون خوش‌وقت است كه (دوره آثار ژول ورن) را نیز تقدیم می‌دارد. مجموعه آثار ژول ورن (سفرهای خارق‌العاده) نام دارد. این مجموعه شامل 62 رمان و هجده داستان كوتاه است. تعدادی از این رمان‌ها پیش از این به فارسی برگردانده شده و خوانندگان ایرانی از آن استقبال کرده‌اند؛ اما بسیاری از آنها علی‌رغم جذابیت فراوان، هنوز به فارسی ترجمه نشده‌‎اند. یكی از دلایل اصلی این بوده كه برداشت‌های متفاوتی از آثار ژول ورن به بازار نشر عرضه شده و درنتیجه در بسیاری از مواقع بین دو ترجمه از یك داستان تفاوت‌های اساسی وجود دارد.

داستانی مهیج و سرگرم‌کننده برای نوجوانان که درست مانند اولین سال انتشار آن پرشور و جذاب است! کتاب سفر هشتادروزه دور دنیا، رمان کلاسیکی است که ژول ورن، نویسنده نامدار فرانسوی با تخیل بی‌نظیر خود آفریده است. ریتم تند وقایع به‌همراه لحن طنز نویسنده، شما را از همان صفحه نخست مجذوب خود خواهد کرد.

خیالتان راحت باشد که در این ماجراجویی تنها نیستید. آقای فاگ که یک شهروند متشخص انگلیسی است، به‌خاطر شرطی که با دوستانش بسته، همراه شما راهی این سفر طولانی می‌شود. او در یک مهمانی صمیمانه با دوستانش شرط بسته بود که می‌تواند سراسر دنیا را تنها در هشتاد روز زیر پا بگذارد و اکنون برای اینکه بازنده شرط نباشد باید با هیجان‌انگیزترین سفر دنیا روبه‌رو شود. خدمتکارِ فاگ نیز که به‌خاطر دزدی از بانک چاره‌ای جز همراهی با او ندارد، در کنار رئیسش سفر به دور دنیا را آغاز می‌کند. البته همسفر دیگری هم در کنار شماست و او کسی نیست، جز کارآگاه سمجی که برای پیداکردن دزد بانک، آقای فاگ و خدمتکارش را تعقیب می‌کند. آیا هیاهوی این سفر هشتادروزه‌ مجالی هم برای تعقیب و ‌گریز باقی می‌گذارد؟

حسین ابوالحسن تنهایی متولد سال 1330، در اصفهان می باشد. وی دارای کارشناسی روان‌شناسی و فلسفه از دانشگاه اصفهان در سال ۱۳۵۳ شمسی، کارشناسی ارشد جامعه‌شناسی و انسان‌شناسی درسال۱۹۷۸ از دانشگاه بین‌المللی ایالات متحده دانشگاه سان‌دیگو، دکترای تخصصی جامعه‌شناسی و انسان‌شناسی در سال ۱۹۸۱از دانشگاه بین‌المللی ایالات متحده دانشگاه سان‌دیگو است. تنهایی عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد واحد تهران مرکز می‌باشد.

«باب و همسرش گلدی همیشه آرزوی رفتن به پاریس را داشتند. با گذر زمان پایتخت فرانسه یک حالت اسطوره‌ای به خودش گرفته بود. مون مارتر، برج ایفل، پل‌های سین، قصر کنکورد، موزه لوور، کافه تراس‌ها، آپرای معروف و بقیه بناهای مهم؛ همه این‌ها در یک شهر جادویی بودند که برای باب و گلدی دست‌نیافتنی شده بود…»

وعده‌هایی که برنامه‌های شوک‌درمانی به مردم اتحاد جماهیر شوروی می‌داد، در اصل مانند شوخی مرگبار بود. سازمان صندوق بین‌المللی پول در سال ۱۹۹۲، پیش‌بینی کرد که اجرای سیستم سرمایه‌داری در کشور پس از مدت بسیار کوتاهی به رفاه عظیمی برای جامعه روس ختم می‌شود که کشور هیچ‌گاه مشابه آن را به خود ندیده است؛ اما درعوض، این برنامه‌ها فقط بدبختی طبقه کارگر و همچنین صعود بخش بسیار کوچک تازه ثروتمندشده در جامعه را که دستیابی به سرمایه‌های بین‌المللی برایشان آسان‌تر گردید، در بر داشت؛ ازهمین‌رو، آنچنان نابرابری و عدم تساوی در بین اقشار مختلف جامعه افزایش یافت که ملت روسیه حتی در تاریک‌ترین دوران تزارهای روسیه هم به خود ندیده بود… اما این را که دولت آمریکا و صندوق بین‌المللی پول تا چه حد به دموکراتیزه‌کردن کشور علاقه داشتند، می‌توان در سال ۱۹۹۳ مشاهده نمود؛ هنگامی که یلتسین قصد داشت پس از مدت کوتاهی قانون اساسی پیشنهادی خود را به اجرا درآورد.

پس از اینکه طرح پیشنهادی وی ازسوی پارلمان رد شد، یلتسین به‌وسیله تانک ساختمان پارلمان را به آتش بست. مطابق گزارشات دولت در حمام خونی که بر اثر این تهاجم به‌راه افتاد، ۱۸۷ نفر کشته و ۴۳۷ نفر زخمی شدند. درپی آن، مجمع گروه ۷، اعطای وام ۴۳٫۴میلیارد دلاری را که درنظر داشت، به هیچ عنوان لغو نکرد. همچنین صندوق بین‌المللی پول هم درمقابل عمل جنایت‌‎آمیز یلتسین بی‌تفاوتی از خود نشان داد. وام 3میلیارد دلاری «تغییر سیستم» ازسوی صندوق بین‌المللی پول به یلتسین کمک کرد تا به جایگاه خود به‌عنوان رئیس‌جمهور استحکام بخشد و بدین ترتیب، موقعیت دیکتاتوری که با خشونت و زور قانون اساسی را نادیده گرفته بود، تضمین گشت.