نویسنده: س.و.داوسن
مترجم: فیروزه مهاجر
نشر: مرکز

نویسنده: کارلوس فوئنتس
مترجم: علی اکبر فلاحی
نشر: ققنوس
توضیحات: درخت پرتقال گیاهی پیوندی و دورگه است و به واسطه همین پیوند است که به نسبت درخت نارنج، که گیاهی شرقی است، میوه‌ای شیرین‌تر و پرآب‌تر دارد. درخت پرتقال روایت رویارویی، برخورد و درهم‌تنیدگی اقوام و فرهنگ‌هاست، تلاشی است برای کاویدن خاستگاه‌ها و ریشه‌های ملت‌های امروز و نگاهی است عمیق به تاریخ از دریچه ذوق و خلاقیت ادبی. اگر نگوییم کارلوس فوئنتس در این اثر بیش‌ترین آزادی عمل را به قلم خود داده است، می‌توانیم با اطمینان بگوییم یکی از آزادانه‌ترین آثارش را خلق کرده است تا نگاه سنتی به تاریخ را به پرسش بگیرد. فوئنتس این گیاه را نماد مکزیک و اسپانیا می‌داند و درهم‌آمیختگی فرهنگ‌ها و خون‌ها را زمینه‌ساز ظهور و بالندگی ملت‌ها.
«کارل فوئنتس» نویسنده شهیر مکزیکی در کتاب «درخت پرتقال» نگاه سنتی به تاریخ را به پرسش گرفته و یکی از آزادانه ترین آثارش را خلق کرده است. او در این کتاب نمی‌خواهد گرفتار چارچوب زمان باشد، بلکه می‌خواهد فراتر از زمان حرکت کند. مردگان در «درخت پرتقال» از وقایع محتملی سخن می‌گویند که در تاریخ رخ نداده است، اما در داستان رخ می‌دهد. داستان‌های «دو کرانه»، «فرزندان فاتح» «دو نومانسیا» و «دو آمریکا» نگاه متفاوت فوئنتس را دراین کتاب به شیوه خاصی بیان می‌کنند.
کارل فوئنتس خالق رمان‌های «وجدان خوب»، «آئورا»، «مرگ آرتمیوز کروز» و «آب سوخته» بیشتر بخاطر روایت مدرن برای پرداختن به مفاهیمی چون تاریخ، جامعه و هویت مورد توجه قرار گرفته است. او با نگارش رمان «ترانوسترا» جایزه ادبی «روموگالگوس» ونزوئلا را از آن خود کرد. این چهره ادبی همیشه خود را نویسنده‌ای پیشامدرن می‌دانست که تنها از خودکار، جوهر و کاغذ استفاده می‌کرد و معتقد بود کلمات به غیر از اینها به چیز دیگری نیاز ندارند. او هیچوقت جایزه ادبی نوبل را نبرد و درباره این اتفاق همیشه می‌گفت هرگز به گرفتن جایزه فکر نمی‌کند. علی اکبر فلاحی مترجم این کتاب پیش از این رمان «آب سوخته» از این نویسنده را ترجمه کرده است. کارل فوئنتس در٢٦ اردیبهشت سال ١٣٩١در٨٣ سالگی درگذشت.

نویسنده:استفان مورافسکی
مترجم:منیژه نجم عراقی
ناشر:بازتاب نگار
فلسفه ی هنر اروپایی سال هاست که از مطالعات جامع و پردامنه ی استفان مورافسکی در فلسفه و تاریخ و نظریه ی هنر بهره برده است. مورافسکی فیلسوفی است که بیش از هر چیز به بهبود موقعیت انسان می اندیشد و معتقد است فلسفه تاجایی معنا دارد که در خدمت این هدف و هشدار نسبت به نیازهای آن باشد. برای مورافسکی، هر ایده ی تازه و هر تازه ی رسیدن به آن باید ابتدا آزمونی را از سر بگذراند که ربط آن را با موقعیت ها و امور مبرم زندگی انسان اثبات کند. پسامدرنیه، و بیش و پیش از همه پسامدرنیسم –یعنی دست آوردهای نظری و عملی آن در تمامی جنبه های فرهنگی و اخلاقی و هنری- نیز از این آزمون مبرا نیست. او در این کتاب می کوشد مدرنیسم را به شیوه یی عرضه کند که درک تقابل آن با پسامدرنیسمی که او را می شناسد آسان تر شود، و پرسش هایی را به میان می کشد که معتقد است خردورزان دنیای انگلیسی زبان به اندازه ی کافی در آن تعمق نکرده اند.
(ماجراجویی پسامدرنیسم را به دلیل تبعیت از وضعیت موجود مثبت نمی دانم. رقص روشنفکرانه پیرامون بت های جدید، رقصی که همه ی بنیادها را به کناری می نهد و مصرف گرایی پیروزمند را ستایش می کند، از نظر من مذموم است و بنابراین نمی توانم ناظر خاموش این جهش تازه ی فرهنگی باشم. پس بگذارید مبارزه ی من با پسامدرنیسم هم چون واکنش گریزناپذیر دن کیشوت در برابر این همه سانچوپانزا قلمداد شود. اما مگر نشانه های بیماری فرهنگ و تمدن در آستانه ی هزاره ی بعدی چیزی جز این به ما می گویند که از مخالف خوانی دن کیشوت وار گریزی نیست؟)