به گفته ی مارتین گلدینگ«اصطلاحات مربوط به حقوق (rights) آن چنان در گفتمان اخلاقی و سیاسی روزمره ی ما نفوذ کرده که گویی برای ما غیر قابل تصور است که گفتمان مزبور بدون این اصطلاحات هرگز بتواند به حیات خود ادامه دهد.» هم چنین نمی توان انکار کرد که زبان حق و مفاهیم رایج در سیاست و حقوق مدرن نقشی اساسی در مباحث و برنامه های متفکران و برنامه ریزان جامعه ی ما ایفا می کند… به هر روی، اکنون که میهمانانی چون حق، قانون ،آزادی های سیاسی مدنی،عدالت اجتماعی ، مصلحت و امثالهم، به معنای مدرن، جایی در سرزمین فکری ما باز کرده‍اند، لازم است در حدتوان از سوی متفکران و نویسندگان مورد بحث و مداقة کافی قرار گیرند. روشنی و عمق نظری می تواند پایه ای باشد برای کاستن از اقدامات متضادی که تحت نام آزادی یا مصلحت انجام و دنبال می شوند. مطالب مندرج در این کتاب مجموعه ای است از مقالات که به نحوی از انحاء با هم مرتبطند و…

پژوهش‌های میان‌رشته‌ای امروز بخش زیادی از فعالیتهای پژوهشگران را تشکیل می‌دهد. در حالی که رشته‌های در ظاهر ناهمگون امروز به نوعی در یکدیگر تنیده‌اند و فضاهای تازه‌ای برای پژوهش فراهم آورده‌اند، چگونه می‌توان از فضایی که حاصل آمیختگی ادبیات و فلسفه است غافل ماند. نمی‌توان انکار کرد بسیاری از نظریه‌های ادبی تحت تأثیر نگرش‌های فلسفی پدید آمده و بالیده‌اند و در دیگر سو، بسیاری آثار فلسفی در بستر ادبیات پدید آمده و شکوفا شده‌اند. این آمیختگی تا حدی است که برخی ادبیات و فلسفه را دو چهرهٔ یک پدیده به‌شمار می‌آورند و پژوهش درباب این دو را در یک مسیر تعریف می‌کنند.
فارغ از نگاه‌‌های افراطی، دو فصلنامهٔ ادبیات و فلسفه قصد دارد پژوهش‌هایی را که در مرز ادبیات و فلسفه سامان می‌یابد منعکس نماید. بی‌تردید این پژوهش‌ها گاه بیشتر روی در جانب ادبیات خواهند داشت و گاه فلسفه؛ بخشی از پژوهش‌ها نیز دقیقاً در مرزها قرار می‌گیرند و سهم یکسانی از هر دو رشته دارند.

فرزند ایرج را پری چهره ای با نام ماه آفرید به بار داشت. از ماه آفرید، دختری آمد که منوچهر ازو زاده شد، یکی پور زاد آن هنرمند ماه – و در این گفتار هم می بینیم که درفش منوچهر چون – گرد ماه – برافراشته شد.
بدین گونه می توان پیوندی میان توتم نیاکان و اختر و درفش، در روزگاران پسین را ردیابی کرد.

هنگامی که روشنفکران در مورد فوتبال دست به قلم می‌شوند، هواداران با دیده شک و تردید به آن می‌نگرند. چون از نظر آنها روشنفکران و اندیشمندان صرفاً برداشتی به دور از حقیقت از فوتبال، این ورزش ساده و شورانگیز دارند.

این مسئله به این دلیل است که این افراد فوتبال را بیشتر به جنگ، به جانشینی برای مذهب و یا یک مراسم آیینی خاص تشبیه می‌کنند و یا به دنبال تشخیص ارتباطی بین فوتبال و سیاست هستند. در این کتاب اما فوتبال به همان اندازه‌ای که شایستۀ آن است جدی گرفته می‌شود و چیزی که واقعاً در این ورزش پرطرفدار نهفته است، نشان داده می‌شود.

فوتبال دارای منطقی منظم اما هولناک است و با قانون انحصاری و فوق العاده عجیبِ «ممنوعیتِ استفاده از دست»، یک ضد فرهنگ را ایجاد می‌کند، فوتبال انسان‌ها را مجبور به استفاده از «پا»، این ناآزموده ترین عضو بدن می‌کند.

انسان نه با «پا» می‌تواند توپ را نگه دارد و نه آن را به صورت هدفمند به حرکت درآورد. به «پا» در تمریناتی بی‌پایان آموزش داده می‌شود که بتواند توپ را لمس و بر آن تسلط پیدا کند. بازیکن فوتبال قصد خود را به «پا» منتقل می‌کند. چون در فوتبال شکست همیشه نزدیک است، آسیب پذیری موجودیت انسانی به وضوح نمایان می‌گردد، واقعیتی که می‌بایست بر آن غلبه کرد.

هیچ چیز به اندازه توپ به دلیل شکل هندسی آن، عامل اتفاق نیست، در اصل توپ می‌تواند در همه جا به راحتی به حرکت درآید.

توپ نیروی مستقل بین دو تیم است و یک تیم تنها با تسلط بر این نیرو، می‌تواند بر حریف خود مسلط شود. این امر مستلزم همکاری مداومِ بازیکنان است. در فوتبال هر پاس به یک دستور بدل می‌گردد و بازیکنان با توپ با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند.

ارتباط در فوتبال با رد و بدل کردن کلمات صورت نمی پذیرد و بازیکنان با «پا» فکر می‌کنند. فوتبال در حقیقت یک فلسفه «مجسم» است، فلسفه‌ای که از طریق توانایی‌های جسمانی بیان می‌شود.

هواداران کانون اصلی احساسات در استادیوم‌ها را تشکیل می‌دهند. هواداران، ضعف یا برتری تیم خود را احساس می‌کند. در فوتبال در واقع تصورات متداول قبلی در سنت «قدرت و توده» شکسته می‌شود، سنتی که بر طبق آن این اعتقاد وجود داشت که فرد به نوعی با توده ادغام می‌گردد و از این رو فردیت و استقلال خود را از دست می‌دهد. یک هوادار در استادیوم در زمان حال مطلق به سر می‌برد و می‌تواند در لحظات نشاط مفرط، «منِ» خود را حتی با شدت بیشتری تجربه نماید.

در این کتاب با استفاده از نقل قول هایی از اندیشمندانِ به نامی نظیر لودویگ ویتگنشتاین، فریدریش نیچه، ماکس وبر و میشل فوکو سعی شده فلسفه فوتبال به زبانی ساده توصیف است. خواندن «زندگی در نود دقیقه» برای کسانی که کمتر اهل مطالعه هستند نیز چندان دشوار نخواهد بود، چون می‌توان احساس کرد که نویسنده به میزان بسیار زیادی از تجربه شخصی خود از فوتبال در حین نگارش این کتاب بهره برده است، کتابی که با وجود تحلیلی بودن، در عین حال تجلیلی باشکوه از فوتبال، این ورزش منحصر به فرد نیز به شمار می‌رود.

آنجلا دیویس زندگینامه ی خود نوشتش را با تعقیب و گریز اف بی ای و دستگیری اش در اکتبر 1970 آغاز می کند؛ روایت حبس هجده ماهه در زندان های مختلف و تجربه های اجتماعی – سیاسی خود را به تجربه های شخصی گره می زند و نمی هراسد که از ترس ها، بی قراری ها و دو دلی ها بگوید.

<< برای انتخاب میان روش های مختلف بقا، باید به گزینه ها دسترسی عینی داشت. امیدوارم برداشت نکنی که دلیل می تراشم. فقط سعی دارم بفهمم کدام نیروهای شوم ما زنان سیاهپوست را به جایی که اکنون هستیم سوق داده، چرا مادرت جای اینکه شمشیری گداخته دستت دهد، سرزنشت می کند؟ همین سوال را می توان درباره ی هر زن سیاهپوست دیگری پرسید، نه فقط درباره ی پسرانشان، که درباره ی دختران هم …

ما از اجداد انقلابی مان آموخته ایم هیچ واکنش یا عملی فردی قادر به نابودی دشمن نیست، برده ارباب فعلی اش را تازیانه می زند، مقهورش می سازد، می گریزد. اما پیش از برداشتن قدم اول در مارپیچ طولانی به سوی آزادی، کاری از پیش نبرده است …>>