همه چیز باید درخدمت انسان باشد. فلسفه مذهب،علم،تحقیق، تعلیم و تربیت و ادبیات و هنر باید مسئولیت پیامبری جامعه، ملت و نوع شعر را بر عهده گیرند.

خاتمیت،بدین معنی است که پس از پایان رسالت انبیاء:

العلماء ورثه الانب

در رگ مسلمانان خون تازه ای جریان یافته است. مسلمانان می خواهند به تاریخ اصیل خود باز گردند و خویشتن واقعی را پیدا کنندو میراث تاریخ اسلام نشان از غظمت آن دارد.

جامعه تازه اسلامی که بوجود آمده با تمام اختلاف های نژادی و عقلی که بین اعضاء آن احساس می شود گویی همچون قرن های نخستین اسلام از نوعی وحدت درونی برخوردار است و نهضت علمی و ادبی تاریخ اسلام در حال تکوین است.تاریخ نگاران اسلام نشان دادند که تا چه اندازه قدرت قلمی داشتند و چگونه میراث این آیین مترقی را حفظ کردند.

اسلام در عین حال که یک ( ایدئولوژی) است – که هم انسان را متعالی می سازد و هم ( جامعه ی میانه ای که برای مردم جهان نمونه باشد)- یک انقلاب اجتماعی نیز هست، برای ساختن یک جامعه ی بی طبقه آزاد، استوار بر ( قسط و عدل) با افرادی آگاه، آزاد، مسئول.

نهضت سوسیالیسم را در جهان، فلاسفه و متفکرینی مانند سن سیمون، فوریه، سه، رابرت اوون، ژرژسان، میشله، لوک ویکتور هوگو، کارلیل، دیکنس، ویکتور کنیدران، لاسال پرودن لوئی، بلان، شارل هارل، ژود برتیس، برنشتاین و دیگران بوجود آوردند و انقلاب کمونیسم زائیده طرز تفکر فلاسفه و نویسندگان بزرگی چون هگل، مارکس،،انگلس پله خانف، تولستوی و ماکسیم گورکی و انقلاب کبیر فرانسه معلول قلم و فکر منتسکیو، ولتر، روسو و امثال آنها بوده است.

مفهوم فرهنگ گویای مبارزه است. فرآهنگ یعنی آهنگ و عزم پیروزی کردن. بدین جهت، وجه تسمیه این کتاب (فرهنگ شرق و غرب) به معنی آهنگ پیروزی کردن غرب است؛ و چگونگی این عزم پیروز شدن را به طور کلی و در اصول دراینجا خواهید یافت که یکی مبتنی بر مبارزه یک فرد در راس است  و دیگری مبارزه همه ملت؛  اولی سبک تاریخی شرقی است و دومی سبک تاریخی اروپایی. زمان حال ترکیبی از سراسر تاریخ گذشته است و در این کتاب سعی برآن است که گذشته تجزیه و تحلیل شود. دراین کار، در مشرق زمین به دو عنصر اصلی آزادگان و بردگان می رسیم. گذشته ای که حال را شکل داده است با دقت بیشتری در این کتاب بررسی می شود.

عشق همواره با شک آلوده است و دوست سرا پا یقین است و شک ناپذیر. از عشق هر چه بیشتر می نوشیم، سیراب تر میشویم و از دوست داشتن هر چه بیشتر، تشنه تر، عشق هرچه دیرتر می پاید کهنه تر می شود و دوست داشتن نوتر.

عشق نیرویی است در عاشق، که او را به معشوق می کشاند؛ و دوست داشتن جاذبه ای در دوست، که دوست را به دوست می برد. عشق، تملک معشوق است و دوس داشتتن تشنگی محو شدن در دوست.

: هنگامی که کافکا برای دومین بار به ریوا سفر می کند، یعنی چند سال پیش ازآن که اولین نسخه«گراگوس شکارچی»را بنویسد، با خانم فلیسه بائر Felice Bauer  نامزد شده بود. به عقیده بسیاری از منتقدان، این داستان با جریان نامزدی او ارتباط تنگاتنگی دارد