این کتاب پرسش‌های مهمی را درباره سیاست و حکومت در ایران روزگار مدرن در میان می‌نهد و سازگاری یا ناسازگاری قانون اساسی مشروطه با نظام پارلمانی کارآمد از یکسو و کشورداری مقتدرانه و پاسخگو از سوی دیگر را تحلیل می‌کند. بررسی محدودیت‌های ساختاری حکومت مشروطه در ایران، ویژگی‌های فرهنگ سیاسی و کردار سردمداران، و معضل انتخابات آزاد از موضوعات اصلی این کتاب است. هواداران صمیمی حکومت مشروطه چندان به اندیشیدن درباره حکومت کارآمد و شیوه‌های دستیابی به آن نپرداختند و بستن راه‌های قانونی خودکامگی را مهم‌تر دانستند. آنها در عمل با چالش‌های گوناگون روبه‌رو شدند. به‌رغم تلاش‌ها، سازگاری مداوم مشروطیت و پادشاهی ممکن نشد. نفوذ و منافع کشورهای قدرتمند نیز استقرار مشروطیت را دشوارتر کرد. چه راه‌هایی برای برون رفت از بن‌بست‌های سیاسی در میان بود؟ مصدق و هواداران او با چه دشواری‌هایی دست به گریبان بودند و چه برداشتی از حکومت و سیاست مشروطه داشتند؟ دولتمردانی مانند مصدق و قوام بر اساس چه انگیزه‌هایی وارد میدان سیاست شدند؟ کارنامه مشروطیت و تاریخ‌نگاری آن را چگونه باید ارزیابی کر

ارنا پریس (برنده دهها جایزه ادبی) دراین اثرمبتکرانه، با کاوش درتاریخ عدالت جهانی،آشکارمی کند چه سیاست­هایی درورای مخافت با امریکا با تاسیس دیوان جزای بین­ المللی نهفته وچه نتایجی جهان درآینده ازآن خواهد برگرفت. در این نگارش افشاگر، ارنا پریس زایش مشقت ­زای دیوان جزای بین المللی ومخالفت آمریکا با آن را می کاود و دراین کاوش، نویسنده با شخصیتهای جذابی روبرو می شود چون <> (داستان محاکمه در آرژانتین) که هم اینک داستان کل دیوان جزای بین المللی است؛ <> (قاضی آلمانی که با تاثیر از گذشته درد آور نازیان، کشور خود را به گود تلاش برای باز خواست از جرم کشتار دستجمعی سوق داد)؛ <> (کوشنده حقوق بشر و حامی کسانی که در سیستم عدالت آمریکایی به جایی نرسیده اند)؛ و <> (وزیر امور خارجه اسبق آمریکا و معمار جنگ ویتنام که اینک از گذشته خود بازگشته از دیوان جزای بین المللی حمایت می کند) . و ما در کنار اینان، <> (معاون وزیر امور خارجه در کنترل تسلیحات و امنیت بین المللی) نیز آمده است که جبهه مبارزه آمریکا بر ضد دیوان را با جدَ و جهد؛ پیشتازی می کند. ((خوشید آهسته بالا می­آید)) داستان ناشناخته­ایست که نویسنده پنچه در پنچه یک معضل نو پیدا برای درک رموز آن، درانداخته است: جهان برسردوبن­بست میان یک قدرتی سیاسی بلا منازع از یکسو، و مقررات حقوق بین الملل از سوی دیگر فرو افتاده است.

دوره ی دوم از زندگی بشر با برگزیدگی آدم شروع می شود. در این دوره است که انسان به واسطه ی تشخیص و اختیاری که پیدا می کند، موظف و مسئول می گردد و در این دوره است که انسان وارد تکامل فکری می شود. بنابراین برعکس آنچه در پاره ای اذهان باقی و در افواه جاری است، آدم (ع) ابوالبشر نیست و هرگز در قرآن تصریح و بیان یا اشاره و تلویحی مبنی بر آنکه او اولین فرد انسان بوده، وجود ندارد، بلکه به بیان آیات متعدد که بعضی از آنها را در این بخش مورد بحث قرار خواهیم داد، او یکی از افراد انسانهایی بود که پیش از او و با او می زیستند.