«نامه سرگشاده درباره کنفرانس طائف و مسئله جنگ» نامه‌ای است که آیت‌الله، نعمت‌الله صالحی نجف‌آبادی (۱۳۹۲-۱۳۰۲) به هاشمی رفسنجانی در اسفندماه سال ۱۳۵۹ نوشته‌است. در بخشی که به عنوان مقدمه نامه درنظر گرفته‌شده است از زبان صالحی نجف‌آبادی چنین می‌خوانید: این مقاله در رابطه با سخنان رئیس مجلس در روز دوشنبه ۶ بهمن ۵۹ در مورد عدم شرکت ایران در کنفرانس اسلامی طائف و تمسک ایشان به آیه ۹ از سوره حجرات و تأیید سخنان معظّم‌له از طرف نمایندگان مجلس نوشته شده‌است. اگرچه این مقاله مربوط به کنفرانسی است که زمانش گذشته است ولی مطالب آن می‌تواند برای همیشه و در موضوعات مشابه مورد توجه و احیانآ استفاده و عمل واقع شود. بخشی از نامه: رئیس مجلس گفته‌اند: «اگر صدام طرد شد و جنگ جاری بعنوان تجاوز عراق به ایران اعلام و موضع، موضع اسلامی شد ما می‌توانیم به آینده جهان اسلام امیدوار باشیم و وحدت جهان اسلام را در نظر بگیریم». ایشان دو چیز را شرط اسلامی شدن موضع کنفرانس طائف دانسته‌اند یکی طرد صدام و دیگری محکوم کردن رژیم عراق در این جنگ. اما درباره طرد صدام، ما می‌پرسیم: آیا اگر صدام طرد می‌شد موضع کنفرانس صددرصد اسلامی می‌شد؟ آیا با حضور ملک حسین قاتل فلسطینی‌ها و یار با وفای آمریکا و حضور ملک‌حسن مهره شناخته شده استعمار و قاتل انقلابیون صحرا و حضور ملک خالد قاتل مسلمانان انقلابی در مسجدالحرام و یکی از مؤثرترین یاران آمریکا در منطقه، آیا با حضور این عناصر شناخته شده کنفرانس می‌توانست صددرصد اسلامی باشد؟ چه فرقی است بین صدام و بین ملک‌حسین و ملک‌حسن و ملک خالد؟ حقیقت اینست که کنفرانس طائف با این ترکیب و خط سیری که داشت نمی‌توانست صددرصد اسلامی باشد چه صدام در آن باشد و چه نباشد؛ خصوصآ اگر قبول کنیم که فکر تشکیل کنفرانس طائف پس از سفر کیسینجر به عربستان سعودی به‌وجود آمد. ولی وظیفه ایران این بود که وجود صدام را نادیده بگیرد و در این کنفرانس که نامش اسلامی بود شرکت کند و از آنجا فریاد مظلومیت خود را به جهان اسلام و سراسر جهان برساند و تا آنجا که می‌تواند بکوشد که در جهت دادن به کنفرانس مؤثر باشد و خطّ سیر آن را حتی‌الامکان اسلامی کند و …

كتاب حاضر، بررسی وقایع تاریخی معاصر ایران در دوره پهلوی است. این كتاب مجموعه‌ای از خاطرات شخصیت‌های صاحب‌نام درباره زندگی، مسائل سیاسی و علل سقوط سه تن از سیاستمداران تاریخ ایران؛ رضاشاه،  رزم ارا و دكتر مصدق است. در بخش اول كتاب اطلاعات مربوط به زندگی و حیات سیاسی رضاشاه و تحلیل وقایع سیاسی دوره پادشاهی او آمده است. در فصل بعد علل سقوط ژنرال رزم‌آرا، تحولات و وقایع تاریخی ایران و جهان در دوره او و توضیح بعضی نكته‌های مهم درباره مرگ او آمده است. در ادامه فعالیت‌های مصدق و دستاوردهای او در سطح ملی و جهانی بررسی شده و علاوه بر ارائه تصویر روشنی از زندگی و منش شخصی و فردی این سیاستمدار، مهم‌ترین وقایع دوره فعالیت‌های سیاسی او اعم از كوتای ۲۸ مرداد، دیدار با سیاستمداران خارجی و نهضت ملی كردن نفت تشریح شده است.

دختری بود که آرزو داشت مادر شود. او بیش‌تر از هرچیز دیگر در این دنیا، آرزوی داشتن فرزند را داشت و می‌دانست که روزی، آرزویش برآورده خواهد شد. وقتی که خیلی کوچک بود، پدر و مادرش از یک‌دیگر جدا شدند و او با مادرش، تنها زندگی می‌کرد. او بسیار آرزو داشت خواهر و برادری داشته باشد. سرانجام روزی او با مرد دلخواهش ازدواج کرد ولی متوجه شد که برای حامله شدن مشکل دارد و بدون درمان پزشکان قادر به حامله شدن نیست. درست، موقعی که افسرده و ناامید از مداوای خویش بود، متوجه شد که باردار است و پس از مدتی صاحب دختری شد، اما بعد از زایمان دچار افسردگی گردید و نمی‌توانست فرزند خویش را در آغوش بگیرد. نگارنده در کتاب حاضر در قالب داستان، بیماری افسردگی پس از زایمان و شیوه‌های درمان آن را شرح می‌دهد و تاکید می‌کند که افسردگی پس از زایمان قابل درمان است.

امروزه توسعه یكی از فراگیرترین موضوعات جوامع بشری، به‌ویژه كشورهای درحال‌توسعه، است. این مسئله، بخشی به دلیل ضرورت پیشرفت و تحول، و حساسیت نسبت به بازنماندن از غافله‌ی روندهای جهانی است، و بخشی نیز به دلیل موضوعات مشتركی است كه لااقل بخش عمده‌ای از جوامع درگیر آن هستند. مسائلی هم‌چون تجربه‌های موفق توسعه، سیاست‌ها و برنامه‌های توسعه، رابطه‌ی دین و توسعه، حقوق بشر، جنسیت، محیط زیست و جهانی‌شدن از حوزه‌ی تأثیرگذاری انفرادی و محدود فراتر می‌روند و بخش وسیعی از مردم را درگیر و متأثر می‌سازند. از این رو، خواه ناخواه دولت‌ها، جوامع و افراد متفاوت به انحای مختلف با این موضوعات دست به گریبان هستند. كتاب حاضر از جمله معدود منابعی است كه ضمن برخورداری از مزیت رویكرد علمی و دانشگاهی، توسط نویسنده‌ای با دغدغه‌های فراوان نوشته شده است كه توسعه را در جامعیت آن می‌بیند و فصول مختلف و متنوع این كتاب به‌درستی گویای این امر است.