کتاب حاضر، حاوی سرگذشت‌نامه «نلسون ماندلا»، از رهبران سیاسی و مبارزان برعلیه تبعیض نژادی در آفریقای جنوبی است. اطلاعات این کتاب در چهار فصل تدوین شده است. در گام نخست کودکی و روند رشد ماندلا در روستا مطرح شده است. در ادامه فعالیت‌های سیاسی و رویدادهای مهم زندگی ماندلا، گفت‌وگوها و دیدارش با شخصیت‌ها و تأثیرات وی در روند تغییرات سیاسی شرح داده شده است. همچنین دورانی که در زندان به‌سر برده و شرح حال او در این سال‌ها نیز به رشته تحریر درآمده است. این کتاب بیشتر به ذکر خاطرات و لحظات مهم زندگی ماندلا چه در زندان و چه در بیرون زندان می‌پردازد.

پنیر و کرم‌ها مطالعه‌ای است در مورد فرهنگ عامه در قرن شانزدهم که از چشم یک مرد دیده می‌شود، آسیابانی که در جریان تفتیش عقاید محاکمه شد. کارلو گینزبورگ از سوابق محاکمه دومنیکو اسکاندلا، آسیابانی که با نام منوکیو نیز شناخته می‌شود، استفاده می‌کند تا نشان دهد که چگونه یک نفر به شرایط گیج‌کننده سیاسی و مذهبی زمان خود واکنش نشان داده است.

برای یک آسیابان معمولی، منوکیو به‌طرز شگفت‌انگیزی باسواد بود. او در شهادت محاکمه‌اش به بیش از دوازده کتاب از جمله کتاب مقدس، دکامرون بوکاچیو، سفرهای ماندویل، و کتابی «اسرارآمیز» که احتمالاً قرآن بوده است، اشاره کرد و آنچه را که خواند، با عباراتی که برای او آشنا بود، مانند نسخه خود از آفرینش، بازنویسی کرد: «همه‌چیز هرج‌ومرج بود، یعنی خاک، هوا، آب و آتش با هم مخلوط شدند؛ و از آن انبوه توده‌ای تشکیل شد ـ درست همان‌طور که پنیر از شیر درست می‌شود و کرم‌هایی در آن ظاهر می‌شوند و اینان فرشتگان بودند.»

… شب ها نمایشنامه می نوشت.
او هیچگاه فرصت نداشت تا نمایشنامه ای را دوباره بنویسد. کاغذ پاره هایی که عبدالرضا نمایشنامه هایش را روی آن می نوشت معمولا خط خوردگی نداشت و پیدا بود نمایشنامه بی مهابا و زنده، از جان او به کاغذ آمده است. شاید از همین رو بود که عبدالرضا هرگز «نمایشنامه بدون کشمکش» نمی نوشت. در دوره ای که بیشترین نمایشنامه ها بی مسئله بودند، شعاری بودند، دراماتیک نبودند و بی مایه و بی مسئله و صرفا شعاری نوشته می شدند؛ نمایشنامه های عبدالرضا زنده و پر کشمکش بودند، زیرا خاستگاه نمایشنامه های عبدالرضا زندگی خودش بودند. عبدالرضا همیشه زندگی دم دستی و ساده و روزمره و مردمی خودش را می نوشت. این زندگی برای او ایمان به جهانی بود که او خودش را ذره ذره فدای آن می کرد؛ ذره ذره، بی نیاز از این که کسی دریابدش. اشک ها مجال نمی دهد. از این رو نمایشنامه های عبدالرضا حیاتی سندهایی برای بازشناسی ایمانی هستند که عبدالرضا یکی از تجلیات آن بود؛ هنجارهایی که امروز فراموش شده اند.

«هاری» که مدتی به دلیل قتل غیرعمد یک نیروی پلیس در زندان بوده، پس از مدتی آزاد می‌شود و در خیابان‌های شهر پرسه می‌زند و «جان رونیک» که اینک در نیروی پلیس فعالیت می‌کند را می‌بیند، هنوز چند روزی از آزادی‌اش نگذشته که در کابین تلفن‌خانه، کیف دستی خانم موطلایی به نام «آنا» جا می‌ماند و هاری که برای برقراری ارتباط به داخل کابین رفته، متوجه کیف می‌شود و اسکناس‌هایش را برمی‌دارد، اما وقتی به پشت سرش نگاه می‌کند آنا را درست روبه‌روی خودش می‌بیند و …

پوملو، فیل فیلسوفِ صورتی، هنوز خوب دنیا را ندیده بود. یک روز صبح دلش خواست ببیند دور و بَرش چه خبر است.
اولش افتاد توی قوریِ آشپزخانه. بعد هم لنگه‌جورابی را دید که توی اتاق افتاده بود.

پوملو نمی‌دانست جوراب چیست؟ فکر کرد یک تونل تنگ و کوتاه است. رفت توی تونل… بو میداد.

پوملو فیل صورتیِ کنجکاو و متفاوتی بود. او گشت و گشت و با چیزهای ناشناخته‌ی زیادی آشنا شد.

اگر تو هم دوست داری با دنیای ناشناخته‌ها آشنا شوی، خرطومِ پوملو را بگیر و همراه او برو به دیدن ناشناخته‌ها…

اگر مثل پوملو یک فیل فیلسوفِ صورتی کوچولو بودی، با خرطومِ درازت چه‌کار می‌کردی؟ مثلاً با خرطومت کلاهِ گِرد و پیچ‌پیچی درست می‌کردی؟ یا از شاخه‌های گوجه‌فرنگی آویزان می‌شدی و تاب می‌خوردی؟ یا اینکه با خرطومت توت‌فرنگی‌های خوشمزه و رسیده را از بالای بوته‌ها می‌چیدی؟
پوملو، فیل صورتیِ فیلسوف، وقتی خوشحال است، ابرها را می‌شمارد! یا اینکه توی پوستِ گردو می‌نشیند و روی شبنمِ برگها قایق‌سواری می‌کند.

تو چی؟ دوست داری وقت‌هایی که خیلی خوشحالی، چه‌کار کنی؟

جنس انسان تقریباً دو میلیون سال پیش صرفاً از هیچ به موجود نیامده است. خاستگاه او به میلیون‌ها سال پیش از آن باز می‌گردد. و هر چه بكوشیم، خاستگاه او را ژرف‌تر پژوهش كنیم، بیشتر روشن می‌شود كه تاریخ حیات ما با تاریخ فرگشت (تكامل) جهان جانداران به‌طور مستقیم در پیوند است. ما محصولی از تكامل طبیعت هستیم، هر چند محصول بسیار غیر معمول و از بعضی جهات نیز ناكامل. (از پیشگفتار كتاب)

پیر پرنیان‌ اندیش کتابی است که هوشنگ ابتهاج در دهه نهم از عمر خود خاطراتش را در گفت‌وگو با میلاد عظیمی و عاطفه طیه در آن عنوان کرد. این کتاب در کمتر از یک ماه به چاپ دوم رسید. در این کتاب هوشنگ ابتهاج به بیان عقاید و نظرات خود درباره بسیاری از چهره‌های به نام موسیقی، شعر و سیاست در زمان خود می‌پردازد. او در این کتاب تأیید می‌کند که آزادی‌اش از زندان بعد از نامه محمدحسین شهریار به آیت‌الله خامنه‌ای و بیان این نکته که «وقتی سایه را زندانی کردند، فرشته‌ها بر عرش الهی گریه می‌کنند» صورت گرفته است. ابتهاج یک سال بعد از زندان آزاد می‌شود.