زندگی من و دو داستان دیگر: داستان «زندگی من» که از قوی ترین داستان های آنتوان چخوف به شمار می آید مربوط به سال هایی است که پس از قتل آلکساندر دوم، دگرگونی شدیدی در وضع اجتماعی روسیه پدید آمد و فقر و تیره روزی همه جا را فرا گرفت. چخوف در این داستان که حاکی از احساس تلخ و بدبینی و البته همراه با امید به آینده می باشد ترسیم کنندة این فقر و تیره روزی است.

هدف کتاب حاضر کمک به حوزه بررسی‌های امنیت است تا خود را نقادی کند زیرا انسجام این حوزه مطالعاتی در گرو آن است که به خودنگری و خودسنجی بپردازد. کتاب حاضر نقطه عزیمتی را برای این انتقاد از خود فراهم می‌سازد. این اثر دربرگیرنده جدید‌ترین تاملات نظری و پژوهش‌های تجربی گروهی از دانشمندان برجسته بین‌المللی درباره دگرگونی‌هایی است که در حوزه بررسی‌های امنیت پدید آمده است. کتاب حاضر حول چهار محور علمی یا کاربردی امنیت سازمان یافته است و گلچینی از مطالب را در قالب چهار نوع راهبرد برای شناخت و پیش بردن درباره چشم‌انداز متحول امنیت و ناامنی ارائه می‌کند: 1.مفاهیم جدید امنیت 2.سوژه‌های جدید امنیت 3.ابژه‌های جدید امنیت 4.رویه‌های جدید امنیت، بررسی‌های جدید امنیت از منابع مطالعاتی اساسی برای تمامی دانشجویان و محققان بررسی‌های امنیت، امنیت انسانی، امنیت بین‌المللی/جهانی، نظریه سیاسی و روابط بین‌الملل است. پیتر برجس که در حال حاضر استاد گروه پژوهشی حقوق، علم، فناوری و جامعه دانشگاه آزاد بروکسل است، استاد پژوهشی موسسه بین‌المللی صلح‌پژوهی اسلو و رئیس برنامه امنیت آن و ویراستار نشریه بینارشته‌ای همپرسه امنیت نیز بوده است. از این گذشته، وی استادیار دانشگاه علم و فناوری نروژ در ترونهیم و همکار پژوهشی بلند پایه موسسه بررسی‌های اروپا در بروکسل نیز هست. از وی تاکنون یازده عنوان کتاب و بیش از هفتاد و پنج مقاله در حوزه‌های فلسفه، علوم سیاسی، بررسی‌های جنسیت، تاریخ فرهنگ، بررسی‌های امنیت و نظریه فرهنگی منتشر شده است

شازده کوچولو اثری خیال انگیز و زیباست که در خلال آن عواطف بشری به ساده‌ترین شکل، تجزیه و تحلیل شده است و عناصری که بر اثر غوطه‌ور شدن در علایق مادی و پول‌پرستی از سجایای انسانی بدور افتاده‌اندتحت نام آدمهای بزرگ به باد مسخره گرفته شده است. شازده کوچولو شعری است منثور و نثری است شاعرانه که مشحون از یک دنیا لطف و معنی است. شازده کوچولو رویایی است راستین که در درون آدمی ریشه دوانده است. شازده کوچولو، آن‌قدر که رویایی می‌نماید، همان اندازه نیز آرزوها و آرمانهایش واقعی و لمس کردنی است و در کالبدی کوچک تمام پاکیها و زیباییها و حقیقتها و احساسهای راستین را در خود دارد و از دروغها، تظاهرها، فرومایگیها و نابخریهای به ظاهر خردمندانه بدور است. سخنان شازده کوچولو پرنده‌های سپیدی هستند که به هر سو می‌پرند و حقیقت و راستی را به آن‌هایی که شیفته زیباییهای درونند، هدیه می‌کنند و با صدای شازده کوچولو می‌خوانند آنچه اصل است، از دیده پنهان است. آنتوان دوسنت اگزوپری در سال 1900 در شهر لیون، زاده شد. در چهارده سالگی یتیم شد و مسئولیت تامین هزینه خانواده به دوش او افتاد. خدمت نظام را در نیروی هوایی گذراند و فن خلبانی و مکانیک آن را یاد گرفت و به یکباره به خدمت ارتش درآمد. زیباییهای طبیعت و مناظر متنوع جهان و آشنایی بیشتر با جامعه‌های مختلف،‌الهام بهش طبع حساس و نکته سنجش گردید. سنت اگزوپری بعد از تسلیم فرانسه به قوای آلمان، از آن کشور تبعید شد و به آمریکا رفت و در آن کشور سه کتاب نوشت که شازده کوچولو یکی از آن سه است. سنت اگزوپری در یکی از پروازهایش گم شد و هرگز بازنگشت و این شاید آرزوی او بود. آسمان قربانی فرزانه‌ای پذیرفت.

كتاب حاضر می‌كوشد چگونگی شكل‌گیری این مؤسسه و سیر حركتِ آن را شرح دهد و نشان دهد كه در چارچوب این مكتب چه اندیشه‌هایی شكل گرفت، چه مفاهیمی طرح شد، و چه روشی برای تحلیل و تعبیر مسائل اجتماعی در پیش گرفته عرضه شد. در فصل اول كتاب از میراث سیاسی ـ اجتماعی آلمان در تاریخ معاصر یاد می‌شود؛ در فصل دوم چگونگی ظهور و تكوین مؤسسه‌ی تحقیقات اجتماع یا مكتب فرانكفورت مورد بررسی قرار می‌گیرد؛ در فصل سوم، اصول، مبانی و رویكردهای گوناگون نظریه‌ی انتقادی معرفی می‌شود؛ در فصل چهارم از نظریه‌ی انتقادی و علوم اجتماعی سخن می‌رود؛ فصل پنجم كتاب به نظریه‌ی فرهنگ و زیبایی‌شناسی و هنر می‌پردازد؛ و فصل ششم كنكاشی است در آراءِ یورگن هابرماس و كوشش‌های او برای بازسازی نظریه‌ی انتقادی.

«سیاحت‌نامه‌ی ابراهیم‌بیگ در واقع دائره‌المعارف جامع اوضاع ایران در اواخر قرن سیزدهم هجری است كه با قلمی تند و بی‌پروا و بی‌گذشت تحریر شده است… این نخستین رمان اصیل اجتماعی از نوع اروپایی در زبان فارسی است كه زندگی مردم ایران را همچنان كه بوده تشریح كرده و از این حیث شباهت زیادی به رمان نفوس مرده نویسنده‌ی بزرگ روس، نیكلا گوگول، دارد…» (یحیی آرین‌پور) «انتقاد همه‌جانبه‌ای است بر حیات جامعه‌ی ایرانی كه سیاست، اقتصاد، روحانیت، تعلیمات، اخلاق، اعتقادات و تقریبآ همه‌ی متعلقات اجتماعی را نقادی می‌كند» (فریدون آدمیت) سیاحت‌نامه‌ی ابراهیم‌بیگ یكی از مهم‌ترین آثار دوره‌ی انقلاب مشروطه و پیشتاز رمان‌نویسی اجتماعی در ایران است، و هم از دیدگاه تأثیر ادبی در تاریخ ادبیات نوین ایران و هم از نظر نفوذ اجتماعی در عصر خویش نقش بسیار مهمی ایفا كرده است. و شاید بتوان گفت كه ارزش سیاحت‌نامه در انقلاب مشروطه‌ی ایران نظیر ارزش كتاب قرارداد اجتماعی در انقلاب كبیر فرانسه است. سیاحت‌نامه قصه‌ی سیاسی عاشقانه‌ای است كه با طنز و عصبیت روایت می‌شود. داستان كه با گزارش واقع‌گرای یك مسافرت آغاز می‌شود، اندك‌اندك معنایی تمثیلی به خود می‌گیرد، یعنی پوسته‌ی حادثه‌ها را می‌شكافد و به حوادث و بازیگران خود معنایی تاریخی یا اسطوره‌ای می‌بخشد و بدین طریق در گنجینه‌ی ادبیات نوین ایرانی جایگاهی ممتاز می‌یابد.

این كتاب در چالش با اندیشه‌ی پست‌مدرن نوشته شده است، و می‌كوشد با بررسی آراءِ چهار تن از پردازندگان اصلی این نگرش، نگرش انتقادی خود را سازمان دهد. بخش اول، “خردستیزی در اندیشه‌ی پست‌مدرن”، تصویری كلی از وضعیت پست‌مدرن ترسیم می‌كند و به‌ویژه به بررسی آراءِ ژان‌فرانسوا لیوتار و ژاك دریدا اختصاص دارد. بخش دوم، “نقد نیچه از اخلاق”، به بررسی دیدگاه‌های نیچه می‌پردازد كه نفوذی عمیق بر اندیشه‌ی پست‌مدرن داشته و از پیش‌قراولان آن است. بخش سوم كتاب، “میشل فوكو و اندیشه‌ی انتقادی”، در واقع می‌خواهد به این پرسش پاسخ دهد كه آیا پست‌مدرنیسم چارچوب فكری مناسبی برای ارزیابی درست و همه‌جانبه‌ی مشكلات جهان مدرن هست یا نه. به این منظور، كار فوكو در مقام متفكر برجسته‌ی پست‌مدرن، با اندیشه‌ی انتقادی هابرماس، منتقد برجسته‌ی اندیشه‌ی پست‌مدرن، مقایسه شده است. یكی از هدف‌های اصلی كتاب حاضر، افزون بر معرفی اندیشه‌ی پست‌مدرن و طرح نكات انتقادی درباره‌ی آن، تأكید بر وجهی از اندیشه و نگارش فلسفی است: روشن اندیشیدن و تعهد به وجه استدلالی در اندیشه‌ی فلسفی.

“نیچه در طول زندگی‌اش همیشه افكار خود را در دفترهای یادداشت یا برگ‌های كاغذی كه با خود حمل می‌كرد ثبت می‌كرد. بدین ترتیب او عملاً همه‌جا می‌توانست نویسندگی كند. ]…[ او معمولاً این یادداشت‌ها را نگه می‌داشت و بر پایه‌ی آن‌ها دست‌نوشته‌های آثار چاپ‌شده‌اش را تهیه می‌كرد، و در نتیجه شمار بسیاری از آ‌ن‌ها محفوظ ماند. ارتباط میان دست‌نوشت‌های نیچه و آثار چاپ‌شده‌اش در طول دوران زندگی‌اش دستخوش تغییر شده است. در حالی كه آثار چاپ‌شده هرگز كل محتوای یادداشت‌ها را در بر نمی‌گرفت، تنها پس از 1885، یعنی پس از تكمیل چنین گفت زرتشت، بود كه اختلاف بنیادینی میان آن‌چه نیچه در یادداشت‌های خود ثبت می‌كرد و آن‌چه به شكل مشخصی به دست چاپ می‌سپرد به‌تدریج بالا گرفت. در حقیقت، نیچه احساس می‌كرد كه در حال بیگانه‌شدن با واسطه و رسانه‌ای است كه تا كنون به آن اعتماد كرده است. ‘اراده‌ی معطوف به قدرت’، بزرگ‌ترین و بلندپروازانه‌ترین پروژه‌ی ادبی آخرین سال‌های زندگی نیچه، كه او هرگز آن را به چاپ نرساند ــ‌و تنها پس از مرگ‌اش بود كه خواهرش آن را جمع كرد و به ناشر سپرد‌ــ در دل همین یادداشت‌ها جای دارد، یادداشت‌هایی كه از آوریل 1885 تا اوت 1888 را در بر می‌گیرد.” (از پیش‌گفتار كتاب)