کتاب «فرشتگان بهتر ذات ما» کتابی است پیرامون موضوعی که شاید مهم‌ترین رویداد تمامی تاریخ باشد. باور کنید یا نه -که می‌دانم بیشتر مردم باور نمی‌کنند- خشونت در طول بازه‌های بلند زمان کاهش یافته است و زندگی امروز ما صلح‌آمیزترین وضعیت در دوران سکونت انسان بر روی کرۀ زمین است. شک نیست که افول خشونت دائمی نبوده، هرگز به صفر نخواهد رسید، و کاهش همیشگی آن هم تضمینی ندارد. اما این خود پیشرفتی بی‌چون‌وچرا است که در هر مقیاسی، از هزاره تا هر ساله، از جنگ‌افروزی تا تنبیه بدنی بچه‌ها، به چشم می‌آید.

هیچ‌یک از ابعاد زندگی از عقب‌نشینی خشونت برکنار نبوده‌اند. زندگی عادی، اگر مدام با دلهرۀ ربوده‌شدن، تجاوز یا کشته‌شدن همراه باشد، رنگ دیگری دارد و مشکل بتوان در هنر، علم و کسب‌وکار پیشرفت کرد، اگر مؤسسات ارائه‌دهندۀ این خدمات به همان سرعتی که بنا می‌شوند به تاراج روند یا به آتش کشیده شوند.

کتاب حاضر مشتمل بر مقالات چهارمین سمینار انجمن زنان پژوهشگر، «زن در تاریخ اسلام از قرن 7 تا 13 هجری» است که در آذرماه سال 1388 در کتابخانه ملی ایران برگزار شد. «نجات فرزند انگیزه‌ای برای وقف»، «نقش زنان در تحولات سیاسی عصر صفویه»، «زنان، هویت و جهان سنت»، «بررسی سهم زنان عهد تیموری در آفرینش‌های هنری» و «زن ایرانی در نگاه سفرنامه‌های خارجی دورة صفوی»، «تصویر زن جاودانه در غزلیات سعدی» عنوان‌های برخی از مقاله‌های این کتاب هستند. در این مقالات حکایت‌های زنان، اتفاقاتی با محوریت زنان، القاب و عناوین آنها، هویت زنان، جهان شعری و نقش زنان در تحولات اجتماعی مورد توجه قرار گرفته است.

آگاهی یافتن از تاریخچه زندگی زنان نسل پیشین از زبان خودشان به ویژه زنانی که حوادث و تحولاتی را خود به چشم دیده و تجربه کرده اند، برای بسیاری از مردم و به ویژه نسل معاصر ایران جذاب است و من نیز طی سال های اخیر، این مسیر را با لذت فراوان دنبال کرده ام. زیرا در گشت و گذارهای خود در تاریخ های رسمی و کتب تاریخی، چهره ای از خود زنانه ام نیافته ام، چهره ای که در آن زنان هم رویت شده باشند. نامریی بودن زنان شاید به این دلیل باشد که تاریخ مکتوب کشور ما در لایه های مختلف معنایی، ایدئولوژیک و پژوهشی اش، تاریخی مذکر است. در نتیجه زنان و روایت های زندگی آنان در پهنای این تاریخ مردانه جایی ندارند و آشکارا کنار گذاشته شده اند به این اعتبار، گرایش به روایت های شخصی از زندگی زنان توسط خودشان، پیش از آن که «تاریخ شفاهی» را به عنوان روشی تحقیقی در علوم اجتماعی بشناسم، جزو دغدغه های ذهنی و عاطفی ام بوده است.

«برخلاف نظریه‌های رایج، تاریخ فمینیسم در فرانسه با تاریخ فمینیسم دیگر كشورهای غربی تفاوت چندانی ندارد، تاریخی كه پراكنده و با تاریخ سیاسی ناهماهنگ مانده است. از انقلاب كبیر فرانسه به بعد، زنان كه از حقوق شهروندی محروم مانده بودند تلاش كردند تا از محیط زندگی خصوصی و خانگی كه “به‌طور طبیعی” برایشان مقدر شده بود به درآیند. در این راه اینان با كندی و گام‌به‌گام موانع را پشت سر گذاشتند و رفته‌رفته مشاغلی را كه به مردان اختصاص یافته بود به‌دست آوردند. اما بی‌گمان گذرناپذیر‌ترین باروها همان باروی امر سیاسی بود. حقوق سیاسی كه بسیار دیر (در اكتبر 1944) به “جنس دوم” واگذار شد، به ممنوعیت‌ها و به‌ویژه به محرومیت از كاربست قدرت سیاسی كه امتیاز مردانگی شمرده می‌شد پایان نبخشید.» نویسنده در این كتاب می‌كوشد تا «مسیرهای پركشاكش و وجه‌های متعدد پیكار‌های گوناگون برای نابرابری را تا مسئله‌یِ روزِ “سهمیه‌بندی مشاركت سیاسی زنان” ترسیم كند.»
«خانم میشل ریو‌ـ‌سارسه، پژوهشگر و استاد تاریخ معاصر در دانشگاه هشتم پاریس(سن دُنی) است و كتاب‌ها و مقاله‌های متعددی دربارة فمینیسم و مسئلة ژانر(جنسیت) نگاشته است.» افزون بر این، در تاریخ سیاسی و تاریخ اتوپی‌های نیمة نخست سدة نوزدهم نیز پژوهش می‌كند.

نوری ابراهیم در جلسه دفـاع از پایان‌نامه دکترایـش در باره منصور حلاج اطلاع می‌یابد که تزش به بهانه الحاد حلاج مردود اعلام شده است.
در اوج دوران افسردگی ناشی از این شکست، خیال حلاج در برابر او جان می‌گیرد و زبان می‌گشاید. نوری درمی‌یابد حلاج و او هر دو گرفتار جیره‌خواران و فقهایی جاه‌طلبند که دور سلطان را گرفته‌اند و دین برایشان اسم شبی است برای راهیابی به کاخ جادویی قدرت…