کتاب درآمدی بر فلسفه ی معاصر غرب یک مقدمه ی کامل و واضح نوشته شده بر فلسفه معاصر و برخی از حیاتی ترین سوالات وجودی انسان، از جمله ماهیت ذهن و دانش، وضعیت ادعاهای اخلاقی، وجود خدا، نقش علم، و … اسرار از زبان فیلسوف مشهور کوام آنتونی آپیا به ما نشان می‌دهد که «انجام» فلسفه در زمانه ما به چه معناست و چرا باید برای هر کسی که می‌خواهد زندگی متفکرانه‌تری داشته باشد اهمیت دارد. آپیا با مخالفت با تصورات غلط رایج که فیلسوف بودن به معنای حمایت از مجموعه ای از باورهای فلسفی است – یا پیرو یک متفکر خاص بودن – استدلال می‌کند که «نتیجه کاوش فلسفی پایان تحقیق در یک عقیده ثابت نیست، بلکه ذهنی است که در میان بسیاری از احتمالات راحت‌تر استراحت می‌کند، یا در غیر این صورت طرح مجدد سوال، و تحقیقی جدید آغاز می شود. ”

محیط کاری و سازمانی امروزی انسان ها مملو از تعارض است. انسان ها در محیط کار معمولا در تعارض های مختلف درگیرند و هر چه سطح مسئولیت افراد بیشتر می شود، شمار تعارض ها افزایش می یابد. تصمیم ها و سیاست هایی که در محیط کار اتخاذ می کنیم گاهی مسلم فرض م یشوند ولی می توانند غیر اخلاقی باشند. الگوهای زیادی در رفتار انسان هست که عمل بر اساس آن را اخلاقی تلقی می کنند ولی این الگوها گاهی اوقات دلایل مناسبی را برای توجیه اخلاقی بودن عمل ما تأمین نمی کند. آگاهی از آموزه های تفکر اخلاقی، از جمله مفاهیمی که در این کتاب در خصوص تعارض های اخلاقی آمده است، ما را در یافتن بهترین راه حل ها، تصمیمات و سیاست ها کمک می کند.

بسته به کشور و اقلیم زادبوم، سال‌هایی از میان دهه‌ی چهارم تا اواسط دهه‌ی ششم زندگی، می‌تواند میانسالی خوانده شود. سال‌هایی که آماده می‌شویم، برای مواجهه با دردها، فقدان‌ها و البته اگر بخت‌یار باشیم، تازه رسیده‌های خودمان: فرزندان، نوه‌ها، برادرزاده‌ها، خواهرزاده‌ها و … . سال‌هایی که نه پیرسالیم و نه جوان. سال‌هایی که انتظارات خودمان از خودمان هم‌عرض انتظارات دیگران از ماست؛ و البته سال‌هایی پر از پرسش و اندوه: آیا آن‌طور زیسته‌ایم که به خود ببالیم؟ یا اگر به آن بنگریم همانند سامرست موام در «حاصل عمر» با خود می‌گوییم: «هرگز این احساس در من از میان نرفت که… زندگی‌ام یک سراب بوده است… که حتی همان موقع که مشغول ایفای نقشم در آن بودم، می‌توانستم از بیرون به آن بنگرم و آگاه باشم که سرابی بیش نیست.» کریستوفر همیلتون در کتاب «میانسالی» درست در زمانی که خودش در همین میانه‌ی زندگی ایستاده، به آن نظر دقیق‌تر و جامع‌تری انداخته و سعی کرده تجربه‌ی زیستن زندگی در لحظه‌ی میانسالی را در حرکت میان فلاسفه و هنرمندان و البته هرآنچه خودش از زندگی دریافته، واکاوی کند. کتاب همیلتون، هم‌چون جستاری فلسفی و درعین‌حال خودنگارانه، در پی دریچه‌ای‌ست گشوده، به خوشی‌ها و مصائب دورانی که سرشار از تشکیک است؛ تشکیک نسب به زندگی از سر گذشته با فهم و تدقیق و پرسش از این نکته‌ی حیاتی که به مرگ نزدیک‌تریم تا به زندگی!

من نگاهم به پیش بود… به آینده ای که در آن بهترین خصلت های دوره های بسامان با بهترین خصلت های دوره های نابسامان یکجا جمع خواهند شد؛ آزادی بی قید و شرط اندیشه و آزادی نامقید عمل فردی به هر شکل که صدمه ای به دیگران نرساند.
با پرورش آنچه در انسان ها یگانه و مخصوص به خودشان است، و با میدان دادن به آنهاست که انسان ها می توانند موجوداتی شریف و زیبا شوند، و نه با هرچه رقیق تر کردن این خصوصیات تا همه مثل هم شوند

دعای اصلی کتاب حاضر این است که یک اندیشه واحد با نیروی بیان کن عظیم، روحبخش همه آثار برلین است. این اندیشه، یعنی پلورالیسم ارزشی، می گویند ارزشهای غائی بشری عینی اما مختلف هستند و این اختلاف فرو ناکاستی است. پیامد این اندیشه برای فلسفه سیاسی این است که تصور جامعه کاملی که در آن همه آرمانها و خیرهای اصیل به دست آید نه تنها اوتوپیایی، بلکه ذاتا ناساز و متناقض است، به گفته نویسنده کتاب، لیبرالیسم برلین لیبرالیسمی رواقی و تراژیک است که کشمکش و تضاد را میان ارزشهای ذاتا رقیب اجتناب ناپذیر، و خسران را جبران ناپذیر می داند. اندیشه سیاسی برلین چون در امیدها یا توهمات لیبرالیسمهای زمانه ما و لیبرالیسمهای گذشته در مورد امکان سازگاری آزادیها و برابریهای بنیادین شریک نیست، در واقع حیات مجددی به سنت فکری لیبرال می دهد.

دعای اصلی کتاب حاضر این است که یک اندیشه واحد با نیروی بیان کن عظیم، روحبخش همه آثار برلین است. این اندیشه، یعنی پلورالیسم ارزشی، می گویند ارزشهای غائی بشری عینی اما مختلف هستند و این اختلاف فرو ناکاستی است. پیامد این اندیشه برای فلسفه سیاسی این است که تصور جامعه کاملی که در آن همه آرمانها و خیرهای اصیل به دست آید نه تنها اوتوپیایی، بلکه ذاتا ناساز و متناقض است، به گفته نویسنده کتاب، لیبرالیسم برلین لیبرالیسمی رواقی و تراژیک است که کشمکش و تضاد را میان ارزشهای ذاتا رقیب اجتناب ناپذیر، و خسران را جبران ناپذیر می داند. اندیشه سیاسی برلین چون در امیدها یا توهمات لیبرالیسمهای زمانه ما و لیبرالیسمهای گذشته در مورد امکان سازگاری آزادیها و برابریهای بنیادین شریک نیست، در واقع حیات مجددی به سنت فکری لیبرال می دهد.

گفت وگو و مناظره ی دو فیلسوف فرانسوی درباره ی فلسفه و فیلسوفان آلمانی، به خودی خود کنجکاوی برانگیز و جذاب است، چه برسد به اینکه این دو فیلسوف دو تن از پرکارترین و پرهیاهوترین فیلسوف های دوران ما باشند. «آلن بدیو» و «ژان لوک نانسی» با حضور مداوم در محافل عمومی و دانشگاهی، اظهار نظر مدام و نوشتن و تحقیق پیرامون تئاتر، سینما و ادبیات، واکنش برابر رویدادهای سیاسی و اجتماعی روز جهان و … این بار در قالب کتاب «فلسفه ی آلمانی: یک گفت وگو» به بیان نقطه نظراتشان پیرامون فلسفه و ایده هایشان برای سیاست و زندگی پرداخته اند. در این میان، یکی از این دو همواره درحال قبض و بسط ایده ی کمونیسم بوده و هست و دیگری از دل ایده های هرمنوتیکی – واسازانه با منظری نقادانه حاصل از این خوانش، به فیلسوفان آلمانی از کانت تا هگل و مارکس و هایدگر و آدورنو می پردازد و همین مهم گفت وگوی این دو را به چالشی عمیق، خواندنی و لذت بخش تبدیل کرده که سرشار از گشودگی و باز کردن دریچه هایی در جهت فهم بهتر و درست تر جهان، انسان و وضعیت امروز و پیش روست. بدیو و نانسی در کتاب « فلسفه ی آلمانی: یک گفت وگو» با عریانی تمام کلامشان، بخش بزرگی از تضادها، همبستگی ها و تقابل های دو سنت فکری و نظری را در گفت وگویشان روشن می کنند که همین موضوع جای جای کتاب را برای خواننده ی مشتاق جذابتر می کند.