«دفترهای بارانی»، مجموعه دلنوشته‌های احسان مردانی (-۱۳۶۷) است. در نوشته‌ای با عنوان «اندوهی برای دو گناه» می‌خوانید: شاهد ریزش برگ‌هایی شده‌ام که در پاییز می‌روید و در بهار می‌ریزد! باغبان بودم. تک درختی داشتم. میوه نمی‌داد ولی خار هم نداشت. برگ‌های خوش‌بویی نداشت ولی سایه‌ای خنک را از من نمی‌گرفت. دوستش داشتم. نمی‌گفت اما دوستم داشت، می‌فهمیدم. با هم بودیم. آنجا کویر بود. همه از او می‌گفتند. در این کویر فقط او بود! هزاران سال بود که با هم بودیم. یادم نمی‌آید از کِی، ولی تا بود، بودم. کویر!؟ آفتابش سوزان بود و سرمایش هم سوزان. ولی ما هم را داشتیم. کویر!؟ آسمانش پرستاره بود. با هم می‌دیدیم. سال‌ها گذشت و گذشت تا زمستان آمد. سرزده هم آمد. یک شبِ هم آمد. بی‌خبر آمد و سرمایش بیداد کرد. بوران شد. سوز و سرما شد. هرچه سوزاندنی بود سوزاندم تا گرمش کنم. (گرمش شود، تا گرمم شود)!

گرامشی، حدود همان زمان که برنامه‌های درازمدتش را اعلام کرد، به خواهر کوچک‌ترش اطمینان داد: «من واقع‌بینانه و با آرامش همه‌چیز را نظاره می‌کنم و اگرچه نمی‌توانم به هیچ توهم کودکانه‌ای بیندیشم، قاطعانه اعتقاد دارم که نباید در زندان بپوسم.» همین لحن کاملاً مبارزه‌طلبانه در بسیاری نامه‌های دیگر ظاهر می‌شود، نظیر زمانی که به همسرش می‌گوید «اطمینان دارم که هرگز آدم بی‌فرهنگی نخواهم شد.» او به شعاری وفادار بود که از رومن رولان اقتباس و در سرصفحه‌ لوردینه نوو استفاده کرده بود؛ «بدبینی عقل، خوش‌بینی اراده.» گرامشی، با ارزیابی خونسردانه از وضعیتش، همه‌ امیدهای باطل به رهایی سریعش را رد کرده بود، اما به ضرب قدرت اراده خود را متقاعد کرده بود که به وجودی بیهوده تقلیل نخواهد یافت. در این زمینه، بد نیست که اظهارنظری را از او ذکر کنیم که در دفتر نهم خود حدود سال 1932 نوشته بود:

خوش‌بینی و بدبینی. باید توجه کرد که اغلب اوقات خوش‌بینی چیزی بیش از دفاع از کاهلی، بی‌مسئولیتی و عدم‌اراده در انجام هر کاری نیست. همچنین شکلی است از سرنوشت‌باوری و مکانیکی‌انگاری. بر عواملی بیرون از اراده‌ و فعالیت فرد تکیه می‌کنیم، آن‌ها را به عرش اعلا می‌رسانیم و به‌نظر می‌رسد که با شور‌و‌شوقی مقدس ملتهب می‌شویم. و شور‌و‌شوق چیزی بیش از ستایش بت‌واره‌ها نیست. واکنشی لازم است که برای عزیمت خود متکی به عقل باشد. یگانه شور‌و‌شوق موجه شور‌و‌شوقی است که ملازم اراده‌ هوشمندانه، فعالیت هوشمندانه و به‌نحو بدیعی سرشار از ابتکارهای مشخصی باشد که واقعیت موجود را تغییر بدهد.

دکتر مصدق یک روز پیش از صدور رأی داگاه بدوی، طی نامه ای به دادگاه سه وکیل برجسته را به عنوان وکلای خود برگزیده و اظهار داشت این اقدام برای آن است که چنانچه محکوم شود این وکلا کار فرجام خواهی و احیانا دفاع از او در دادگاه تجدیدنظر را بر عهده گیرند. خود نیز پس از قرائت رأی دادگاه بدوی بلافاصله فرجام خواهی خویش را مطرح نمود. با این وجود، دکتر مصدق برای آنکه مهلت تقاضای تجدیدنظر را از دست ندهد از سرهنگ بزرگمهر وکیل تسخیری خود خواست تا تقاضای تجدیدنظر در رأی صادره را اعلام نماید. وکیل مذکور نیز طی نامه ای در 2 دی ماه 1332 به دادگاه تجدیدنظر تقاضای موکلش را به اطلاع مقامات مربوطه رساند. روز 3 دی ماه دکتر مصدق سرهنگ بزرگمهر را به عنوان وکیل خود در دادگاه تجدیدنظر نظامی معرفی کرد. از دیگر سو 17 فروردین 1333 حسن صدر و علی شهید زاده طی نامه ای به دادگاه تجدیدنظر خواهان حضور در جلسات دادگاه شدند. دکتر مصدق نیز در همین روز طی نامه ای به رئیس دادگاه تجدیدنظر این تقاضا را مطرح نمود. روز 19 فروردین سرلشکر جوادی رئیس دادگاه نظامی تجدیدنظر طی نامه ای به دکتر مصدق با استناد به قانون دادرسی و کیفر ارتش حضور وکلای دادگستری به عنوان وکیل مدافع در دادگاه نظامی را غیرقانونی دانست.

کتاب دلایلی برای زنده ماندن خاطرات در دسترس و زندگی بخش مت هیگ در خصوص مبارزه با افسردگی ست و اینکه چگونه پیروزی بر بیماری زندگی را به او آموخت.
Entertainment Weekly درباره ی این کتاب نوشته است:

“این کتاب به یک کتاب کلاسیک مدرن تبدیل می شود.”

مت هیگ مانند بسیاری از افراد- از هر پنج نفر یک نفر- از افسردگی رنج می برد. کتاب دلایلی برای زنده ماندن روایت الهام بخش اوست از اینکه چگونه دقیقه به دقیقه و روز به روز با کمک خواندن، نوشتن و عشق پدر و مادر و دوست دخترش (که همسر فعلی اش است)، آندره، بر بیماری غلبه کرد. و سرانجام، او یاد گرفت که قدر زندگی را بیشتر از این ها بداند.
زندگی همه ی افراد تحت تأثیر بیماری روانی قرار گرفته است: اگر خود ما از این مسئله رنج نبریم، دوست یا عزیزی داریم که در چنین رنجی غوطه ور است. صراحت مت در خصوص تجربیات خود برای کسانی که احساس افسردگی می کنند، الهام بخش است و برای کسانی که از آن افسانه های زیادی شنیده اند، روشن کننده است. مهمتر از همه، شوخ طبعی و تشویق او هرگز اجازه نمی دهد امید خود را از دست بدهیم. او که در عمق افسردگی با خود پیشینش صحبت می کند، مصمم است که قدیمی ترین کلیشه، واقعی ترین است – در انتهای تونل، نور وجود دارد. او به ما می آموزد که شادی ها و لحظات آرامشی را که زندگی به همراه دارد جشن بگیریم و به ما یادآوری می کند که همیشه دلایلی برای زنده ماندن وجود دارد.

دلت که پاک باشد (داستانت پایان خوشی خواهد داشت),گنجی است که به دنبالش هستی،درست همان جاست که اکنون ایستاده‌ای .شاعری می‌گفت: «دل، ای دل! این سفر به کجاست؟»تابه‌حال فکر کرده‌ای این قدم‌هایی که در سفر زندگی برمی‌داری تو را به کجا می‌برد؟از کدام گذرگاه، به‌سوی کدام هدف گام برمی‌داری؟این‌همه تلاش، این‌همه زحمت و نیرویی که در این زمان صرف می‌کنی، درواقع برای چیست؟خیلی ارزشمند است اگر روی این سؤالات مکث کنی و هر قدر که طول بکشد درموردشان فکر کنی…

این کتاب پرفروش در سطح جهانی، آسیب‌های دوران کودکی و تأثیرات پایدار آن را در مدیریت خشم و درد سرکوب شده فرد بررسی می‌کند.

چرا بسیاری از موفق‌ترین افراد دچار احساس پوچی و بیگانگی می‌شوند؟ این کتاب به‌صورتی خردمندانه و عمیق پاسخی را برای میلیون‌ها خواننده فراهم کرده – و به آنها کمک کرده است تا آن را در زندگی خود به‌کار ببرند.

خیلی از ما مجبور بودیم از بچگی یاد بگیریم که احساسات، نیازها و خاطرات خود را ماهرانه پنهان کنیم تا بتوانیم انتظارات والدین خود را برآورده کنیم و در ازای این کار بتوانیم «عشق» آنها را به‌دست آوریم. برای خیلی از افراد اینکه والدینشان از آنها ناامید شوند وحشتناک بوده است. آنها هرچه در توان داشتند انجام می‌دادند تا والدینشان را خشنود نگاه دارند. آلیس میلر می‌نویسد: «هنگامی که من از کلمه «باهوش» در عنوان استفاده کردم، در ذهن من نه بچه‌هایی بود که در مدرسه نمره بالا می‌گیرند و نه بچه‌های بااستعداد در راه و روشی خاص. منظور من فقط همه ما بوده‌ایم که به لطف توانایی انطباق‌دادن خود توانسته‌ایم حتی با بی‌رحمی‌های غیرقابل توصیف دست‌وپنجه نرم کنیم… بدون این «هدیه»، قطعاً ما زنده نمی‌ماندیم.» اما صرف زنده‌ماندن کافی نیست. این کتاب کتاب با کشف نیازهای حیاتی و حقیقت خود به ما کمک می‌کند تا زندگی خود را پس بگیریم.

مولف کتاب دماوند از برج های منهتن از جهات گوناگون تجربه اش از زندگی در شهر فیلادلفیای آمریکا را توصیف و تحلیل می کند. مهمترین ویژگی این متن، قلم و سبک نگارش خلاقانه آن است و ویژگی دیگر، غنای محتوای آن است. ویژگی دیگر لحن انتقادی و اخلاقی نویسنده است. در تمام متن نوعی لحن انتقادی و آموزنده جاگرفته است و خواننده را نسبت به دنیای امروز و چالش های آن هوشیار می سازد. یکی از ویژگی های دیگر این متن، آشناسازی خواننده با نظام دانشگاهی در آمریکاست. علی حسن زاده خاطرات خود در زندگی دانشجویی در آمریکا را با جزئیات کامل و جذاب در کتاب دماوند از برج های منهتن بیان کرده است.

خودم را مانند تبهکاری یافتم که به سبب دزدی تکه نانی محاکمه‌اش کنند،‌ حال آنکه او مرتکب قتل شده باشد.

احساسی بود نفرت‌انگیز و ناجور،‌ اما قوی و به شدت گیرا که مرا محکم‌تر از دیگر اندیشه‌ها به راز و گناهم گره می‌زد. فکر کردم شاید اکنون دیگر کرومر نزد پاسبان رفته و مرا لو داده باشد و در همان حال که اینجا مرا به چشم بچه‌ای کوچک می‎نگرند،‌ توفان بر فراز سرم در حال تکوین باشد.

دمیان یکی از مهم‌ترین کتاب‎های کارنامه‌ی ادبی هرمان هسه، نویسنده‌ی نامدار آلمانی است. هسه که در سال 1946 برنده‌ی نوبل ادبی نیز شده است کتاب دمیان را بلافاصله پس از جنگ جهانی اول نوشت؛ کتابی که می‌توان آن را آینه‌ی تمام نمای اندیشه‌ی هسه دانست. رمانتیسم آلمانی، عرفان و شرق‌گرایی، آثار و اندیشه‌های نیچه و یونگ و همچنین زمانه‌ای که اثر در آن به نگارش در آمده است،‌ از مضامین اثرگذار در کتاب دمیان بوده‌اند. این کتاب از زبان آلمانی ترجمه شده است و نشر افق آن را با خرید حق انتشار در ایران منتشر کرده است.

از پررنگ‌ترین درون‌مایه‌های دِمیان، وجود نیروهای متضاد و باورِ این است که هر دو نیرو، برای معنادار شدنِ حیات، ضروری‌اند؛ هسه در دِمیان به مسئله‌ی دوگانگی پرداخته و در کنار مفاهیم دیگری از جمله روشن‌ضمیری و کهن‌الگوها، جهانی خلق کرده به مثابه‌ی جوهرِ اصلِ حیات. قهرمان داستان، اِمیل سینکلر نامش را از رویارویی همین تضادها گرفته: سین در لغت به معنای نیروهای شر و کلر به معنای نیروی نور. و همین نمونه‌ای ساده از بازی‌های نمادشناختی و روان‌شناختی است که هسه در این اثرِ درخشان و ماندگارش، به کار گرفته است.

بعد از دستگیری پرویز به جرم دشمنی با حکومت و انتقال او به کمیته مشترک، جلال که از دوستان قدیمی اوست، از نزدیک‌شدن همکارش، شهرزاد، به مادر پرویز و همسرش ترانه متعجب می‌شود و به شکی بین اینکه آیا شهرزاد طرفدار چریکی‌هاست و یا طرفدار حکومت مبتلا می‌گردد؟!

جمال میرصادقی در سال1312 خورشیدی در تهران به دنیا آمد. فارغ‌التحصیل دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران در رشته ادبیات فارسی است. جمال میرصادقی شغل‌های گوناگونی داشته ‌است. کارگری، معلمی، کتابدار دانش‌سرای تربیت‌معلم، کارشناس آزمون‌سازی در سازمان امور اداری و استخدامی کشور و مسئول اسناد قدیمی در سازمان اسناد ملی ایران.

در دوره‌ دراز کار نویسندگی، داستان‌های کوتاه و بلند بسیار و چند رمان نوشته که برخی از آن‌ها به زبان‌های آلمانی، انگلیسی، ارمنی، ایتالیایی، روسی، رومانیایی، عبری، عربی، مجاری، هندو و اردو ترجمه شده‌ است.