کتاب «شهر جانوران» رمانی نوشته ی «ایزابل آلنده» است که اولین بار در سال 2002 به انتشار رسید. پسری 15 ساله به نام «الکساندر کولد» در آستانه ی تجربه ی هیجان انگیزترین سفر عمرش قرار دارد. «الکساندر» پس از جدا شدن از خانواده و مادر بیمارش، به مادربزرگ بی باک خود می پیوندد که گزارشگر مجله است و مأموریت دارد به سفری به دنیای دورافتاده و خطرناک آمازون برود. مأموریت آن ها، در کنار سایر اعضای گروه، تهیه ی گزارش از موجودی افسانه ای در آمازون است که با نام «جانور» شناخته می شود. «الکساندر» در زیر انبوه درختان، بیش از هر آنچه که قبلا تصور می کرد، شگفتی هایی را درباره ی جهان های مخفی جنگل های بارانی کشف می کند.

در داستان‌نویسی امروز جهان «چگونه نوشتن» از «چه نوشتن» بااهمیت‌تر است. درون‌مایۀ بسیاری از داستان‌های جهان یکی است و شیوۀ نوشتن آن‌ها را متفاوت می‌کند. در کتاب «شهرزاد و مرگ و داستان‌های دیگر» جمال میرصادقی با 25 داستان کوتاه انواع شیوه‌های داستان‌پردازی را پیش چشم ما می‌گذارد و از این دریچه ما را با انواع داستان آشنا می‌کند.

بروس وین مرده. وارث جوان امپراتوری وین هفت سال پیش ناپدید شد. ثروت انبوه او را بخشیدند و موج جرایمی که با قتل فجیعانه ی والدینش آغاز شد، شهر گاتهام را به جهنم تبدیل کرده. آخرین سنگرهای مقاومت در برابر فساد، یعنی پلیس هایی که نمی شود خریدشان و دادستان هایی که از تهدید نمی ترسند، کم تعداد و ضعیف شده اند؛ و خیلی سریع به کمک احتیاج دارند.
یک دنیا دورتر، در زندانی هیمالیایی، مردی سرسخت و بدون نام هر روز برای زنده ماندن می جنگد. هفت سال را به گشتن دور دنیا و مطالعه ی ذهن مجرمان گذرانده تا پاسخی برای معمای زشت کودکی اش پیدا کند. اما گویا در این مدت چیزی هم دنبال او می گشته. بروس وین اینجا، در تاریک ترین گوشه های خشمش، به هویت خویش پی می برد و مردی معمولی، اسطوره می شود.

شوخی رمانی است که کوندرا با آن به جهانیان معرفی شد؛ آمیزه‌ای بدیع از عشــق و سیاسـت، رمانــی که در آن همه‌چیــز تحـت‌تأثیـر سیــاســت و فضــای سرکوب حاکمان توتالیتر قرار می‌گیرد و در عینِ حال عشق در همه‌جا و همهٔ فضاهای داستان جاری است تا جایی که خودِ کوندرا آن را رمانی عاشقانه توصیف می‌کند.

این گرم‌ترین دورهٔ عشق ما بود. نورافکن‌ها روی برج‌های دیدبانی روشن بودند، سگ‌ها با نزدیک‌‌شدن شب پارس می‌کردند، پسرک ازخودراضی بر همهٔ ما فرمانروایی می‌کرد. این‌ها فقط کمی از ذهن مرا به خود مشغول می‌کرد؛ تمام حواسم متوجه لوسی بود. من در محاصرهٔ سگ‌های آدمکش و معدن واقعاً خوشبخت بودم، با مشق‌های بیهودهٔ نظامی حرکت می‌کردم؛ خوشبخت و مغرور بودم، زیرا با وجود لوسی مالک امتیازی بودم که نه به رفقای سربازم اعطا شده بود و نه به افسرانمان: کسی مرا دوست داشت، مرا علناً دوست داشت و این را نشان می‌داد.

ارهان پاموک «شوری در سر» را در سال 2015 منتشر کرد؛ رمانی که برعکس بقیه نوشته‌های این نویسنده درباره حاشیه‌نشین‌های استانبول است. آن‌هایی که از روستاهای خاک‌گرفته شرق آناتولی در دهه پنجاه و بعدش به استانبول مهاجرت کردند و بعد از مدتی محله‌های خود را ساختند. شخصیت اصلی پاموک «مولود» سال‌هاست در این شهر دست‌فروشی می‌کند و شاهد تاریخ پرفرازونشیب استانبول است؛ تاریخی مملو از کودتاها، درگیری‌های خونین میان ارتش و کردها، از بین رفتن بافت دوران عثمانی، عوض‌شدن سلیقه مردم و… رمانی حیرت‌آور از برنده جایزه نوبل که باز روح استانبول و انسان این‌بار حاشیه‌نشینش را احضار می‌کند و آنقدر خرده روایت برایش مهیا می‌کند که او گم می‌شود در این حجم اتفاق‌های عجیب. رمان مملو از شخصیت‌های متفاوت است؛ کارگردان فصلی، ماست‌فروش‌ها، چپ‌های اسلحه به‌دست، ناسیونالیست‌های خشن ترک، اسلام‌گراها، تازه به دوران رسیده‌ها، گانگسترهای بساز و بفروش و… پاموک در این سمفونی باشکوه قهرمان تنهایش را روی تپه‌های دوردست می‌برد تا به نورهای استانبول نگاه کند و راوی شهری باشد که ناگهان گسترده و متراکم شد. شوری در سر خوانندگان پاموک را غافلگیر کرده است.