کانت به روایت ایرانی

نویسنده:علی محمودی
نشر: نگاه معاصر
توضیحات: کانت برای خود جایگاه فیلسوف سیاسی قائل نیست و این مساله در شکل گیری تفکرات پیرامون فلسفه کانت امر بدیهی می باشد که آموزه ها و جاذبیت های شخصیتی امانوئل کانت برای اهل ایدئولوژی ، سیاست بازی و روشنفکری در ایران ، جذابیت فکری سیاسی نخواهد داشت و در کشور ایران نگاه سیاسی به کانت کمتر محل مناقشه بوده است و تا کنون طرح اندیشه های کانت کمتر حاشیه ساز بوده است

در روش شناسی فلسفی ، کانت با در آمیختگی تجربه گرایی و عقل‌گرایی مدرن به بحث درباره مابعدالطبیعه، معرفت‌شناسی، اخلاق، فلسفه سیاسی، زیبایی‌شناسی و … می پردازد و از این نظریات با رویکرد انتقادی بر سه موضوع «نقد عقل محض»، «نقد عقل عملی» و «نقد قوه حکم» ، فلسفه «انسان شناسی غایت گرای » خود را پی می گیرد.

در فلسفه کانت « انسان» در کشاکش میان جزم اندیشی و شک گرایی قرار دارد و در دفاع ازخرد گرایی ، با نگاه دانشورانه جزم اندیشی را به بوته نقد می کشاند و معتقد است جزم اندیشی ، خیر همگانی را تهدید می کند و کانت از خود می پرسد که در برابر این پدیده چه باید کرد ؟ آنگاه می گوید: ” بگذارد این اندیشه وران ، آزادانه راه خود را بپویند . اگر آنان استعداد خود را نشان دهند ، اگر پرسش های ژرف و نوین ارائه کنند ؛ در یک کلام ، اگر آنان خرد را نشان دهند ، خرد همواره سود خواهد برد.

هر چند در مکتب فلسفی ایمانوئل کانت فلسفه نظری؛ فلسفه اخلاق و فلسفه زیبایی و غایت شناسی جایگاهی بلند اهمیتی فراوان دارد اما کانت از اندیشیدن و نوشتن در باب فلسفه سیاسی و فلسفه تاریخ فارغ نبوده است.