شازده حمام جلد چهارم

از مقدمه:
«دنیا بر یک حالت نمی‌ ایستد، آنچه که می ماند، حکایت و سرگذشت است.»
اول کتاب و یک پرسش:
«زندگی مردم را حکایت و روایت می کنیم. آن را شرح می دهیم، می گوییم، می نویسیم، می خوانیم و می دانیم. ولی آیا واقعاً زندگی مردم را می فهمیم؟ درک می کنیم؟ و یا فقط زندگی مردم را می دانیم؟»
شعر، این کلام فشرده بیانگر زندگی مردم است. آیا بسیاری از اشعار را می فهمیم یا فقط می دانیم؟ اگر واقعاً زندگی مردم را می فهمیدیم، جهان چنین بود؟ اگر فرماندهان جنگ ها که در کاخ هایشان در امنیت زندگی می کنند، مفهموم بمب و خمپاره، ویرانی، مرگ و زخمی شدن، فراری شدن، آوارگی، تحمل گرسنگی، تحقیر شدن و… را می فهمیدند، اصلاً جنگ می آفریدند؟ جنگ می کردند؟ جنگ را ادامه می دادند؟