شنل بزرگ

«بهمن معتمدیان» فضای غالبی بر داستان‌هایش حاکم کرده که رنگ‌وبوی ادبیات سوررئالیستی دارد. یک شخصیت دیوانه یا دست‌کم‌ غیرعادی داستان را روایت می‌کند که در جریان روایت در خواب و رویا غوطه می‌خورد. راوی اول‌شخصی که فضاهای وهمی و غیررئال داستان را با بی‌تفاوتی روایت می‌کند و همین بی‌اعتنایی، خواننده را در روند خواندن با فضای غیررئال داستان همدل می‌کند‌. راوی اغلب به جزئیات هم بی‌توجه می‌ماند و طوری نشان می‌دهد که رخدادهای داستان آن‌قدر طبیعی و پیش‌پاافتاده هستند که توضیح ‌دادن جزئیات‌شان امری زائد است، و به این طریق به فضای سوررئال حاکم بر اثر دامن می‌زند. حتا اتفاق‌های‌ عجیبی مثل پنهان‌ شدن تدریجی زنی زیر خال کوچک روی گونه‌اش‌؛ تبدیل شدن آهسته‌آهسته‌ی مردی به زنی خانه‌دار؛ روستایی که حتا روی نقشه نیست؛ روایت مردی با حافظه‌ی ازدست‌رفته از حوادث عجیبش و… هم از دیدگاه راوی امری طبیعی جلوه می‌کند.