به نام کرونا، به کام سیاست

سپاس مرّ جناب كرونا را! دست مريزاد! خوش آمدی و چه خوب آمدی!

كرونا آمد؛ دوان‌دوان و به‌شتاب. دانشگاه و كتاب‌فروشی‌ها و كتابخانه‌ها، همگی بسته شدند. شروع كردم به عضويت در كانال‌های كتاب‌ و مقالۀ رايگان و پولی در فضای مجازی. شروع كردم به پيام‌دادن به اين‌ و آن. يكی، اسكن صفحۀ موردنياز از يک كتاب را برايم می‌فرستاد؛ يكي فايل كامل مقاله يا كتاب موردنيازم را.

به مخابرات زنگ زدم: استاد دانشگاهم و برای آموزش مجازی، بهترين و پرسرعت‌ترين و پرحجم‌ترين بستۀ اينترنتی را می‌خواهم. معرفی كردند. هزينه را الكترونيک واريز كردم. زنگ زدم، شمارۀ رسيد الكترونيک را دادم؛ بيست دقيقۀ بعد وصل شد. نخستين بار بود كه فيزيک و كالبد كتاب و ‌مقاله، هيچ‌كدام را در اختيار نداشتم؛ صفحۀ لپ‌تاپ را داشتم و گوشی همراه. نه «زيراكس» كردم و نه خودكار در دست گرفتم و نه بر كاغذ چيزي نوشتم. همه‌چيز مجازی، اما نوشتن ممكن شده بود؛ اصلاً تصورش را نمی‌كردم و البته، هيچ تصوري هم از اينكه بشود مجازی خواند و نوشت نداشتم.

شگفت‌زده شده بودم. براي نوشتن يک مقاله، در دوران پيشين، چندين ‌بار، به كتابخانه‌ها و كتاب‌فروشی‌ها و کیوسک‌های مطبوعاتی، می‌رفتم و می‌خریدم و كپي می‌زدم و فيش‌برداری می‌كردم. كرونا، آينده را در اكنون برساخته بود؛ مجازی بخوانی! مجازی بنويسی! مجازی تدريس كني! مجازی پژوهش كنی! آموزش و پژوهش و خواندن و نوشتن مجازی، مُجازِ مُجاز شده بود با كرونا.

كار كارستان كرونا چه بود؟ «اينكه لباس به‌تن ندارد! اين چرا لخت است؟ چرا پادشاه برهنه است؟