به نام کرونا، به کام سیاست

سپاس مرّ جناب كرونا را! دست مریزاد! خوش آمدی و چه خوب آمدی!

كرونا آمد؛ دوان‌دوان و به‌شتاب. دانشگاه و كتاب‌فروشی‌ها و كتابخانه‌ها، همگی بسته شدند. شروع كردم به عضویت در كانال‌های كتاب‌ و مقالۀ رایگان و پولی در فضای مجازی. شروع كردم به پیام‌دادن به این‌ و آن. یكی، اسكن صفحۀ موردنیاز از یک كتاب را برایم می‌فرستاد؛ یكی فایل كامل مقاله یا كتاب موردنیازم را.

به مخابرات زنگ زدم: استاد دانشگاهم و برای آموزش مجازی، بهترین و پرسرعت‌ترین و پرحجم‌ترین بستۀ اینترنتی را می‌خواهم. معرفی كردند. هزینه را الكترونیک واریز كردم. زنگ زدم، شمارۀ رسید الكترونیک را دادم؛ بیست دقیقۀ بعد وصل شد. نخستین بار بود كه فیزیک و كالبد كتاب و ‌مقاله، هیچ‌كدام را در اختیار نداشتم؛ صفحۀ لپ‌تاپ را داشتم و گوشی همراه. نه «زیراكس» كردم و نه خودكار در دست گرفتم و نه بر كاغذ چیزی نوشتم. همه‌چیز مجازی، اما نوشتن ممكن شده بود؛ اصلاً تصورش را نمی‌كردم و البته، هیچ تصوری هم از اینكه بشود مجازی خواند و نوشت نداشتم.

شگفت‌زده شده بودم. برای نوشتن یک مقاله، در دوران پیشین، چندین ‌بار، به كتابخانه‌ها و كتاب‌فروشی‌ها و کیوسک‌های مطبوعاتی، می‌رفتم و می‌خریدم و كپی می‌زدم و فیش‌برداری می‌كردم. كرونا، آینده را در اكنون برساخته بود؛ مجازی بخوانی! مجازی بنویسی! مجازی تدریس كنی! مجازی پژوهش كنی! آموزش و پژوهش و خواندن و نوشتن مجازی، مُجازِ مُجاز شده بود با كرونا.

كار كارستان كرونا چه بود؟ «اینكه لباس به‌تن ندارد! این چرا لخت است؟ چرا پادشاه برهنه است؟