منطقه گرایی اوراسیاسی سازمان همکاری شانگهای

سازمان همکاري شانگهای ، سازمان منطقه‌ ی در حال ظهور در آسيای مركزي پسا شوروی (بعد از فروپاشي شوروی) است که به بخش مهم استراتژی روسيه و چين در آسيای مركزی و سياست‌های اقتصادی و امنيتی قزاقستان، قرقيزستان، تاجيکستان و ازبکستان تبديل‌شده است. علاوه بر اهميت اسکو براي کشورهای عضو، اسکو در سياست‌های امنيتی و اقتصادی جهانی از اهميت زيادی برخوردار است، روسيه و چين هردو به دليل وسعت سرزمينی، ظرفيت اقتصادی،قدرت نظامی و عضويت دائم در شورای امنيت سازمان ملل در سيستم بين‌المللی از دولت‌های بزرگ و قدرتمند محسوب ميشوند. درواقع اين موضوع با ورود نهاد به گروه کشورهای بريکس (شامل:برزيل، روسيه، هند، چين و افريقای جنوبی) بيشتر منعکس‌شده است بريکس مجموعه‌ای از کشورهاست که هدف توسعه قدرت سياسی و اقتصادی در چشم‌انداز 50 سال رادارند(1). علاوه بر اين با توجه به سيستم‌های سياسی متمرکز آن‌ها و در نگاه بين‌المللی چين و روسيه متمايز از دولت‌های غربی تلقی مي‌شوند، چين و روسيه اغلب به‌عنوان کشورهاي اصلی آلترناتيو در نظام بين‌الملل به تصوير کشيده ميشوند. بنابراين تشکيل سازمان منطقه‌ای که شامل اين دو کشور باشد براي امنيت، اقتصاد و سياست جهاني معانی مهمی ‌دارد.