آقای سفیر(گفت و گو با محمد جواد ظریف)

این نوشتار، نه بسان سنت تذکره‌نویسی در پی ذکر نیک و بد آدمیان و بالمآل قضاوت درباره سرشت و سرنوشت آنان، و نه به‌مانند آنچه که این روزها به «طرح‌های تاریخ شفاهی» شهره‌اند، در پی ثبت و ضبط خاطراتِ صِرف یک چهره سیاسی، فرهنگی یا اجتماعی است؛ اگرچه رگه‌هایی از آنچه گفته شد را با خود دارد اما بیش از همه در پی چگونگی فهم سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در پهنه تجربه تاریخی آن است؛ تجربه‌ای که گاه در مقام الگو و عمل، متعارض و مبهم ظاهر می‌شود و از این زاویه سؤالات و حتی شایعاتِ فراوانی برمی‌انگیزد. از این رهگذر، ظهورِ گاه و بی‌گاه شخصیت‌ها و افراد برجسته در صحنه نمایش روابط و سیاست خارجی ایران و تأثیر این حضور در تأمین منافع و حفظ و استمرار موجودیت ملی چنان نزدِ اهل فن آشکار است که نیاز چندانی بر افزودن تصدیق بر محلِ صدقِ این گزاره باقی نمی‌ماند.