ادبیات من

یادآوری و خاطره و تلاش برای نوشتنشان، نه در معنای خاطره‌نویسی، که گونه‌ای نوشتن از خود در معنای رجوع به بسیط‌ترین تجربه‌های شخصی ما، به شکل عجیبی در زمانه‌ معاصر جذاب و خواستنی شده‌ است. این میل به خودزندگی‌نگاری و نوشتن روایت‌هایی از خود، از دل تماشای اشتراک و امکان تجربه‌های گونه‌گون سمعی و بصری‌ است؛ انسان امروزی به‌راحتی در فرم‌های مختلف حمل‌ونقل سفر می‌کند، موسیقی متنوع می‌شنود، در وبلاگ‌ها و اکانت‌های فیس‌بوک، اینستاگرام و توییتر، زندگی‌های دیگران را می‌خواند و تماشا می‌کند و زاده‌ دوران سینماست! سینما که به قول «ویم وندرس» کاری کرد که ما با شنیدن کلمه‌ درخت، به یاد یک درخت در یک فیلم/ فیلم‌ها بیفتیم نه درختی در محیط پیرامونمان. با این‌همه و فهم این مهم که تنوع تجربه‌ زیستی و عیش دیداری‌شنیداریمان ما را در وضعیتی قرار داده که نوشتن از خود را چنان ادبیتی ویژه عزیز می‌داریم، اهمیت کتابی مثل «ادبیات من» بیشتر هویدا می‌شود. کتابی با جامعیتی یگانه که به‌مثابه‌ سیروسلوکی شناختی و نقادانه به ژانرهای نوشتن از خود و روایتگری شخصی پرداخته و اهمیت لذت نوشتن در مسیرهای بازگشت به خود و بازنمایی گذشته‌ فردی. «سدونی اسمیت» و «جولیا واتسون» کتاب «ادبیات من» را در نه فصل که هرکدام مستقل از دیگری، پیوستاری دقیق و درست ساخته‌اند، در مسیرش، تاریخ هنر، فلسفه، ادبیات، سینما و … را احضار کرده و هم‌چون رهروی یگانه، طریقت بودن در این مسیر و چگونگی نقد و تحلیلش را نشانمان می‌دهد.