جهت گیری طبقاتی اسلام

جبهه ﮔﯿﺮی ﺣﻀﺮت اﻣﯿﺮ در اﻋﺮاض از دﻧﯿﺎ و ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ دﻧﯿﺎﮔﺮاﯾﯽ، و ﻧﯿﺰ ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ ﺗﺠﻤﻞ، اﺷﺮاﻓﯿﺖ، ﭘﻮل ﭘﺮﺳﺘﯽ، ﮐﻨﺰ و… ﮐﻪ اﺑﻮذر آن همه ﺑﺮ آن ﺗﮑﯿﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ زﻣﺎن ﻋﺜﻤﺎن اﺳﺖ، ﯾﻌﻨﯽ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﺻﺤﺎب ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪه اﻧﺪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻃﺒﻘﻪ ﺟﺪﯾﺪ- همان ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﺎ اﻣﺮوز ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯽ فهمیم – ﻃﺒﻘﻪ ﺟﺪﯾﺪی ﮐﻪ از پول های ﺑﺎرآورده و ﺑﺎدآورده ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم جهاد و زﮐﺎت و ﻓﯽء و اﻧﻔﺎل و… زﯾﺮ دﺳﺖ و ﭘﺎی دوﻟﺖ و دوﻟﺘﯽ ها رﯾﺨﺘﻪ و از ﭘﺴﺖ های ﮔﺮدن ﮐﻠﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ اﺻﺤﺎب ﻋﺮﺿﻪ ﺷﺪه، ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﺪه اﺳﺖ: ﮐﺴﯽ ﮐﻪ در ﻣﺪﯾﻨﻪ ﺧﯿﻤﻪ ای داﺷﺘﻪ، اﮐﻨﻮن ﺣﺎﮐﻢ ری، ﺣﺎﮐﻢ ﻃﻮس، ﺣﺎﮐﻢ قاهره و ﻓﺴﻄﺎط ﺷﺪه اﺳﺖ، و ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﮐﻪ در همان ﮐﺎخ ها و دم و دﺳﺘﮕﺎه ها زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و همان آﺷﭙﺰی ﮐﻪ ﺑﺮای ﻓﻼن ﮐﻨﺴﯿﻞ روﻣﯽ در ﻓﺴﻄﺎط ﻏﺬا درﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﺮده، اﮐﻨﻮن ﻣﺜﻼً ﺑﺮای ﻋﻤﺮوﻋﺎص ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؛ ﻋﻤﺮوﻋﺎﺻﯽ ﮐﻪ در ﻣﺪﯾﻨﻪ، در زﻣﺎن ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ، آش ﺟﻮ ﻣﯽ ﺧﻮرده، اﻣﺮوز در ﺳﻔﺮه ﮐﻨﺴﯿﻞ روﻣﯽ ﻏﺬا ﻣﯽ ﺧﻮرد. در اﯾﺮان هم همین ﻃﻮر، در ﺳﻔﺮه های ﺳﺎﺳﺎﻧﯽ ﻏﺬا ﻣﯽ ﺧﻮرﻧﺪ. ﭼﻨﯿﻦ ﮔﺮاﯾﺸﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﺮﯾﺎدهای ﻋﻠﯽ را تنها ﮔﺬاﺷﺘﻪ دﻋﻮت های ﺣﺴﯿﻦ را ﻧﯿﺰ ﺑﯽ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ، ﺑﺮای این که ﻣﺴﻠﻤﺎن ها روی »ﺑﺨﻮر« و »ﺑﺰن« و بچاپ چهار اﺳﺒﻪ ﻣﯽ ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ، آن هم ﺗﺤﺖ ﻧﺎم و ﺗﻮﺟﯿﻪ دﯾﻨﯽ: جهاد ﮐﺮدﯾﻢ، ﻏﻨﯿﻤﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ آوردﯾﻢ و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺮﮐﺖ داد.