تا دام آخر

گزيده‌اي از گفت‌و‌گوها و مقالات محمد پوينده که پس از مرگ وي در قتل‌هاي زنجيره‌اي به کوشش سيما صاحبي (پوينده) همسرش جمع‌آوري شده است. — پوينده نه يک عاصي احساساتي بود، نه عارفي که زندگي را خوار مي‌شمرد و نه موجود خارق‌العاده‌يي گه با زمين و زمان مي‌جنگيد. زمين، زندگي، انسان، حيوان و چيزهاي فناشدني را دوست داشت و به ارزش و در عين حال حدود آن‌ها وقوف کامل داشت و به ارزش و در عين حال حدود آن‌ها وقوف کامل داشت. هيچ توهمي نداشت و و در هيچ دامي گرفتار نيامده بود _اگر چه به هر دامي پا مي‌گذاشت. مثل موش بسيار چالاکي وارد دام مي‌شد، طعمه‌يي را که براي اسارت‌اش نهاده بودند، مي‌خورد و به طرف دام‌هاي ديگر مي‌رفت و خوب مي‌دانست که دام آخر –دام مرگ- در انتظار اوست. دامي که او در آن گام نهاد و ديگر بيرون نيامد.