همه میگویند دوستت دارم

چیزی که این تصویرهای فتوگرافیک را بیش از همه آزاردهنده و تاثیرگذار می کند، بی حرکتی و سکون مرگبارشان است. زلیگ از آن جا به ما خیره می شود، صوترش حکایت از نگاهی جست و جو گر دارد، گویی حس می کند حالا – همین لحظه- بخشی از خود ناپایدارش را به دام انداخته ایم… در یکی از این عکس ها زلیگ وحشتزده به نظر میرسد… مانند کادر ثابت یک درام، عکس ساکنی از یک لحظه دردناک که… به طرزی تکان دهنده دارای نوعی زیبایی خاص خود است و ما مبهوت تر و پریشان تر از آن هستیم که واقعی اش تلقی کنیم… لئونارد زلیگ شخصیتی‌ست که از جریان فیلم جلو می افتد، به همراه نورپردازیف فوکوس و آخرین کات تغییر می کند… به نظر میرسد که زلیگ می گوید تاریخ منو محو میکنه. تنها چیزی که باقی میمونه و همیشه حضور داره، فیلمه.