لسلو کراسناهورکایی نویسنده  مجار در سال 2015 به‌خاطر «نوآوری و اعتلای سطح داستان‌نویسی جهانی» برنده جایزه بین‌المللی «من بوكر» شد. او در سال 1989 رمان «مالیخولیای مقاومت» را منتشر کرد که برنده جایزه بهترین کتاب سال آلمان شد. سوزان سانتاگ، به‌خاطر این رمان، او را «استاد معاصر مجار در آپوکالیپس‎‌نگاشتن» توصیف می کند که خواننده را به مقایسه او با گوگول و ملویل برمی‌انگیزد. در اینجا با هنرمندی جسور روبه‌رو می‌شویم که قراردادها را زایل کرده و کیهان دیگری را بازمی‌سازد؛ آنقدر کج‌ومعوج و غریب که هنگام آشناشدن با آن، دیگر به دشواری می‌توانیم از آن روی گردانیم.

قهرمان‌های اصلی او محکوم به غلتیدن در شکست‌اند، آدم‌های پالتوپوش یادآور داستان‌های کافکا و داستایوسکی و بکت؛ اما کراسناهورکایی مقلد نیست، نبوغ او برای تبدیل امر متافیزیکی به امر ماتریال و بالعکس، منحصربه‌فرد است.

«نجواگر» رمانی پلیسی، مخوف و هیجان‌انگیز از نویسنده‌ای مرموز با نام مستعار الکس نورث است؛ نویسنده‌ای که با اولین کتابش مخاطبان را حسابی شگفت‌زده کرده است. این داستان روایتگر زندگی چند نسل است ــ داستان پدر و پسری که در شهری کوچک در گیرودار تحقیقات برای دستگیری قاتلی زنجیره‌ای گرفتار می‌شوند؛ سرشار از کابوس و دلهره اما درعین‌حال پر از عشق، غم، فقدان و شروع دوباره.

«نجواگر»، با ته‌مایه‌های روان‌شناختی، داستانی جذاب، هیجان‌انگیز و پر از تعلیق را برای شما به ارمغان می‌آورد؛ طوری‌که زمین‌گذاشتن کتاب سخت خواهد بود.

«نجواگر» کتابِ منتخب سردبیران نیویورک تایمز، نامزد بهترین کتاب جنایی ـ معمایی سایت گودریدز در سال 2019 و جزو جدایی‌ناپذیر فهرست پرفروش‌های نیویورک تایمز و ساندی تایمز برای هفته‌های متوالی بوده و به زبان‌های گوناگون ترجمه شده است.

کتابی که در دست دارید، به گواه خوانندگان و نویسندگان و البته منتقدان، از بهترین آثار ادبیات داستانی جهان است. کتاب از همان روز اول انتشارش یعنی سال 1952 تبدیل به پدیده‌ای جهانی شد و تا امروز هم از کتاب‌هایی بوده که هیچ‌وقت از محبوبیتش کاسته نشده، که دلیل واضح اما پیچیده‌ای دارد. واضح‌بودنش در این است که راوی کتاب، شما را با خودش پیش می‌برد، بدون اینکه از شما چیز زیادی بخواهد؛ اما پیچیدگی‌اش درست در این است که چطور می‌شود خیلی راحت دست مخاطب را گرفت و با خود به سفری دو سه‌روزه در نیویورک دهه پنجاه میلادی برد؟! سؤالی که جوابش در پس تک‌تک کلمات و سطرهای کتابی است که در دستتان گرفته‌اید.

گئورگ لوکاچ (۱۸۸۵–۱۹۷۱) اکنون به‌عنوان یکی از مبتکرترین و آگاه‌ترین منتقدان ادبی قرن بیستم شناخته می‌شود. او که در سنت فلسفی آلمانی کانت، هگل و مارکس آموزش دیده بود، با فرار به اتحاد جماهیر شوروی در سال 1933 از آزار نازی‌ها گریخت. در آنجا با مجموعه جدیدی از مشکلات روبه‌رو شد: جزم‌اندیشی استالینیستی درخصوص ادبیات و نقد ادبی. او با مانور بین موانع سانسور، طولانی‌ترین اثر نقد ادبی خود، رمان تاریخی، را در سال 1937 نوشت و منتشر کرد.

رمان تاریخی که با رمان‌های سر والتر اسکات شروع می‌شود، تکامل ژانری را که در سال‌های پس از ناپلئون بر ادبیات داستانی اروپا تسلط یافت، مستند می‌کند. رمان به نقطه‌ای رسیده بود که می‌توانست از نظر اجتماعی و سیاسی انتقادی و همچنین روان‌شناختی داشته باشد. لوکاچ فصل آخر خود را به داستان‌های ضد نازی آلمان و اتریش اختصاص می‌دهد.

در وهله‌ اول، فراموش نکن که فساد این سیستم را روغن‌کاری می‌کند. بیشتر سیاستمداران، صاحب‌منصبان، پیمانکاران و غیره و غیره راهی جز این دوره‌ شش‌ساله برای ثروتمندشدن ندارند. سپس به دست فراموشی سپرده می‌شوند؛ اما دقیقاً به این دلیل می‌خواهند فراموش شوند که کسی متهمشان نکند…

کارلوس فوئنتس در مسند عقاب که برخی منتقدان آن را تالی شهریار ماکیاولی دانسته‌اند، بار دیگر به ماجرای مداخله‌ی ایالات متحده آمریکا در امور مکزیک می‌پردازد. رئیس‌جمهوری مکزیک درپی انتقاد از مداخله آمریکا در کلمبیا، ناگهان با بحرانی مواجه می‌شود که طی آن تمام سیاستمداران کشور دست به قلم می‌شوند و شروع به نامه‌نگاری می‌کنند و در خلال این نامه‌هاست که پی‌رنگ داستان شکل می‌گیرد.

داستان‌هایی که در این کتاب تقدیم می‌شود،از میان آثاری برگزیده شده‌اند که در ارتباط با ایران و مشرق زمین است. چهار داستان کوتاه وجود دارد که مستقیماً به ایران و مشرق زمین مربوط نمی‌شود (هدیه سال نو اثر او هنری؛جاه اثر ویکی بوم؛آسیه اثر ایوان تورگنیف؛ به‌خاطر عشق اثر وانداواسیلوسکایا) ولی درون‌مایه قوی و مضمون زیبای آن‌ها که در ارتباط با عشق و فداکاری زنان بود، باعث شد که همگی آن‌ها را در این مجموعه بگنجانیم.

کتاب مرگی بسیارآرام، شرح‌حالی نوشته سیمون دوبووار است که در قالب رمان نوشته شده و اولین بار در سال 1964 انتشار یافته است. دوبووار در این اثر، آخرین لحظات حضور خود در کنار مادر درحال مرگش را با نثری شاعرانه و زیبا به تصویر کشیده است. فرانسواز دوبووار، مادر سیمون، در حمام به زمین می‌خورد و استخوان رانش می شکند. فرانسوا را به بیمارستان منتقل می‌کنند و او حین سپری‌کردن دوران نقاهت، نشانه‌هایی از بی‌حالی شدید و بی‌میلی به غذا را از خود نشان می دهد. زمان زیادی نمی گذرد که دکترها متوجه غده‌ای سرطانی در روده کوچک او می‌شوند که با سرعتی زیاد درحال رشد است. سیمون و خواهرش، پوپت، برای سه ماه، نوبتی در کنار بستر مادر خود می‌مانند و آخرین لحظات زندگی‌اش را در کنار او می‌گذرانند.

هانو دیتس پسری 14ساله است که با مادر و خواهرش به‌سختی از حملات هوایی 1943 هامبورگ جان سالم به‌در می‌برد. آن‌ها فرار می‌کنند و در اوت 1945 به هامبورگ بازمی‌گردند که در این بین کاملاً ویرانه شده بود. خردکردن سنگ، جست‌وجوی فلز و معامله در بازار سیاه به خانواده آن‌ها کمک می‌کند تا زنده بمانند. هانو در زیرزمینی مخروبه زنی مرده را پیدا می‌کند. دراین‌باره با کسی حرف نمی‌زند، اما تصویر زن از خاطرش نمی‌رود. در خیابان پسر 3ساله‌ای را می‌بیند که لباس‌های بسیار مرتبی بر تن دارد و گم شده است. بچه یک کلمه هم حرف نمی‌زند. کسی به آگهی پیداشدن کودک جواب نمی‌دهد. به این ترتیب بچه خرابه‌ها، که او را یوست می‌خوانند، در خانواده دیتس بزرگ می‌شود. سال‌ها بعد یوست به‌صورت اتفاقی به ردّپای جنایتی هولناک (قتل‌های خرابه‌ها) برمی‌خورد که با داستان خانواده‌اش ارتباط دارد.

پسر چیزی را که آن بیرون می‌دید، باور نمی‌کرد. همه جا آتش بود و تا جایی که چشم کار می‌کرد نه خانه‌ای دیده می‌شد و نه خیابانی؛ فقط شعله‌های آتش و باقیمانده دیوارها رو به آسمانی سیاه بود. خورشید فقط از پشت ابرهایی از دود دیده می‌شد. روزی بدون نور و به داغیِ آتش بود. در میانِ همه آن ویرانه‌ها هم مردگان افتاده بودند؛ بدن‌های زغال‌شده‌ای که از شدت سوختگی، کوچک و غیرقابل شناسایی شده بودند.

کتاب «آدم تو کجا بودی؟» نوشته «هانریش بل» آلمانی است که اولین رمان ضدجنگ او نیز می‌باشد. داستان «هاینرین بل» قهرمانی ندارد و فردی به نام «فاین هالس» از شخصیت‌های اصلی داستان است اما تمام ماجرا حول او نمی‌چرخد. درواقع می‌توان گفت که او ناظری است بر مصیبت‌های جنگ که در سناریوهای مختلف حضور دارد.

داستان ضدِجنگ «آدم تو کجا بودی؟»، حکایاتی از سربازان جنگی، مردم جنگ‌زده فرمانده‌های دل‌مرده و این‌چنین تلخی‌هایی از جنگ جهانی دوم را روایت می‌کند که این روحیه جنگ‌ستیز «هانریش بل» به شما منتقل می‌شود.

هایریش بل با تصویرسازی‌های زیبایش، حسی را که می‌توان از جنگ داشت به خواننده انتقال م‌یدهد،آنچنان که در همان جنگ حضور داشته است.

در این فضای نسبتاً تیره در میان این جنگ،حضور عشق و دردهای آن از ویژگی‌های دیگر این قصه است که این عاشقانه‌ها جذابیت‌هایی بسیاری را به داستان داده است.

جانریكو كاروفیلیو (ـ1961) اولین بار در 2002 با رمان «شاهد ناآگاه» وارد دنیای داستان‌نویسی شد و به ژانر داستان قضایی ـ هیجانی ایتالیا جان بخشید. او که قاضی و معاون دادستان در اداره ضدِمافیای شهر باری ایتالیا بود، در 2008 سناتور حزب دموکرات شد و در همان سال رمان نه اینجا و نه جای دیگر را منتشر کرد. کاروفیلیو در سال‌های اخیر آثار متعددی را به بازار نشر ایتالیا روانه کرده و حد زمان ششمین اثر اوست که در 2019 روانه بازار شد و فینالیست جایزه بزرگ استرگا شد. کاروفیلیو با استفاده از دانش و تجربه‌اش در امور قضایی و با بهره‌گیری از پرونده‌های جنایی، واقعی داستان‌هایی پیچیده و معمایی می‌آفریند و خواننده را مبهوت و درگیر حل معما می‌کند؛ او همچنین فضای ایتالیا و نظام قضایی آن را با جزئیاتی چشمگیر به تصویر می‌کشد و تجربه زیستن در جامعه‌ای اروپایی را به خواننده اهدا می‌کند.