نویسنده: هادی خورشاخیان
نشر: آموت
توضیحات: هادی خورشاهیان که کتاب «من کاتالان نیستم» او تا چند هفته منتشر می‌شود، گفت: این رمان ساختاری پست مدرن دارد و محور اصلی آن جنگ تحمیلی عراق علیه ایران و فوتبال است و در آن سه جوان 30 ساله در دوره‌هایی از سال‌های انقلاب، دوران جنگ و سال‌های اخیر حضور دارند و این رمان در لایه‌های پنهایی گویای این است که هویت ملی و مذهبی ما دوش به دوش یکدیگر پیش می‌روند. به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، در این کتاب همراه با نگاه به فضای آشفته فوتبال و مافیای مواد مخدر در کشور آرژانتین، ایده‌ها و ارزش‌های ایرانی در دوران جنگ با نگاهی تحسین‌آمیز توصیف شده است. خورشاهیان درباره این کتاب توضیح داد: این داستان ساختاری پست مدرن دارد و در آن شیوه بینامتنیت به کار رفته است و ارجاعات زیادی به کتاب قبلی من با نام «من هومبولتم» که در سال 1390 به چاپ رسیده، ‌دارد. این نویسنده انقلاب و دفاع مقدس افزود: در این کتاب گوشه‌هایی از فضای شب شعر و جلسات نقد ادبی در سال‌های اخیر نیز گنجانده شده است و داستان را دو شخصیت با نام‌های «مزدک» و «ایلیا» که خود نماینده موضوعاتی در طول داستان هستند، روایت می‌کنند. مزدک و ایلیا طرفدارن تیم بارسلونا هستند که با سفر به آرژانتین درگیر ماجرای مافیایی مواد مخدر می‌شوند؛ در واقع محور اصلی این داستان فوتبال و جنگ است. نویسنده «آلبوم دردسر» در ادامه گفت: 30 سالگی سه شخصیت در دوران‌های انقلاب، جنگ و سال‌های اخیر و در نسبت با موضوع فوتبال در لایه‌های پنهانی از این رمان گویای آن است که هویت ملی و مذهبی ما همواره دوش به دوش هم حرکت کرده‌اند. به گفته خورشاهیان این کتاب 150 صفحه است و از سوی نشر آموت منتشر می‌شود. «فلسطین و چشم‌های بلقیس» نام تازه‌ترین مجموعه شعر خورشاهیان است که به زودی از سوی نشر تکا منتشر می‌شود. کتاب «آلبوم دردسر» این نویسنده نیز از سوی انتشارات کانون پرورش فکری به چاپ می‌رسد. «ماه از طناب آه بالا رفت» نیز نام مجموعه غزلی است که دو هفته گذشته راهی بازار کتاب شد.

نویسنده: ایزابل ژیرار
مترجم: آزیتا لسانی
نشر: آموت
توضیحات: رمان «مثل زنبور» درباره دختری که مادرش او را در پنج سالگی با برادر دو ساله اش در خیابان رها می کند، نوشته ایزابل ژیرار با ترجمه آزیتا لسانی منتشر شد.

در معرفی ناشر از این رمان می خوانیم: «مثل زنبور» رمانی لطیف و پرکشش درباره دختری است که مادرش او را در پنج سالگی با برادری دوساله در بغل در خیابان رها می کند. دختر در خیابان و گاراژ و خانه دیگران و سرآخر در پرورشگاه بزرگ می شود. او پس از ازدواج، زندگی اش را صرف بزرگ کردن بچه های بی سرپرست کرده است.

به گفته آزیتا لسانی، مترجم این کتاب، ژیرار براساس سفرش به برزیل و دیدار با زنی که سال ها مادرش او را در خیابان رها کرده، رمان «مثل زنبور» را نوشته است. ژیرار که متولد 1954 است، نویسنده معروفی نیست. او تاکنون فقط دو کتاب نوشته که کتاب دوم به تازگی به انتشار رسیده است. رمان «مثل زنبور» درباره دختری است که مادرش او را در پنج سالگی با برادر دو ساله اش در خیابان رها می کند. دختر در خیابان، گاراژ و خانه دیگران و در نهایت در پرورشگاه بزرگ می شود. او پس از ازدواج، زندگی اش را صرف بزرگ کردن کودکان بی سرپرست می کند. قهرمان داستان، که از کودکی خود را بی پناه و آواره می یابد، در بزرگسالی، از هیچ تلاشی برای وقف زندگی خود برای کودکان بی سرپرست دریغ نمی کند تا سرانجام مؤسسه ای را برای انجام این مهم بنیان می نهد.

ایزابل ژیرار، نویسنده کتاب «مثل زنبور» در سال 1954 در شهر پاریس متولد شد و بیش از 20 سال است که در شهر شرانت زندگی می کند و در موسسه فنی دانشگاهی آنگولم (IUT) به تدریس زبان انگلیسی مشغول است. این کتاب یکی از پنج نامزد جایزه ادبی مدارس و دبیرستان های آنگولم بود که توانست آن را به دست آورد. سال بعد، دومین جایزه را از آن خود ساخت که جایزه ادبی Fcol (فدراسیون شهر شرانت در امور آثار ادبی) نام دارد.

نویسنده: حبیب خداداد زاده
نشر: آموت
توضیحات:
داستان این رمان حول شخصیت فردی با عنوان نعمت می گذرد که جوانی است عاصیِ و اهل دزفول . او وقتی می بیند انگلیسی ها با این سیاست که هرچه مردم گرسنه تر باشند، کمتر عصیان می کنند، گندم هایشان را می خرند و به آتش می کشند، دست به شورش می زند و تفنگ به دست می گیرد و علیه چپاول گران قد علم می کند.

نعمت در ادامه داستان و پس از ازدواج، قول می دهد که تفنگش را به زمین بگذارد ِ اما او نمی تواند آن همه ظلم را تحمل کند، دوباره تفنگ در دست می گیرد و در مقابل قشون انگلیسی به پا می خیزد.

به گفته نویسنده این رمان «نعمت علایی» در روزگار تفنگ شخصیتی حقیقی است که یک قرن پیش با انگلیسی ها و آمریکایی ها جنگید و روزگاری از سردشت و شهیون تا دزفول زیر سم اسب های او و یارانش بود که غیرتمندانه از ناموس این مردم دفاع کردند و در این راه جان دادند و به همین خاطر رمان «روزگار تفنگ» داستان یکی از سَمبل های مبارزاتی جنوب ایران علیه بیگانگان است.

حبیب خدادادزاده در این رمان، این شخصیت تاریخی را از پس غبار سالیان بیرون کشیده و به مدد کلمات باردیگر زنده کرده است.

از ورای روزگار تفنگ، به آسانی و زیبایی می توان به یک قرن گذشته دزفول سفر کرد و دیدنی هایی دید که یقینا تا مدت ها از ذهن خارج نخواهد شد.

نویسنده: فاطمه موسوی
نشر: آموت
توضیحات: رمان «پیله تنهایی عشق» اثر فاطمه موسوی منتشر شد. نویسنده این رمان تبیین جایگاه‌های مختلف زنان در جامعه را دغدغه خود در انتشار این کتاب می‌داند. به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، رمان «پیله تنهایی عشق»، به تازگی از سوی نشر آموت منتشر شده است. نویسنده در این رمان سعی دارد تا با به کارگیری زبانی ساده و صمیمی، مخاطب عام را با خود همراه کند. در این اثر از جملات عامیانه زیادی استفاده شده و نوع روایت، اول شخص است. شخصیت‌های محوری در این کتاب زنانی هستند که در موقعیت‌های شخصیتی و اجتماعی متفاوت، به تجربیاتی دست می‌یابند. موسوی درباره محور کلی رمان «پیله تنهایی عشق» گفت: زنان باید بدانند در موقعیت‌هایی مانند مادر بودن، همسر بودن یا دختر بودن باید چگونه باشند و همواره از قدرت‌های درونی خودشان کمک بگیرند. وی افزود: من نسبت به ترس‌ها و ضعف‌های برخی آدم‌های ضعیف پیرامون ترحم نمی‌کنم، ‌بلکه از آنان دوری می‌گزینم؛ چرا که فکر می‌کنم مسوول همه ترس‌ها و ضعف‌ها خود انسان‌ها هستند. موسوی تصریح کرد: ما فقط در ظاهر حضرت فاطمه (س) را اسطوره می‌دانیم؛ در حالی که از قدرتمند بودن این بانو در زندگی فردی و اجتماعی‌اش کمتر الگو می‌گیریم. من اصطلاح «شیر» بودن را که برخی اوقات درباره یک زن به کار می‌برند، خیلی دوست دارم و اعتقاد ندارم زنان باید مانند برخی زنان زمان گذشته در مطبخ‌ها، پنهانی با دامنشان اشک‌هایشان را پاک کنند. رمان «پیله تنهایی عشق» این‌گونه آغاز شده است: «امروز صبح با صدای همسایه بالایی از خواب بیدار شدم. باز این زن و شوهر مثل سگ و گربه به هم پریدن. صد دفعه به بابا گفتم اینارو جواب کن؛ ولی اون می‌گه: «به تو ربطی نداره، ‌هر وقت شوهر کردی، برام تعیین تکلیف کن» او هیچ وقت به فکر کسی نیست. به ساعت نگاه کردم ساعت نه صبح بود.»

نویسنده: آسیه جوادی
نشر: آموت
توضیحات: «رک و پوست کنده» شامل یادداشت‎‎های مطبوعاتی و روزانه آسیه جوادی (ناستین) است که در کمتر از یک سال به چاپ سوم رسیده است. ناستین در 54 یادداشت‎ روزانه خود در این کتاب با زبان شوخی و طنز و نگاهی بی‎طرفانه، به طرح مسائل و دغدغه‎‎ها و مشکلات دنیای زنان پرداخته است. استفاده از پسوند «…‎‎های ما زنان» مانند توقع‎‎های ما زنان، آزار‎های ما زنان، الفت‎‎های ما زنان، تبعیض‎‎های ما زنان و… نشان از نگاه منسجم و خط سیر مشخص اوست. در بخشی از متن این کتاب می‎خوانیم: «اگر مردان می‎دانستند که دل زنان چه آسان نرم می‎شود، این همه دعوا و طلاق نبود. گاهی یک شاخه گل و از آن مهم‎تر نگاهی یا جمله‎ای به‎موقع می‎تواند کار گردن‎بند گرانبهایی را بکند که شاید هرگز به گردن آویخته نشود. نمی‎فهمم که چرا برای آن‎ها (مردان) راحت‎تر است از پول مایه بگذارند تا احساساتشان…»

نویسنده: حسن کریم پور
نشر: آموت
توضیحات: «پدرم، زاهدان یک مزرعه کوچک و یک باغ داشت که با همان، زندگی ماها رو که دو برادر و سه خواهر بودیم می گذروند. من از همون دوران نوجوونی دوست داشتم ناخدای کشتی بشم، چون اغلب در تابستون که مدرسه ها تعطیل می شد می رفتم چاه بهار نزد داییم. از اونجا بود که به دریا علاقمند شدم. کلاس ششم ابتدایی رو که تموم کردم داییم خدا بیامرز منو گذاشت تو کشتی ناخدا خورشید.»

وقتی حسن کریم پور اولین رمانش به نام «درماندگان» را می نوشت اصلا گمان نمی کرد به زودی یکی از رمان نویسان سرشناس بشود. درماندگان در سال 1357 روانه بازار کتاب شد و از استقبال نسبی بر خوردار شد. اما رمان دومش ورق را برگرداند و او را بر سر زبان ها انداخت. «باغ مارشال» دومین رمان حسن کریم پور تاکنون بیست و هفت بار تجدید چاپ شده است و در آینده از سوی انتشارات پنگوئن در انگلستان منتشر خواهد شد. استقبال از این رمان چنان بود که کریم پور شماره های دوم و سوم این کتاب را هم نوشت.

از آن زمان تاکنون کریم پور رمان های بسیاری نوشته است. هر چند سایر رمان هایش همچون باغ مارشال برایش شهرتی افزون تر نیاورد اما تمامی نوشته هایش خوانده شدند و حتی به چاپ های هفتم و هشتم رسید.

وی خواننده های بسیاری پیدا کرد و مخاطبانی که دائم منتظر منتشر شدن کارهای بعدی او هستند.

خوابی در هیاهو، نقشی بر تصویر دیگر، خیال عشق، وسوسه خانه مادربزرگ، باغ رویاها، من محکوم می کنم، کیش گم کردکان، مرهمی بر زخم کهن، ازدیاری به دیار دیگر و آن سوی نیزار رمان های دیگر حسن کریم پور است. موضوع اغلب رمان های کریم پور مسائل عاشقانه و خانوادگی است. موضوعاتی که رمان های عامه پسند همواره درباره آن پرداخته اند.

کریم پور، درباره این رمان می گوید: تا به حال داستان های زیادی درباره روابط میان زن و مرد نوشته شده، ولی به رابطه عاطفی که ممکن است میان یک خواهر و برادر وجود داشته باشد، کمتر پرداخته ایم.

کریم پور گفته است فیلمنامه روزی روزگاری را نوشته و به تلویزیون فروخته و برایش خیلی هم مهم نیست که نامش پای این فیلنامه نیست. با این حال کریم پور برای هیچ کدام از رمان هایش جایزه خصوصی و دولتی نگرفته است. خود وی درباره این موضوع می گوید: این که جوایز به آثار من نپرداخته اند، شاید به دلیل این باشد که آن طور که باید، تبلیغ نشده است و ضمن این که خودم هم دنبال این چیز ها نرفته ام و برایم مهم این بوده است که آثارم را تألیف کنم و به دست مخاطبانم برسانم.

بهانه ای برای ماندن، حکایت عشق و فداکاری خانواده ای است که برای درکنار هم ماندن از هیچ تلاشی فرو گذار نمی کنند. آنها با مشکلات فراوانی رو به رو می شوند.
کریم پور، درباره این رمان می گوید: تا به حال داستان های زیادی درباره روابط میان زن و مرد نوشته شده، ولی به رابطه عاطفی که ممکن است میان یک خواهر و برادر وجود داشته باشد، کمتر پرداخته ایم.

در این رمان خانواده ای از فقر به ثروت و خوشبختی می رسد، به گونه ای که شاید برخی خوانندگان پایان این کتاب را مبتنی بر تبعات حسن نیت این خواهر و برادر نسبت به یکدیگر تلقی کنند.

داستان در یک قهوه خانه آغاز می شود و هر کدام از شخصیت های داستان در بخش های مختلف از زبان خود ماجرا را بیان می کند. این رمان به شیوه رئالیستی نوشته شده و از هر گونه پیچیدگی های نوشتاری و روایتی پرهیز می کند. حال و هوای این رمان حال و هوای سیستان و بلوچستان است که مملو از فضاهایی بکر است. این رمان شامل ده فصل است.

گفتنی است که رمان « دختر بویر احمدی» تازه ترین رمان این نویسنده توسط نشر آموت منتشر خواهد شد.

«دوست داشتم همان روزهای نخست پیروزی به ایران بر می گشتم اما تا باغ و باغچه و آپارتمان و لنج را تبدیل به پول می کردم، زمان زیادی می طلبید. آنچه برایم عجیب بود اینکه دسته دسته از ایران به خارج از کشور فرار می کردند و بر عکس من سابقه دار فراری با چه ذوقی و شوقی عازم ایران می شدم.»

نویسنده: محمدعلی علومی
نشر: آموت
توضیحات:امیر که از تغییرات جدید به شوق آمده بود با کمی خجالت از علی و منیژه پرسید: می شود خانه کوچکی داشته باشم؟
بی تردید برای امیر، آن خانه کوچک، مامن و پناهگاه عاطفی زخمی او بود. در کنار منیژه. بی هیچ تردیدی، خانه کوچک، تبدیل به قصری رویایی می شد. چنان قصری که در هر گوشه و کنار آن، باغی از رویاها، باغی از گلهای درخشان و عطرآگین، با چشمه سارانی از آفتاب و آب و بلور می رویید و می درخشید و بی شک، با امیری تازه و سرفراز، رهید از دام دیو اعتیار و با حضور منیژه ای که تصور و تجسمی از مهر و مهربانی آناهیتا بود. همان خانه کوچک، خانه ای نمونه می توانست باشد اگر…