آلفرد هیچکاک در سال 1899 در انگلیس متولد شد. در سال 1910 وارد کالج شد. در 26سالگی اولین فیلم کامل خود را با نام «باغ لذت» کارگردانی کرد. در سال 1955 برای اولین بار در تلویزیون برنامه اجرا می‌کند و شهروندی آمریکایی می‌شود. در سال 1968 جایزه ایروک تالبرگ به وی اعطا شد. در سال 1979 جایزه یک عمر تلاش هنری خود را از انستیتوی فیلم آمریکا دریافت کرد. وی در سال 1980 درگذشت.

استیون اسپیلبرگ در سال 1946 در اوهایو به دنیا آمد. در سال 1957 از دوربین پدرش برای ساخت فیلم آخرین قطار استفاده می‌کند. در سال 1975 میلیونر می‌شود. در سال 1992 برای اولین بار از جلوه‌های کامپیوتری در پارک ژوراسیک استفاده کرد. در سال 1999 به‌عنوان بهترین کارگردان قرن بیستم لقب گرفت…

جکی چان در سال 1954 در هنگ‌کنگ متولد شد. در سال 1971 فارغ‌التحصیل مدرسه نمایش چین شد و شروع به کار بدلکاری کرد. وی از سال 1976 به‌عنوان نقش اول در فیلم اژدهای جوان در هنگ‌کنگ بازی کرد. در سال 2016 جایزه افتخار اسکار را برای یک عمر تلاش در صنعت سینما دریافت کرد.

می‌خواهید فیلم بسازید؟ چه بخواهید به‌صورت حرفه‌ای دست به‌کار شوید چه مقصودتان ساختن فیلم غیرحرفه‌ای؛ اما درجه یک باشد، تجربه‌های دست‌اول مایکل استولر، فیلم‌ساز مشهور، در باب ساختن یک فیلم موفق دراختیار شماست. استولر فوت و فن‌های تاکنون ناگفته‌ای را درخصوص ثبت لحظات درخشان سینمایی برای شما آشکار می‌کند؛ از پروراندن فیلم‌نامه گرفته تا تأمین سرمایه تا تدوین حتی با بودجه محدود!

«آدم آدم است» نام نمایشنامه‌ای اثر برتولت برشت، نویسنده آلمانی است که مضمون آن جنگ و هویت بشری است. نگارش این نمایشنامه در حدود سال ۱۹۲۶ به پایان رسیده است.

برشت در این نمایشنامه به وضعیت موجود زندگی بشر و بلاهایی که بر سر او می‌آید می‌پردازد. او در این نمایشنامه زندگی فردی را به تصویر می‌کشد که دربرابر نیروهای بیرونی قطعه‌قطعه می‌شود و حتی تا جایی پیش می‌رود که خودش نیز بر خود رحم نمی‌کند و خود او نیز بر خویشتن خویش ضربه می‌زند. او شاید هزاران بار می‌میرد اما هیچ اعتراضی نمی‌کند. در پایان برتولت برشت پیشنهاد می‌کند که مردمان باید این وضعیت را تحمل یا به‌گونه‌ای دیگر بینش خود را نسبت به زندگی متحول کنند تا دربرابر سیل حوادث درهم نشکنند. آدم آدم است همچین نام آلبومی موسیقایی به آهنگسازی سهیل مخبری در ایران است.

مجلد حاضر، به تأسی از متن اصلی مجموعه آثار برتولت برشت، شامل هفت تك‌پرده‌ای و نیز متن باله‌ای از اوست. پنج پرده‌ای اول در سال 1919 نوشته شده‌اند، بنابراین از آثار دوره اول فعالیت تئاتری برشت به‌شمار می‌آیند كه نظریه «تئاتر داستانی» در آن هنوز به ظهور نرسیده بود.

چون قرار است از این به بعد با هم زندگی کنیم، فکر می‌‌‌‌‌‌کنم بهتر است خودمان را معرفی کنیم. من ریگولت هستم. استل ریگولت…

تاریخ 22 اوت تعیین شده اما هیچ نگران نباشید، دوست عزیز. راحت بخوابید. راه‌حلی برای این موضوع وجود دارد…

آنتون چخوف (1860ـ1904) یکی از بزرگ‌ترین داستان کوتاه‌نویسان دنیاست که عمده آثارش در ایران منتشر شده است. او نمایشنامه‌هایی هم دارد که آمیزه‌ای از تراژدی و کمدی است و در ایران چند بار ترجمه شده و بارها به روی صحنه رفته‌اند.

این نویسنده روس حدود چهارصد داستان کوتاه و شش نمایشنامه بلند نوشت. شهرت چخوف به‌عنوان نمایشنامه‌نویس به‌خاطر نمایشنامه‌هاى مرغ دریایی، دایی وانیا، سه خواهر و باغ آلبالوست. بیش از هفتاد فیلم براساس نمایشنامه‌ها و داستان‌هاى وى ساخته شده ‌است. شخصیت‌های اصلى نمایشنامه‌هاى او را بورژواهاى معمولى، ملاکان کوته‌فکر و آریستوکرات‌هاى کوچک تشکیل می‌دهند. آنها نمایانگر امیدهاى بربادرفته، فرصت‌هاى سوخته، تعلل و دل‌سپردن به قضا و قدر هستند. طنز تلخ مستتر در نمایشنامه‌های او از چنین مضامینی تشکیل شده و طی دهه‌های متمادی که از نگارش و اولین اجرای این نمایشنامه‌ها می‌گذرد، همچنان روزآمد و قابل‌تعمیم به موقعیت انسان امروز می‌نمایند.

پرویز شهدی که پیشتر نیز آثاری را از نویسندگان روس ـ به‌ویژه رمان‌هایی از داستایفسکی ـ به فارسی برگردانده،‌ ترجمه‌ای تازه از نمایشنامه‌های آنتون چخوف به‌دست داده است.

هملت را باید مشهورترین نقش نمایشی جهان دانست. علاقه‌ مردم به شخصیت او و به نمایشنامه‌ شکسپیر که سرگذشت او را بازمی‌گوید، از آغاز بسیار بوده و هنوز ادامه دارد. هنوز درباره‌ این شخصیت کتاب‌ها می‌نویسند و برداشت‌های اجرایی از آن بر صحنه‌ها پرشمار و متفاوت است.

زنده‌بودن و اهمیت‌داشتن همیشگی هملت مانند انگشت‌شماری از شخصیت‌های داستانی، به این علت است که تجربه‌های او، آن‌گونه که در نمایشنامه می‌آید، تجربه‌های شخصی و خفته‌ ما را بیدار می‌کند. این گفته به آن معنا نیست که همه‌ ما درپی انتقام خون پدر هستیم یا یکی از نزدیکانمان را نفرین می‌کنیم، با عشقی شوم و بدفرجام سروکار داریم یا رویدادهای زندگی‌مان با پیرنگ این نمایش شکسپیر شباهتی نزدیک دارد. به‌معنای این نیز نیست که هملت در رویارویی با دشواری‌های زندگی شیوه‌ای به‌کار می‌گیرد که با واکنش‌های طبیعی و درونی ما کاملاً همخوانی دارد. در کشورهای انگلیسی‌زبان می‌‌گویند که هملت برای هیچ‌کس موضوع تازه‌ای نیست؛ زیرا همه‌ کتاب‌خوان‌ها نام او را در کتابی دیده و به احتمال زیاد داستانش را خوانده‌اند و برخی که اهل پژوهش و بررسی‌اند با تأملات و احساسات پرشور هملت آشنایی دارند. ما خود نیز، چون در ورطه‌ دشواری‌ها قرار گیریم، احساساتی همانند احساسات او خواهیم داشت و همچون او با تأمل بسیار فرازوفرود رویدادها را خواهیم سنجید.

همه‌چیز از آن شبی شروع شد که نمایشنامه‌ام به‌طرز احمقانه‌ای با شکست روبه‌رو شد. تا آخرین برگ دست‌نویسش را سوزاندم. زن‌ها عدم موفقیت کسی را نمی‌بخشند…

آنتون چخوف (1860ـ1904) یکی از بزرگ‌ترین داستان کوتاه‌نویسان دنیاست که عمده آثارش در ایران منتشر شده است. او نمایشنامه‌هایی هم دارد که آمیزه‌ای از تراژدی و کمدی است و در ایران چند بار ترجمه شده و بارها به روی صحنه رفته‌اند.

این نویسنده روس حدود چهارصد داستان کوتاه و شش نمایشنامه بلند نوشت. شهرت چخوف به‌عنوان نمایشنامه‌نویس به‌خاطر نمایشنامه‌هاى مرغ دریایی، دایی وانیا، سه خواهر و باغ آلبالوست. بیش از هفتاد فیلم براساس نمایشنامه‌ها و داستان‌هاى وى ساخته شده ‌است. شخصیت‌های اصلى نمایشنامه‌هاى او را بورژواهاى معمولى، ملاکان کوته‌فکر و آریستوکرات‌هاى کوچک تشکیل می‌دهند. آنها نمایانگر امیدهاى بر باد رفته، فرصت‌هاى سوخته، تعلل و دل‌سپردن به قضا و قدر هستند. طنز تلخ مستتر در نمایشنامه‌های او از چنین مضامینی تشکیل شده و طی دهه‌های متمادی که از نگارش و اولین اجرای این نمایشنامه‌ها می گذرد، همچنان روزآمد و قابل‌تعمیم به موقعیت انسان امروز می‌نمایند.

پرویز شهدی که پیشتر نیز آثاری را از نویسندگان روس ـ به‌ویژه رمان‌هایی از داستایفسکی ـ به فارسی برگردانده،‌ ترجمه‌ای تازه از نمایشنامه‌های آنتون چخوف به‌دست داده است.

سارتر در این اثر که نخستین نمایشنامه‌اش محسوب می‌شود، مانند کسانی چون کوکتو، ژیرودو و آنوی به سراغ اساطیر یونان می‌رود و در فرانسه اشغال‌شده 1943 درامی را روی صحنه می‌برد که اشاره‌هایی آشکار به وضعیت اندوه‌بار فرانسه دارد.

خلاصه این نمایشنامه سه‌پرده‌ای چنین است: اورست که پدرش آگاممنون را درسوء‌قصدی از دست داده است، با هدف انتقام‌جویی به آرگوس بازمی‌گردد. شهر پدری‌اش در اشغال مگس‌ها (نماد پشیمانی) است و مردم به دستور کشنده شاه آرگوس سیاه‌پوشند. اورست به انتخاب آزادانه‌اش دست می‌زند و از خفاشان که عاملان ژوپیتر (زئوس) هستند بیمی به دل راه نمی‌دهد…

این اثر که فراخوانی آشکار به فرانسویان برای مقاومت دربرابر اشغالگران بیگانه و همراهان داخلی آنان است، برای فرانسوی‌های در بند بسیار بامعنا بود. سارتر در مگس‌ها فرانسوی‌ها را تشویق می‌کرد که خود را از ندامت‌هایشان برهانند و درقبال نظام مستقر، آزادی‌شان را مطالبه کنند. او می‌خواست که دیگران به منظورش پی ببرند؛ ازاین‌رو، تردیدی از خود نشان نداد و اثرش را عرضه کرد.

وودی آلن همان‌قدر که کمدین، فیلم‌ساز و بازیگر است، نویسنده هم هست. پس همچنان که فیلم‌ها و بازی‌هایش پرده‌هایی هستند برای تمام فصول هنر معاصر، دیالوگ‌های فیلم‌هایش هم سطرهایی‌اند برای تمام فصول کتاب زندگی‌های معاصر؛ این است که بی‌راه نیست درآوردن سطرهایی از آن میان برای ورق‌زدن با آهنگ ضربان زندگی‌های مایی که باید هنر زیستن در زمانه ناسازگار را از او بیاموزیم؛ سطرهایی که گاه به لطیفه می‌مانند، گاه به حکایت و خرده‌داستان، و گاه تک‌گویی شخصیت‌هایی که بی‌محابا از تناقضات و پیچیدگی‌های روح و روان خود پرده برمی‌دارند.

«اریک رومر» در قریب به پنج دهه، با حرکت در مسیری انحصاری، نه‌فقط سبک را ارتقا داد؛ بلکه ماهیت فیلم‌سازی را به چالش کشید و اثبات کرد چگونه می‌شود همیشه قصه‌هایی را تعریف کرد با شباهت‌های بسیار و عمیقاً متفاوت! از میان موج‌نویی‌ها، رومر به‌شکلی اعجاب‌آور، مجموعه‌ای یکدست و درخشان از فیلم‌هایی را ساخت، روایت‌گر داستان‌های دخترها و پسرها/ زن‌ها و مردها، در گذر زندگی و روابط‌شان؛ داستان‌هایی که دست روی مصائب و کامیابی‌ها گذاشته بودند و با ظرافتی بی‌نظیر، انتخاب‌ها و دلایل انتخاب‌های چند نسل را به چالش می‌کشیدند. فیلم‌های رومر، از حکایت‌های اخلاقی تا چهار فصل و… چه زمانی که در فرانسه روز خودشان جریان داشتند و چه آن‌ها که به تاریخ و زمانه‌ای در گذشته می‌رفتند، همواره گویی کندوکاوی در اخلاقیات و نسبت شخصیت‌ها با شهرها، طبیعت، اقلیم‌ها و… بودند. پیوستگی و بافتار سینمایی این فیلمساز بزرگ فرانسوی، ارجاع به کتاب «مصاحبه‌های اریک رومر» را برای هر علاقه‌مند جدی سینمایی بیشتر می‌کند. فیلمسازی که خودش سال‌ها منتقد سینما بود و در کایه‌دو سینما می‌نوشت، در گفت‌وگوهایی که در این کتاب تجمیع شده (اولین گفت‌وگو با مجله‌ فیلم کوآرتلی، تابستان 1971 و آخرین گفت‌وگو با مجله‌ پوزیتیف در سال 2010 انجام شده) با همان درک و شهود یگانه‌اش، درباره‌ سینما، ادبیات، نقاشی، معماری، مذهب، طبیعت و… حرف می‌زند و حتی مقولاتی که در طول سالیان میان مصاحبه‌ها تکراری به‌نظر می‌رسند هم، به‌دلیل جزئیات و دقت‌نظر رومر، بدیع و تازه جلوه می‌کنند. او که زمانی در کایه‌دو سینما نوشته بود: «تماشاگر ایدئال برای روسلینی کسی است که در میانه‌ فیلم بتواند اقرار کند که تغییر کرده‌ام و نگرشم را تغییر داده‌ام.» فیلم‌هایی که می‌ساخت هم همین تأثیر را داشتند و کتاب پیش‌رو نیز برای خواننده‌ هوشمند، حاوی همین تأثیر است.

کتاب رومئو و ژولیت، نمایشنامه‌ای تراژیک و عاشقانه نوشته ویلیام شکسپیر است که در سال 1597 نگاشته شد. شکسپیر در این نمایشنامه جاودان، جهانی سرشار از خشونت و تضاد میان نسل‌ها را خلق می‌کند که در آن، دو نوجوان اسیر عشقی جانسوز شده‌اند. خانوده‌های رومئو و ژولیت، نه‌تنها با این عشق مخالف‌اند؛ بلکه در نبردی خونین با هم هستند و هریک تلاش می‌کنند تا عضوی از خانواده دیگر را در خیابان‌های ورونا به قتل برسانند. هربار که یکی از اعضای این دو خانواده در نبردی میان آن‌ها کشته می‌شود، خویشاوندانش به هر طریقی سعی می‌کنند انتقام خون او را از قاتل بگیرند. به‌خاطر این دشمنی، اگر خانواده رومئو او را با ژولیت ببیند، بی‌تردید او را خواهند کشت. زمانی که رومئو به تبعید فرستاده می‌شود، به‌نظر می‌رسد تنها راهی که جولیت می‌تواند از مجبورشدن به ازدواج با شخصی دیگر اجتناب کند، پایان‌دادن به زندگی خود است. انگار در دنیای خشونت‌آمیز و خونین این نمایشنامه ماندگار، عاشقان تنها می‌توانند پس از مرگ به یکدیگر برسند.

کروز در این کتاب می‌خواهد با یک نگاه دیگر مرگ لورکا را روایت کند. لورکا را بدون هیچ محاکمه‌ای به دشتی برده و تیربارانش کردند. همه دلشان برای این شاعر می‌سوزد. کروز می‌خواهد بگوید که لورکا اسطوره بوده و خیلی بالاتر از آن چیزی است که مردم نسبت به این شاعر فکر می‌کنند. نیلو کروز نمی‌خواهد دیگران آن نگاه دلسوزانه را نسبت به لورکا داشته باشند؛ بلکه می‌خواهد مردم به عمق فاجعه و اینکه چگونه در آن زمان یک استعداد بزرگ را کشتند، پی ببرند.

در کتاب حاضر، چشم‌انداز پیدایش، تکامل و توسعه سینمای مستند از عصر «لومیر» تا دوره رواج مستندهای تلویزیوینی (1973) تشریح می‌شود و طی آن جریان‌ها و جنبش‌های گوناگون مستندسازی در جهان به تفصیل بیان می‌گردد. این کتاب برای دانشجویان و دست‌اندرکاران سینما، خصوصاً سینمای مستند فراهم آمده است. نگارنده در این کتاب، حرکت‌های مهم مستندسازی در کشورهای انگلستان، روسیه، آلمان، آمریکا، فرانسه، سوئد، هلند، کانادا و لهستان را برمی‌شمارد، افزون بر آن، برخی تحولات سینمای مستند کشورهای آسیایی، آفریقایی و آمریکای جنوبی را شرح می‌دهد. بخشی از کتاب به معرفی شخصیت‌های برجسته سینمای مستند و شیوه کار آنها اختصاص دارد؛ ازجمله این افراد عبارت‌اند از: چاپلین، جان هوستون، فرانک کاپرا و همفری جنینگز. در این کتاب، همچنین مخاطبان با معروف‌ترین استودیوهای مستندسازی در جهان آشنا می‌شوند. فصل‌های کتاب عبارت‌اند از: :پیامبر، کاشف، گزارشگر، نقاش، وکیل، شاعر، شیپورچی، دادستان، واقعه‌نگار، مبلغ، ناظر، سازمان‌دهنده و چریک. این مطالب به‌گونه مصور تدوین شده است.

هیچ‌وقت نباید اون رو می‌داشتم. هیچ‌وقت نباید هیچ‌کدوم از اونا رو می‌داشتم. هیچ‌وقت چیزی جز درد برای من نداشت: پنج تا اشتباه!

نه این رو نگو…

نهههههههه…

بچه‌ها؟ کجا رفتین؟ هیچ‌وقت نباید اونا رو می‌داشتم. من همه‌ش با شکم بالااومده این ور و اون ور می‌رفتم و همه‌ش هم تقصیر خودم بود.

دلم می‌‎خواد چیزی رو ببینم که تا ابد موندگاره مثل آب درحال جوشیدن.

من هیچ‌وقت نباید هیچ کدوم از اونا رو می‌داشتم!

سوزان لوری پارکس، نمایش‌نامه‌نویس، فیلم‌نامه‌نویس و موسیقیدان آمریکایی؛ اولین زن آمریکایی آفریقایی بود که جایزه پولیتزر را دریافت کرد. او این جایزه را سال 2001 بابت نمایش‌نامه زبردست زیردست دریافت کرد؛ درحالی‌که پیش از این نمایش‌نامه در خون هم نامزد دریافت این جایزه بود.

در خون روایت مادری طردشده از جامعه است که با چالش‌‎های جدی ناشی از تبعیض‌های نژادی و جنسیتی روبه‌روست. داستان رنج مادر تهیدست پنج فرزند که تلاش می‌کند زندگی بهتری برای فرزندانش درست کند.

کتاب فیلم، بزرگ‌ترین آثار سینمایی جهان را با دیدی تازه می‌نگرد و نگرشی نو از این آثار و پدید‌آورندگان آن‌ها به خوانندگان خود می‌دهد. کتاب، روندی تاریخی را آغاز می‌کند و از سال 1902 به پیش می‌رود و جایگاه هر فیلم را در شرایط زمانی و مکانیِ خود بررسی می‌کند.

دنی لِی، سرپرست نویسندگان کتاب، روزنامه‌نگار مجربی است که پیوسته در «فایننشل تایمز» و «گاردین»، مقاله‌های سینمایی منتشر می‌کند. او به‌همراه چهار نویسنده دیگر، فیلم‌هایی را در این کتاب گرد آورده‌اند که احساس می‌کردند بیشترین تأثیر را هم بر سینما و هم بر جهان داشته‌اند.

این کتاب که بهترین فیلم‌های 120 سال اخیر را به نمایش می‌گذارد، به زبانی ساده نوشته شده و به‌همراه عکس‌ها و پوسترها، شخصیت‌ها، طرح‌ها و مضامین کلیدی بیش از 100 فیلم از بهترین فیلم‌هایی را که تا به حال به نمایش درآمده‌اند بررسی می‌کنند.

در کتاب داستان من، مریلین مونرو، بازیگر مشهور سینمای آمریکا که حاشیه‌های زیادی نیز از زندگی او بازگو شده است، به سخن درمی‌آید. او در این کتاب، از وقایعی که در زندگی از سر گذرانده، احساسات، تفکرات و حتی جنگ خود با هالیوود خود می‌گوید. جاشوا گرین، مقدمه‌ای بر این کتاب نوشته است.

علاقه‌مندان به هنر سینمای مستند در این کتاب ضمن مروری بر تاریخچه سینمای مستند در ایران، فرازونشیب‌های سینمای مذکور، (نیز گزارش‌هایی از برگزاری انواع جشنواره‌های سینمای مستند مطالعه می‌کنند. کتاب با تعریفی از سینمای مستند و محدوده هنری آن آغاز می‌گردد، سپس تحولات این سینما در پیش از انقلاب و پس از آن بررسی می‌شود .افزون‌برآن، بسیاری از فیلم‌های مستند ساخته‌شده در هر دو دوره به گونه مصور و به اجمال معرفی می‌شود.

تحلیل فیلم فعالیتی تازه نیست و تقریباً با کمی اغراق می‌توان گفت که همزمان با سینما پدید آمده است: وقایع‌نگاران که گزارش اولین سانس‌های سینماتوگراف را می‌دادند، با تشریح جزئیات «تصاویر متحرکی» که کشف می‌کردند، پیش از این به روش خود تا حدی تحلیلگر بوده‌اند ‌‌‍‍(گاهی دقیق). از آن زمان به بعد، منتقدین متخصص رشته کار را به‌دست گرفته‌اند؛ توجه به فیلم در نزد برخی، آنقدر ظریف است که به‌معنای واقعی تحلیلی می‌شود. (آیا منتقد خوب سینما، کسی نیست که می‌تواند فرم فیلمیک را از داستان تعریف شده متمایز کند؟) سپس با گنجاندن بیش از پیش سینما در نهاد فرهنگی (از طریق سینه کلوب‌ها، سالن‌های رپرتوار، سینماتک‌ها) و مخصوصاً در نهاد آموزشی و در مدارس، مسائل عمیق‌تر شده‌اند. امروزه سینما همانند هنرهای سنتی متعلق به میراث فرهنگی است و رادیو تلویزیون و روزنامه‌ها درباره آن بحث می‌کنند؛ بالاخره دانشگاه پانزده یا بیست سال پیش آن را کشف کرد. خلاصه هیچ‌گاه سینما را تا این حد شرح و بررسی نکرده‌اند، و بی‌گمان این دلیل عمده گسترش حساب‌شده تحلیل فیلم مخصوصاً در کادر این نهادهاست.

آشنایی ایرانیان با تئاتر فرنگی از حدود سال ۱۲۴۴ هجری قمری آغاز شد و پس از آن میرزا فتحعلی آخوندزاده به تقلید از اسلوب جدید و به زبان ترکی به نوشتن نمایشنامه پرداخت؛ اما نخستین نمایشنامه‌نویس فارسی‌زبان مردی به نام میرزاآقا تبریزی بود. نوشتار پیش‌رو به بررسی نمایشنامه‌های منتشرشده در دهه چهل شمسی می‌پردازد که شامل معرفی شخصیت‌ها، خلاصه‌ای از داستان و مروری بر کل نمایشنامه است.

آشنایی ایرانیان با تئاتر فرنگی از حدود سال ۱۲۴۴ هجری قمری آغاز شد و پس از آن میرزا فتحعلی آخوندزاده به تقلید از اسلوب جدید و به زبان ترکی به نوشتن نمایشنامه پرداخت؛ اما نخستین نمایشنامه‌نویس فارسی‌زبان مردی به نام میرزاآقا تبریزی بود. نوشتار پیش‌رو به بررسی نمایشنامه‌های منتشرشده در دهه چهل شمسی می‌پردازد که شامل معرفی شخصیت‌ها، خلاصه‌ای از داستان و مروری بر کل نمایشنامه است.

«داستان عکاسی» نوشته مایکل لنگفورد، تاریخچه هنر و فن عکاسی را از همان سپیدم تاریخ که انسان متوجه شد تصویرش در برخی چیزها مانند آب انعکاس می‌یابد تا عکاسی در عصر پسانوگرایی روایت می‌کند. تکامل فیلم‌ها و تکنیک های عکاسی، تکامل دوربین‌ها، مکاتب عکاسی، تنوع در عکاسی حرفه‌ای و بسیاری نکات جالب و جذاب دیگر درباه عکاسی در این کتاب وجود دارند.

چه نسبتی بین سینما و تماشاگر وجود دارد؟ این پرسشی اصلی در سپهرِ «نظریه­‌ی فیلم» است، و توماس السِیسر و مالتی هاگنر در مقامِ پژوهندگان و مؤلفانِ سرشناسِ سینما، در این کتاب روشنگر و جذاب، از این پرسشِ محوری به منظورِ راهنمایی دانشجویان و استادان در گُستره­‌ی نظریه­‌های اساسی فیلم – از دوره­‌ی کلاسیک تا امروز – بهره‌­ها می­‌برند. هر نوع «سینما» (و نظریه­‌ی فیلم) تماشاگری «ایدئ­آل» را در نظر دارد و سپس، رابطه­‌ی خاصی را بین ذهن و بدنِ آن تماشاگر و پرده­‌ی نمایش در خیال می­‌پروراند. السِیسر و هاگنر، با استفاده از هفت پیکربندی متمایز تماشاگر و صفحه‌­ی نمایش که به‌تدریج از روابط «بیرونی» به «درونی» سیر می‌کنند، مهّم‌ترین مراحل نظریه­‌ی فیلم را از سال 1945 تا کنون، از نظریه‌های «نوواقع­گرا» و «نوگرا» تا «روانکاوانه» و «آپاراتوس»، تا نظریه‌­های «پدیدارشناختی» و شناخت‌گرا»، و از جمله تلاقی­‌های اخیر با حوزه­‌ی «فلسفه» و «عصب‌شناسی» مرور و بازبینی می­‌کنند.

ویراست جدید و به‌روزشده­‌ی کتاب حاضر، به‌طور گسترده بازنگری و بازنویسی شده است، که بحث­‌های جدید درباره­‌ی فیلم­‌های معاصر مانند «او» و «گِرانش» را در بر دارد و شامل فصل پایانیِ بسیار مفصلی است که «نظریه­‌ی فیلم» را به‌طورکامل به عصر دیجیتال فرا می­‌خواند.

“بازیگری و پرفرمنس آرت” کتابی است به قلم “احمد دامود”، که “راهنمای تمرینهای عملی و نقد و نظر درباره پرفرمنس آرت ” می باشد. اثر پیش رو که در زمره نخستین کتب نوشته شده به زبان فارسی پیرامون “بازیگری و پرفرمنس آرت” می باشد، این سبک هنری را معرفی و تجزیه و تحلیل می نماید و مثال های بی شماری از آثار “بازیگری و پرفرمنس آرت” که مرتبط با نمایش و تئاتر هستند را برای خوانندگان شرح می دهد.
“احمد دامود” که کتاب “بازیگری و پرفرمنس آرت” را در دو بخش به رشته ی تحریر درآورده، در بخش نخست، شناختی ابتدایی در کنار تمرین های عملی این شیوه ی هنری را ارائه می نماید. در این راستا وی ابتدا به کاوشی در مفهوم پرفرمنس آرت پرداخته و سپس یک راهنمای کلی از تمرین ها ارائه می کند. در ادامه مواردی نظیر سکون، تن پوش، تقلید و تکرار، دیگران و دیگران، عدم تداوم و غافلگیری، آشفتگی و تمرکز، احتیاجات و پرفرمنس آرت، تغییر در سرعت و کنش های جدید، زبان، زمان و مکان اجرا و چگونگی حضور در قالب حضور واقعی یا عروسک گردانی، تشریح می شوند.
اما بخش دوم که به خاستگاه پرفرمنس آرت اختصاص یافته، پایگاه نظری، خاستگاه عملی، زیبایی شناسی اتفاقات دیدنی، تجدید نظر در بازیگر پرفرمنس، بررسی بازیگران از نظر روانی و به طور کلی اختلالات روانی در ارتباط با پرفرمنس آرت را زیر ذره بین می برد. “احمد دامود” تمام تلاش خود را نموده است تا دو بخش کتاب را کاملا از هم مجزا ارائه کند تا خواننده در مواجهه با موارد عینی، راهنمای مناسبی در اختیار داشته باشد و در عین حال در قسمت نظری کتاب، هر آنچه نیاز است از “بازیگری و پرفرمنس آرت” بداند را دریافت کند.

«وقتی آن قدری که باید هم را زجر داده ایم»، چنانکه از عنوان فرعی اش پیداست، اقتباسی ست آزاد از رمان نامه نگارانه ی «پاملایا پاداش پاکدامنی» اثر ساموئل ریچاردسون پاملا، قصه ی دختر خدمتکار کم سنی است به همین نام که بعد از مرگ مادرش می کوشد از خلال نامه ها و یادداشت های روزانه ای که همگی خطاب به والدین درگذشته اش نوشته می شوند، میان تربیت سفت و سخت و خواسته هایش آشتی ای برقرار کند.

«دراماتورژی یا بازنگری و بازنویسیِ نمایش‌نامه‌ها برای کارگردانی در زمان و مکانی خاص دست‌آورد بزرگ تئاتر قرن بیستم است. قرنی که در تاریخ تئاتر جهان به‌حق به قرن کارگردان‌ها موسوم است. حضور و ظهور کارگردان‌های بزرگ که آثار درخشان و غبارگرفته‌ی کلاسیک و نئوکلاسیک را با دراماتورژی بی‌بدیلی به نمایش‌نامه‌هایی برای همه‌ی اعصار بدل کردند، دیدگاهی پویا و متکثر را به تئاتر هدیه دادند که امروزه می‌توانیم هر اثر نمایشی را به گفتمانی معاصر پیوند دهیم.
سه روایت من از این سه نمایش‌نامه آزمونی است برای دست‌یابی به زبان اجرایی مناسب‌تر بر صحنه‌ی تئاتر. نمی‌دانم تا چه اندازه در آن موفق بوده‌ام، اما دوست داشتم آن را با شما به اشتراک بگذارم.»

یاسمینا رضا، یک مه بین سال های 1953 تا 1959 از مادری مجاری و پدری ایرانی در پاریس زاده شد. او هیچ گاه دوست ندارد سال دقیق تولدش را به زبان بیاورد، بنابراین در بیشتر منابع سال تولد او را آخرین سالی می نامند که خودش آخرین حد فاصل این شش سال عنوان کرده است. مادرش مجاری اصل و نوازنده ویولون و پدرش ژان رضا نیمه ایرانی، نیمه روس، بازرگانی بود که پیانو هم می نواخت. ریشه مشترک پدر و مادر یاسمینا یهودی تبار بودن آنان بود. پدر یاسمینا، که پس از مهاجرت پدربزرگش، در روسیه به دنیا آمد، از آنجا در زمان جنگ جهانی به پاریس مهاجرت کرد. بعدها همین مهاجرت نیاکان و خاطرات پدر مبنای داستان هاى عجیب و غریب و طنزنویسی او شد.

واژگان فنی سینما و تلویزیو ننسخۀ بازنگری شدۀ چاپ اول این کتاب است که با اصلاحات و اضافاتی شامل واژه های مصوب فرهنگستان زبان و ادب فارسی در حوزۀ سینما و تلویزیون همراه شده است. این فرهنگ تخصصی حاصل تلاش گروهی از متخصصان امر واژه گزینی و متخصصان سینما و تلویزیون است و هشت هزار واژه را در بر دارد. مدخل ها بر اساس الفبای لاتینی تنظیم شده اند و واژۀ معادل آن ها روبه روی هریک آمده است. این دست فرهنگ ها، کار متخصصان و مترجمان حوزه های تخصصی (در اینجا سینما و تلویزیون) را بسیار سهل می کند و بالطبع نتیجۀ کار آن ها از یکدستی و روانی بیشتری برخوردار خواهد بود.

کایه دو سینما (به معنی دفترچه های سینما) یک مجله سینمایی تاثیرگذار و معتبر فرانسوی است که در سال 1951 توسط «آندره بازن»، «ژاک دونیول والکروز» و «ژوزف ماری لودوکا» بنیان گذاشته شد. این مجله در پی توقف و دگرسانی نشریه «ریویو دو سینما» با سردبیری اریک رومر و حضور منتقدانی همچون ژان لوک گدار، فرانسوا تروفو، کلود شابرول و ژاک ریوت آغاز به کار کرد.
کایه دو سینما ضمن طرح و دفاع از نظریهٔ مولف که تاکید ویژه بر «دستخط» مولف دارد، به کشف سینماگران مولفی همچون اورسن ولز، جان فورد، آلفرد هیچکاک و هاوارد هاکس پرداخت.
کتاب پیش رو به بحث و بررسی گزیده ای از مهمترین مقالات این نشریه در دهه 1950 در زمینه های «نئورئالیسم»، «هالیوود» و «موج نو» پرداخته است.

“عکس دسته جمعی با پدرخوانده” کتابی است نوشته ی “صفی یزدانیان” که خوانندگان را راهی “سفر به سه گانه‌ی کاپولا” خواهد کرد. “صفی یزدانیان”، منتقد و فیلمساز ایرانی، از اواخر دهه ی شصت قلم به دست گرفت و پیرامون سینما نوشت و طی آن سال ها، او به طور انحصاری درباره فیلم هایی نوشت که برای او اهمیت خاصی داشتند. فیلم هایی که برای او ماندگار شدند و در یاد او به زندگی ادامه دادند.
کتاب پیش رو با عنوان “عکس دسته جمعی با پدرخوانده”، اگر چه این سه گانه ی مهم تاریخ سینما را نیز مورد بررسی قرار داده، اما فقط به آن محدود نشده و خواننده را به سفری تماشایی در تاریخ سینما می برد. فیلم ها و شخصیت هایشان در این کتاب از مقابل دیدگان خواننده عبور می کنند و یک صحنه یا دیالوگ، هر کدام از ما را به جهان متفاوتی از سینما و فیلمسازی منتقل می کند. از فیلم های آمریکایی دهه 1970 به سینمای ایتالیا و از کاپولا به تارکوفسکی خواهیم رفت. از آنتونیونی تا وونگ کار وای سفری دیگر خواهیم داشت و از یک فیلم مافیایی، به قلمروی نمایش نامه های شکسپیر قدم خواهیم گذاشت. “صفی یزدانیان” از شاهکارهای برتولوچی و اسکورسیزی نیز غافل نشده و همه چیز در این مسیر شگفت انگیز، درباره فیلم و کلام و موسیقی است که مخاطب را با خود همراه می کند و او را به سفری خیره کننده و افسونگرانه می برد. افسونی که بر پرده های بزرگ سینما شکل می گیرد. شیوه ی نگارش “صفی یزدانیان” در “عکس دسته جمعی با پدرخوانده”، شیوه ای آمیخته با شور و هیجان و احساس است و این عشق بی اندازه ی او به سینما، روح مخاطب را نیز به این جادو آغشته می کند.

نمایش نامه زنی که تابستان گذشته رسید مانند داستان ربه کا اثر دافنه دوموریه، حول شخص سومی می گردد که از جهان خاکی رخت بربسته؛ ولی همچنان حضورش در زندگی افراد خانواده حس می شود. داستان زنی که تابستان گذشته رسید، فضایی تاریک دارد و هر چه پیش تر می رویم این تاریکی بیشتر نمودار می شود. دیالوگ نویسی خیلی خوب و حساب شده صورت گرفته و به واکاوی تفاوت شخصیت و جهان بینی انسان ها، برداشت ها و سوتفاهم هایی پرداخته که این روزها همه ما را درگیر خودش کرده است. مسائل ساده ای که با محبت، توجه بیشتر، گوش دادن، برخورد منطقی و قبول حقیقت می توانیم حل شان کنیم.

… برای این که به ستوه اومده ام. برای این که از دست هایی که فقط به درد خودم می خوره، خسته شده م. برای این که من تحقیر شده م. برای این که وقتی می بینم گندم جوونه می زنه، چشمه بی وقفه آب می ده، گوسفندها هزار تا هزار بره به دنیا می آرن، سگ ها… وقتی اینارو می بینم، حس می کنم که من تحقیر شده م. طبیعت تمام زاده های خودشو به رخ من می کشه و من به جای دهن گرم پسرم، روی سینه هام زخم نیشتر حس می کنم.

این نمایشنامه را آلبر کامو، بر اساس رمانی از ویلیام فاکنر نوشته است. این اثر، از کارهای دوره ی جوانی کاموست و چندان شناخته شده نیست. رنج و رستگاری، درون مایه ی اصلی این کار است.

در قرن نوزدهم فسلفه و مذهب در اروپای غربی دستخوش دگرگونی شگرفی شدند. اگر این دو پیش از این، به عنوان دو نیروی متفاوت، گاه در کنار هم یا در برابر هم بودند، اندیشمندانی چون هگل، شیلر، شلینگ، کارلایل، و راسکین از گِل این دو «حس انگیزی» (Aesthetics) را بسرشتند و پدیدارشناسیِ روح/ذهن را آفریدند و سرنوشت جوامع انسانی را گذر از مراحل از خود بیگانگی و رسیدن به وحدتی در برگیرندۀ کثرت دانستند.

ایبسن در استاد معما، جان گابریل بورکمان، و این اثر پایانی‌اش‌، وقتی ما مردگان سربرداریم،به ترتیب با استخراج سنگ معدن، تاکید بر معماری، و مجسمه سازی به همین مراحلِ تلاش روح برای ورود به صورت (Form) به عنوان مذهب و فسلفۀ نوین، که همان «حس انگیزی» (Aesthetics) باشد، اشاره می‌کند.

وقتی ما مردگان سر برداریم به خوبی ثابت می‌کند که نمایشنامه‌‌های ایبسن از ارکان جامعه تااین اثر پایانی، برنامۀ کامل «سیر زائر» او با هدف گسترش آگاهی تاریخی یک قوم است، برنامه‌‌ای که برای هر قومی متفاوت اما گریزناپذیر است.وقتی ما مردگان سربرداریم دادخواست هنرمندی است که ربع قرن از زندگی‌اش‌ را صرف رئالیسمو زندگی «میان‌‌مایگان» کرده بود و اینک از خودش، مردمش، و تاریخ معاصرش می‌خواهد همهحساب پس بدهند.

نجات جهان راه های ساده ای هم دارد، مثل درخت کاشتن…

«سه نمایشنامه کوتاه»

مه‌یار : حس می کنم تو رفتی به آینده و من جا موندم، جاموندم تو گذشته و فراموش شدم.

لاله : نباید خیلی به این فکرای احمقانه اجازه بدی بیان تو ذهنت.

مه‌یار : می‌شه دوباره برگردیم به اون روزا؟

لاله : نه.

مه‌یار : من هنوز عاشقتم.

لاله : باید دل کندن رو یاد بگیری، تموم شده مه‌یار، من و تو الان غریبه‌ایم برا هم.

… شب ها نمایشنامه می نوشت.
او هیچگاه فرصت نداشت تا نمایشنامه ای را دوباره بنویسد. کاغذ پاره هایی که عبدالرضا نمایشنامه هایش را روی آن می نوشت معمولا خط خوردگی نداشت و پیدا بود نمایشنامه بی مهابا و زنده، از جان او به کاغذ آمده است. شاید از همین رو بود که عبدالرضا هرگز «نمایشنامه بدون کشمکش» نمی نوشت. در دوره ای که بیشترین نمایشنامه ها بی مسئله بودند، شعاری بودند، دراماتیک نبودند و بی مایه و بی مسئله و صرفا شعاری نوشته می شدند؛ نمایشنامه های عبدالرضا زنده و پر کشمکش بودند، زیرا خاستگاه نمایشنامه های عبدالرضا زندگی خودش بودند. عبدالرضا همیشه زندگی دم دستی و ساده و روزمره و مردمی خودش را می نوشت. این زندگی برای او ایمان به جهانی بود که او خودش را ذره ذره فدای آن می کرد؛ ذره ذره، بی نیاز از این که کسی دریابدش. اشک ها مجال نمی دهد. از این رو نمایشنامه های عبدالرضا حیاتی سندهایی برای بازشناسی ایمانی هستند که عبدالرضا یکی از تجلیات آن بود؛ هنجارهایی که امروز فراموش شده اند.

به گزارش ایسنا، مجموعه فیلمنامه کوتاه «آنجا میان دشت» حاصل منتخبی از فیلمنامه‌هایی است که در طول سال‌ها کار در عرصهه فیلم کوتاه جمع‌آوری و به همت انتشارات مهرودل به چاپ رسیده است.

سه فیلمنامه از این مجموعه یعنی فیلمنامه‌های «سایه خاموش من» «جوخه» و «او» قبلا ساخته شده و در جشنواره‌های مختلف ملی و بین‌المللی حضور داشته و جوایزی به خود اختصاص داده‌اند.

وجه اشتراک هر چهار اثر کوتاه این مجموعه پرداختن به مساله زن است؛ در بطن قالب‌ها و ساختارهای اجتماعی مختلف با کشمکش‌هایی متفاوت. زن در این مجموعه محور است و نوع رِاَکشنش در درام‌پردازی محل کشف‌وشهود؛ برای نویسنده‌ای که خود را با کاراکترهایش تحربه می‌کند و شاید برای مخاطبی که می‌خواند.

علی حیاتی کارگردان خوزستانی متولد ۱۳۵۹ در اهواز است که کارگردانی چندین فیلمنامه‌ی کوتاه را در کارنامه‌ خود دارد.«آنجا میان دشت» نخستین کتابی است که از او به چاپ می‌رسد.

نویسنده ی کتاب «ایده» در ابتدای اثر می گوید:
«اگر عاشق داستان هستید، اگر عاشق سینما یا تئاتر هستید توصیه می کنم این کتاب را بخوانید اما اگر عاشق نوشتن برای هر کدام از این ها هستید باید این کتاب را بخوانید.» این توصیه، به ویژه برای نویسندگانی که هنوز به این باور نرسیده اند بخش عمده ای از سرنوشت یک اثر روایی( از قبیل داستان، نمایشنامه، فیلمنامه و…) در مرحله ی پیش تولید آن و به هنگام پرورش ایدهی اثر رقم می خورد بسیار کارآمد است.
اریک بورک در «ایده» تلاش می کند قدرت تشخیص ایده ی خوب از بد و همچنین مراحل پرورش یک ایده و پخته کردن آن را به نویسندگان و علاقه مندان نویسندگی بیاموزد. در بخشی از کتاب نیز او به یکی از پرسش های اساسی نویسندگان نوقلم پاسخ می دهد:
« ایده ها از کجا می آیند؟»

… به‌‌‌قول پیتر بروک در زندگی هر روزه «اگر» یک خیال است، در تئاتر «اگر» یک آزمون است. پس وقتی می‌‌‌خواهید دست به این آزمون بزنید مهم نیست از کجا شروع می‌‌‌کنید، مهم نیست اگر یک شب بهاری دو نفری در پارک بنشیند و به مردی تنها فکر کنید که چمدان به‌‌‌دست از یک سفر دراز به کشور برگشته است. چون آن‌‌‌جاست که دارید با یک خیال زندگی می‌‌‌کنید، وقتی مهم است که تصمیم می‌‌‌گیرد این خیال را به آزمون تبدیل کنید… نمایش به‌‌‌کار زیاد نیاز دارد. اما هنگامی که کار را همچون نمایش تجربه می‌‌‌کنیم، آن وقت دیگر کار نیست. و وقتی به خودتان می‌‌‌آیید می‌‌‌بینید نمایشی هر روزه را تجربه کرده‌‌‌اید. هر روز بازی‌‌‌اش کردید. هر روز با شما همراه بوده و به تمام جاهایی که شما سفر کردید، سفر کرده و بهترین همراه و همپای سفرهایتان بوده و آن‌‌‌وقت متوجه می‌‌‌شوید چقدر پیتر بروک درست گفت که: «نمایش نمایش است.»

درآمدی بر مطالعات سینمایی همچون کتاب الفباست؛ آشنایی با سینمایی به زبان ساده. و مخاطبان آن تازه‌کارها هستند. در این کتای مسائل ساده بیان شده‌اند به این معنا که اطلاعات عرضه‌شده سر‌راست‌اند و به کار همه دانشجویانی می‌آید که مشتاق فراگیری‌اند. این کتاب درباره‌ی فیلم‌های سینمایی روایی است؛ فیلم‌هایی که داستان‌های خیالی را روایت می‌کنند و زمانی بین نود دقیقه تا سه یا سه ساعت و نیم دارند. تمرکز این کتاب بر جنبه‌هایی از فرم فیلم است؛ زبان انتقادی و فنی سینما و همچنین ابزار فرمی برای خلق معانی بیانگرانه به جریان می‌افتد.

درآمدی بر مطالعات سینمایی عناصر اساسی و مرسوم تحلیل فیلم را در برمی‌گیرد. از مفاهیم بیان‌گرانه در هر تصویر گرفته تا شیوه‌هایی که تصاویر به یکدیگر ارتباط پیدا می‌کنند. از ساختارهای روایی فیل‌نامه‌ها گرفته تا اطلاعاتی پایه‌ای فیلم‌برداری، جلوه‌های ویژه و صدا. فصل آخر راهنمای گام‌به‌گام است برای نوشتن مقاله‌ای نهایی درباره‌ی هدفی که این کتاب به‌ خاطرش نوشته‌ شده است.

بشر با هر نگاهی که به طبیعت دارد، ابزار جرم می سازد، مهم نیست که این جرم را چه کسی مرتکب می شود، مهم این است که بشر قدرت خودش را در کشف طبیعت به کار می گیرد تا جنایت کند. پس یک دانشمند باید خودش را به فراموشی بزند، حتی اگر لازم باشد خودش را به دیوانگی بزند و برای جلوگیری از جنایتی بزرگ مرتکب جنایت کوچکتری شود، مثل موبیوس در فیزیکدان ها. دورنمات معتقد است که هرگاه چیزی از ذهن بشر فقط یک بار عبور کند، بالاخره روزی در جایی عملی می شود. بنابراین در این نمایشنامه انسان به مبدأ خودش می رسد، انسانی بدون قدرت و بدون نیاز به دانستن اسرار طبیعت، چون انسان به محض دانستن فرمول های طبیعت به جنایت دست خواهد زد.