فردریش آگوست فون ها یک یکی از برجسته ترین اقتصاد دانان و مدافعان قاطع اندیشه های آزادی خواهانه در قرن بیستم است.در سال 1974 هایک با ارائه اندیشه های بدیع خود به علم اقتصاد به طور مشترک با گونار میردال.اقتصاد دان معروف سوئدی(که در واقع نظریاتی در نقطه مقابل او در اقتصاد داشت).

ما اندیشمندان جامعه، چه در لباس روحانیت چه در کسوت دانشگاهی، هنوز تکلیف خودمان را با توسعه و تمدن‌سازی روشن نکرده‌ایم و دقیقاً نمی‌دانیم تمدنی که می‌خواهیم بسازیم، بر کدام اندیشه‌ی اساسی تکیه کرده است یا اصلاً برای توسعه به اندیشه‌ی خاصی نیاز است یا خیر؟ حتی در صورت پذیرش، چنین تمدنی برای ایجاد، رشد و شکوفایی، به چه اقداماتی نیاز دارد؟ و این تمدن در ارتباط با تمدن صنعتی جهان چه وضعی دارد؟ بدیهی است که در چنین شرایطی نتوانسته‌ایم مسئله را برای مردم خود نیز روشن کنیم و به جای آن، همچنان در بحث‌های محدود فنی و تکنیکی سرمایه، تخصص، رشد، اشتغال، تورم و امثال آن باقی مانده‌ایم؛ با این وصف، نتیجه‌ی جدی و ملموسی نیز حاصل نخواهد شد. تا زمانی که بحث توسعه و تمدن‌سازی حل‌وفصل و روشن نشود، نمی‌توانیم اقتصاد، اجتماع، سیاست و فرهنگ شکوفا داشته باشیم.

فراسوى رشد اقتصادى یکى از منابع آموزشى توسعه‌ی پایدار است که به همت بانک جهانى منتشر شده است. این اثر چارچوب فکرى مفیدى براى اندیشیدن به مفاهیم و شاخص‌‏هاى توسعه، امکان سنجش آن و راهبردهاى عبور از رشد اقتصادى به سوى توسعه‌ی پایدار عرضه مى‌‏کند. نویسنده با استفاده از رهیافتى بین‌‏رشته‌‏اى در طرح مباحث مربوط به توسعه، رشد اقتصادى، نوسازى اجتماعى و تحلیل این امور، روابط پیچیده میان جنبه‏‌هاى مختلف توسعه، ازجمله رشد جمعیت، رشد اقتصادى، بهبود و پیشرفت بهداشت و آموزش، شهرنشینى، جهانى‏‌شدن، مسائل محیط زیست، فقر، نابرابرى درآمدها، دگرگونى‏‌هاى اجتماعى و سیاسى را تبیین مى‏‌کند. مطالعه‌ی این کتاب به پژوهشگران، اندیشمندان، کارشناسان برنام‌ه‏ریزى، اقتصاددانان، و علاقه‏‌مندان به یادگیرى و تفکر در مفاهیم و شاخص‌‏هاى بنیادى توسعه کمک مى‏‌کند تا به درک معتبرى از مفاهیم نظرى توسعه‌ی پایدار، نوسازى اجتماعى، و تشخیص جایگاه ایران در فرایند توسعه‌ی اقتصادى و اجتماعى نسبت به سایر کشورها دست یابند. فراسوى رشد اقتصادى منبع مفیدى است براى دانشجویانى که به مباحث توسعه، به‌‏ویژه درس‌‏هاى کلیات اقتصاد، جامعه‌‏شناسى توسعه، و اقتصاد آموزش، علاقه دارند.

در مورد این‌که کشورهای مختلف از جمله ایران، به چه نحو اداره می‌شوند، تصمیمات مهم چگونه اتخاذ می‌شود و آن‌چه در عمل اتفاق می‌افتد تا چه حد به‌طور مستقیم یا غیرمستقیم با سیاست‌های اتخاذشده ارتباط دارد، به‌رغم ارزش بالای یادگیری، اطلاعات زیادی وجود ندارد. تجربه‌ی تاریخی نشان می‌دهد که برنامه‌ریزی در ایران به‌عنوان نمونه‌ای قابل تعمیم از شیوه‌ی حکمرانی، دربرگیرنده‌ی اطلاعات مفیدی در این زمینه است. عملکرد سازمان برنامه و بودجه نیز در نقش دستگاه تنظیم‌کننده‌ی برنامه‌های میان‌مدت و بودجه‌های سنواتی و به‌مثابه محل تلاقی آرمان‌ها و آرزوهای سیاستمداران در یک طرف و منابع و محدودیت‌ها در طرف دیگر، حاوی جلوه‌هایی آموزنده از سقف کیفیت حکمرانی در ایران است. لذا تحولات تاریخی برنامه‌ریزی به‌عنوان جلوه‌ای از محتوای حکمرانی و سازمان برنامه و بودجه به‌عنوان شاخصی از کیفیت نهادی آن در ایران، درس‌های بسیاری برای آموختن دارد که در این کتاب به بخش‌هایی از آن پرداخته شده است.