[/vc_column_text]

نویسنده: بهرام صادقی
نشر: نیلوفر
توضیحات:
بهرام صادقی، نویسنده ی پیشرو و صاحب سبکی است که متاسفانه آثار زیادی از او بر جای نمانده است اما سبک نگارش مدرن و متفاوت او توانست چنان تحسینی در میان ادیبان ایران زمین به دست آورد که از وی به عنوان یکی از بزرگ ترین نویسندگان عرصه ی داستان نویسی معاصر یاد شود. از ویژگی های مهم نثر بهرام صادقی، ایجاز و کیفیت است. در نوشته های او اثری از زیاده گویی و اطناب دیده نمی شود و آنچه این آثار را بیش از پیش در میان باقی اثرهای داستانی معاصر منحصر به فرد می سازد، پرداخت های بی نظیر صادقی در باب موضوعات روان شناختی می باشد.
از بهرام صادقی مجموعه ای به جا مانده است که عنوان سنگر و قمقمه های خالی را بر جلد دارد. این کتاب در واقع از بالغ بر بیست اثر داستانی کوتاه تشکیل شده که عنوان کتاب از نام یکی از این داستان ها برگرفته شده است. هر کتاب روایت جدیدی را ارائه می کند که با داستان های دیگر متفاوت است و در عین حال سبک خاص نویسنده در همه ی آن ها دیده می شود. اذان غروب یکی از داستان های این مجموعه است که در آن جوانی شیفته در تکاپوی ملاقات با شیخ بهایی است. هفت گیسوی خونین داستان اسطوره محوری است که با وجود نجات جامعه، آن گاه که زمین می خورد از سوی همان جامعه طرد می شود. داستان آقای مستقیم از جمله درخشان ترین موارد موجود در این کتاب بوده که به بزرگترین آثار ادبی جهان نیز تنه می زند. داستان های زنجیر، آقای نویسنده تازه کار است، نمایش در دو پرده، خواب خون، آوازی غمناک برای یک شب بی مهتاب و با کمال تاسف از برجسته ترین داستان های این مجموعه بوده که نویسنده مورد آخر را به ابوالحسن نجفی تقدیم کرده است.

نویسنده: موریس بلانشو
مترجم:شهرام رستمی
نشر: مولی
توضیحات:
کتاب واپسین انسان تم داستانی دارد و بلانشو در آن به مفهومی که نیچه در کتاب «چنین گفت زرتشت» آن را بیان کرده، یعنی خوارشمردنی ترین کسان و کسانی که حقیرتر از انسان هستند، می پردازد.
زاویه دید کتاب اول شخص است و از همان جملات آغازین مخاطب را با جملاتی پرقدرت پای کتاب می نشاند.

نویسنده: ریونوسوکه، اکتاگاوا
مترجم:احمد شاملو
نشر: مروارید
توضیحات:کتاب دماغ را «ریونوسوکه اکتاگاوا» نوشته و «احمد شاملو» آن را به فارسی برگردانده است. این کتاب درباره راهبی با دماغ بسیار بزرگ نوشته شده که باعث خجالت و دردسر فراوان او شده است.

نویسنده:محمد ابراهیم
نشر: علم
توضیحات:
ارجمند به شوخی گفته بود : من یک ملک ششدانگی نزدیک راور دارم ، میدهم به پرورشگاه که سرمایه کار پرورشگاه باشد و سند نوشت و امضاء کرد. حاج اکبر یک وقت کفش و کلاه کرد و کرایه داد و رفت به راور ، هرچه سراغ ملک را گرفت ، کسی از آن خبر نداشت ، تا آخر کار معلوم شد چند تا چاه از یک ملک طافیه ، به آن نشانی که میگفت وجود دارد …

نویسنده:پائولوکوئیلو
مترجم: دل آرا قهرمان
نشر: فرزان روز
توضیحات: در میان نویسندگان آمریکای لاتین،فقط گابریل گارسیا مارکز است که از آثار پائلو کوئلو خوانندگان بیشتری دارد.از کتابهایی که او نوشته تاکنون 6 میلیون نسخه به فروش رفته است و از آن میان،کیمیاگر از همه محبوبیت بیشتری دارد. برای نگارش یک اثر ممتاز دانش وسیع و ژرف نگریهای بسیار لازم است…قوت اندیشه کوئیلو آنقدر است که به یک فرهنگ و یک زبان محدود نشود.

نویسنده: هاروکی موراکامی
مترجم: بزرگمهر شرف الدین
نشر: چشمه
توضیحات:کجا ممکن است پیدایش کنم مجموعه ای است از پنج داستان کوتاه در سبک همیشگی کارهای موراکامی ، داستان هایی کاملن امروزی با پس زمینه هایی از وهم و خیال و حس و حالی شاعرانه که شاید در وهله ی اول عدم قطعیت داستان ها مقادیری توی ذوق بزند ولی وقتی که سبک موراکامی را پذیرفتید همین عدم قطعیت و پایان های ” کارور ” ی اش برای تان جالب خوهد بود. پنج داستانی که برای این مجموعه انتخاب شده اند از بهترین کارهای موراکامی هستند و اگر برای اولین بار باشد که دارید سراغ موراکامی می روید شیفته اش خواهید شد. ” راه دیگری برای مردن ” به نظرم بهترین داستان این مجموعه بود ، داستانی که در آن چوب بیس بال ، مغز ها و دل و روده های از هم پاشیده و خشونتی افسارگسیخته در هم ترکیب شده بود و اگر نمی دانستید ممکن بود فکر کنید که شاید استیفن کینگ این داستان را نوشته باشد ، البته چنین فکری هم نمی کردید چرا که کینگ هرگز نمی تواند به این خوبی بنویسد. هنگام خواندن ” راه دیگری برای مردن ” مرتب حرامزاده های بی شرف تارانتینو و کاراکتر خرس یهودی اش که با چوب بیس بال مغز آلمانی ها را آش و لاش می کرد جلوی چشم ام می آمد و می رفت. تاثیر پذیری تارانتینو از موراکامی در خلق موقعیت چوب بیس بال انکار ناپذیر است . ” راه دیگری برای مردن ” یکی از بهترین و شگفت انگیز ترین داستان های کوتاهی است که تا به حال خوانده ام و خوشبختانه داستانی است که ابتدا و انتها دارد و با قاطعیت و به شکلی مشخص به پایان می رسد. هر چقدر که این داستان لذت بخش است داستان بعدی، «خواب» لذت بخش تر است منتهی با یک تفاوت جزئی ، این لعنتی تمام نمی شود ، یعنی درست تمام نمی شود ، پایانش منطقی نیست ، بعید می دانم که من نفهمیده باشمش چرا که چندین بار از نو این داستان را خواندم ولی هر بار کمتر به نتیجه رسیدم . پایان داستان اشتباه است ، درست نیست ، منطق ندارد . ابتدا تا انتهای داستان پر از توصیفات و تصویر پردازی های دقیق و قدرتمند است و خیلی خوب روایت شده ، بخصوص قسمت ترس شبانه ی کاراکتر اصلی که حسابی در آمده ولی در نهایت موراکامی نتوانسته داستان را درست ببندد، به شکلی که من خواننده بتوانم بفهمم که چه اتفاقی برای کاراکتر اصلی داستان افتاده است ولی با این وجود این داستان را هم بسیار دوست داشتم ، اگر پایان داستان را نادیده بگیریم کلیت داستان آن قدر خوب هست که خیلی راحت می تواند جایش را بین محبوب ترین های تان باز کند. بقیه ی داستان های کتاب نیز خواندنی اند . ترجمه ی بزرگمهر شرف الدین نیز روان و بدون سکته است اگر چه وقتی دیدم ” بارتندر ” را ” بارمن ” ترجمه کرده یک خورده خورد توی ذوق ام ولی خب می توانم باهاش کنار بیایم . روی هم رفته کجا ممکن است پیدایش کنم کتاب روان و خوش خوانی است که می تواند استارت خوبی باشد برای آشنایی با دنیای موراکامی و البته برای قدیمی تر ها که با موراکامی دم خور بوده اند خواندنش لذت بخش تر است چرا که با یک پیش زمینه ی ذهنی مشخصی شروع به خواندن این کتاب می کنند ولی ناگهان با ” راه دیگری برای مردن ” درست و حسابی غافلگیر می شوند نتیجه ی نهایی این که این کتاب را بخوانید . ارزش اش را دارد .

نویسنده: سیمین دانشور، جلال آل‌احمد
نشر: مجید
توضیحات:کتاب چهل طوطی داستانی است که از زبان طوطی بیان می شود تا صاحب خود را از پیامد کار یا رفتاری که می‌خواهد انجام دهد آگاه کند. بیشتر داستان در مورد مکر زنان است.

کتاب «چهل طوطی» شامل داستان‌ها و افسانه‌های هندی است که با ترجمه مشترک سیمین دانشور و جلال آل‌احمد منتشر شده است.

نویسنده: افسانه اتحادیه
ترجمه:نازیلا خلخالی
نشر: فرزان روز
توضیحات: ساعت چند است؟ زمان چقدر دیر می گذرد… راه می روم، می چرخم و آهسته می روم. ساعت چند است؟ آینه ها، پودرها، روغن ها؛ آنتیموان ها، سرخاب ها، شانه ها و گل سرها را به کناری گذاشتم. وسواس بیش از حد برای نگهداری آن ها به طرز غم انگیزی صبر و طاقت از من ربوده بود. نیمه عریان زیر توری نازک، آرنجم را به نرده ی مرمری اتاق تکیه دادم. زمان نمی گذشت. ساعت چند است؟ خورشید چیزی به من نمی گفت. نورش از پشت پرده بازی می کرد، و من از همان جا حالت تابش آن را می پاییدم. از گذر کند زمان، تشویش به دلم راه افتاده بود. حرکاتم حاکی از نگرانی بود. دل واپسی و ناشکیبایی دیوانه ام می کرد. ساعت شنی از ریختن شن ها سر بر می تاباند. ساعت چند است؟ چشمه ها زمزمه می کردند، کبوترها با قدم های کوتاه در میان گل های شمعدانی می رفتند و می آمدند، و بوی عود همه جا پخش بود. خواجگان و ندیمان را برای کسب اخبار تازه به دور و بر قصر فرستاده بودم. همه نفس نفس زنان برایم از برو بیاها و تهیه و تدارک ها صحبت می کردند. بی قرار شده بودم، ولی ساعت چند است؟ هوای اندرونی سلطنت آباد بیش تر از اندرونی ارک برایم سنگین می آمد. شاید چون سلطنت آباد است، چون آخرین اندرونی خواهد بود که آزادی روزهای مرا به بند می کشد. سلطنت آباد …

بنا به درخواست صریح شاه، مراسم ازدواج من در این قصر – در چند فرسخی تهران – برگزار شد. از دید شاه هیچ چیز زیباتر از دیدن روز ازدواج دختر محبوبش نبود. چشم هایم را می بندم. کاری بس مشکل است چشم هایم را می بندم، ندیمه هایم را مرخص می کنم، و دوباره چشم هایم را می بندم. هیچ مایل نیستم که درباره ی آرایشم چیزی بدانم. از شادی گونه هایم برق می زنند. از دیوارهایی که مرا می ترسانند و از این چهاردیواری هایی که مرا محبوس می کنند می گریزم. چشم هایم را می بندم و در ذهنم به یاد جمعیتی می افتم که در همین لحظه (ولی الان ساعت چند است؟) وارد باغ سلطنت آباد می شوند.

برای رسیدن به قصر باید از باغ، از خیابان مشجر و طولانی با درخت های سر به فلک کشیده رد شد. هر لحظه شن ها زیر چرخ کالسکه های مجلل، درشکه ها، و زیر سم اسب ها لگدمال می شدند. یال های شانه شده ی اسب ها به آرامی در نسیم غروب تکان می خوردند. ملازمان وزیر، و صدر اعظم، و پیشخدمت شاه سر می رسیدند. یکی دوست صمیمی شوهرم بود و دیگری یکی از پسرعموهایش. چه جمعیت انبوهی! چه ازدحامی! چقدر سر و صدا و همهمه، همهمه ها با صدای چرخ کالسکه ها در هم می آمیخت و بزحمت می شد از هم تشخیص شان داد. مثل پژواکی دور، مبهم و زنگ دار یا مثل جیک جیک هزاران گنجشک بود که از شاخه ای به شاخه ی دیگر می پریدند و در چشم های گردشان شکوه و عظمت پروازشان منعکس شده بود …

نویسنده: مهرداد صدقی
نشر: سوره مهر
توضیحات: «آبنبات هل‌دار» داستان طنزی است از زبان یک کودک بجنوردی؛ برادر این کودک قرار است به جبهه برود. محسن، راوی داستان، فرزند آخر یک خانوادة پنج‌نفری است. آن‌ها همراه مادربزرگشان در یکی از محله‌های قدیم بجنورد زندگی می‌کنند. فضای داستان سرتاسر ماجراهای خنده‌دار و حیرت‌آور است؛ ماجراهایی که محسن آن‌ها را ایجاد می‌کند. یکی از نقاط قوّت کتاب توانایی نویسنده در نشان‌دادن فضای پشت جبهه‌هاست؛ نویسنده نشان می‌دهد که چگونه مردم در این فضا زندگی روزمرة خود را می‌گذراندند و سرگرمی‌های خاص خود را داشتند. در این داستان، نویسنده نشان می‌دهد، در سال‌هایی که به ظاهر برای بسیاری یادآور روزهای جنگ است، بخش عمده‌ای از مردم ایران زندگی شاد و پُرماجرایی داشتند؛ زندگی‌ای همراه با خنده و سرزندگی. این کتاب، برای کسانی که از روزگار دهة 1360 خاطرات نوستالژیک دارند، برای نسل امروز هم، که دوست‌دارِ موقعیت‌های طنزِ کُمیک‌اند، حرف‌های زیادی برای گفتن دارد. محسن، قهرمان داستان، از روزگاری می‌گوید که مردم با مسائل ساده شادی‌های بزرگی می‌آفریدند، مثلِ اولین تجربة رفتن به سینما؛ دیدنِ اولین تلویزیون رنگی؛ تجربة حضورِ نخستین خوراکی‌های لوکس در خانة مردم. انجام‌دادنِ کارهای ساده برای محسن به ماجراجویی‌هایی تبدیل می‌شود که کمتر از هفت‌خان رستم نیست؛ کارهایی مثل رفتن به مدرسه و پخش آش نذری یا پخشِ کارتِ عروسی برای محسن ماجراهایی را رقم می‌زند که هر یک برای خوانندة کتاب دنیایی است پُر از خنده و نشاط. خلاصه اینکه برای کسانی که دوست‌دار یادآوری روزهای پُرخاطره همراه با خندیدن‌اند این کتاب حرف‌های بسیاری برای گفتن دارد…

نویسنده:شهاب میردار
نشر:صدای معاصر
توضیحات: هر روز شکستم، بی آنکه تجربه ی شکستن را در خود حس کنم و یک عمر تعریفم از زندگی این بود:
“هر روز سهم کمتری از ریه هایم”
بی صبرانه منتظر تمام شدن فرداهایم بودم، آنقدر منتظر که زندگی ام شبیه به یک تصویر بی جان و بی معنا بود و همه چیز به طرز وحشتناکی خوب به نظر می رسید… هر لحظه در سکوت عمیق تری به خواب می رفتم و در سکوت عمیق تری از خواب بیدار می شدم… تا آنکه یک روز، زندگی سکوتش را شکست …

نویسنده: تادئوش کونویتسکی
مترجم: فروغ پوریاوری
نشر: ثالث
توضیحات: ورشو در آستانهٔ زمستانی تلخ. در ایامی که مقاومت در برابر رژیم پراکنده است و بی‌حاصل می‌نماید، دو رفیق قدیمی و مخالف رژیم به سراغ تادئوش کونویتسکی، شخصیت اصلی و راوی این رمان درخشان، می‌روند و به او پیشنهاد می‌کنند که، به منظور ابراز مخالفت با آن هرج‌ومرج توتالیتری، خودش را جلوی ساختمان حزب کمونیست ــــ این ساختمان زشت و هولناک، این هدیهٔ مردم روسیه، نماد سرکوب در لهستانـــ آتش بزند.
کونویتسکی در باقیماندهٔ آن روز و بقیهٔ صفحات کتاب، دبهٔ بنزین در دست، در ورشویی پرسه می‌زند که هم فراواقعی و هم بیش از حد واقعی است. برخوردها و کندوکاوهای او در بارهٔ فداکاری‌اش او را به تأمل در بارهٔ سرنوشت خود و کشور محاصره‌شدهٔ به ستوه آمـده‌اش وامـی‌دارد. مـا تا پاراگـراف آخر نخواهیـم دانسـت کـه آیــا کونــویتسـکی تا تـه خط خواهد رفت یا نه.

نویسنده: هرمان هسه
مترجم: پرویز داریوش
نشر: فردوس
توضیحات: هرمان هسه 1877-1962 زندگی هرمان هسه خود به عنوان یک داستان موفق قابلیت ارائه دارد: تولد در شهری کوچک، تحصیل در مدرسه الهیات شاگردی در کارخانه، شاگردی در کتابفروشی و آن‌گاه شروع کار نویسندگی و مرگ ناگهانی… هسه در سال‌هایی که در کتابفروشی مشغول بود به مطالعه شخصی پرداخت. در میان شعرای آلمان خود را بیش از همه مدیون گوته می‌دانست و مدعی بود عصیان بر علیه راه او ادامه دنبال کردن راهش بوده است. هسه علاوه بر مطالعه دیوان‌های شعر و آثار رمانتیک، به تحقیق در در تاریخ ادبیات و فلسفه نیز پرداخت و از موسیقی و نقاشی هم سر رشته‌ای داشت او می‌گوید: «از تاریخ دنیا نمی‌توان به این نتیجه رسید که انسان موجودی شریف، نجیب، دوستدار آرامش و عاری از خودپرستی است… اما این را می‌توان گفت که در میان امکاناتی که در پیش رو دارد این قدرت عالی و والا، این تلاش برای رسیدن به شایستگی، آرامش و زیبایی نیز دراو هست و تحت شرایط مساعد ممکن است تمتع‌بخش باشد… من به این عقیده ایمان دارم و ازآن کاملا مطمئنم…» پرویز داریوش 1379-1301 پرویز داریوش، نویسنده و مترجم نامدار ایرانی، در سال 1301 خورشیدی در مشهد به دنیا آمد…در مدرسه، هم‌کلاس ایرج افشار پژوهشگر و از بزرگان کتاب‌داری ایران بود و در سال‌های بعد از صمیمی‌ترین دوستان جلال آل احمد. با مروری بر ترجمه‌های وی می‌توان نویسندگان دیگری نیز چون ویرجینیا وولف (با آثاری همانند خیزاب‌ها و خاتم دالووی) را یافت که برای اولین بار به خوانندگان پارسی زبان معرفی کرد… انتشارات فردوس، آشفتگان شیفته (سلما لاگرلف)و دیده‌بان در سایه‌ها (آوس هالد) را نیز از ترجمه‌هی داریوش منتشر کرده است. پرویز داریوش در اواخر زمستان 1379 در بیمارستان ایران مهر (تهران) درگذشت.

نویسنده: چیستا یثربی
نشر: قطره
توضیحات:سال‌هاست که با آمدن تکنولوژی، نامه‌های کاغذی جای خود را به نامه‌های الکترونیک داده‌اند. نامه رسان‌ها در لابلای تاریخ گم شده‌اند و عاشق و معشوق ‌های زیادی از تبادل نامه‌های کاغذی به تبادل پیام در صفحات مجازی پناه آورده‌اند. اما هنوز هم خواندن داستان های لطیف و عاشقانه‌ای که از یک نامه کاغذی شروع شوند می‌تواند حالمان را در این عصر دیجیتال خوب کند. رمان پستچی نوشته‌ی چیستا یثربی یکی از همان داستان‌هاست. این کتاب قصه‌ی عشق دختر جوانی به پستچی محل است که با همه سختی‌ها برای عشق خود می‌جنگد. این رمان کوتاه و زیبا دقایق لذت بخشی را برای خوانندگان خود می‌سازد.

نویسنده: استاندال
مترجم: عبدالله توکل
نشر: نیلوفر
توضیحات: «سرخ و سیاه» اثر جاودانه «استاندال» با ترجمه «عبدالله توکل» منتشر شده است. «هانری بیل» با نام مستعار استاندال، از نویسندگان مطرح قرن هجده و نوزده فرانسه و یکی از پیشگامان رئالیسم فرانسه است. «صومعه پارم»، «راهبه دیرکاسترو» و «ناپلئون» از دیگر آثار استاندال هستند که پیش از این به فارسی برگردان شده‌اند. اثر مهم او سرخ و سیاه، یکی از مهم‌ترین آثار ادبیات کلاسیک فرانسه و جهان محسوب می‌شود. استاندال در«سرخ و سیاه» با مهارت، دنیای اجتماعی حقیقی اطراف خود را به تصویر می‌کشد. داستان براساس رویدادهایی واقعی اما با تغییر نام شخصیت‌ها و دخل و تصرفات ذهن انسانی نگاشته شده است؛ از این رو می‌توان آن را«نیمه مستند» دانست. سرخ و سیاه روایتِ ژولین سورل، جوان دانشجوی دهقان‌زاده‌ای است که درسش را نیمه کاره رها کرده و به وطنش بازگشته است. او به عنوان معلم سرخانه در خانه‌ی مسیو دورنال، شهردار شهر مشغول به کار می‌شود، اما در این میان دلباخته مادام دورنال، همسر شهردار شده و موجب وقوع ماجراهای بعدی رمان می‌شود… در رمان «سرخ و سیاه» تنها سرگذشت جوانی در قرن نوزدهم فرانسه در گرماگرم توفان‌هایی سیاسی و اجتماعی توصیف نمی‌شود؛ بلکه رمان، شخصیتی از توده مردم را در یک چشم‌انداز پهناور تاریخی، همراه با کاوش عمیق روانی ترسیم می‌کند؛ از این رو می‌توان این اثر را رمانی روانشناسانه نامید. همچنین روایت سرگذشت ژولین سورل، بر بستری تاریخی، دقت و موشکافی استاندال و پایبندی‌اش به کمال واقع‌گرایی را منعکس می‌کند. انتشارات نیلوفر، این اثر ارزشمند را به چاپ رسانده است.

نویسنده: مردعلی مرادی
نشر: روزنه
توضیحات:
کتاب رازهای سانتی‌متری نوشته‌ی مردعلی مرادی، شامل هفت داستان کوتاه است که به مسائل و دغدغه‌های اجتماعی و روابط آدم‌ها می‌پردازد. مرادی در این داستان‌ها با زبانی سر راست و ساده، جهان داستانی خود را می‌سازد. داستان‌ها در فرم نیز از ساختاری ساده بهره می‌برند.

رازهای سانتی‌متری حکایت خلائی عظیم است. خلائی هستی‌ شناسانه که آدم‌ها به هر حیله و دستاویزی سعی در پر کردن آن دارند. خلائی که هر چه می‌انباری‌اش خالی‌تر و عمیق‌تر می‌شود.

رازهای سانتی‌متری به عنوان مجموعه‌ی اول مردعلی مرادی نوید از نویسنده‌ای صاحب درد و آشنا به الفبای داستان‌نویسی می‌دهد و البته خواندن این مجموعه داستان خالی از عیش خواندن نخواهد بود.

در بخشی از کتاب رازهای سانتی‌متری می‌خوانیم:

زن مقتول رو به قاضی می‌گفت: «یکی از روزهای تعطیل تابستان بود. از باغ‌مان که فاصله‌ی زیادی با شهر دارد برمی‌گشتیم. توی راه بنزین ماشین تمام شد. هوا هنوز آن‌قدر تاریک نشده بود که ماشین‌ها ظرف توی دست شوهرم را نبینند. هرچه هوا تاریک‌تر می‌شد او هم جلوتر می‌رفت، ظرف توی دستش را مثل تابلو ایست بالا و پایین می‌برد. ماشینی هم کمی دورتر از ما ایستاده بود. یک‌ دفعه کاپوتش را خواباند، چراغ‌هایش را روشن کرد و راه افتاد، سرعت گرفت، به‌ طرف آن مرحوم آمد. تا بهش زد پرت شد وسط جاده. جیغ زدم، ماشین‌های زیادی از رویش گذشتند و به‌ سرعت دور شدند.»

نویسنده: بزرگ علوی
نشر: نگاه
توضیحات: در واقع گزارشی داستان‌وار از بزرگ علوی (1282 – 1375) که در 1330 منتشر شد. کتاب 53 نفر به شمار کسانی اشاره دارد که در زمان رضاشاه به جرم عضویت و فعالیت در گروهی اشتراکی بازداشت و محاکمه و به محکومیت‌های متفاوت زندانی شدند و در رأس آنان “تقی ارانی” جای داشت. بزرگ علوی، که خود یکی از پنجاه و سه نفر و به هنگام بازداشت معلم بوده ضمن روایت رویدادهای واقعی، با هنر نویسندگی داستانی شیرین و جذاب و خواندنی پدید آورده است. وی در سه فصل این کتاب به شرح احوال و حوادثی پرداخته که از زمان بازداشت تا لحظه آزادی در 25 شهریور 1320 شاهد آن‌ها بوده است..

نویسنده: ناصر غیاثی
نشر: حوض نقره
توضیحات: هوا گرم شده مثلاًً، دو درجه زیر صفردیروز رسیده به پنج درجه بالای صفر امروز. باران است که می‌بارد و پاک می‌کند رد برف دیروز را. دو‌شنبه است. اول هفته و طبق معمول قحطی گرمای جان‌بخش مسافر. تازه یکی را در ایستگاه راه‌آهن پیاده کرده‌ام که برود پی زندگی‌اش، به سفر برود، برود از این شهر شلوغ، برود به یک جای خلوت و آرام، درون خانه‌ای، کنار رودی یا بگیر بالای کوهی، در سکوت مطلق. پشت چراغ قرمز ترمزدستی را می‌کشم. پاها را شل می‌کنم. دست را می‌گذارم روی فرمان و سر را کف دست. به انعکاس نور چراغ ماشین‌ها و تابلوهای رنگین فروشگاه‌ها بر آب‌های جاری در خیابان نگاه می‌کنم، به آب باریکه‌ای که از کنار خیابان می‌گذرد، به گذر عمر، به آرزوها.