حمایت یهودیان از رژیم اسرائیل صرف‌نظر از سکونت آنها در داخل یا خارج سرزمین‏‌های اشغالی، مستلزم شکل‏‌گیری و تثبیت هویت صهیونیستی در میان آنها بوده است. این درحالی است که صهیونیسم، هویت ذاتی یهودیان نبوده و فرض صهیونیست‌بودن همه یهودیان، نتیجه عملکرد گفتمان صهیونیسم فرهنگی از سال‏های ۱۸۸۹ به بعد است. کتاب حاضر با استفاده از مباحث پیر بوردیو و نیز تحلیل متون دست اول صهیونیستی و نیز بهره‌‏گیری از روش انتقادی گفتمان این موضوع را مورد مطالعه قرار می‏‌دهد. با مطالعه کتاب حاضر نه‌تنها فهم کلی از عملکرد گفتمان صهیونیسم در هویت‏‌سازی یهودیان به‏دست می‏‌آید؛ بلکه زمینه‏ شناخت بهتر روش گفتمان انتقادی پل گی نیز فراهم می‏‌شود که هنوز در ایران ترجمه قابل‏‌ملاحظه‌‏ای از آن انجام نشده است. مطالعه کتاب برای دانشجویان و پژوهشگران حوزه صهیونیسم و رژیم صهیونیستی، و همچنین علاقه‌مندان به نظریه و روش‌‏های گفتمانی مفید خواهد بود.

صلاح‌الدین سلجوقی (1274ـ1349 ه.ش) نویسنده، شاعر و پژوهشگر بنام افغانستان بوده است. او احاطه شگفت‌آور بر ادبیات، عرفان، فلسفه و دیگر علوم اسلامی داشت و تفکر و فلسفه اروپایی را نیز به‌خوبی می‌شناخت. نویسنده‌ای چیره‌دست و پرکار بود و بر زبان‌های عربی و انگلیسی تسلط داشت. از آثار او می‌توان «افکار شاعر»، «تجلی خدا»، «نقد بیدل»، «نگاهی به زیبایی»  به عربی و ترجمه کتاب‌های «سرگذشت یتیم جاوید» محمد شوکت التونی، «تهذیب الاخلاق» ابن مسکویه و… را نام برد.

علامه سلجوقی در مقاطعی مسئولیت‌های مهم رسمی و اداری هم داشته است. همچون مدیریت معارف هرات، نمایندگی مردم هرات در مجلس شورای ملی، ریاست مستقل مطبوعات و سفارت افغانستان در مصر.

من آزادم. این ادعا نیازمند اثبات نیست. فراتر از این می‌توان گفت که استدلال در این حیطه بی‌وجه و ناممکن است؛ زیرا هر اثباتی منوط و مشروط به این است که فرد بتواند آزادانه استدلال کند. پس آزادی من پیش‌شرط تحقق سخن و اندیشه من است. آزادی من چیزی نیست که آن را باید اثبات کنم و یا از جایی به‌دست آورم. آزادی من از پیش با من است و بلکه من بدون آزادی‌ام تصورناپذیرم. من از آزادی‌ام ناگزیرم. آزادی من یک بنیاد پیشین است نه چیزی در میانه چیزهای درون جهان.

صلاح‌الدین سلجوقی ( 1274-1349 ش)، نویسنده، شاعر و پژهشگر بنام افغانستان بوده است. او احاطه شگفت‌آور بر ادبیات، عرفان، فلسفه و دیگر علوم اسلامی داشت و تفکر و فلسفه اروپایی را نیز به‌خوبی می‌شناخت. نویسنده‌ای چیره‌دست و پرکار بود و بر زبان‌های عربی و انگلیسی تسلط داشت. از آثار او می‌توان «افکار شاعر»، «تجلی خدا» ، «نقد بیدل»، «نگاهی به زیبایی»، «الاسلام فی العلوم و الفنون» (به عربی) و ترجمه کتاب‌های «سرگذشت یتیم جاوید» محمد شوكت التونی، «تھذیب الاخلاق» ابن مسکویه و «اخلاق نیکوماخوس» ارسطو را نام برد.

علامه سلجوقی در مقاطعی مسئولیت‌های مهم رسمی و اداری هم داشته است، همچون مدیریت معارف هرات، نمایندگی مردم هرات در مجلس شورای ملی، ریاست مستقل مطبوعات و سفارت افغانستان در مصر.

برتل اولمن (زاده 30 آوریل 1935 در میلواکی)، استاد سیاست در دانشگاه نیویورک است. او هم روش‌شناسی دیالکتیکی و هم نظریه سوسیالیستی تدریس می‌کند. او نویسنده چندین اثر دانشگاهی در رابطه با نظریه مارکسیستی است. اولمن در دانشگاه ویسکانسین تحصیل کرد و در سال 1956 لیسانس علوم سیاسی و در سال 1957 فوق‌لیسانس علوم سیاسی دریافت کرد. او به تحصیل در دانشگاه آکسفورد ادامه داد و مدرک لیسانس گرفت. در فلسفه، سیاست و اقتصاد در سال 1959، فوق‌لیسانس در نظریه سیاسی در سال 1963، و دکترا در نظریه سیاسی در سال 1967.

نافراد قبیله‌ای بیابان‌نشین (در استرالیا) که خود را مردم حقیقی می‌خوانند،از زنی آمریکایی دعوت می‌کنند تا در سفری چهارماهه در بیابان‌ها، آن‌ها را همراهی کند. او طی2500 کیلومتر پیاده‌روی با پاهای برهنه، در صحرای پرفرازونشیب، شیوه تازه‌ای برای زندگی و شفاگری می‌آموزد که برمبنای حکمت فرهنگی پنجاه‌هزارساله بنا شده و به دگرگونی عمیق وی منجر می‌شود. کتاب پیام گم‌گشته، پیامی بی‌همتا، به‌موقع و قدرتمند به تمامی بشریت ارائه می‌کند؛ هنوز امکان نجات جهان وجود دارد؛ به شرط آنکه متوجه شویم تمامی موجودات، چه گیاه، چه حیوان و چه انسان، بخشی از یگانه در همه‌جا حاضر هستند. اگر این پیام را به‌کار بندیم، زندگی ما همچون زندگی مردم حقیقی، از معنا و حس هدفمندی سرشار خواهد شد.

احتمالاً در جهان جدید مهم‏ترین تحولى كه در قلمرو عشق‏شناسى رخ داده غلبه عشق مجازى بر عشق حقیقى است. عشق‏شناسى قدما عموماً «عشق حقیقى» یا «عشق الهى» را بر صدر مى‏نشاند، و عشق مجازى را به دیده تحقیر مى‏نگریست یا صرفاً آن را وسیله‏اى (ولو ارزشمند و حتى جایگزین‏ناپذیر) مى‏دانست. براى نیل به عشق حقیقى. اما در عشق‏شناسى جهان مدرن، عشق حقیقى همان است كه در چشم پیشینیان مجازى تلقى مى‏شد. این كتاب مشتمل بر ترجمه پاره‏اى مقالات فلسفى مهم درخصوص عشق یا به بیان دقیق‏تر، «عشق مجازى»، یعنى عشق رمانتیك یا اروتیك میان انسان‏هاست. نویسندگان این مقالات ازجمله فیلسوفان صاحب‏نام در سنت فلسفه معاصر هستند، و هریک مى‏كوشد تجربه عشق انسانى را از زاویه‏اى خاص مورد تحلیل و بررسى فلسفى قرار دهد.

کتاب «كاربرد هنر در مسیر نوجوانی» که توسط آلن دو باتن، فیلسوف مشهور نوشته شده است، بحثی کاملاً جذاب درباره هنر ارائه می‌دهد. بسیاری از آنچه به جوانان و نوجوانان گفته می‌شود ضروری است مثل فرهنگ‌سازی، کتاب‌خوانی، مهربان‌بودن و هنر. در عین حال، همه بزرگسالان درک کاملی از موضوعی مانند هنر ندارند که بخواهند آن را به کودکان خود ارائه دهند.

در این کتاب با لحنی مهربان، آموزنده، به هنر برای کودکان پرداخته شده است. این کتاب توضیح می‌دهد که هنر چگونه می‌تواند در زندگی ما جای بگیرد. ما یاد می‌گیریم که انگیزه ایجاد هنر از کجا می‌آید، در حالات خاص به چه هنری نگاه کنیم، چگونه بدون خسته‌شدن از یک موزه دیدن کنیم و چرا بدون اینکه حتی متوجه شویم، با تزئین اتاق خواب خود به متخصص هنر تبدیل می‌شویم؟

بی‌تردید ترس در همه انسان‌ها و حتی حیوانات و گیاهان حسی آشنا و ملموس است و انسان‌ها در هر سطحی از آگاهی و در هر مرحله از زندگی ترس را تجربه می‌کنند. باوجوداین، ترس دشمن بزرگ آدمی و سدی برای پیشرفت اوست. ترس به سلامت و تعادل انسان آسیب می‌زند؛ انرژی آدمی را می‌مکد و شیره نیروی حیات او را بیرون می‌کشد. ترس ذخیره انرژی در سامانه عصبی را می‌خشکاند و سستی به‌بار می‌آورد. در این کتاب سوامی شیواناندا، با استفاده از آموزه‌های یوگا، روش‌های بسیار خلاقانه‌ای را برای چیرگی بر ترس بیان می‌کند.

گرامشی، حدود همان زمان که برنامه‌های درازمدتش را اعلام کرد، به خواهر کوچک‌ترش اطمینان داد: «من واقع‌بینانه و با آرامش همه‌چیز را نظاره می‌کنم و اگرچه نمی‌توانم به هیچ توهم کودکانه‌ای بیندیشم، قاطعانه اعتقاد دارم که نباید در زندان بپوسم.» همین لحن کاملاً مبارزه‌طلبانه در بسیاری نامه‌های دیگر ظاهر می‌شود، نظیر زمانی که به همسرش می‌گوید «اطمینان دارم که هرگز آدم بی‌فرهنگی نخواهم شد.» او به شعاری وفادار بود که از رومن رولان اقتباس و در سرصفحه‌ لوردینه نوو استفاده کرده بود؛ «بدبینی عقل، خوش‌بینی اراده.» گرامشی، با ارزیابی خونسردانه از وضعیتش، همه‌ امیدهای باطل به رهایی سریعش را رد کرده بود، اما به ضرب قدرت اراده خود را متقاعد کرده بود که به وجودی بیهوده تقلیل نخواهد یافت. در این زمینه، بد نیست که اظهارنظری را از او ذکر کنیم که در دفتر نهم خود حدود سال 1932 نوشته بود:

خوش‌بینی و بدبینی. باید توجه کرد که اغلب اوقات خوش‌بینی چیزی بیش از دفاع از کاهلی، بی‌مسئولیتی و عدم‌اراده در انجام هر کاری نیست. همچنین شکلی است از سرنوشت‌باوری و مکانیکی‌انگاری. بر عواملی بیرون از اراده‌ و فعالیت فرد تکیه می‌کنیم، آن‌ها را به عرش اعلا می‌رسانیم و به‌نظر می‌رسد که با شور‌و‌شوقی مقدس ملتهب می‌شویم. و شور‌و‌شوق چیزی بیش از ستایش بت‌واره‌ها نیست. واکنشی لازم است که برای عزیمت خود متکی به عقل باشد. یگانه شور‌و‌شوق موجه شور‌و‌شوقی است که ملازم اراده‌ هوشمندانه، فعالیت هوشمندانه و به‌نحو بدیعی سرشار از ابتکارهای مشخصی باشد که واقعیت موجود را تغییر بدهد.

کامل‌ترین و سرشارترین زندگی واقعاً انسانی «زندگی عمل‌ورزانه» است. پیش‌فرض «عمل» تکثر و تنوع انسانی است و مستلزم همراهی دیگر انسان‌هاست… حوزهٔ عمومی در عین اینکه قلمرو مناسب عمل انسانی است، خود زاده عمل انسانی هم هست.