محمد بن عبدالوهاب در سال 1111 هجری قمری در یکی از روستاهای نجد به دنیا آمد و بر اثر مطالعه ی کتاب های اخبار مدعیان نبوت چون مسیلمه ی کذاب و اسود عنسی و کتاب های ابن تیمیه افکار و نظرات او در محمد بن عبدالوهاب تأثیر بسیاری گذاشته و راه و روش خود را بر مبنای افکار ابن تیمیه قرار داد و استغاثه و توسل به پیامبر اکرم(ص) را انکار کرد.

با وجود اهمیت مفهوم ساختار اجتماعی جامعه شناسان درباره تعریف آن اتفاق نظر ندارد و مباحثات حول آن دچار اغتشاش اند.در این متن کوتاه و روشنگر،خوزه لوپز و جان اسکات بر این باورند که تجزیه و تحلیل چارچوب های مفهومی حاوی درک های گوناگون از ساختار اجتماعی می تواند در راستای پرتو افکندن بر این مفهوم و دادن شکل تازه ای به مباحثات،یاریگر باشد. به نظر آن ها برداشت های رقیب از ساختار اجتماعی ناشی از تفاوت در توجه به ابعاد گوناگون سازمان اجتماعی است.این کتاب بحثی است در باب«ساختار نهادی»،«ساختار رابطه ای»جامعه شناسی از مارکس و دورکیم گرفته تا پارسونز و زیمل و تا گیدنز،فوکو و بوردیو، می توان این تلقی ها از ساختار اجتماعی را به نحوی سودمند با هم ترکیب کرد و به درکی غنی تر و نیرومند تر از ساختار اجتماعی رسید.این کتاب مطالب خواندنی مهمی در اختیار دانشجویان جامعه شناسی،انسان شناسی و تاریخ و فلسفه اندیشه اجتماعی قرار می دهد و مرجعی ارزشمند برای تحقیق درباره ساختار اجتماعی و موضوعات مرتبط است. خوزه لوپز مدرس جامعه شناسی در دانشگاه ناتینگهام است.او یکی از ویراستاران کتاب پس از پسامدرنیسم:مقدمه ای بر رئالیسم انتقادی(2000)است. جان اسکات استاد جامعه شناسی دانشگاه اسکس و دانشگاه برگن نروژاست.او ویراستار مجله دانشجویی جامعه شناسی است و به اتفاق جیمز فولچر،کتاب درسی مبانی جامعه شناسی (1994)را نوشته است.از میان کتاب های اخیر او می توان به نظریه جامعه شناسی(1995)،فقر و ثروت(1994) و قشربندی و قدرت (1996)اشاره کرد.

در تاریخ ما فراوانند رندانی که صراحی می‌کشند پنهان و مردم دفتر انگارند. نه تنها مردم حاضر نیستند از این نگاشت خود بیرون آیند-زیرا که آسان‌تر و مطمئن‌تر است-بسیاری از دانشمندان هم نمی‌خواهند ذهن خود و به ویژه مردم را بیاشوبند. داستان تنها این نیست که سری است که درد نمی‌کند…بلکه آرامشی است که در پی بسیاری از باورها نهفته است. روشن است که در این‌جا گوهر تاریخ با افسانه برابر می‌شود. کار ما گرامی‌داشت تاریخ است و نه دفاع از کسی یا فکری، و حافظ ما را گرامی است از آن‌رو که آیینه‌دار تاریخ است. او یک تنه در برابر جریان عظیمی که پس از انقراض، چیستی ضد تاریخش روشن‌تر می‌شود، ایستاد و با قدرت یافتن آنان در پایان صده‌ی هشتم هجری، جل‌وپلاس خود را جمع کرد و به تاریخ سپرد. بهترین کار دشمن این است که رقیب را دوست خود جلوه دهد و این سرگذشتی است که بر حافظ گذشته است. در این کتاب- که میراث دبستانی در ایران است- به نکات اصلی در این مورد پرداخته شده است که چگونه بر حافظ جامه‌ی دشمنانش را پوشانده‌اند، حافظ چگونه می‌اندیشیده و چگونه از عهده‌ی کار و باری که به دوش گرفته بود برآمده است.

نویسنده در کتاب حاضر به معرفی و تصحیح سی رسالة ناشناخته از جوانمردان و قلندران و پیشه‌وران پرداخته است. در این معرفی که با تکیه بر نسخه‌های خطی موجود صورت گرفته، نام‌هایی چون: «رسالة ندّافی»، «رسالة صباغی»، «رسالة ارشاد و کسوت»، «رسالة سپاهگری»، «کسب‌نامة سقایی» و… به چشم می‌خورد. شایان ذکر است یکایک اصطلاحات اهل فتوت و واژگان خاص پیشه‌های گوناگون در پی‌نوشت‌های کتاب توضیح داده شده است. همچنین به جای مقدمه، فهرستی از نسخه‌های خطی فتوت‌نامه‌های فارسی در صفحات آغازین کتاب آورده شده است. هدف از این نوشتار آشنایی مخاطبان با فرهنگ عامه و نیز بررسی تاریخ اجتماعی ایران ذکر شده است.

عبید زاکانی ،از مشهورترین شاعران و نویسندگان زبان فارسی است که متأسفانه از احوال و زندگانی وی اطلاع کافی در دست نیست .
کمتر شاعری مانند عبید را می توان یافت که مورد بی مهری تذکره نویسان ومورخان قرار گرفته باشد تا جایی که تنها در« تذکره الشعرا» دولت شاه سمرقندی و کتاب «تاریخ گزیده» اثر «حمد الله مستوفی» می توان شرح مفصلی در باره زندگانی زاکانی را بدست آورد . نام وی «عبید الله» و به عقیده بعضی «نظام الدین» و متخلص به عبیداست. وی یکی از شاعران لطیفه پرداز و نام آور قرن هشتم هجری (771-700 ه.ق )و معاصر با حافظ شیرازی است.

فرهنگ حاضر ویژگی‌هایی دارد که شاید در آثاری مشابه کمتر یافت شود. در این فرهنگ افزون بر تبیین اصطلاحات، نهادها و مکتب‌های سیاسی، تلاش بر این بوده که آگاهی‌های لازمی نیز درباره‌ی فیلسوفان و نظریه‌پردازان علوم سیاسی و سیاستمداران ارائه گردد. الگوی فراهم‌آورنده در گزینش عناوین و مدخل‌ها، عمدتاً «فرهنگ علوم سیاسی آکسفورد»بوده که در حال حاضر یکی از مراجع اهل فن است، با تأکید بر این نکته که در شیوه‌ی کار ما تنها گزینش عناوین به پیروی از فرهنگ آکسفورد بوده و در توضیح و شرح مربوط به هر مدخل با تألیف و نیز ترجمه از مراجع و منابع دیگر، سعی کرده‌ایم به‌روزترین اطلاعات و آگاهی‌ها تا زمان انتشار این فرهنگ به دست داده شود.

شادروان محمدحسن معیری متخلص به «رهی» در دهم اردیبهشت ماه ۱۲۸۸ هجری شمسی در تهران و در خاندانی بزرگ و اهل ادب و هنر چشم به جهان گشود. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در تهران به پایان برد، آنگاه وارد خدمت دولتی شد و در مشاغلی چند خدمت کرد. از سال ۱۳۲۲ شمسی به ریاست کل انتشارات و تبلیغات وزارت پیشه و هنر (بعداً وزارت صنایع) منصوب گردید. پس از بازنشستگی در کتابخانهٔ سلطنتی اشتغال داشت. وی همچنین در انجمن موسیقی ایران عضویت داشت. رهی علاوه بر شاعری، در ساختن تصنیف نیز مهارت کامل داشت. وی در سالهای آخر عمر در برنامهٔ گلهای رنگارنگ رادیو در انتخاب شعر با داوود پیرنیا همکاری داشت و پس از او نیز تا پایان زندگی آن برنامه را سرپرستی می‌کرد. رهی در طول حیات خود سفرهایی به خارج از ایران داشت که از آن جمله است: سفر به ترکیه در سال ۱۳۳۶، سفر به اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۳۳۷ برای شرکت در جشن چهلمین سالگرد انقلاب اکتبر، سفر به ایتالیا و فرانسه در سال ۱۳۳۸ و دو بار سفر به افغانستان، یک بار در سال ۱۳۴۱ برای شرکت در مراسم یادبود نهصدمین سال در گذشت خواجه عبدالله انصاری و دیگربار در سال ۱۳۴۵، عزیمت به انگلستان در سال ۱۳۴۶ برای عمل جراحی، آخرین سفر وی بود. رهی معیری که تا آخر عمر مجرد زیست، در بیست و چهارم آبان سال ۱۳۴۷ شمسی پس از رنجی طولانی از بیماری سرطان معده بدرود زندگانی گفت و در مقبرهٔ ظهیرالدولهٔ شمیران به خاک سپرده شد.

انتشار متنِ فرانسوی درس‌های کُلژ دوفرانس ظاهراً برای نخستین‌بار در سال ۱۹۹۹ از سوی انتشارات گالیمار آغاز شد. انتشار متن انگلیسی آنها نیز چند سال بعد به قلم مترجمان مختلف، ازجمله گراهام برچل و دیوید ماسی، آغاز شد. تبارشناسی یا آنالیتیکسِ قدرتِ به‌کارگرفته‌شده در این درس‌ها، هیچ میدانی را از حفّاری‌های زیر و رو کننده‌اش مستثنا نمی‌کند: امنیت، استعمار، ملیّت، نژاد و عقبه قومی، سکس، تربیت و پایش کودکان، جنون و اختلال روانی، سوبژکتیویته، حقیقت‌مندی، فاشیسم، لیبرالیسم‌های اروپایی و امریکایی، دولت و ترفندهای مراقبت از اتباع، کنترلِ موالید، کُشتن و زنده‌گذاشتن، فرماسیون سرمایه‌داری، تنبیه و کیفر، و جنگ که خود مدل جامعه انسان‌هایی است که روابطی جنگ‌آسا دارند.
زیست‌قدرت فوکویی، عبارت است از سیطره‌ی قدرت بر زندگی. مقصود از زیست‌قدرت، دست‌یابی قدرت به انسان به منزله‌ی موجودی زنده است، به‌طوری که امر زیستی زیر کنترلِ دولت قرار گرفته، و دست‌کم، گرایشی به کنترل دولتی امر زیستی به‌وجود آمده است. این یکی از اساسی‌ترین پدیده‌هایی است که فوکو شکل‌هایی از آن را در قرن نوزده، و در میان‌پرده‌های ظُلمانیِ قرن طولانی بیستم، در استالینیسم و فاشیسم، می‌نمایاند. در مورد میزان وفاداری جورجو آگامبن، آنتونیو نگری، مایکل هارت، پل رابینو، دانا هاراوی، پاسکوئاله پاسکوئینو، آلبرتو توسکانو، ویلیام کونولی و طیف وسیعی از اندیشمندان این نسل به میشل فوکو، بر پایه درس‌گفتارهای مربوط به زیست‌قدرت و زیست‌سیاست بهتر می‌توان داوری کرد.

نظریه‌ی عدالت دستپخت نهادباوری استعلایی بسیاری از مطرح‌ترین مسائل حوزه‌ی عدالت را ـ حتی چنانچه حسن نیتی در کار باشد ـ به حد نوعی لفاظی کم‌مایه کاهش می‌دهد. خیزش مردمانی در سرتاسر جهان برای تحقق عدالت بیش‌تر جهانی ـ و من در این‌جا بر واژه‌ی قیاس «بیش‌تر» تأکید دارم ـ هیاهو بر سر نیازهای کمینه‌ی زیست انسانی نیست. این خیزش همچنین نه برای برپایی جامعه‌ای «سر تا پا عادل» در جهان، که اصلاح عدالت جهانی، با زدودن سامان‌هایی در حدی تکان‌دهنده «ناعادل»، است. آدام اسمیت، یاکندرسه، یا مری ولستونکرفت نیز در دوران خود چنین کردند. به‌رغم تداوم واگرایی باورها بر سر مسائلی دیگر، می‌توان از راه گفت‌وشنودی همگانی بر سر این مسائل همداستان شد. مردمانی رنج‌کشیده چه‌بسا پژواک فریادشان را در شعر شورانگیز شیموس هینی [شاعر و نمایشنامه‌نویس ایرلندی و برنده‌ی جایزه‌ی ادبیات نوبل] نیز بشنوند: در این سوی گور، تاریخ می‌گوید، امیدی نَوَرز، زمانی اما، تنها باری در همه‌ی عمر، خیزاب عدالتی منتَظَر، چه‌بسا جان گیرد، و آن‌گاه، امید و تاریخ همسرا شوند. با همه‌ی گیرایی انتظاری این‌چنین، برای همسرایی امید و تاریخ، مذاق عدالت نهادباوری استعلایی اما چندان پذیرای شهد این گیرایی نیست. این تنگنا تنها شمایی است از نیاز به گذاری جوهری از نظریه‌های رایج عدالت؛ و مضمون و مایه‌ی این کتاب.