فرهنگ پسامدرن در مدخل‌های گوناگون خود مهم‌ترین چهره‌ها، نظریه‌ها، مفاهیم و اصطلاحات پسامدرن را معرفی می‌کند و دامنه‌ی این معرفی را به حوزه‌های متنوع فرهنگ و اندیشه همچون فلسفه، ادبیات و هنرها، دانش‌های طبیعی و اجتماعی، دانش‌های محض، الاهیات، اخلاق، سیاست، روش‌شناسی، ایدئولوژی، اندیشه‌ی اقتصادی و جنبش‌های نوظهور اجتماعی و فکری معاصر گسترش می‌دهد. ازهمین‌رو، مدخل‌های این فرهنگ که در عین فشردگی پروای دقت و عمق نیز داشته اند می‌توانند برای دانشجویان و پژوهشگران رشته‌های گوناگون سودمند باشند و به‌عنوان آغازگاهی برای مطالعات جهت‌دارتر و ژرف‌تر به آنان خدمت کنند.

با پشت سر گذاشته‌شدن مسلّمات ظاهراً آرامش‌بخش جنگ سرد، وجه مشخصه‌ی پایان سده‌ی بیستم و پگاه سده‌ی بیست‌ویکم را بحث و جدل‌های تازه و دامنه‌دار درباره‌ی سرشت سیاست جهان تشکیل داده است. اکنون با مجموعه‌ای گسترده از تصویرهای شورانگیز و گیرا روبه‌رو هستیم که هر یک مدعی بیان حق مطلب درباره‌ی گوهر و روح نظم بالنده‌ی جهانی است ــ و معروف‌ترین‌شان فرجام تاریخ فرانسیس فوکویاما و برخورد تمدن‌های ساموئل هانتینگتون است.
تصویرهای متعارض از سیاست جهان از همین تصویرهای رقیبی آغاز می‌شود که بیشتر بحث‌های عمومی و مباحثات رسانه‌ها درباره‌ی سیاست جهان را رقم زده و بر شرایط بحث بر سر سیاست‌ها تأثیر گذاشته‌اند. تصویرهای ارائه‌شده از سوی فوکویاما و هانتینگتون و تصویرهای دیگری چون جهان بدون مرز، اقتدارگریزی آینده، دوران آینده‌ی منطقه‌گرایی و اسلام و غرب همگی نماینده‌ی فرض‌های متفاوتی در این باره‌اند که چه واحدها و نیروهایی در سیاست جهان اهمیت دارند، چه امکان‌هایی برای صلح و جنگ وجود دارد، و آیا جهان را باید یک یا دو یا چند پیکره‌ی سیاسی دانست. افزون بر این، هر یک از این تصویرها دارای شالوده‌های هنجاری متفاوتی هستند و پرسش‌های اخلاقی مختلفی را درباره‌ی کانون متحول همبستگی، حقوق و مسئولیت‌ها در جامعه‌ی جهانی پیش می‌کشند.
فصل‌های مختلف کتاب حاضر را که به قلم مجموعه‌ای به‌راستی بین‌المللی از نویسندگان معتبر نوشته شده است می‌توان مروری انتقادی بر سرشت و پیامدهای مباحثات محوری زمانه‌ی ما و درآمدی بدیع بر بررسی روابط بین‌الملل در سده‌ی بیست‌ویکم دانست.
گِرِگ فرای عضو و مدیر برنامه‌ی بررسی‌های مقطع کارشناسی ارشد روابط بین‌الملل در گروه روابط بین‌الملل دانشگاه ملی استرالیاست.
جاسینتا اُهیگن مدرس روابط بین‌الملل در گروه حکومت دانشگاه کویینزلند است و پیش‌تر محقق مدعو مرکز بررسی‌های بین‌المللی وابسته به دانشگاه کالیفرنیای جنوبی بوده است.

فرهنگ صلح به هیچ وجه مترادف با فرهنگ انفعال نیست. عبارت «مبارزه‌ی عاری از خشونت» و «نافرمانی مدنی» تداعی‌کننده‌ی نام دو رهبر تأثیرگذار در حیطه‌ی مبارزات مردمی کشورهای دنیاست: مهاتما گاندی و مارتین لوتر کینگ. عدم خشونت، ترفندی برای حرکت است نه بهانه‌ای برای رخوت یا فرمانبری… پایه‌های آن بر اندیشه‌های بزرگ و دستورات والای اخلاقی برای همه‌ی مردم و در هر قدم از زندگی نهاده است: گاندی را می‌بینیم که به سوی دریا می‌رود و در سکوت مشتی نمک از آن برمی‌گیرد، روزا پارکس را می‌بینیم که بر صندلی خود در اتوبوس مونتگامری نشسته و حاضر نیست از آن برخیزد و مارتین لوتر کینگ را می‌بینیم که به همراه هزاران نفر دیگر سوارشدن به اتوبوس را تحریم کرده و با پای پیاده به محل کار می‌رود.
فرهنگ صلح، تعهدی است جدی و همیشگی به بیان صریح اعتقادات و به دوست داشتن همسایگان و سهیم ساختن آن‌ها در ایده‌آل‌ها و آرزوها. این، درسی است که گاندی و کینگ به ما می‌آموزند و سرنوشت و پایان زندگی آن‌ها نیز جز این را نمی‌گوید…
دو فصل نخست این کتاب به زندگی و سیر تحول فکری و شخصیتی این دو رهبر می‌پردازد و در فصل سوم، افکار و اندیشه‌های این دو شخصیت به صورت موضوعی و مقابله‌ای به تصویر کشیده می‌شود.

نظریه‌های متأخر جامعه‌شناسی شرح و ترجمه برخی از مهم‌ترین کارهایی است که جامعه‌شناسان متأخر (فوکو، هابرماس، گیدنز، باومن، بوردیو و …) برای تبیین تحولاتی که بالاخص از دهه ۱۹۷۰ به این سو در جوامع مدرن اتفاق افتاده است، انجام داده‌اند. تبیین رابطه عاملیت و ساختار، سیستم و زیست جهان، جایگاه فرد در شبکه‌های پیچیده اجتماعی و… ازجمله موضوعات و مضامین محوری تلاش جامعه‌شناسان در دهه‌های اخیر هستند. در کتاب حاضر ابتدا شرحی درباره نظریه اجتماعی مدرن و متأخر، مباحث اصلی و انواع دسته‌بندی‌های آن‌ها ارائه شده است؛ سپس در هر فصل مجموعه‌ای از نوشته‌ها یا مقالات اصلی یک یا چندین متفکر متعلق به یک مکتب، به‌منظور معرفی آراء و مفاهیم آن متفکر یا مکتب، ترجمه شده است. شاید ویژگی بارز این کتاب گزینش، شرح و ترجمه آثاری است که، ولو به شیوه‌های مختلف، قضایای واحدی را دنبال می‌کنند.

تاریخ جهان تحولات و رخدادهای بشر را در چهل فصل از عصر حجر تا انرژی هسته‌ای با زبانی بسیار ساده و صمیمی، بی‌تکلف، شیرین و جذاب روایت می‌کند، چنان‌که کثیری از خوانندگان آن در گروه‌های سنی و سطوح آموزشی مختلف گفته‌اند از مطالعه‌ی این کتاب نه‌تنها بسیار لذت برده‌اند، بلکه آن را دریچه‌ی نوینی به جهان تاریخی و تاریخ جهان یافته‌اند و بر آن شده‌اند که با کتاب‌های دیگری، مطالعه تاریخ را پی بگیرند. مفسر لوس آنجلس تایمز  می‌گوید گامبریچ به تاریخ جان می‌بخشد و خواننده را همراه خود در سفینه‌ای زمان‌پیما بر فراز تاریخ جهان به پرواز درمی‌آورد و او را همواره در طول کتاب به سیر و سلوکی فکری و عاطفی میان گذشته و حال وامی‌دارد.
گامبریچ فصل پایانی کتاب با عنوان «بخش کوچکی از تاریخ که من خود در آن زیسته‌ام» را این‌گونه به پایان می‌برد: «اکنون هر زمان یک زلزله، یک سیل، یک توفان سهمگین، قحطی و خشکسالی و بلایای دیگر در نقاط دورافتاده‌ای از جهان، مردان، زنان و کودکان زیادی را به کام مرگ می‌برد، هزاران انسان در کشورهای ثروتمند، پول و نیروی‌شان را برای یاری‌رساندن به بازماندگان آن‌ها به‌کار می‌گیرند. چنین نیکوکاری‌هایی در گذشته صورت نمی‌گرفت. بنابراین همچنان حق داریم به آینده‌ای بهتر امیدوار باشیم.»

فوکو چگونه «دیدن» و «سخن‌گفتن» را تعریف می‌کند، به‌نحوی که فهم جدیدی از دانش را می‌سازد؟ «گزاره» در تمایز با کلمه‌ها، جمله‌ها و قضایا چیست؟

فوکو چگونه مناسبات نیروها را تعیین می‌کند، به‌نحوی که تلقی جدیدی از قدرت را می‌سازد؟

چرا محور سومی که «گذشتن از خط» را امکان‌پذیر می‌کند، ضروری است؟ آن «خط خارج»ی که فوکو همواره به آن استناد می‌کند، چیست؟ و معنای سیاسی، ادبی و فلسفی آن چیست؟

از چه رو «مرگ انسان» رویدادی است که نه غم‌انگیز است نه اسف‌بار، بلکه جهشی است در چیزها و اندیشه؟

این کتاب پرسش‌ها و پاسخ‌های فوکو را تحلیل می‌کند، پرسش‌ها و پاسخ‌هایی که یکی از بزرگ‌ترین فلسفه‌های سدهٔ بیستم را شکل می‌دهند و آینده‌ای را به روی زبان و زندگی می‌گشایند.

زندگی، شخصیت و اندیشه‌های دکتر محمد مصدق به‌عنوان یکی از مهم‌ترین چهره‌های تاریخ معاصر ایران، به‌رغم این‌که سالیان درازی از نهضت ملی‌شدن نفت می‌گذرد، همچنان در محاق قرار دارد. صرف‌نظر از این‌که واقعیت تاریخی او وجه‌المصالحه‌ی صف‌بندی‌های سیاسی قرار گرفته، نکته‌ی مهم دیگری نیز وجود دارد که درخور توجه است: فشردگی رخدادهای سیاسی دوران نهضت ملی و نخست‌وزیری دکتر مصدق و اهمیت این دوره‌ی تاریخی هرگز اجازه نداده است که زندگی شخصی و سیاسی طولانی او پیش از اردیبهشت ۱۳۳۰ مورد توجه قرار گیرد. این هم از طنزهای تاریخ است که گستره‌ی زندگی شخصیتی، تنها برحسب حوادث دو سال از آخرین سال‌های عمر او تقریر شود.
بیرون کشیدن مصدق از این محاق و تاباندن نوری بر قطعاتی مهم از تاریخ معاصر ایران از خلال آن، انگیزه‌ی اصلی پژوهشی بوده که این کتاب حاصل آن است. پرداختن به زندگی مصدق، درعین‌حال امکانی برای راه‌یافتن به احساسات، آرزوها و دغدغه‌های نسلی از سیاست‌ورزان ایران هم هست.

تلفیق تئوری و تاریخ و مطالعه‌ی تاریخ ایران ازجمله ایران عصر صفوی با رهیافت جامعه‌شناسی تاریخی یکی از ضرورت‌های پیشاوری تاریخنگاری ایران است، امری که تاکنون در تاریخنگاری سنتی مغفول مانده است. کتاب حاضر که ترجمه‌ی رساله‌ی دکتری منتشرنشده‌ای در گروه جامعه‌شناسی دانشگاه وندربلیت آمریکاست کوشیده است تا بر اساس نظریه‌ی شیوه‌ی تولید و با اتکا به ساختار سیاسی، دیوانی و اقتصادی، علل عدم تکوین شیوه‌ی تولید سرمایه‌داری در ایران عصر صفوی را تبیین کند.

روش‌شناسی، تحلیل نظری و تحلیل تجربی سه بخش این کتاب را تشکیل می‌دهند. نخست موضوعاتی نظیر مفهوم فضای کنش به‌عنوان ابزاری برای تنظیم فکر، رئالیسم روش‌شناختی و روش تحلیل شبکه در جامعه‌شناسی بررسی می‌شوند. به دنبال آن تحلیل‌های نظری، از جمله طرح سازه‌های چهارگانه نیاز، انتظار، فرصت و معنا، به‌عنوان عناصر اصلی یک ابر تابع و نحوه به‌کارگیری آن‌ها برای نظریه‌سازی در جامعه‌شناسی ارائه می‌شوند. فصول بخش پایانی هر یک به‌طور جداگانه به توصیف و تحلیل تجربی برخی معضلات اجتماعی و ارائه «الگوهای هم‌تغییری» برای آن‌ها می‌پردازند.

در کتاب حاضر پس از بررسی تاریخی دو سنت فلسفی اثبات‌گرایی و تاریخ‌گرایی با مرور نظرات اندیشمندان معاصر در فلسفه‌ی علم و سه جریان فکری تأویل‌شناسی فلسفی، پسانوگرایی، و نظریه‌ی انتقادی در نظریه‌ی اجتماعی ـ و از جمله روابط بین‌الملل ـ سعی شده است نشان داده شود که اکنون اقتدار اثبات‌گرایی شکسته شده و تاریخ‌گرایی بر تخت نشسته است. در فصل اول، اصول کلی و تاریخچه‌ی دو سنت اثبات‌گرایی و تاریخ‌گرایی و نظرات چهار اندیشمند منتقد اثبات‌گرایی در فلسفه‌ی علم یعنی کارل ریموند پوپر، ایمره لاکاتوش، توماس کوهن، و پل فایرابند؛ در فصل‌های دوم تا چهارم به‌ترتیب سه جریان فکری تأویل‌شناسی فلسفی (مارتین هایدگر و هانس‌ـ‌گئورگ گادامر)، پسانوگرایی (ژاک دریدا، میشل فوکو، و ژان‌ـفرانسواـ لیوتار)، و مکتب فرانکفورت و نظریه‌ی انتقادی (ماکس هورکهایمر، تئودور آدورنو، هربرت مارکوزه، و یورگن هابرماس)؛ و در فصل آخر نیز بازتاب این سه جریان فکری در رشته‌ی روابط بین‌الملل بررسی شده است.
همچنین به‌علت کمبود شدید منابع فارسی در زمینه‌های فوق چکیده‌ای از آثار بررسی‌شده‌ی نویسندگان مذکور نیز ارائه شده است تا خواننده تصویری کلی از این آثار داشته باشد.