کتاب دکترین شوک نوشته روزنامه نگاری است که هم مکانیزم بازار و نظام سرمایه‌داری را نظم مطلوبی نمی‌داند و هم در مورد چگونگی گذار به اقتصاد بازار با دیدگاه اعمال دفعی و ناگهانی مخالف است. از این‌رو با استفاده از قلم بسیار جذاب و قدرتمند خود به شکلی خواندنی و تاثیربرانگیز تلاش می‌کند دیدگاه‌های خود را با آوردن مثال‌های متعددی از سراسر جهان تبیین کند. وی این واقعیت که میلتون فریدمن و شاگردانش پس از کودتای شیلی توسط پینوشه به حاکمان جدید، توصیه‌های اقتصادی کردند را دست‌مایه این دیدگاه قرار می‌دهد که نظام سرمایه‌داری و مکانیزم اقتصاد بازار تنها توسط سرکوب‌گران و دیکتاتورها به اجرا در می‌آید. وی در پی القای این دیدگاه است که چون تنها ثروتمندان از سرمایه‌داری منتفع می‌شوند سرمایه‌داری نظم موردپسند و مطلوب جامعه نخواهد بود و حکومت‌ها تحت تاثیر لابی‌های ثروتمندان و شرکت‌های بین المللی مترصد حادثه‌ای می‌شوند تا در پی آن و در حالیکه جامعه در شوک آن حادثه است دیدگاه خود را اعمال کنند. نویسنده هنرمندانه با تشریح تفصیلی اثرات شکنجه بر روان شکنجه دیدگان این تمثیل را برای اعمال سیاست‌های اقتصادی ناظر بر ایجاد مکانیزم بازار پس از وقوع حوادث سیاسی-اقتصادی به کار می‌گیرد.

مدرنیته‌ی سیاسی، نوشته‌ی موریس باربیه، حاوی بازاندیشی دقیقی در مفهوم مدرنیته‌ی سیاسی است و می‌كوشد تا معیار روشنی برای ارزیابیِ آن به دست دهد. نویسنده وجود آزادی‌های عمومی، تفكیك قوا، رأی‌گیری همگانی و كثرت‌گراییِ سیاسی را برای تعریف مدرنیته‌ی سیاسی بسنده نمی‌داند. از این‌رو، نخست می‌كوشد تا وجه تمایز دولت مدرن ودولت پیش‌مدرن را تعیین كند تا از رهگذر آن به تعریفی از مدرنیته‌ی سیاسی دست یابد. باربیه در بخش اول كتاب به فرایندِ تاریخیِ گذار از دولت پیش‌مدرن به دولت مدرن اشاره می‌كند. در این میان، او از دولت‌شهرهای یونانی، دولت فئودالی و دولت مطلقه به منزله‌ی سه شكل متفاوت دولت پیش‌مدرن یاد می‌كند و به بررسی دیدگاه‌های سقراط، افلاطون، مسیحیت، كالوینیسم، پروتستانیسم، هابز و روسو در مورد رابطه‌ی میان فرد و جامعه، دولت و جامعه‌ی مدنی می‌پردازد. این چشم‌انداز تاریخی كه وجه مشخصه‌اش «فقدان مدرنیته‌ی سیاسی» است تا پایان سده‌ی هژدهم تداوم می‌یابد. در بخش دوم كتاب، باربیه به بررسیِ زایش و بالش مدرنیته‌ی سیاسی می‌پردازد كه از انقلاب‌های امریكا و فرانسه آغاز می‌شود. نویسنده در این بخش به بررسیِ آرای مژده‌گویان مدرنیته (اسپینوزا، لاك، مونتسكیو) می‌پردازد، از نقد منتقدان آن (توكویل، ماركس) سخن می‌گوید، و به بررسی موانعی می‌پردازد كه به‌ویژه در سده‌ی بیستم در راه آن پدیدار شد، موانعی كه از جمله در دیدگاه‌ها و كنش سیاسی هیتلر و موسولینی متجلی شد.

دکتر ماشا‌ءالله آجودانی موسس کتابخانه ایرانیان شده است و مشعل فرهنگی فارسی زبانی را روشن نگاه داشته است. کتابش درباره مشروطیت، از امهات آثاری است که باید قدر دانست و بر صدر نشانید. زنده یاد ایرج افشار من هیچ کتابی را نمی‌شناسم که مانند این کتاب مشکل عمیق و اساسی ایران را در دوران معاصر برای پیشرفت علمی و صنعتی و اقتصادی را به درستی آشکار کرده باشد و تباین اصول تمدن غربی را با عادات ذهنی و آیین‌های سنتی ما به دست داده باشد. اگر امروز بخواهیم یک کتاب فارسی را درباره تاریخ مشروطیت مقدم بر سایر کتب توصیه کنم همین کتاب مشروطه ایرانی دکتر آجودانی‌ست که آن را بیش از هر کتاب دیگری روشنگر کیفیت شکل گرفتن این مشروطه و آب‌و هوای خاص آن و شامل سیری در آثار اصیل دوران جنبش مشروطه و پیشینه آن می‌دانم زنده یاد احسان یارشاطر

“نظریه‌ی انتقادی” جامعه، متفکران چند نسل، و شاخه‌های گوناگون تفکر را در بر می‌گیرد. این نظریه برآمده‌ی تاریخ روشنفکری آلمان است. خاستگاه آن از یک سو سنت‌های فلسفی ایده‌آلیسم، مارکسیسم و هرمنوتیک است و از سوی دیگر، روانکاوی فرویدی. شناخته‌شده‌ترین متفکران در این سنت فکری، برآمدگان مکتب فرانکفورت، آدورنو، مارکوزه، نویمان، هورکهایمر، بنیامین و هابرماس هستند. در این مجموعه بیست و یک متن در چهار بخش تنظیم شده است. بخش اول به اسلاف نظریه‌ی انتقادی، هگل و مارکس، اختصاص دارد. بخش دوم نشانگر ماهیت پیوندهای نظریه‌ی انتقادی با سنت هرمنوتیکی است. بخش سوم دامنه‌ی مسائلی را نشان می‌دهد که ذهن دو نسل از نظریه‌پردازان تفکر انتقادی را به خود مشغول داشته است. و بخش چهارم به شرح و تفسیرهایی که درباره‌ی این مکتب به عمل آمده اختصاص دارد: متونی که این مکتب را مورد انتقاد قرار داده‌اند، یا برخی از جنبه‌های آن را شرح و بسط داده‌اند، یا نظریه‌های این مکتب را در متن تاریخی متمایزی به کار گرفته‌اند.

تولستوی، این بزرگ‌ مرد پهنه‌ی انسانیت، سخنی دارد با این مضمون: باید از گفتنی‌‌هایی گفت كه احتمالاً بسیاری آن را می‌‌دانند ولی جرئت ابراز آن را حتی برای خودشان ندارند. بنابراین اگر ابراز شرمساری و بی‌نظری‌ام را درباره‌‌ی كلمه‌‌ی «جرئت» بپذیرید باقی خواهد ماند حرف‌‌هایی كه هم من می‌‌دانم و هم به احتمال خیلی زیاد شما، و قصد نهایی این كتاب نیز تنها مروری است بر همین حرف‌‌ها، حرف‌هایی درباره‌‌ی خودمان، درباره‌‌ی جامعه‌‌ی ایرانی و یا به عبارتی درد دلی است خودمانی.

آغاز عصر روشنگری با پایان زندگی پادشاه خودکامه و مقتدر فرانسه یعنی لویی چهاردهم همراه بود. پادشاهی که با مرگش فرانسه را وارد دوران تازه ای از دگرگونی های اجتماعی و سیاسی کرد. هر چند که از 5 سالگی با مرگ پدرش لویی سیزدهم به پادشاهی رسیده بود، ولی به دلیل سن کم اش، ادارهی دولت از سوی دربار، به وزیر وی یعنی مازارن سپرده شد، اما در سن 23 سالگی، او خود زمام پادشاهی را به دست گرفت و اقتداری کم مانند را برای حکومتش بنیان نهاد.

جهان به دو بخش تقسیم شده است یک طرف ماییم؛چرنوبیلی ها،و طرف دیگر شما ایستاده اید؛دیگران،دقت کرده اید؟اینجا هیچ کس نمیگوید روسی،بلاروسی یا اوکراینی ست.ما خودمان را چرنوبیلی می نامیم